Η σωτηρία της ψυχής έρχεται (και) με την πληκτρολόγηση

Πτώση θερμοκρασίας και τα καλοριφέρ παραμένουν στην καλοκαιρινή τους ραστώνη. Οι ιδιοκτήτες τρέμουμε να τα ταΐσουμε φέτος. Καλύτερα να ντύνεσαι για να ζεσταίνεσαι. Μέσα από το παράθυρο οι κορφές των πεύκων λικνίζονται από τον αέρα. Η κοπέλα περπατάει γρήγορα. Τυλίγει το μπράτσο της στη μέση του αγοριού της.

Χύνω ευλαβικά στο ποτήρι δυο δάχτυλα από το κόκκινο κρασί του Βαγγέλη. Οι στάλες του φουσκώνουν τις φλέβες μου, διεγείρουν τους γευστικούς μου κάλυκες. Η μύτη εδώ και δυο βδομάδες σε απεργία διαρκείας. Κρυολόγημα.

Η Τσανακλίδου ταιριάζει με το χαμηλό φως του απογέματος. Με τις λάμπες που ανάβουν νωχελικά στα απέναντι διαμερίσματα. Σκιές περνούν πίσω από τις σιδερωμένες κουρτίνες. Η χοντρή κυρία με το κοντομάνικο ξεδιπλώνει τα χαλιά. Πριν τον Άη-Δημήτρη να' ναι στρωμένο και καθαρό το σπίτι. Να πει στο χειμώνα καλωσόρισες, πότε φεύγεις;

Πέντε - έξι σκόρπια αναγνώσματα από τις εφημερίδες του Σαββατοκύριακου. Κατεβάζω μια γουλιά από το ξινόμαυρο. Το παιδί κοιμάται, η Μαρία στο καθιστικό ξεφυλλίζει ένα περιοδικό. Γλυστράω στο ασπρόμαυρο τυπωμένο κείμενο.Υπογραμμίζω, κυκλώνω, ξύνω τον κρόταφο με την άκρη του μολυβιού. Κόβω όποιο κείμενο θέλω να κρατήσω, πετάω τα υπόλοιπα. Τα λεπτά πέφτουν στο θάνατο με βιάση.

Ξεχωρίζω όσα έγραψε στο φύλο των "ΝΕΩΝ" ο Τάκης Καμπύλης στις "Ενστάσεις" με τη δική του λέξη της εβδομάδας: Παιδική ηλικία.
Κοιτάζω το εγχειρίδιο με τις οδηγίες χρήσης του νέου παιχνιδιού της μικρής μας, δώρο φίλων. Κατεβάζω άλλη μια γουλιά κρασί. Σκέφτομαι την ημέρα που θα γυρίσει το παιδί και θα με ρωτήσει "γιατί πατέρα τα κάνατε τόσο σκατά τα πράγματα". Και απάντηση δεν θα βρίσκω.

Δεν θα 'ταν υπέροχο ό,τι σκεπτόμουν να μπορούσε να αποθηκευτεί σε ένα μέσο; Να μην χρειάζεται να μπω στη βάρβαρη διαδικασία της πληκτρολόγησης; Ό,τι σκέπτομαι να μπαίνει αυτόματα στο blog; Να δημοσιεύται απευθείας. Θα σώσω έτσι πιο γρήγορα την ψυχή μου; Θα προλάβω άραγε;

Σώζομαι με την πληκτρολόγηση. Προς το παρόν.