Για 15 λεπτά διασημότητας!

Αγάπη μου σε ζήτησαν από τον ραδιοφωνικό σταθμό ***. Εμένα; Ναι. Και τι είπες; Ότι θα είσαι εδώ κατά τις 4. Στις 4 μιλάω με τη γραμματέα του τάδε παραγωγού εκπομπών του *** ραδιοφωνικού σταθμού της Αθήνας. Θέλει να βγω στον αέρα την επόμενη μέρα και να σχολιάσουμε μαζί την καθημερινότητα, να πω δυο τρεις κουβέντες για τα blogs και αυτή είναι η ιστορία.

Δεν λαμβάνουμε το σήμα του σταθμού σας στη Θεσσαλονίκη. Παύση από την άλλη μεριά. Δεν μας πειράζει. ΟΚ, δέχομαι.

Τα 15 λεπτά, κατά τον θείο Andy Warhol, που μου αναλογούν σε αυτή τη ζωή για να γίνω διάσημος τα είχα και με το παραπάνω. Και μάλιστα δις: σε τηλεοπτική εκπομπή του BBC World και σε δήθεν σοφιστικέ πρωινάδικο της ΕΤ3 πριν 5 χρόνια. Οπότε δεν ετίθετο ζήτημα ξερολιγούρας.

Πριν βγω στον αέρα ψάχνω στο δίκτυο. Βρίσκω το site του σταθμού και συντονίζομαι για να τον ακούω μέσω Web. Στον αέρα της εκπομπής με καλημερίζει ο τύπος. Είστε καθηγητής Πληροφορικής σε ποιό ακριβώς Πανεπιστήμιο, ρωτάει.

Είμαι καθηγητής Πληροφορικής στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.

Ψιλοπαγώνει. Δεν έχει σημασία, ας προχωρήσουμε. Και προχωρήσαμε. Άγνωστο για που, αλλά αυτός ρωτούσε γιατί γράφουμε όσοι γράφουμε. Εγώ απαντούσα για μια νέα μορφή επικοινωνίας και δημοσιογραφίας που συνταράσσει τα παραδοσιακά ΜΜΕ, εκείνος ρωτούσε αν στο Internet υπάρχει πορνό και αν μου την έχουν πέσει κουκουλοφόροι χάκερς με σιδεροπρίονα που μετά τη χακεριά χορεύουν γυμνοί πάνω στον τάφο.

Μετά από το μουσικό διάλειμμα ζήτησα ευγενικά να κλείσουμε την κουβέντα.

Μετά από αυτήν την τράκα μου την έπεσαν δυο δημοσιογράφοι εφημερίδων της Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Έδωσα ό,τι ζήτησαν μέσω e-mail. Στο κάτω κάτω κι αυτοί δικαιούνται τα 15 λεπτά δημοσιότητας σε αυτή τη ζωή. Το αποτέλεσμα θα δείξει...