Οι τύποι με τα 4Χ4 της γειτονιάς μου

Τα βλέπω κάθε πρωί που πηγαίνω στη δουλειά. Είναι βαριά, ράθυμα, κακομούτσουνα, ενίοτε βρώμικα, αυστηρά. Και δεν μπορώ να αποφύγω τις κακές σκέψεις. Όχι για τα ίδια. Αλλά για τους κάτοχους τους. Τα στερεότυπα με πλημμυρίζουν.

Τον πρώτο τον φαντάζομαι να γυρνά αργά από το μπαρ, με το τσιγάρο στο στόμα και να καβαλάει ως άλλος Τζων Γουέιν «το απόλυτο 4Χ4», καθώς το κόκκινο φουλάρι του κολλάει από τον ιδρώτα και την καπνιά. Τινάζει το σχετικά λιγοστό και σχετικά μακρύ μαλλί του με το χέρι, καθώς στρίβει το βαρύ τιμόνι.



Χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς το βλέμμα να προσποιηθεί ότι αναζητά μια θέση στάθμευσης στο δρόμο. Εξάλλου αν δεν ήταν μεγάλο το πεζοδρόμιο δεν θα το λέγανε νησίδα. Μπορεί να μην γνωρίζει καν τη λέξη νησίδα. Ίσως έτσι δίνει άλλοθι στην αγορά του: αφού δεν πάει για λιοντάρια στη ζούγκλα, ας τραντάξει τα έντερά του καθώς τα τεράστια λάστιχα του 4Χ4 καβαλάνε λαίμαργα το πεζοδρόμιο.



Ο άλλος είναι τύπος κυριλέ. Δουλεύει σε εταιρεία: «Εισαγωγαί – Εξαγωγαί», κάνει και το ταξιδάκι του μέχρι τη Σόφια, χωρίς τη γυναίκα του, εννοείται. Κατεβαίνει κέντρο με την «τζιπούρα» του, φουλ το κλιματιστικό, έχει και θέση πάρκινγκ στο κέντρο, 130 € το μήνα. Αλλά όταν γυρνά σπίτι, κάπου εκεί που έμενε και η μάνα της γυναίκας του, μεταξύ 7 με 8 το απόγευμα, δεν σκέφτεται παρά μόνο τη μαυρίλα και τη δόση για την «τζιπούρα» του. Καβαλάει το πεζοδρόμιο κι όποιον πάρει ο χάρος.

Εξάλλου, ο τύπος με το φουλάρι απέναντι είναι πιο μάγκας;

UPDATE 1: Στην 70η ΔΕΘ ο "λαός" μπορεί να κάνει όσα test drive θέλει σε 4Χ4 αυτοκίνητα σε μια ράμπα μπροστά στην είσοδο της έκθεσης. Τζιπάρες με κάτι λάστιχα να, μετά συγχωρήσεως, φιγουράρουν πρόστυχα στα μάτια μας. Πώς είναι δυνατό ένας κοινός νους να ξεφύγει;