Αλήθεια, τι ήθελε να πει ο ποιητής με τα προσκοπάκια καθισμένα ανακούρκουδα στη σκηνή του Φεστιβάλ Τραγουδιού; Να 'τανε, λέει, μια προσπάθεια επιστροφής στα χρόνια της αθωότητας; Για ποιούς; Ποιό είναι, εν τέλει, το κοινό αυτής της πανάκριβης, υποτιθέμενης, φιέστας;
Όλες οι προσπάθειες των γνωστότερων τραγουδιστών και τραγουδοποιών να είναι άνετοι έπεσαν στο κενό. Η Τσανακλίδου δεν μπόρεσε να περάσει το πνεύμα της χαλαρότητας και του κεφιού της. Η Γαλάνη φάνηκε να δανείζεται ό,τι απόμεινε από ένα τσαχπίνισμα πολύ περασμένων ετών. Τα αστειάκια Σταρόβα & Μιχαϊλίδη ήταν παραπάνω από προβλέψιμα. Χαβαλές με το στανιό.
Ο Νιόνιος μου προκαλεί πλέον μια ανακατωσούρα στο στομάχι. Επαναλαμβάνεται διαρκώς σε έναν ατέρμονο μετα-μελαγχολικό και δήθεν υπερβατικό ρόλο που αναιρεί το παρελθόν του σε όλες του τις εκφράσεις.
Η Θεσσαλονίκη έχει αλλάξει. Προς τα δεξιά, αριστερά, χειρότερη, καλύτερη. Κανείς από τους χθεσινούς σχεδιαστές δεν έλαβε υπόψη τη δυναμική της πόλης. Όση της έχει απομείνει. Παρέμειναν εγκλωβισμένοι σε μια εικόνα του '60.
Ίσως γιατί ήταν τότε που εγκατέλειψαν την πόλη για την Αθήνα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου