Αχ, αυτός ο "ηλεχτρικός" υπολογιστής...

Κλείνω αργά, μαλακά πίσω την εξώπορτα του διαμερίσματος. Για να μην τις ξυπνήσω από τα όνειρά τους. Για να παραμείνουν αυτές, το άλλο μισό του ευατού μου, μέσα στα ζεστά σκεπάσματα της νύχτας. Εκεί που οι αγκαλιές περίσσεψαν μέσα στο άγουρο πρωινό του Οκτώβρη. Ας κοιμηθούν τουλάχιστον οι δυο τους.

Εγώ να προλάβω να είμαι στη δουλειά, να πετάξω τα σκουπίδια, να αφήσω στον κάδο του χαρτιού ό,τι δεν θα διάβαζα ούτως ή άλλως και ό,τι σαβούρα άφησαν τα παιδιά με τα διαφημηστικά. Να αφήσω και στον κάδο του γυαλιού δυο άδειες φιάλες από το ξινόμαυρο. "Ενθύμιο" από το κυριακάτικο γεύμα με τους γονείς. Το τηλέφωνο το πήρα; Το πήρα. Έχω εισιτήρια για το λεωφορείο; Έχω. ΟΚ, πάμε.

Στο διάδρομο μυρίζει τσιγαρίλα. Ο από κάτω ανάβει πάντα μόλις βγει από τη δική του εξώπορτα. Έμαθα να ζω και με αυτό. Στην αρχή, θυμάμαι, θύμωνα. Τι να του πεις; Να μαλώσω ακόμη δεν άρχισε η μέρα μου;

Κοιτάζω τον κόσμο μέσα από τα τζάμια των αυτοκινήτων που σούρνονται πάνω στην άσφλατο. Σκυθρωποί σφίγγουν το τιμόνι και αφήνουν το βλέμμα να σεργιανάει. Περπατάω γρήγορα. Όχι γιατί πρέπει να προλάβω κάτι. Για να βλέπω λιγότερους στην άσφαλτο.

Φτάνω στο γραφείο. Τι έδειξε χθες ο Ευαγγελάτος; Α, ναι, τα σούπερμάρκετ. Τσ, τσ τσ ρε παιδάκι μου, ζούγκλα γενήκαμε. Καλέ αυτή δεν είναι η εκπομπή του άλλου, του Μάκη; Τι τα θες; Ζούγκλα, ζούγκλα. Κουνάω το κεφάλι με κατανόηση και απίστευτη βαρεμάρα. Δεν έχω καμία όρεξη να μπω πρωινιάτικα στο τριπάκι. Εδώ και χρόνια η τηλεόραση αυτού του είδους παραμένει στα δικά μου αζήτητα.

Μπαίνω στην αίθουσα και περιμένω τα παιδιά. Να σας πω, κύριε, για τον "ηλεχτρικό" υπολογιστή; Κοιτάζω τα μάτια που αστράφτουν, τα χέρια ζωηρά. Γελάω με την καρδιά μου. Τα πιτσιρίκια τρελαίνονται. Γελάνε.

Γαμώτο, γιατί να μεγαλώνουμε;