Μίζερο το αερόστατο (και όχι μόνο) της Δ.Ε.Θ.

Μια από τις αρχές σχεδίασης πάει κάπως έτσι: "Αν θέλεις να το κάνεις να ξεχωρίζει, κάντο ιδιαίτερα ξεχωριστό". Και το αερόστατο μπροστά από τη Δ.Ε.Θ. παραπέμπει σε ψόφιες καταστάσεις, σε τσιγκούνικες χειρονομίες, σε λίγα, φτωχικά και μετρημένα με το ζύγι.

Γιατί, αν θέλεις να γιορτάσεις και να διατυμπανίσεις μια δι-εθνή έκθεση, έναν "γύρο του κόσμου σε 10 ημέρες" με σήμα το αερόστατο, δεν στήνεις μια μινιατούρα, ένα δείγμα από παιδικό αερόστατο στην είσοδο της Δ.Ε.Θ. 10 μέρες πριν. Να το βλέπεις κάθε μέρα κατεβαίνοντας στο κέντρο και να γελάς με το... μέγεθός του (χωρίς παρεξήγηση!).

Περιμένεις το βράδυ των εγκαινίων. Κι εκεί που όλα είναι κάπως, σκάει στον ουρανό ένα τεράστιο, πολύχρωμο, φασαριόζικο, Α Λ Η Θ Ι Ν Ο αερόστατο, με φωτιά και αέρα που το σπρώχνει πάνω, με σχοινιά που τραβιούνται, με σακιά άμμου, με ένα δυο πρόσωπα σύμβολα του πολιτιμού και της τέχνης αυτής της πόλης. Και τα λέιζερ να σκίζουν το μαύρο ουρανό, οι μουσικές να σου ανακατεύουν το στομάχι.

Το ίδιο ισχύει και για τις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Οι οποίες είναι καιρός να βρουν πιο ευφάνταστους τρόπους για να προσελκύσουν τον κόσμο στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας τους. Παράλληλες μουσικές συναυλίες, συζητήσεις με νεολαίες μπορούν να δώσουν ένα χρώμα στις γκρίζες για τους περισσότερους διαδηλώσεις.

"Αν θέλεις να το κάνεις να ξεχωρίζει, κάντο ιδιαίτερα ξεχωριστό", αλλά είναι προφανές ότι, και αυτή τη φορά, η 70η Δ.Ε.Θ. δεν θα έχει τίποτα το ιδιαίτερα ξεχωριστό. Τουλάχιστον για όλους εμάς εδώ... Από όποια πλευρά του πεζοδρομίου κι αν βρισκόμαστε το Σάββατο...

Υ.Γ. Δεν είμαι ο μόνος που γκρινιάζει για τη Δ.Ε.Θ. Διάβασε σχετικά: ΔΕΘ, ΔΕΘ! και Μπλιαχ.