Διόρθωση 180 γραπτών. Προετοιμασία για τη βραδιά ενημέρωσης γονέων και κηδεμόνων. Πώς συμπεριφέρεται το κάθε παιδί στην τάξη και έξω από αυτή και γιατί; Αντιλαμβάνεται όσα ακούει; Δεν καταλαβαίνει εξαιτίας μου; Πρέπει κάτι να αλλάξω στον τρόπο επικοινωνίας μας; Τι προβλήματα αντιμετωπίζω μαζί του; Τι μπορεί να βιώνει στο περιβάλλον του; Τι ερεθίσματα έχει καθημερινά;
Θέλω, αλλά μπορώ να βοηθήσω; Θα το θελήσει ο γονιός του; Πώς θα σταθώ απέναντι στον πατέρα της μαθήτριάς μου; Πώς θα μιλήσω στην μητέρα που δεν καταλαβαίνει καλά τα ελληνικά; Πώς θα πείσω τον τάδε κηδεμόνα ότι το παιδί του μόνο κερδισμένο βγαίνει αν μας εμπιστευτεί;
Δύσκολα πράγματα που απαιτούν σκέψη, ξεκαθάρισμα στο μυαλό. Μέρες τώρα δούλευα σιωπηλά για όλες τις φατσούλες. Έτσι η Μαρία, αλλιώς ο Μανώλης. Που εμείς τον ξέραμε ως Σπετίμ και που έλειψε για δυο βδομάδες στην Αλβανία.
Όλα πήγαν καλά. Ήταν από τις βραδιές που ευχαριστήθηκα. Μιλούσα με γονείς για 2 1/2 ώρες. Ασταμάτητα. Μαθαίνεις από τους γονείς. Όχι μόνο για το παιδί τους, αλλά και για την ίδια τη ζωή. Παιδιά πρόσφατα χωρισμένων γονιών τα οποία βιώνουν ένα σοκ, παιδιά που άργησαν να μιλήσουν και τώρα δυσκολεύονται να μάθουν, παιδια φιλόδοξα με απαιτητικούς γονείς, παιδιά γονιών με υπερφίαλες στάσεις και συμπεριφορές. Γονείς του μόχθου και της βιοπάλης που στέκονται με το μέτωπο ψηλά. Που σε κοιτάνε και σε ακούνε γιατί "είσαι δάσκαλος". Γονείς που σου σφίγγουν το χέρι και σου λένε "ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου". Γονείς που ξινίζονται γενικώς.
Γυρίζω σπίτι με πονοκέφαλο από την ένταση. Κουβαλάω μέσα μου τις χαρές και τις λύπες όλων των παιδιών. Των παιδιών μου.
Αγκαλιάζω και φιλώ την κόρη μου. Το blog μπορεί να περιμένει...
5 σχόλια:
Ξέρεις....μόλις γύρισα από το σχολείο με μια καρδιά μαύρη....
Σε ευχαριστώ πολύ... Έχω ελπίδες κάποια μέρα να πετύχω ΤΟ δάσκαλο κι εγώ για τα παιδιά μου...
Ναταλία τις περισσότερες φορές η μαυρίλα είναι που κυριαρχεί. Κοίτα μέσα στα μάτια των παιδιών και θα δεις ένα ουράνιο τόξο. Ναι, θέλει να πιστέψεις πρώτα ότι υπάρχει. Τα υπόλοιπα ακολουθούν, πιστεύω.
σου εύχομαι να μην έχεις τόσο σπασαρχίδες "γονείς" όσο η δασκάλα της αδερφής μου!
κάθε Χριστούγεννα που πάω εγώ και παίρνω τους βαθμούς της η καημένη η κοπελίτσα απορώ πως και δεν με βρίζει (εγώ θα με έβριζα σίγουρα)
και όχι τπτ άλλο αλλά ντρέπομαι ρε γμτ που την πρήζω έτσι άγρια γιατί φαίνεται πολύ γλυκιά κοπελίτσα
μερικές φορές η συζήτηση με τους γονείς είναι μαυρη για τον εκπαιδευτικο περισσότερο.
έχω μια φίλη, δασκάλα, δουλέυει από πε΄ρισυ. Στην πρώτη συναντηση με τους γονείς, είχε σκεφτέι τι θα πει, είχε συγκεντρωσει πολλά πράγματα να πει για κάθε παιδί ξεχωριστά.
Τελικά μια μάνα θεώρησε πολύ σωστό να της πει "τι να μας πεις και συ 22 χρονών σκατό, τι ξέρεις; Δεν κάνεις σωστλά τη δουλειά σου" και μάλιστα μπορστά στους μαθητές της.
Νομίζω ότι οι συγκεντρώσεις κηδεμόνων είναι κυρίως για να μάθουν οι γονείς π΄ραγματα, κι όχι να ενημερωθούν για την πρόοδο των παιδιών.
το παιδί έχει κάθε μέρα επικοινωνία με τον δάσκαλο, αυτό που χρειάζεται και δυστυχώς λίγοι γονείς το καταλαβαίνουν, είναι οι ίδοι να συμπορευτούν με τον δάσκαλο του παιδιού τους.
Το πρωί ήμουν λίγο μελαγχολική... Συγνώμη Θοδωρή αν σε επηρρέασα.
Σε καμία περίπτωση δεν είμαι ικανή να κάνω την οποιαδήποτε κριτική σε καμία δασκάλα ή δάσκαλο.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, εδώ και δύο μήνες έχω εντελώς κουραστεί να ακούω τα παράπονά της που κρατάνε 40 λεπτά από την ώρα του μαθήματος για να μου πει πως δεν καταφέρνει να κάνει τις δίδυμες να την ακούνε.
Πως να της δώσω βοήθεια εγώ όταν ήδη έχει δημιουργηθεί απίστευτη κόντρα μεταξύ της μικρής μου και της ίδιας;
Πως γίνεται να αγριεύει ένα 7χρονο και να συμπεριφέρεται απίστευτα στην αίθουσα όταν στο σπίτι δεν έχω κανένα τέτοιο δείγμα;
Θα χαιρόμουν πολύ αν είχες κάποιες σκέψεις να μου πεις, εδώ ή μέσω εμαιλ.
Και πάλι συγνώμη για την πρωινή φόρτιση....
Δημοσίευση σχολίου