Είναι λίγες μέρες τώρα που αισθάνομαι το γνωστό φθινοπωρινό κάψιμο στο λαιμό. Μπορεί να φταίει αυτή η απότομη αλλαγή καιρού με τους αέρηδες και τις βροχές των προηγούμενων ημερών. Κι ύστερα εκείνη η φωνή που με καλεί γύρω στις 3 τα ξημερώματα να ανεβάσω τις τέντες "γιατί θα τις σπάσει ο αέρας". Εννοείται ότι βγαίνω στα ανεμοδαρμένα μπαλκόνια με το μποξεράκι και μια φανέλα.
Όταν επιστρέφω ζόμπι στο κρεβάτι μουρμουρίζω "καλό χειμώνα" και σκουπίζω τη μύτη που άρχισε να αδειάζει. Αργά μεν, βασανιστικά δε.
Σήμερα το πρωί, κατά τις 6.30 ο αέρας ήταν παγωμένος. Τ-shirt (κι όχι της-ΕΡΤ) εντός, πουκάμισο και μια λινή μπλούζα. Μετά από 2 ώρες αισθανόμουν σαν παππούς στο Μέτσοβο και άρχισα τις αφαιρέσεις. Το μεσημέρι κυκλοφορώ με το αγαπημένο μου κοντομάνικο. Στο παντελόνι μοστράρει ένα πακέτο χαρτομάντηλα. Ο λαιμός τσούζει και δυσκολεύομαι να καταπιώ.
Στο σπίτι φιλοξενώ ένα PC από τη δουλειά που φτου κακά μουλάρωσε και δεν ξεκινά. F8 και Safe Mode και γ*μ* τα Windows μου, αλλά έλα μου να πείσεις το boss και πολύ περισσότερο τη γραμματέα περί Linux κλπ. Μετά τα 50 κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι δεν μεγάλωσαν με τα πλήκτρα στο πλάι τους γίνονται τεχνοφοβικοί. Θαρρείς η νωθρότητα εξαπλώνεται σα γάγγραινα σε όλο το μυαλό και δεν τους ξεκολλάς τις παλιές τους συνήθειες. Άλλοτε τους καταλαβαίνω, άλλοτε τους σιχτιρίζω.
Format C: - και ξανα-μανά τα Windows.
Μπιιιπ. Τηλέφωνο. Η μάνα μου, φέραμε ψάρια από Χαλκιδική, φρέσκα, από τα δίχτυα του ψαρά. Να 'ρθείτε να φάμε. Τι καϋμός κι αυτό το φαγητό... Αν και, εδώ που τα λέμε, είναι η μόνη τους ευκαιρία να δουν εμάς και τη μικρή. Εγώ λείπω όλη την ημέρα, η Μαρία αλλάζει πάνες και κάνει τα χορευτικά της στην Κατερινούλα. Α, και τα ψάρια είναι ό,τι προτιμώ περισσότερο στο πιάτο μου, ειδικά αν έχουν ψηθεί στα κάρβουνα.
Στο ραδιόφωνο ο Republic μου κρατά συντροφιά. Είμαι συντονισμένος στους 100.3 εδώ και ενάμισυ μήνα τουλάχιστον θέλοντας να συν-ταυτιστώ μαζί με τη μουσική και τους όποιους παραγωγούς του. Είμαι, βλέπεις, από εκείνη τη γενιά που θέλει να έχει το δικό της ραδιόφωνο, τα δικά της ακούσματα. Να ξεχωρίζει κάτι από το σωρό. Άσχετα αν κι αυτό, όπως γνωρίζω, είναι μέρος του σωρού.
Έτσι έχουν τα πράγματα, 3 του Οκτώβρη 2005. Έως τώρα. Άντε ρε Τέο, παίξε μπάλα. Η μέρα είναι ακόμη εδώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου