Τα παρακάτω είναι ελαφρώς έως πολύ πειραγμένα σε σχέση με την πραγματικότητα. Δεν είναι καιροί για να σερνόμαστε δεξιά κι αριστερά με καρφώματα τώρα... Αν με διαβάζεις σχετικά συχνά κι έχεις όρεξη, ψάξε και θα βρεις. Ησύχασε όμως γιατί η ουσία των γεγονότων παραμένει αναλλοίωτη.
Πάμε το λοιπόν; Πάμε...
Ήταν βράδυ Κυριακής του 2000. Ο φίλος Τ. κάλυπτε το πολιτικό ρεπορτάζ στο τάδε κρατικό ΜΜΕ και ήταν από το πρωί στην τσίτα. Βλέπεις, είχαμε εκλογές και τα πράγματα ήταν 50-50 μεταξύ πρασίνων και γαλάζιων. Από το πρωί μπαινόβγαινε στο γραφείο του διευθυντή του με εφημερίδες στο χέρι. Έφερνε ανταποκρίσεις, έπαιρνε οδηγίες για το τι περίπου να γράψει.
Ήταν συνηθισμένος σε ένα μοτίβο εργασίας το οποίο έδινε πρώτες τις ειδήσεις που αφορούσαν την τότε κυβέρνηση. Ακολουθούσαν οι ειδήσεις της αντιπολίτευσης. Με ελάχιστες περικοπές. Χωρίς μαγείρευμα.
Όταν κατά τις 2.00 τα ξημερώματα κατέβηκε για να πάρει οδηγίες, είδε τον ιδρώτα να στάζει από το μέτωπο του διευθυντή του. Οι πράσινοι έφευγαν, οι γαλάζιοι έρχονταν, αυτά ήταν τα νέα από τα fax, από τα exit polls και οι κόρνες κάτω από τον δρόμο έδιναν κι έπαιρναν. Καφές έρρεε στα ποτήρια του προσωπικού και όλοι ήταν νευρικοί.
Σύντομα κυκλοφόρησε η είδηση ότι ο "Μεγάλος" μπορεί να πάθει και κανένα έμφραγμα. Πλησίαζε σε ηλικία συνταξιοδότησης και οι γαλάζιοι θα του ρουφούσαν το αίμα για όσα είχε προσφέρει με την πένα του στους πράσινους. Πρώην ΚΚΕς, από εκείνους τους οποίους ξεκινούν να γράφουν σε επαρχιακές εφημερίδες, με αγώνα κατά της χούντας. Με την μεταπολίτευση είχε αρχίσει να ξεθωριάζει το κόκκινο, έως ότου έμεινε ένα πράσινο το οποίο οι σύντροφοι του παρελθόντος μισούσαν.
Ο Τ. καθώς μπαινόβγαινε στο γραφείο έβλεπε ότι έπρεπε να καλέσει σύντομα το 166. Μαζί με τον "Μεγάλο" θα γίνονταν αλλαγές στο μαγαζί. Μπορεί να χάνανε τη δουλειά τους μερικοί. Κι εκεί που η σειρήνα του ασθενοφόρου ηχούσε ήδη στα αυτιά του, είδε το "Αφεντικό" να αποκτά χρώμα. Γύρισαν στην TV. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ανέκαμπτε διαρκώς. Λεπτό με λεπτό όλα έδειχναν ότι τίποτε δεν θα άλλαζε τον κόσμο γύρω τους.
Ο "Μεγάλος" σήκωσε το ακουστικό και παρήγγειλε πίτσες και μπύρες για όλο το προσωπικό. Στο δρόμο από κάτω οι κόρνες συνέχιζαν. Μόνο που ανέμιζαν πράσινες σημαίες.
Τέσσερα χρόνια μετά, Μάρτιος ήτανε, μου γράφει ο Τ., μπήκε πάλι στο γραφείο του "Μεγάλου". Πήρε ένα CD από τα χέρια του. Είχε όλους τους γαλάζιους υποψήφιους. Κοίταξε με απορία το "Αφεντικό". Να δημοσιοποιήσουνε τα βιογραφικά τους, ήταν η απαίτηση. Και οι άλλοι; Οι άλλοι χάνουνε, αλλά, να, πάρε ένα άλλο CD με το έργο της κυβέρνησης για τους Τσιγγάνους.
Ήταν το ξεκάθαρο μήνυμα ότι ο καιρός είχε αλλάξει. Μαζί του είχε παρασύρει και το boss. Το βράδυ της νίκης των εκλογών δεν ίδρωσε το αυτί κανενός. Κανένα 166 δεν κλήθηκε, ούτε πίτσες παραγγέλθηκαν. Αλήθεια, τι είχε συμβεί;
Στα πηγαδάκια γύρω από την μηχανή του καφέ, όλοι λέγανε στον Τ. ότι, ούτως ή άλλως το boss βγαίνει στη σύνταξη, στα ΟΟ του. Εκείνος κούνησε το κεφάλι και κατέβασε το υπόλοιπο του καφέ. Ο Γ., που ανέκαθεν έβλεπε το ποτήρι μισο-άδειο, σκέφτηκε να αρχίσει να ψάχνει για δουλειά.
Στους επόμενους μήνες έγιναν αλλαγές διευθυντών και δημοσιογράφων στα κρατικά ΜΜΕ. Κι ο Τ. περίμενε να σκάσει η βόμβα του "Αφεντικού". Ο Τ. έπεσε σε μαύρες σκέψεις. Για μια βδομάδα το boss χάθηκε από το γραφείο...
Όταν μετά από μια βδομάδα τού χτύπησε με νόημα την πλάτη κατάλαβε ότι κάτι είχε παιχτεί. Για μια βδομάδα στο μπουρου-μπουρου με γαλάζια πρώην κολλητάρια της δημοσιογραφίας, κόρακας κοράκου μάτι, τα κάνε πλακάκια. Πούλησε γη και ύδωρ, ή, επί το λαϊκότερον, έστησε κώλο.
Όχι μόνο έμεινε στη θέση του, αλλά αποδείχθηκε δεξιότερος των δεξιών. Επέβαλε αυστηρότερα ωράρια και ελέγχους. Διασυνδέθηκε με τις συντηρητικές έως αντιδραστικές δυνάμεις και απέκτησε ερείσματα στους χώρους που άλλοτε μόνο κατουρούσε.
Ο Τ. συνέχιζε να εργάζεται υπό τις οδηγίες του. Πολλές φορές αναρωτιέται αν κάνει καλά... Μια μέρα χτύπησε το τηλέφωνό του. Απόρησε γιατί δεν τον είχε καλέσει στο γραφείο το boss. Μετά κατάλαβε.
Του ζητούσε να σβήσει κάποια κομμάτια κειμένου από όσα είχε γραψει σχετικά με τον Αλέκο Παναγούλη. Λίγο καιρό αργότερα θα αφαιρούσαν μια παράγραφο από το χρονικό της δικτατορίας του Μεταξά. Και, πρόσφατα, μου γράφει ο Τ. του ζήτησε να αφαιρέσουνε διαφημιστικά του ΠΑ.ΣΟ.Κ. - πληρωμένες, νόμιμες δουλειές - καταχωρίσεις που είχαν κάνει με ανθρώπους του κόμματος.
Ο Τ. μου έστειλε το κείμενο και μου ζήτησε να το αλλάξω. Του έστειλα το τροποποιημένο και συμφώνησε να το "αερίσω". Είναι, λέει, όλο δικό σας...
