Απεργός εκπαιδευτικός νοιάζεται για το παιδί σου

Αν είχαμε στρωμένη στα πόδια μας μια κοινωνία συν-Ανθρώπων, αντί αυτής της παναθρώπινης ζούγκλας, τότε θα βλέπαμε κρεμασμένα πολλά πανό σε μπαλκόνια πολυκατοικιών. Θα έσπαγαν τα τηλέφωνα σε γνωστούς και φίλους, θα κρεμούσαμε κουδούνες στο λαιμό και θα κράζαμε με μεγάφωνα:

"Είμαι απεργός εκπαιδευτικός. Νοιάζομαι για το παιδί σου, δεν πολεμώ εσένα. Απεργώ. Μένω σπίτι, ενώ εσύ δεν ξέρεις που να αφήσεις το παιδί σου για να βγάλεις το μεροκάματο. Ε, λοιπόν, φέρτο σπίτι μου. Θα στο ταΐσω, θα στο προσέξω, θα κοιμηθεί δίπλα με το δικό μου. Κι όταν με το καλό τελειώσεις τη δουλειά, έλα να μιλήσουμε βρε αδερφέ, να μάθεις γιατί πολεμάω, να με νιώσεις και να σε νιώσω. Σήμερα εγώ, αύριο εσύ."

Τόσο απλά θα ήταν τα πράγματα, αν δεν είχαμε ξεχάσει ότι το πρόβλημα το δικό σου σήμερα είναι και δικό μου αύριο. Ότι το δικό σου παιδί είναι και δικό μου παιδί. Αν δεν είχαμε ξεχάσει να λέμε μια ζεστή καλημέρα μέσα από την καρδιά μας...