Παρασκευή βράδυ. Ζευγάρι κολλητών στο σπίτι. Πάντα ή σχεδόν πάντα έτσι συμβαίνει έτσι άμα παντρεύεσαι και μετά. Μαζί με τη μικρή τους. Έχει γίνει ένα ζούζουλο και μισό. Η μικρή Μαρία, στα ένα και μισό, έχει προτιμήσεις. Δεν θέλει να κάθεται, αλλά να τριγυρνάει.
Είναι οι φίλοι μας. Ο φίλος μου. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Είναι συνάδελφος. Κομπιουτεράς. Αλλά…
Φτιάχνει το δικό του κρασί. Ά- ΨΟ- ΓΟΣ. Το δικό του τσίπουρο. Αγοράζει ξυλεία και της δίνει ζωή. Καλλιεργεί τα δικά του μαρούλια.
Στα blogs τα σύρματα έχουν πάρει φωτιά. Γάμοι μεταξύ gays, πρωτο-μαγκιάτικες κόντρες, συνδικαλιστές και μη, βολεμένοι υπηρεσιο-παροχείς και μη. Φιλιά που φτάνουν ως τις αμυγδαλές. Όλοι και όλες εδώ. Να γράψουν τη γνώμη τους. Nema problema!
Στο ράδιο οι Waterboys με ρίχνουν πίσω στα 17. Με το The Whole of the Moon. Μάγκα μου, είχα να το ακούσω 10 χρόνια και βάλε… Τα βιολιά μου τριβελίζουν το νου.
- Τι έχεις να πεις στο παιδί;
- Γκλουπ…
- Whose motorcycle is this?
- It's a chopper, baby.
- Whose chopper is this?
- Zed's.
- Who's Zed?
- Zed's dead, baby, Zed's dead.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου