Ο παρκαδόρος του Μύλου και η παράστασης της Τάνιας Τσανακλίδου

Κράτησα τραπέζι για την παράσταση της Τάνιας Τσανακλίδου στο Club του Μύλου μια βδομάδα πριν. Το πρόγραμμα άρχιζε στις 9.30, βολικό για μας. Η Μαρία θα ταΐζε τη μικρή, η μάνα μου θα παρέμενε φρουρός. Μέχρι τις 12.30 το μωρό δεν θα ζητούσε φαγητό.

9.25. Πήγα να μπω με το αμάξι στο πάρκινγκ - αλάνα για να με κόψει ο τύπος με το φωσφοριζέ μπουφάν. Είναι γεμάτο, δώστε μου τα κλειδιά, μου λέει, και μου βάζει στο χέρι ένα μπρελόκ με τον αριθμό 18. Δεν το ‘χω συνήθειο να αφήνω το αμάξι μου σε παρκαδόρους. Με βρήκε όμως μπόσικο, είχαμε και τους φίλους που περίμεναν. Ένας δεύτερος τύπος βούτηξε τα κλειδιά και τράβηξε το αμάξι 15 μέτρα πιο κάτω, πάνω στο δρόμο. Τράβηξε χειρόφρενο, ξεπάρκαρε ένα άλλο της κακιάς ώρας, όχι ότι έχουμε καμιά αμαξάρα. Και έβαλε στη θέση του το δικό μας.

Είστε από το Μύλο, ε; ρώτησα αστειευόμενος. Ναι, μην φοβάσαι. Τα βάζουμε πάνω στο δρόμο και τα προσέχουμε. Ελπίζω να γυρίσουμε με το αμάξι ψέλλισε η Μαρία καθώς αποχαιρετούσαμε το αυτοκίνητο.

9.30. Σκοτάδι πριν αρχίσει η παράσταση. Το τραπέζι ήταν στον όροφο. Ούτε ένα φως στις σκάλες. Σπρώξιμο, τσαλαπάτημα. Βρήκαμε με αναπτήρα το τραπέζι. Πλάι σε μια κουπαστή, έπρεπε να σκύψεις για να δεις τα πρόσωπα στη σκηνή. Ας είναι…

Έκανα να βγάλω το σακάκι. Η καρέκλα μου δεν κουνιόταν. Σφηνωμένη ανάμεσα σε αυτήν της Μαρίας, και 4 αγνώστων. Σαρδέλες που τρίβουν τις πλάτες τους χωρίς όρεξη. Όταν άνοιξε ο προβολέας, σημάδι ότι η παράσταση ξεκινούσε αποκαλύφτηκε ένας κόσμος παστωμένος. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι αν γινόταν το παραμικρό δεν υπήρχε καμία περίπτωση να μην αλληλο-τσαλαπατηθούμε. Στο τραπέζι με το Βαγγέλη και την Κατερίνα αστειεύτηκα για τα 35 μου χρόνια και τις γεροπαραξενιές που αρχίζουν να σκάνε μύτη. Η σκέψη είχε περάσει από όλους…

Η Τάνια στη σκηνή άστραφτε με την καλογυαλισμένη της φωνή, τα άλλοτε μελαγχολικά και άλλοτε κεφάτα τραγούδια. Δικά της και μεγάλων συνθετών. Στα χνάρια της παράστασης στην Αθήνα, στο Μετρό.


Γυρόφερνε τη σκηνή με την άνεση και το δικό της προσωπικό αέρα, με το ποτό της στο χέρι και το τσιγάρο στα δάχτυλα. Μαζί της ο ανεπανάληπτος Μανώλης Καραντίνης. Στα χέρια του το μπουζούκι στενάζει και τελικά αφήνεται πλήρως στα προστάγματά του. Ο Γιάννης Παπαζαχαριάκης στην κιθάρα και ο Παναγιώτης Τσεβάς στο νοσταλγικό ακορντεόν και στο τραγούδι.



Όταν βγήκαμε από το Club ήταν η ώρα του αυτοκινήτου. Ο Βαγγέλης είχε προλάβει να το αφήσει στην αλάνα, είχε τα κλειδιά μαζί του. Ακούω τον τύπο με το μπουφάν να λέει σε κάποιον άλλον που του έδινε το μπρελόκ για να παραλάβει το αυτοκίνητό του: «Είναι 5 Ευρώ», για να πάρει την απάντηση, «Αμάν είστε φαρμακείο». Κοιταζόμαστε με το Βαγγέλη, οι γυναίκες μας κάτι μουρμουρίζουν. Ρωτάω τον παρκαδόρο αν υπάρχει χρέωση για το πάρκινγκ. Ναι, μου λέει. Και γιατί δεν έχει κάποια σχετική πινακίδα, γιατί δεν μας το είπατε από την αρχή, ρωτάω. Καμία απάντηση. Ο Βαγγέλης φεύγει με τα κλειδιά στο χέρι. Ρωτάω τον παρκαδόρο πόσο στοιχίζει, όσο θέλετε μου λέει. Τι θα πει όσο θέλουμε, όσο θέλετε. Ρωτάω αν αυτό το γνωρίζουν από το Μύλο, ναι μου απαντά. Ζητάω να μου καθορίσουν το ποσό και να μου δώσουν απόδειξη. Δώστε κάτι μου λέει, εμείς προσέχαμε το αμάξι σας. Πού, στο δρόμο πάνω;

Ο τύπος εκβίαζε φιλοδώρημα. Δεν υπάρχει καμία χρέωση για το πάρκινγκ. Από ό,τι κατάλαβα, πριν γεμίσει η ούτως ή άλλως μικρή αλάνα του Μύλου, κάποια σαΐνια έχουν παρκάρει δικά τους αμάξια στους διπλανούς δρόμους. Μόλις σκάσει πελάτης, αδειάζουν τη θέση και παρκάρουν το αμάξι του, εισπράττοντας 5 ευρώ. Χωρίς προειδοποίηση.

Ίσως να τα έδινα, αν με είχαν ενημερώσει εκ των προτέρων. Ίσως αποφάσιζα να παρκάρω ένα δυο στενά πιο δίπλα. Όπως και να είναι, δεν άφησα το σκηνικό να χαλάσει την όμορφη ανάμνηση από την Τάνια Τσανακλίδου που χάιδεψε τα αυτιά και την ψυχή μου.