Ιστορίες για τους καπετάνιους και τα «ταξίδια» τους άκουγα, κι αυτές αραιά και που. Από φωνές που είχαν μάθει να διηγούνται χαμηλόφωνα. Να κρύβονται, να συνωμοτούν. Οι οποίες είχαν ξοδευτεί στο κλάμα, το θρήνο.
Και την ανελέητη ανταπόδοση χτυπημάτων στον «εχθρό». Άσχετα αν αυτός έμενε στη διπλανή πόρτα.
Από ανθρώπους που «πίστευαν» σε λάβαρα που ανέμιζαν από τις αρχές του αιώνα. Που στερήθηκαν και στέρησαν την αγάπη, που μάτωσαν και προκάλεσαν πόνο, δάκρυα και κατάρες. Οι φωνές υψώνονταν στον ουρανό σα βρισιές. Αργότερα, έχοντας αναμετρήσει το βίο τους, κατέληγαν σε δάκρυα εκλιπαρώντας για ειρήνη.
Και συγχώρεση.
Αυτοί ήταν, και είναι, οι δικοί μου «καπετάνιοι».
Ο ένας παππούς, μάλλον θα είναι στεναχωρημένος από εκεί ψηλά. Γράφω "μάλλον" γιατί, όσα είχε υποστηρίξει στην εποχή του τα πολέμησε το επίσημο κόμμα. Ο ίδιος είχε επιλέξει μια διαλεκτική πορεία με την κοινωνία. Κατακεραύνωνε πρακτικές οι οποίες υιοθετούνταν μεταπολεμικά.
Κι είμαι βέβαιος ότι ο άλλος παππούς δεν θα γελάει κάτω από τα μουστάκια του. Είχε το Φλωράκη απέναντι στις μάχες πολλές φορές και μάλλον θα σκέφτεται ότι σύντομα, αν δεν πάει καλά η ιστορία με το πρόσφατο καρδιακό, θα τα λένε και πάλι. Στις δικές του ιστορίες μιλά για «αλήτες». Προσθέτει ντομπροσύνη, κουράγιο. Άτιμο κουράγιο και πείσμα στο Φλωράκη. Και θυμάται την πίεση που ανέβασε όταν έγινε η οικουμενική κυβέρνηση.
Καλή σου ώρα καπετάνιο Φλωράκη. Με όλες τις κατάρες. Και όλες τις ευλογίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου