Ιώσεις, γάμοι και μέρες ραδιοφώνου

Ο Οκτώβρης φέρνει, μαζί με τις γιορτές στο τέλος του, κύμα από ιώσεις και γάμους.

Οι περισσότεροι γνωστοί και φίλοι, από κοσμόσφαιρα και blog-όσφαιρα είναι κρεβατωμένοι ή σέρνονται μπουκωμένοι με χαρτομάντηλα. Το δικό μου κρατά καλά ακόμη: στο κεφάλι μου επικρατεί ένα στούμπωμα, ζητάω από τους συνομιλητές να επαναλάβουν γιατί τα αυτιά είναι βουλωμένα και όταν φυσάω τη μύτη ζητάω συγνώμη για τα ηχητικά εφέ.

Ωστόσο δεν έμεινα στο κρεβάτι. Αρνούμαι να παραδεχθώ ότι τα τελευταία πέντε χρόνια κάθε Οκτώβρη και Μάη θα με πάρει και θα με σηκώσει. Τι, μεγάλωσα; Εγώ, που άλλοτε δεν ήξερα τι πάει να πει θερμόμετρο; Λίγο τρίψιμο και περισσότερα υγρά, την τσάντα στον ώμο και βουρ. Αλήθεια, έως πότε;

Στα περί γάμων, τώρα. Στις 22 του μήνα "κρεμιέται" κι ο κολλητός από τα γυμνασιακά χρόνια και κουμπάρος μου, ο τελευταίος των Μοϊκανών, όπως τον αποκαλούσαμε στην παρέα. Ο Θωμάς. Το τελευταίο φρούριο έπεσε μαχόμενο με το θηρίο Βούλα και, φυσικά, παρέδωσε τα όπλα προς μιαν ειρηνική συμβίωση.

Με το Θωμά έχουμε διασχίσει θάλασσες και βουνά. Από τότε που στο προαύλιο του σχολείου ήρθε και μου έδωσε σε κασέτα ένα Live των U2 γίναμε κολλητοί. Μαζί οργανώσαμε τα πρώτα πάρτυ που είχαν το κάτι παραπάνω από Cola και Fanta. Το βινύλιο ήταν πάντα επίκαιρο. Καθόλου παράξενο αφού ξημεροβραδιαζόμασταν στο, τότε πολύ ερασιτεχνικό και ποιοτικό, ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης.

Όποτε διαβάζαμε ακούγαμε και μουσική. Ένα βράδυ, κατά τις 11.00, οι αντιστάσεις είχαν καμφθεί καθώς το τότε πειρατικό "Ράδιο Θεσσαλονίκη" έπαιζε μουσική που γουστάραμε. Μαθητές της Β' Λυκείου, αποφασίσαμε να πάρουμε το λεωφορείο και να πάμε από το στούντιο του σταθμού. Ανεβήκαμε στο διαμέρισμα της Δεσπερέ και βρήκαμε τον Λευτέρη και το Στέφανο. Τα παιδιά μας άκουγαν συχνά πυκνά από το τηλέφωνο.

Το βράδυ πέρασε με πολύ μουσική. Θυμάμαι διαλέγαμε βινύλιο από τα ράφια της βιβλιοθήκης του σταθμού και απαντούσαμε στα τηλεφωνήματα των ακροατών. Καραγουστάραμε... Δεν θυμάμαι πώς έφτασε η ώρα 4.00 τα ξημερώματα. Όταν αποφασίσαμε να φύγουμε, διαπιστώσαμε ότι τα χρήματα δεν έφταναν για ταξί. Περπατήσαμε έως το σπίτι και κοιμηθήκαμε για 2 ώρες. Σχολείο, να το κάνει ο Θεός, μετά.

Μια άλλη φορά το "Ράδιο Θεσσαλονίκη" οργάνωσε έναν αγώνα μπάσκετ με το "Πανόραμα '86", το σταθμό που επίσης είχε φανατικούς στην πόλη. Άρπαξα ένα κασετόφωνο με μικρόφωνο και είπα στο Θωμά: "Είμαστε δημοσιογράφοι, πάμε στον αγώνα".

Σε κάθε καλάθι τρέχαμε να πάρουμε δηλώσεις από τον κόσμο. Εννοείται ότι προτιμούσαμε όλες τις θηλυκές υπάρξεις. Το ματσούκι-μικρόφωνο έδινε άλλον αέρα... Σε κάθε time out ηχογραφούσαμε τις δηλώσεις των "παικτών". Θυμάμαι το Λευτέρη, τότε Βενετίου, να ανάβει τσιγάρο σε ένα διάλειμμα.

Την επομένη του αγώνα μας πήραν από το σταθμό. Θα βγάζαμε όλη την κασέτα στον αέρα! Γου-άαα-ου. Τις επόμενες μέρες τα τηλέφωνα στο σπίτι σπάσανε από "πιτσιρίκες" που θέλανε να ακούσουνε τις φωνές τους ξανά από την κασέτα - ντοκουμέντο :) Τι απογείωση φαντασιώσεων... Αρκεί που πλάθαμε ένα σωρό ιστορίες στα βρώμικα εφηβικά μυαλά μας.

Το μόνο που πετύχαμε ήταν να "φορτωθούμε" μια από δαύτες. Δεν ξεκολλούσε με τίποτα και ήθελε να παίζει διαρκώς τάβλι. Στα 16 σου χρόνια αυτό είναι ένας πονοκέφαλος χωρίς προηγούμενο.

Μέρες ραδιοφώνου και χαβαλέ χωρίς καταναγκασμούς. Και αυτοσχεδιασμοί. Και περιπέτεια. Και πολύ πολύ μουσική. Και ψάξιμο. Και διάβασμα. Ωραία χρόνια.

Ο Θωμάς παρέμεινε κολλητός. Έγινε και κουμπάρος στο γάμο μας με τη Μαρία. Η Βούλα, η μέλλουσα γυναίκα του, έδεσε στην παρέα εκπληκτικά. Έκτοτε έχουμε πάει πολλές εκδρομές. Πιο τρελή από όλες εκείνο το ελεύθερο κάμπινγκ στο Κρυαρίτσι.

Χαίρομαι που τα παιδιά αγόρασαν σπίτι. Που στήσανε τα έπιπλά τους. Που γεμίσαν με όνειρα για το αύριο.

Όταν τα συλλογιέμαι στο λεωφορείο, καθώς η πόλη περνά από μπροστά μου, σκέφτομαι πόσο γρήγορα πέρασαν τα χρόνια από τότε που ως πιτσιρικάδες λιώναμε σόλες σε αυτά τα πεζοδρόμια.

Ωστόσο, δεν θλίβομαι. Το αύριο διαγράφεται μπροστά μας, επίσης, συναρπαστικό.