Στη γωνιά η σημαιοφόρος, οι παραστάτες. Καμαρώνουν, χαμογελάνε, ντρέπονται. Από κάτω ψιλοφασαρία, χειροκροτήματα , γιουχαρίσματα. Παρατηρήσεις, χαμόγελα. Το τακούνι κτυπάει το πάτωμα. Με το ρυθμό. Σοφία Βέμπω στα αυτιά.
Όπως τότε, στα χρόνια μας. Έτσι και σήμερα. Ο χρόνος τράβηξε χειρόφρενο.
Τι σκέφτονται σήμερα αυτά τα μυαλουδάκια; Τι περνάει μέσα τους; Τι τους περνάμε μέσα τους; Που αρχίζει η φιλοπατρία κι αρχίζει η εθνικοφροσύνη; Κι εκείνο το έπος της Αλβανίας με όλες τις λάσπες και τα κακοτράχαλα βουνά, με την Κορυτσά και την Κλεισούρα να πέφτουν η μια μετά την άλλη στα αυτιά των παιδιών των οικογενειών από την Αλβανία. Τα άκούω να αμύνονται στη γλώσσα τους πλακωμένα από τα βραβεία και αριστεία πρόοδου των απογόνων των ηρώων.
Ο "πανηγυρικός" ξύνει ξεφτισμένα ντουβάρια. Βροχή από κλισεδάκια και συναισθηματισμούς. Φράσεις με κάνουν να ανατριχιάζω. Συγκίνηση διάρκειας κάποιων δευτερολέπτων. Κατάλοιπα; Πραγματικότητα; Το χθες μεγεθυμένο στη φαντασία. Έτσι έμαθα. Κι όσο κι αν διάβασα, όσα κι αν γκρέμισα, όσα κι αν απέκλεισα, εκείνη η φωνή του Κατράκη από το Άξιον Εστί στην "Πορεία προς το Μέτωπο" με συγκλονίζει.
Και το σήμερα; Απόν. Κενό.
Τι να πεις σ΄ αυτά τα παιδιά; Να αγωνίζονται για τι; Αλήθεια, δικαιοσύνη, τιμιότητα, πατρίδα; Για ποια πατρίδα; Για ποιους; Για όσους και όσες αφήνουν τα κόπρανά τους μέσα σε τούρτες; Αηδία, μπουρμπουλήθρες.
Σε 20 μέρες 17 Νοέμβρη. Τότε τι; Άλλο ένα μνημόσυνο;
Θέλω να μπουκάρω με το άρμα της ψυχής και να ρίξω τις πύλες της τηλε-μαστούρας μας. Αντάρτικο; Ναι, αντάρτικο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου