Πιτσιρίκια: χωρίς πρωινό, αργά ύπνος και πολύ ΤV

Α' Γυμνασίου, πρώτη ώρα. Η μικρή Ιωάννα προσπαθεί να απαντήσει σε μια ερώτησή μου. Αν και σχεδόν δίπλα μου δεν ακούγεται. Πετάω την πλέον κλασική ατάκα. Καλά, δεν έφαγες σήμερα πρωινό; Όχι, μου απαντά. Δεν πρόλαβες; Όχι, δεν τρώω πρωινό, έρχεται η αποστομωτική απάντηση.

Στο εργαστήριο βρίσκονται 12 πιτσιρίκια. Πόσοι τρώτε πρωινό πριν έρθετε στο σχολείο; Σηκώνουν χέρι δύο! Φρικάρω. Κλείνω το βιβλίο και τα κοιτάζω στα αγουροξυπνημένα τους μάτια.

Γιατί δεν τρως πρωινό εσύ, Γιώργο; Όταν ξυπνάω δεν είναι κανείς σπίτι.

Εσύ Μαρία; Δεν πεινάω. Εγώ, κύριε, τρώω στο σχολείο τυρόπιτα. Κι εγώ δεν πεινάω το πρωί. Καλά, οι γονείς σας δεν σας λένε ότι πρέπει να φάτε πρωινό; Μας λένε, αλλά εμείς δεν τρώμε. Μετά φεύγουν βιαστικά για τη δουλειά.

Το πρωινό δίνει την ενέργεια για να δουλέψει όχι μόνο το σώμα, αλλά και το μυαλό. Αραδιάζω γάλα και γιαούρτια, φρούτα και μαρμελάδες, μέλι και βούτυρο. Γελάνε αηδιάζοντας. Τα σιχαίνονται.

Τι θέλετε να φάτε; Τσιπς. Πατατάκια, λουκάνικα.

Τους μιλάω για την παχυσαρκία. Ακούω για τα Body Line και τις εγχειρήσεις. Πού τα ακούσατε αυτά, ρωτάω ο αφελής. Στην τηλεόραση. Πόση ώρα παρακολουθείς τηλεόραση Πετρίκα; 5 ώρες. Τι ώρα κοιμάσαι Άννα; Μετά τις 12.30 τα μεσάνυχτα.

Ξαναφρικάρω. Τους λέω ότι το αργότερο στις 10.30 πρέπει να βρίσκονται στα κρεβάτια τους. Γελάνε. Καγχάζουν. Κύριε, εγώ τελειώνω τα Αγγλικά 10.30. Μετά πεινάω και τρώω. Ύστερα κάθομαι στην τηλεόραση μέχρι τις 12.00.

Επαναλαμβάνω την κουβέντα σε παιδιά της Β' και Γ' Γυμνασίου. Τα ίδια και χειρότερα.

Μπράβο μας. Καλά τα καταφέραμε. Που να κρυφτούμε τώρα;