Αποτυπώματα εκπαιδευτικών στα παιδιά

Στο σπίτι του ξαδέλφου μου, προγραμματιστή υπολογιστών. Η μεγάλη του κόρη, μαθήτρια της Γ' Λυκείου, θέλει να συζητήσουμε για το μάθημα της Τεχνολογικής Κατεύθυνσης "Ανάπτυξη Εφαρμογών σε Προγραμματιστικό Περιβάλλον", με μια λέξη προγραμματισμός. Δεν καταλαβαίνει τίποτα, λέει. Κι ο ξάδελφος δεν προλαβαίνει, πνίγεται. Εξάλλου ποτέ δεν κατάφερε να διδάξει προγραμματισμό στα ίδια του τα παιδιά.

ΟΚ. Τι κάνετε στο σχολείο; Τίποτα, μου απαντά. Δηλαδή; Τίποτα. Μπαίνει στην τάξη, γράφει διαρκώς στον πίνακα, από κάτω γίνεται χαμός, αεροπλανάκια κλπ. Κι αυτός; Ε, αυτός μετά κάθεται στην έδρα και περιμένει να κτυπήσει το κουδούνι.

Ξύνω το κεφάλι μου. Αν δεν ήξερα καλά τη Σοφία απλά θα αποτέλειωνα τον καφέ και θα έφευγα ευγενικά. Ωστόσο πρόκειται για πολύ φιλότιμο και ειλικρινές παιδί.

Καλά ρε παιδάκι μου, δεν σας παραδίδει μάθημα; Παραδίδει, αλλά κανείς δεν κάνει ησυχία. Δεν σας λέει να σωπάσετε; Λέει, αλλά μετά σωπαίνει και κάθεται στην έδρα. Δεν σας μοιράζει φωτοτυπίες, ασκήσεις; Όχι.

Κι αναρωτιέμαι αν αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος διδάσκει σε παιδιά τα οποία θα εξεταστούν πανελλαδικά στο μάθημά του, κοιμάται ήσυχος. Και πέρα από το καθαρά συνειδησιακό ζήτημα, αυτός ο διευθυντής στο σχολείο δεν έχει πάρει πρέφα τι παίζεται; Γιατί αφήνει να συνεχίζεται μια απαράδεκτη κατάσταση;

Διαμαρτυρηθήκατε στο διευθυντή σας; Ναι, αλλά μας είπε ότι πρέπει να κάνουμε ησυχία και μας έδιωξε.

Πριν δυο χρόνια μια πρώτη ξαδέλφη μου αντιμετώπισε το ίδιο πρόβλημα στο δικό της σχολείο. Σε ενός συναδέλφου το σχολείο υπάρχει καθηγήτρια η οποία έχει σοβαρό πρόβλημα κακοσμίας το οποίο προέρχεται από το "χόμπυ" της να μαζεύει σκουπίδια. Η βρώμα στην τάξη της είναι ανυπόφορη. Τα πιτσιρίκια πετάξανε στην ώρα της μπουκαλάκια με φτηνό άρωμα. Και σε αυτήν την περίπτωση ο διευθυντής δεν "μπορεί να κάνει τίποτα".

Γυρνάω το ρολόι προς τα πίσω. Ο μαθηματικός μας στην Γ' Λυκείου, ο λεγόμενος "Κουβάς" ερχόταν πάνω από το θρανίο μας και μάς εκμυστηρευτόταν τρόπους για να μας μετατρέψει σε υγρά. Ειλικρινά.

Στους τόσους πολλούς άξιους συναδέλφους εκπαιδευτικούς τυχαίνουν κάποιες περιπτωσάκλες. Γιατί ωστόσο το σύστημα, δηλαδή εμείς οι υπόλοιποι, γονείς, μαθητές, συνάδελφοι, προϊστάμενοι τους αφήνουμε να αφήνουν το αποτύπωμά τους στα παιδιά μας;