Να πιστέψω τον Ρασούλη καλύτερα;

Ξέρω, μας ενδιαφέρει ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση. Ακριβώς, όμως, αυτό φαίνεται να είναι το πρόβλημα.

Διαβάζω για τη διακίνηση παιδικού πορνογραφικού υλικού από ευυπόληπτους πολίτες. Για την ευκολία να ανεβοκατεβαίνεις τα σκαλιά από τον καλογυαλισμένο καθωσπρεπισμό της αστικής μας πολιτείας στα περιττώματα της διαστροφής. Όχι εκείνη την προσωπική. Την άλλη που μεταφράζεται σε φράγκα.

Και κοιτάζω καχύποπτα το φρεσκοξυρισμένο κύριο που κλείνει την πόρτα του απέναντι διαμερίσματος καθώς μου γνέφει καλημέρα.

Στο γραφείο του γυναικολόγου της Μαρίας περιμένω την αγωγή αυτού του μήνα. Τα πτυχία μοστράρονται στον τοίχο, το στυλό είναι βαρύ. Και βλεφαριάζω το καίριο ερώτημα «Οι γυναικολόγοι δεν είναι γιατροί;»

Καληνυχτίζω καχύποπτα με μια γλώσσα που γεύτηκε πικρό καφέ αναίτια. Κοιτάζω την
έξοδο από το γραφείο καθώς ο χώρος με πνίγει.

Ο Γ. μου συζητά για την εδώ και χρόνια καθυστέρηση στην έκδοση άδειας για το χώρο έκθεσης επίπλων που θέλει να φτιάξει σε ιδιόκτητο χώρο. Από την πολεοδομία του κάνουν τις δύσκολες δυο κυρίες με λουστρίνια. Θοδωρή, θα τα δώσω να ησυχάσω, μου λέει. «Στις πιο διεφθαρμένες χώρες της E.E. η Eλλάδα» αναφέρει η ετήσια έρευνα του οργανισμού Διεθνής Διαφάνεια.

Κοιτάζω μέσα μου. Σκοτάδι. Καχυποψία, αγωγές υπουργών κατά δημοσιογράφων με τη γρίπη της ενημέρωσης. Πουλερικά με λουστρίνια ανεβοκατεβάζουν παιδική πορνογραφία.

Να πιστέψω το Ρασούλη που γράφει ότι η ανθρωπότητα θα τελειώσει στο 2012; Βολικό, έτσι;