Έτοιμη και η βασιλόπιτα!

Η Μαρία έβαλε όλη της τη μαεστρία και μεσάνυχτα Πέμπτης η βασιλόπιτα είναι έτοιμη.



Ζεστή ζεστή, μόλις βγήκε από το φούρνο, πίνει λαίμαργα το γλάσο. Στα σωθικά της κρύβεται, αλλά όχι για πολύ, ένα μονοδόλαρο κέρμα από τη δεκατία του 20.



Πέρσι, ανάμεσα σε 8 άτομα το μονοδόλαρο έτυχε ανάμεσα στη Μαρία και το μωρό το οποίο βρισκόταν ακόμη στην κοιλιά της. Γούρικο, έτσι;

Καλή πρωτοχρονιά σε όλους. Eυπρόσδεκτοι κι ευπρόσδεκτες για ένα κομμάτι από κοντά.

Αχ αυτές οι Πρωτοχρονιάτικες αγορές!

"Τι δώρο θα πάρετε στη μικρή σας για την Πρωτοχρονιά;", με ρωτά συνάδλφος στο γραφείο. Φυλλομετρώ βαριεστημένα, κοιτάζοντας χωρίς να με ενδιαφέρει τίποτα συγκεκριμένο από τον κατάλογο καταστήματος με ηλεκτρονικά. Μπουκωμένος μέχρι το λαιμό από οθόνες, γκατζετάκια, πληκτρολόγια, μητρικές και μνήμες χασμουριέμαι...

"Μάλλον τίποτα".

Παύση. Ένα μεγάλο, ολοστρόγγυλο "αααα" απο το ανοικτό στόμα της συναδέλφισσας.

Ο επεξεργαστής μου κάνει το συνειρμό: "Αχάριστος πατέρας, μονόχνωτος γονιός, άσπλαχνος και ανέραστος, ανοργασμικός και α-Χριστούγεννος και α-Αγιοβασιλιάτικος".

"Δηλαδή, της πήραμε πριν τα Χριστούγεννα, αρχές Δεκέμβρη ένα χαλί για το δωμάτιο κι ένα χαλάκι δραστηριοτήτων. Νομίζω ότι είναι αρκετά".

Δεν ξέρω τι καίει η κοπέλα, αλλά της πήρε ώρα να συνειδητοποιήσει ότι δεν είχα διάθεση να αναλύσω τα περί καταναγκασμού αγορών και καταναλωτισμού κλπ. Βαριέμαι πλέον να εξηγώ τα αυτονόητα, να δικαιολογώ τις επιλογές μου, να υπογραμμίζω τη σιχασιά μου για το ποδοπάτημα της Τσιμισκή τις μέρες αυτές.

"Εσείς τι θα πάρετε στο μικρό σας;", ρωτάω μόνο και μόνο για να ξεδιψάσω τη λαχτάρα της να μου πει ό,τι έχει βάλει στο μυαλό της να μου πει. Μέρες που είναι...

Αρχίζει ένας βομβαρδισμός από δώρα θείων και γιαγιάδων. Παρελαύνουν όλα τα καραόκε της τηλεόρασης, τα ζόμπι με τα πολυβόλα, οι χελώνες με τα φλογοβόλα και τα αυτοκίνητα που μαρσάρουν σε απρόσιτους πλανήτες.

Επιστροφή στο σπίτι. Και εκεί μπαίνει το μέγα θέμα.

"Πότε θα πάμε εμείς αγορά; Τι θα πάρουμε; Για ποιους;"

Η ίδια κουβέντα επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, τα τελευταία 4 χρόνια. Κι είναι η δυσκολότερη εξίσωση που έχω να λύσω. Στο τέλος κάθε χρονιάς, εκεί που λέω ξέμπλεξα, να, το παίρνω το κωλόχαρτο, έρχεται αυτή η εξίσωση να με βγάλει νοκ-άουτ. Είναι κάθε χρόνο εκεί, με περιμένει στη γωνία για το κροσέ της. Χασκογελά ξετσίπωτα καθώς σωριάζομαι στο ριγκ.

Κάθε χρόνο φοράω το καλό, φρσκοσιδερωμένο χαμόγελο. Απλώνω τα καλοξυσμένα μολύβια μου στο λευκό χαρτί. Ο τάδε και η δείνα, α, να μην ξεχάσουμε και εκείνον. Αλήθεια που τον θυμήθηκα; Και γιατί, διάολε, μας θυμάται κάθε φορά;

Κάθε ανάλογο βράδυ ο κατάλογος είναι έτοιμος, μέσα στην τσέπη του πουκαμίσου που θα φορέσω το πρωί. Κάθε τέτοι πρωί κατεβαίνω με το αυτοκίνητο μέχρι τα Πανεπιστήμια. Εκεί παρκάρω. Σιχαίνομαι τις γύρες στο κέντρο και ο μόνος λόγος που δεν παίρνω το λεωφορείο είναι το ότι απεχθάνομαι να τσαλαπατιέμαι με 120312 σακούλες στα χέρια.

Φέτος λέμε να πάμε σε κάποιο από τα εμπορικά κέντρα στα ανατολικά. Για πρώτη φορά. Ανταπόκριση από το μέτωπο, αύριο.

Τι να περιμένεις την 24η Ιανουαρίου

Βάλανε κάτω όλα τα δεδομένα. Χ εις την Υ, συν τόσο δια τόσο. Κι όλο εις την 1/2 κλπ.

Όλα εξηγούνται με τα μαθηματικά, λένε οι μάγκες, ειδικοί στις εποχιακές διαταραχές, στο Cardiff. Κατέληξαν έτσι σε ένα μοντέλο το οποίο αποδομεί την πεσμένη σου διάθεση, η οποία μάλιστα προβλέπεται ότι θα είναι στο ναδίρ την 24η Ιανουρίου.

Το μοντέλο πάει ως εξής: [W + (D-d)] x TQ M x NA και οι παράμετροί του περιλαμβάνουν:

τον καιρό (W),
το συσσωρευμένο χρέος κατά την περίοδο των Χριστουγέννων (D),
το χρόνο που πέρασε από τα Χριστούγεννα (T),
το χρόνο που μεσολαβεί μέχρι την επάνοδό σου στις παλίες σου συνήθειες (Q),
επίπεδα παρότρυνσης (Μ),
και την ανάγκη ανάληψης δράσης (NA).

Οι ειδικοί συνιστούν εκείνη την ημέρα να μείνεις στο κρεβάτι. Μην πεις ότι δεν σε προειδοποίησαν...

Η χριστουγεννιάτικη σχολική γιορτή με βάζει στο πνεύμα

Ήταν η αιτία για να "μπω" επιτέλους, έστω και με το ένα πόδι, στο κλίμα των ημερών. Ουτε αγορά και πολυκαταστήματα, ούτε ταινίες με ελαφάκια, ούτε στρούμφ.

Ήρθα πραγματικά προ εκπλήξεως. Τα παιδιά της μαθητικής χορωδίας φορούσαν κόκκινα σκουφιά και έλαμπαν. Η γιορτή άνοιξε με τον καθιερωμένο λόγο της θεολόγου. ΟΚ, περιττά τα σχόλια.



Όταν όμως άρχισαν τα πιτσιρίκια να τραγουδάνε, κάτι μέσα μου έκανε κλικ. Κι ήρθαν άπειρες εικόνες από τα δικά μου παιδικά χρόνια. Με τον αδερφό και τους φίλους μου για κάλαντα, στο κεφαλόσκαλο του πατρικού μας να περιμένουμε τον πατέρα μας να ανοίξει την κατακόκκινη, φρεσκοσιδερωμένη ολομέταξη μπότα με τα δώρα, τη μυρωδιά από τα τσουρέκια της μάνας μου και τα μελομακάρονα.

Ξαφνικά το μικρόφωνο πήρε μια μαθήτρια την οποία όλοι έχουν στο πυροβολητό λόγω "ανάρμοστης" συμπεριφοράς. Σίγουρα παιδί με πολλά προβλήματα. Και έβγαλε μια απαλή, βελούδινη φωνή που μας πήγε σε άλλες διαστάσεις. Μείναμε με το στόμα ανοικτό και το γυμναστήριο σείστηκε από το χειροκρότημα.



Κάλαντα στα ελληνικά, τα γαλλικά, τα αγγλικά, τα γερμανικά. Στα μωραΐτικα, στα κρητικά, στα ποντιακά. Ένα μουσικό μπουκέτο και τα χαμόγελα να αστραφτουνε.

Η καλύτερη επιλογή για να μπεις και να παραμείνεις στο πνεύμα είναι αυτά τα παιδιά. Χωρίς αμφιβολία.

Μαθήτρια παρουσιάζει υποδειγματικά εργασία

Όταν ένα γυμνασιόπαιδο έρχεται και σε βρίσκει δυο μέρες πριν από τις διακοπές των Χριστουγέννων και σου ανακοινώνει με το χαμόγελο της Crest ότι έφερε ολοκληρωμένη την εργασία της στα πολυμέσα, ε τότε δεν έχεις παρά να πιστεύεις ότι πολλά από όσα κάνεις μέσα στην τάξη πιάνουν τόπο.

Η ίδια έλαμπε από τη χαρά της, χασμουριόταν από την κούραση. Τα μάτια της καίγανε από την υπερένταση. Στο ένα χέρι το laptop του μπαμπά της. Στο άλλο την τσάντα. Και το επίμονο ύφος της ήθελε να μάθε πότε θα παρουσιάσει την εργασία στην τάξη της.

Αισθάνομαι τόσο γεμάτος κάθε φορά που πιτσιρίκια παίρνουν ένα θέμα της αρεσκείας τους και εφαρμόζουν τα λίγα, έστω, πραγματάκια που τους μαθαίνω. Έπρεπε στο PowerPoint να στήσουν μια παρουσίαση χρησιμοποιώντας εικόνες, βίντεο, κινούμενο κείμενο και κινούμενες εικόνες. Να βάλουν κουμπιά πλοήγησης, να εισάγουν ήχους από CD. Και το σημαντικότερο: να δένει όλη η παρουσίαση με τρόπο που να μην χασμουριούνται οι υπόλοιποι από κάτω.



Η Δέσποινα διάλεξε ως θέμα τις "Διασημότητες του 2005". Βρήκε φωτογραφίες τους από το Internet, μάζεψε κείμενα και επεξεργάστηκε τα βιογραφικά τους. Έκοψε και έραψε ήχους από διάσημους DJs, έβαλε πικάντικα σχόλια, πρόσθεσε εφέ. Αυτοσχεδίασε.



Παρουσίασε την εργασία της καθιστή και άνετη, με τη στόφα μιας έμπειρης ραδιοφωνικής παραγωγού, μιας τηλεπαρουσιάστριας. Με ελάχιστα σαρδάμ, με λίγα μπρος και πίσω στο χειρισμό του προγράμματος. Αλλά με τόση φρεσκάδα, με τόσο ενθουσιασμό.

Η τάξη άκουγε και ευχαριστήθηκε. Της πήρε μια βδομάδα με ξενύχτι, αλλά το καραγουστάρησε. Και το χαμόγελό της είναι η απόδειξη.

Σκέφτομαι ότι θα ήταν ένας παράδεισος η τάξη, αν τα περισσότερα παιδιά έδειχναν τον ίδιο ενθουσιασμό και έφερναν παρόμοιες εργασίες. Κάτι μου λέει ότι μετά την εργασία της Δέσποινας, θα δούμε κι άλλες καλές και πρωτότυπες εργασίες στο 2006.

Δεσποινάκι σε ευχαριστούμε!

Προς bloggers και μη: Γιατί λατρεύεις να γράφεις online;

Και μια και δεν θα μπορώ να γράψω εγώ στο blog, παραχωρώ το χώρο σε εσένα. Γιατί λατρεύεις να γράφεις online; Γιατί είσαι blogger; Γιατί σχολιάζεις posts;

Οι απαντήσεις σας θα δημοσιευθούν με την άφιξη της καινούργιας μητρικής κάρτας, όταν το blog-ομάγαζο ξανανεβάσει τα ρολά. Ελπίζω να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα.

Βραχυκύκλωμα με USB καίει τη μητρική μου - Γ*μ*τ*!

"¶γιε μου Βασίλη, στα πρώτα μου Χριστούγεννα θέλω τον μπαμπά μου αποκλειστικά δικό μου. Ούτε blog, ούτε mailing lists, ούτε ενημερώσεις άλλως sites, ούτε σερφάρισμα για οικολογικά ρυζάλευρα".

Κι έγινε. Συνέδεσα την ψηφιακή για να κατεβάσω στο δίσκο μερικές φωτογραφίες, και το PC κόλλησε. Reset... Δεν διάβαζε ούτε τη μνήμη. Μια, δυο τρεις. Καμμένη μητρική κάρτα από βραχυκύκλωμα. Είναι δυνατόν; Μόλις ένα χρόνο την έχω...

Θα το ρίξω στην παρασκευή κουραμπιέδων, μελομακάρονων και τσουρεκιών. Φωτογραφίες και χριστουγεννιάτικη ενημέρωση των blogs από βδομάδα με καινούργια μητρική.

Έως τότε να περνάτε καλά. Κι ας μην ξεχνάμε: η υγεία είναι το πολυτιμότερο αγαθό. Ευτυχισμένος ο άγιος Χριστούγεννος το λοιπόν.

Santarchy is coming to town

Σου την έχουνε σπάσει οι αναμένοι κόκκινοι αγιοβασίληδες τσαμπιά στα μπαλκόνια της πόλης; Σου προκαλεί ημικρανίες όλη αυτή η χαρά με το στανιό; Κάποιοι στο Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας αποφάσισαν να τα κάνουν λαμπόγυαλο.

Είναι μέλη του Santarchy με "ιδιαίτερη" άποψη για τον καταναλωτισμό που ξεχειλίζει από τα σωθικά μας αυτές τις μέρες. Είναι γνωστό και ως SantaCon κίνημα. Με πολλές διαφοροποιήσεις ως προς τα events που διοργανώνουν για να προωθήσουν τις θέσεις τους. Ή απλά για να περάσουν καλά.

Και όχι απαραίτητα χρησιμοποιώντας βία.

Don't kill Bill στο Μύλο - Αν τον δεις, δηλαδή...

Σάββατο μεσημέρι και ο ήλιος έχει καβαλήσει τα σύννεφα πάνω από τις ταράτσες. Διαβάζω το fanΖΕΙΝ, το περιοδικό του Μύλου. Ένας ¶γιος Βασίλης μας καλεί σε ένα πάρτυ με εδέσματα, δώρα, εκπλήξεις. Ένα bazaar για παιδιά και μεγάλους.

Θα' ναι ωραία σκέφτομαι. Και είναι μια καλή ευκαιρία για να πάρει και λίγο αέρα η μικρή μας. Μέσα σε 10 λεπτά το blog-ομωρό έχει ετοιμαστεί από τα επιδέξια μας πλέον χέρια και είμαστε στο αυτοκίνητο.

Από τα ανατολικά, τέρμα δυτικά. Διασχίζουμε όλη την Εγνατία. Καλή επιλογή. Δεν έχει καθόλου κίνηση και η ώρα είναι 13.00.

Στην περιοχή επικρατεί ερημιά. Μπαίνουμε στο Μύλο και... δεν υπάρχει ψυχή, πέρα από τους σερβιτόρους στο ουζερί, τον τύπο στο καπνοπωλείο και δυο τρεις που στρογγυλοκάθονται στο bar.

Προχωράμε. Κάποια ξύλινα σπιτάκια είναι δίχως στολίδια, έλατα χωρίς μπάλες. Ερημιά έξω, απογοήτευση μέσα. Κι όμως το γράφει καθαρά: Σαββατοκύριακα 13.00 έως 17.00.

Πίνουμε τη σοκολάτα μας στο bar. Η μικρή χαζεύει τριγύρω άλλα παιδιά ζευγαριών που την «πάτησαν» επίσης. Απολαμβάνει τα χρώματα στο σαλόνι, τα τιγρέ μαξιλάρια.

Σιγά σιγά μαζεύεται κι άλλος κόσμος για να μην σκοτώσουν τον Bill. Καλά, αυτόν τον «καθάρισαν» ήδη οι υπεύθυνοι του Μύλου δίχως να το πάρουμε πρέφα...

el.blog: Ποιο το παρόν και μέλλον της GR-blog-όσφαιρας;

Αξιόλογο το el.blog από τον CM και τον πενυματικό του πατέρα ANemo. Περίμενε, άραγε καιρό η blogόσφαιρα κάτι τέτοιο; Ο καιρός θα δείξει. Προσωπικά γουστάρω αυτήν την διαρκή κίνηση και ανταλλαγή ιδεών. Το ότι ο καθένας έχει τον προσωπικό του χώρο έκφρασης, το δικό του αλισβερίσι με τους άλλους. Κι αυτό τόσα χρόνια δεν υπήρχε στη μορφή που υπάρχει σήμερα. Ναι, εύγε το λοιπόν σε όλους όσοι μας καίνε το μυαλό με τα κείμενα και τη σχεδίασή τους.

Θεμιτό, ως ένα σημείο, κι αυτό το καταβρόχθισμα των bloggers από έντυπα. Συμφωνώ με τον Σκοτεινό ¶γγελο. Κι όποιος έχει πρόβλημα, ας κλείσει το κατάστημα, ή ας πάρει ένα σταυρό, το κοράνι ή τον οδηγό της Βέφας κι ας ξεκινήσει τον πόλεμο. Κι άμα βρει ακροατήριο καλώς τους όλους, λέω εγώ.

Συμπτώματα μιας blog-όσφαιρας που ωρίμάζει.Προβληματίζεται για μια ταυτότητα. Ένα είναι βέβαιο: ότι δεν θα την αποκτήσει ποτέ. Είναι η φύση των blogs τέτοια που όσοι προσπαθούν να την καλουπώσουν απλά δεν έχουν πάρει πρέφα για τι πράγμα μιλάμε. Ως γνήσια απεικόνιση του περιβάλλοντός μας, η blog-όσφαιρα έχει από όλα τα "λουλούδια" και εσύ καλείσαι να τα μοιρίσεις ένα προς ένα.

Αυτό που βλέπω να διαμορφώνεται, ωστόσο, είναι υπο-σύνολα bloggers οι οποίοι κτίζουν κοινότητες με κοινό κώδικα επικοινωνίας και ενδιαφέροντα. Η διάχυση των ιδεών σε αυτά είναι πραγματικότητα και οι δεσμοί αρχίζουν να σταθεροποιούνται. Όσο εδραιώνεται η πεποίθηση ότι τα παραδοσιακά, εμπορικά ΜΜΕ εξυπηρετούν συμφέροντα, τόσο οι εναλλακτικές μορφές επικοινωνίας θα ανθούν και θα επεκτείνονται.

Προς το παρόν, το μόνο ενδιαφέρον από τα κατεστημένα ΜΜΕ είναι ο κανιβαλισμός των blogs. Σύντομα, όταν αρχίσουν να διαμορφώνουν ομάδες πίεσης, γνώμες και απόψεις που θα "ενοχλούν", τότε, ίσως, γίνουν αντικείμενο των ΜΜΕ με σκοπό την εκ των έσω κατεδάφισή τους. Συνέντευξη του τάδε blogger από το Νίκο Χατζηνικολάου κλπ. Θυμάστε τη γελοιότητα της εκπομπής με τον γελοίο τίτλο "Hackers" ή κάπως έτσι;

Μην ψαρώνετε το λοιπόν. Αντισταθείτε στα πλαστικά χαμόγελα...

Bloggers καλύπτουν τις εκλογές στο Ιράκ

Bloggers βρίσκονται εδώ και μέρες σε πόλεις του Ιράκ, όπως τη Βαγδάτη, τη Μοσούλη και τη Νατζάφ. Σκοπός τους να καλύψουν ειδησεογραφικά και σε πραγματικό χρόνο τις εκλογές που διεξάγονται στη χώρα. Πρόκειται για ένα πρωτοφανές δεδομένο που έρχεται να συμπληρώσει το ψηφιδωτό της "δημοσιογραφίας των πολιτών". Μακρυά από τις ομπρέλες των καθιερωμένων ομίλων ΜΜΕ, οι ομάδες αυτές θα ανεβάζουν ανταποκρίσεις, φωτογραφίες και βίντεο και μάλιστα με αποζημίωση.

Πίσω από το εγχείρημα βρίσκεται μια ομάδα με όνομα Pajamas Media η οποία θα συνεργαστεί με bloggers από το Iraq the Model.

Νέοι τρόποι ενημέρωσης. Ας ελπίσουμε αντικειμενικότεροι και αποτελεσματικότεροι από τα εμπορικά ΜΜΕ.

Διέκοψες το σχολείο; Πάρε ένα πρόστιμο!

"Aντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες και αναγκάζονται να κρατούν τα παιδιά μακριά από το σχολείο για να δουλεύουν μαζί τους στις αγροτικές ή κτηνοτροφικές εργασίες. Kατοικούν σε απομακρυσμένα χωριά και δεν υπάρχουν μεταφορικά μέσα για να στείλουν τα παιδιά στα πλησιέστερα γυμνάσια." Αντιγράφω από το σημερινό φύλλο του ΕΘΝΟΥΣ.

Και η απάντηση της Πολιτείας; "Πρόστιμο 300 ευρώ επέβαλε η Eισαγγελία σε οικογένειες γιατί διέκοψαν τα παιδιά τους από το σχολείο".

Καλό ε; Αντί να σκύβουμε πάνω από τα προβλήματα και να δίνουμε λύσεις, μοιράζουμε πρόστιμα.

Είχα διαβάσει ένα άρθρο σύμφωνα με το οποίο στη Μεγάλη Βρετανία και στις Η.Π.Α. είναι δυνατό οι γονείς να αναλάβουν την κατ' οίκον εκπαίδευση των παιδιών τους και να μην τα στέλνουν στο σχολείο. Αλήθεια, είναι δυνατό, θεωρητικά τουλάχιστον, κάτι τέτοιο στην Ελλάδα;

Ο γούγλης θα σε βοηθήσει με λέξεις όπως: homeschooling, home schooling, home-based education, home education, home-schooling, unschooling, deschooling, form of alternative education.

Καπνός και οινόπνευμα: χθες, σήμερα, διαφήμιση & ενημέρωση

Όχι ότι δεν έπινα. Έπινα. Κι αρκετά. Όχι ότι δεν κάπνιζα. Κάπνιζα. ¶λλοτε πολύ, άλοτε λιγότερο. Τώρα όλοι εμείς οι "μετανοημένοι" μιλάμε για τους κινδύνους του οινοπνεύματος και του καπνού.

Όταν ως έφηβοι και νέοι καπνίζαμε αισθανόμασταν ότι κάναμε τη "διαφορά" από τους συνομίληκους. Ότι διεισδύαμε στον "απαγορευμένο" χώρο των ενηλίκων. Όλα αυτά στη φαντασία μας, βέβαια. Το κυνηγητό από γονείς, καθηγητές κ.α. αφορούσε την ηθική του ζητήματος. "Δεν καπνίζουν σε αυτήν την ηλικία", άρα αργότερα μπορούμε, άρα ας έρθει ΤΩΡΑ το αργότερα. Βοηθούσαν και λίγο κάτι ήρωες του κινηματογράφου, κάτι συγγραφείς όπως ο Μπουκόφσκι που με την πρόζα τους μπορούν να βάλουν φωτιά σε ζωηρά εφηβικά μυαλά.

Προσπαθώ να πείσω σήμερα τα παιδιά με τα οποία συζητάω ότι τότε δεν υπήρχε κάποιος ο οποίος να μας μιλήσει για τα δυσμενή αποτελέσματα που έχουν αυτές οι βλαβερές συνήθειες στην καθημερινή ζωή μας. Ότι κανείς δεν μας έδειξε έναν πνεύμονα καπνιστή. Και εισπράττω απαντήσεις πολύ πιο ώριμες από τις αντίστοιχες δικές μας της εποχής του '80.

Σήμερα η γνώση είναι ένα κλικ μακρυά. Δεν δικαιολογούμαστε να μην ενημερώνουμε τα παιδιά μας σχετικά με τις βλαβερές συνήθειες. Φυσικά ως ενήλικες έχουμε το δικαίωμα της επιλογής του τρόπου ζωής μας. Κάποιοι, ωστόσο, υποστηρίζουν ότι ένας χρόνιος καπνιστής επιβαρύνει πέρα από την υγεία του και το ταμείο στο οποίο είναι ασφαλισμένος.

Και κάτι άλλο: είμαστε συνδρομητές στο περιοδικό National Geographic εδώ και δυο χρόνια. Πρόκειται όντως για μια πολύ προσεγμένη έκδοση και η θεματολογία του μπορεί να αποτελέσει ένα εκπληκτικό ερέθισμα και για τα παιδιά. Ωστόσο θεωρώ ιδιαίτερα προκλητική, έως σκανδαλώδη, την διαρκή διαφήμιση οινοπνευματωδών ποτών στις σελίδες του. Δεν υπάρχουν πιο "έξυπνοι" τρόποι άντλησης εσόδων; Δεν θα ήθελα το παιδί μου να εκτίθεται σε αυτόν το διαρκή βομβαρδισμό διαφημίσεων. Ως συνέπεια σκεφτόμαστε σοβαρά τη διακοπή της συνδρομής μας.

Με αφορμή τις επερχόμενες γιορτές κατά τη διάρκεια των οποίων η κατανάλωση οινοπνεύματος και καπνού αυξάνονται κατακόρυφα, σήμερα στον βρετανικό Independent δημοσιεύεται άρθρο με τίτλο: "What drinking does to your body". Στήθος, στόμα και λαιμός, πεπτικό σύστημα, άκρα και κόκκαλα, αναπαραγωγικό σύστημα, συκώτι και καρδιά, έμβρυο και εγκέφαλος επηρεάζονται από την κατανάλωση υπερβολικής ποσότητας οινοπνέυματος. Διάβασέ το, αξίζει.

Παρα-χαράκτες της Ιστορίας θάβουν το λάκο τους

Μετά τους "Προδότες στη σφαγή των Kαλαβρύτων" και τους ταγματασφαλίτες οι οποίοι πρωταγωνίστησαν στο Ολοκαύτωμα, η Ιστορία στην Ελλάδα βρίσκεται στρογγυλοκαθισμένη εκ νέου, σε έναν καθρέφτη. Ανάλογα με το ποιος τον κοιτά, καθρεφτίζεται κι ένα διαφορετικό πρόσωπο.

"Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά - και καλά κάνει". Ο τίτλος και το κείμενο στο :::OPEN::: είναι του φίλου Θ.Β.

Είχα ξαναγράψει σχετικά με γενικότερη τάση "επαναπροσδιορισμού" της Ιστορίας του τόπου τα τελευταία χρόνια. Με σωρό από καλά μελετημένες κινήσεις σε επικοινωνιακό επίπεδο με στόχο τη λήθη, παρά-χαράσσεται το χθες. Δημιουργούνται νέες στρεβλώσεις και νέοι παραγκωνισμοί. Όσοι σκύβουν πάνω από το χθες συμβάλλουν σε ένα καλύτερο αύριο.

Προσωρινά, όσοι ασελγούν πάνω στο χθες μεθάνε από την αρρωστημένη ηδονή τους. Σκάβουν το λάκο τους, λέω εγώ...

Ένας τρελός, τρελός κόσμος...

Ποιος κυβερνά, τελικά, αυτόν τον τόπο; Ρητορικό ερώτημα θα μου πεις. Έχουν, άραγε, αλλάξει τα δεδομένα από την 11η Σεπτέμβρη και μετά; Μπορεί η "εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαχία" να ακούστηκε επιτακτικά ως ζητούμενο 25 χρόνια πριν, αλλά μάλλον στις μέρες μας κουμάντο κάνουν άλλοι. Όχι ότι δεν το γνωρίζαμε...

Βόμβα από το BBC, γράφει ο Flash, σχετικά με "προσαγωγές Πακιστανών μετά το τρομοκρατικό χτύπημα της 7ης Ιουλίου στο Λονδίνο και «ανακρίσεις» από βρετανούς πράκτορες".

Η άγνοια που δηλώνει το υπουργείο Δημόσιας Τάξης θυμίζει άλλες εποχές. Ή καλύτερα, κατευθυνόμαστε σε κλίμα άλλων εποχών, ψυχροπολεμικό, επεμβάσεων ξένων δυνάμεων στα εσωτερικά μικρότερων χωρών.

Ήταν και παραμένει ένας τρελός, τρελός κόσμος... Ας γυρίσουμε τώρα πλευρό.

Ο Καρατζαφέρης υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης;;;

Ίσως να αποτελέσει μια καλή αφορμή για μεταδημότευση, μετανάστευση κλπ. Εδώ και καιρό ξερνάω τη χολή μου με όσα με περιτριγυρίζουν. Γραφικός, jazz band, σαλεμένος είναι ό,τι μου προσάπτουν, αλλά ΟΚ, τώρα θα έχω ένα πάτημα.

Δεν ξέρω πόσο κρασί χωράει αυτή η δημοκρατία μας. Υποθέτω πολύ. Ο Καρατζαφέρης υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης, λέει... Γιατί όχι;

Όσο οι άλλοι, οι ανυποψίαστοι, οι αμέριμνοι, οι ¶ρες Μάρες Κουκουνάρες κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου και χορτασμένου, τόσο κάποιοι άλλοι θα πετάγονται σαν κομμένες κεφαλές και θα μας λεκιάζουν την αξιοπρέπεια.

Πότε δίστασαν; Πότε δείλιασαν; Ποτέ αγαπητοί μου, ποτέ.

Η Γιάννα που θηλάζει στα σκαλιά του Δημοτικού σχολείου

Περπατάω χαμένος σε γνωστούς δρόμους: αρχές Εγνατίας, κατεβαίνω Αγίας Σοφίας, μπροστά από την εκκλησία. Ανέκφραστος μπροστά από τις χλιδάτες βιτρίνες της Τσιμισκή. Κόσμος με τσαλαπατά με τα χαμόγελά του, με τις σακούλες του. Θολό τοπίο μπροστά μου και η μύτη μου γαργαλιέται από τα διαφορετικά αρώματα. Κυρίως γυναικών. Γιατί όλη αυτή η «χαρά»; Ή «τι έχει και χαίρεται ο κόσμος, πατέρα;» Γιατί δεν χαζογελάω κι εγώ; Τι μιζέρια είναι αυτή;

Έχουν προηγηθεί δυο τηλεφωνήματα. Το πρώτο στη Μαρία. Θηλάζει το παιδί μας, άρα δεν μου κάνει. Τι να της λέω τον πόνο μου τώρα; Να στεναχωριέται;

Μου 'ρχεται στο μυαλό η lili. Ναι, η woman in this city. Της τηλεφωνώ. Δεν μπορεί να μου μιλήσει εκείνη τη στιγμή. Να την πάρω σε 15 λεπτά.

Οι κόμποι ανεοκατεβαίνουν σε ένα τρελό ασανσέρ. Ο αέρας πολύς στα πνευμόνια και πνίγομαι. Κατεβαίνω παραλία, να με φυσήξει ο αέρας, να δω το Θερμαϊκό, μπας και μου πάρει μακρυά τις σκέψεις και σβήσουν τα λαμπάκια του δέντρου μου. Αυτού του δικού μου, του εσωτερικού.

Τη λένε Γιάννα, είναι από την Αλβανία, ή έτσι μου είπε τουλάχιστον. Κάθεται στα σκαλιά του Δημοτικού σχολείου, απέναντι από την Καμάρα. Το ένα χέρι είναι παρατεταμένο στους περαστικούς. Με το άλλο κρατά στην αγκαλιά της το 8 μηνών βρέφος της και το θηλάζει. Το κρύο πηρουνιάζει το μέσα μου...

Την είχα ξαναδεί το Σεπτέμβριο, έξω από την Αγία Σοφία. Το μικρό της αγωνιούσε να φάει από το στήθος της. Είχα περάσει βιαστικά από μπροστά της και δεν κατάφερα τότε να σταθώ.

Χθες, δεν άντεξα. Έσκυψα και τη ρώτησα αν ήθελε να φάει κάτι. Της έφερα μια τυρόπιτα και γάλα. Γιατί κάθεσαι με το μωρό μέσα στο κρύο; Θα κρυώσετε. Δεν έχεις σπίτι; Έχει. Δεν έχεις άντρα; Έχει, είναι στο σπίτι. Γιατί δεν κάνεις μια δουλειά; Τι ξέρεις να κάνεις; Τίποτα. Έχει έρθει στην Ελλάδα εδώ κι έναν χρόνο.

Την κοιτάζω στα μαύρα της μάτια. Ένας κόσμος όπως τον ήξερα. Σκοτεινός. Κάνω να δω το μωρό. Είναι τόσο γλυκό στον ύπνο του. Την προτρέπω να σηκωθεί και να πάει σπίτι της. Του κάκου.

Την αποχαιρετώ και ξεκινώ την περιπλάνηση. Με μάτια που πέταξαν πάνω τους ένα φίλτρο κι όλα έχουν θολώσει. Έτσι θα περάσει μια ώρα που τα πόδια μου με πάνε όπου τύχει.

Ακολουθούνε δυο τηλεφωνήματα. Το πρώτο στη Μαρία. Θηλάζει το παιδί μας, άρα δεν μου κάνει. Τι να της λέω τον πόνο μου τώρα; Να στεναχωριέται;

Μου 'ρχεται στο μυαλό η lili. Ναι, η woman in this city. Της τηλεφωνώ. Δεν μπορεί να μου μιλήσει εκείνη τη στιγμή. Να την πάρω σε 15 λεπτά. Είχε γράψει κάτι σχετικά στο blog της που με έχει αγγίξει πολύ. Τόσο βαθιά ανρώπινο, τόσο πραγματικό.

Έλληνες: οι πλέον παχύσαρκοι της Ευρώπης

Έχω ξαναγράψει σχετικά με τη διατροφή των παιδιών. Σήμερα άκουσα και για μια άλλη θλιβερή πρωτιά μας. Είμαστε οι πλέον παχύσαρκοι της Ευρώπης. Δεν χρειάζεται να αμφιβάλλουμε. Μια ματιά στους περαστικούς μάς πείθει.

Και δεν είναι μόνο θέμα αισθητικής και υγείας. Είναι θέμα και κοινωνικής ευθύνης. Δεν είναι τυχαίο ότι η παχυσαρκία πλήττει τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, τις ασθενέστερες οικονομικά ομάδες των κοινωνιών μας.

Ρωτάω τους 13χρονους και 16χρονους στην τάξη αν τρώνε πρωινό και η απάντηση είναι αρνητική. Ρωτάω σχετικά με το μεσημεριανό τους και οι απαντήσεις είναι απογοητευτικές: κόκκινο κρέας, συνήθως από το πλησιέστερο γυράδικο, πίτσες, μακαρόνια. Ούτε λόγος για όσπρια, λαχανικά και φρούτα.

Συνοδεύουν απαραίτητα το φαγητό τους με Coca-Cola ή άλλα ανθρακούχα αναψυκτικά, καταναλώνουν τσίχλες με το καντάρι. Δεν αθλούνται, περνούν ατέλειωτες ώρες μπροστά στην τηλεόραση και τον υπολογιστή τους.

Και φυσικά η βιομηχανία τροφίμων και ποτών προωθεί όλες τις ανθυγιεινές επιλογές. (Ω, τι μαγική λέξη, στο φιλελεύθερο και ανεπτυγμένο μας κόσμο!) Πολλές θερμίδες, αλλά φτωχές σε θρεπτική αξία.

Δες τι γίνεται στην τηλεόραση. Το καινούργιο Κανάλι 9 θα εκπέμπει αποκλειστικά ενημερωτικές εκπομπές για μεγάλους και εκπομπές οι οποίες θα απευθύνονται σε παιδιά. Στο Internet οι διαφημίσεις απευθύνονται στα παιδιά. Όποιος στα ΜΜΕ αντιλαμβάνεται τη δύναμη των παιδιών ως καταναλωτές, «φροντίζει» για αυτά και μάλιστα λίγο προ των εορτών.

Εξάλλου τα δεδομένα δείχνουν ότι τα παιδιά από 2 έως 11 ζητάν συγκεκριμένα προϊόντα. Από 4 και πριν δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τις διαφορές μεταξύ τηλεοπτικών διαφημίσεων και αντίστοιχων προγραμμάτων. Αυτά πριν από τα 8 τους χρόνια δεν αντιλαμβάνονται ότι οι διαφημίσεις υπάρχουν με σκοπό να τα πείσουν.

Πού βρίσκεται η ευθύνη των γονιών; Πώς μπορείς να διακρίνεις πρώτα από όλα εσύ το σωστό από το λάθος; Πώς μαθαίνεις στο παιδί σου να τρώει σωστά; Να αθλείται, να περνάει δημιουργικά την ώρα του μπροστά στην τηλεόραση και τον υπολογιστή; Πώς καταφέρνεις να μην γίνεις υπερπροστατευτικός και προκαλέσεις την απομόνωση του παιδιού;

Δύσκολα ερωτήματα, σε δύσκολους καιρούς.

Πανεπιστήμιο Μακεδονίας: Τμήμα Διοίκησης Τεχνολογίας

Το νεοΐδρυθέν Τμήμα Διοίκησης Τεχνολογίας στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας "έχει ως αποστολή:
i) να καλλιεργεί και να προάγει σε συνδυασμό (α) γνώσεις οργάνωσης και διοίκησης επιχειρήσεων και (β) τεχνολογικές γνώσεις, με ιδιαίτερη έμφαση στις περιοχές των τηλεπικοινωνιών και των ψηφιακών συστημάτων. Οι πτυχιούχοι θα είναι ιδιαίτερα χρήσιμοι σε τομείς σχεδίασης και προτυποποίησης τεχνολογικών προϊόντων, μάρκετινγκ, πωλήσεων και υποστήριξης αντίστοιχων υπηρεσιών, διοίκησης και ποιοτικού ελέγχου τεχνολογικών τμημάτων επιχειρήσεων και οργανισμών, διοίκησης καινοτομίας και τεχνολογικής αλλαγής. ii) να παρέχει στους φοιτητές/τριες τα απαραίτητα εφόδια που εξασφαλίζουν την άρτια κατάρτισή τους για επιστημονική και επαγγελματική σταδιοδρομία.
iii) τη διοργάνωση μεταπτυχιακών σπουδών, που οδηγούν στην κατάρτιση επιστημόνων με εξειδικευμένες γνώσεις σε επιμέρους γνωστικά αντικείμενα του Τμήματος."

Διάβασε περισσότερα.

Καλή επιτυχία!

Πληρωμένη προπαγάνδα σε ιρακινές εφημερίδες

Bloggers, όπως ο Tony Pierce, ρίχνουν λάδι στη φωτιά που ξέσπασε στο αμερικανικό Πεντάγωνο. Μετά τους εμφυτευμένους δημοσιογράφους, τώρα αποδεικνύονται όσα όλοι συζητούσαν. Πληρωμένες καταχωρήσεις σε ιρακινές εφημερίδες με σκοπό την προπαγάνδα των αμερικανικών δυνάμεων κατοχής.

Για τους στόχους τους ενεργοποιούν ιδιωτικές εταιρίες "στρατηγικών μελετών", εξειδικευμένες στην συγγραφή κειμένων, όπως η πρώην Iraqex. Αλλά και bloggers οι οποίοι αναμειγνύουν βρώμικες ιστορίες με πολιτική. Η δύναμη των blogs είναι πλέον πολύ μεγάλη στις Η.Π.Α.

Περισσότερα θα διαβάσεις στους L.A. Times. Για άλλη μια φορά το πρόσωπο της εξουσίας ξεσκεπάζεται από το νέο ρεύμα της δημοσιογραφίας που έρχεται από τα κάτω.

Στο Ντουμπάι, στα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα πραγματοποιήθηκε το Σαββατοκύριακο Παγκόσμιο Συνέδριο για τα ΜΜΕ. Ανάμεσα στα άλλα διαπιστώθηκε η μεγάλη πίτα που μοιράζεται στο Ιράκ, όχι στο πετρέλαιο, αλλά στο χώρο της ενημέρωσης και του θεάματος.

Blogging Baghdad - The Untold Story

Εντάξει, μπορεί να το προωθεί το NBC, αλλά όσα υπόσχεται το Blogging Baghdad - The Untold Story είναι άκρως ενδιαφέροντα σε μια ζώνη όπου όλα παραμένουν ανοικτά και πληγωμένα. Ποιά είναι η ιστορία πίσω από την κάλυψη των γεγονότων; Το site ευελπιστεί να φιλοξενεί καθημερινές ιστορίες από αυτόπτες μάρτυρες - πολίτες της Βαγδάτης, βλέπε Ιρακινούς, Αμερικανούς και όλο τον κόσμο των ΜΜΕ της εμπόλεμης ζώνης.

Τώρα, δεν ξέρω αν το "παντεσπάνι" είναι αυτό που έλειπε από τη ζωή του κακόμοιρου μέσου Ιρακινού και Αμερικανού. Ούτε αν θα υπάρχει σχετική λογοκρισία. Θα περιμένουμε και θα κρίνουμε...

Σχολείο 2005: Αγκυλώσεις και παρουσιάστε αρμ!

Ναι, πρέπει να το παραδεχτούμε επιτέλους. Είμαστε αγκυλωμένοι σε ιδέες και πρακτικές. Τυλιγμένοι πατόκορφα με το σελοφάν της συνήθειας και της μη-αλλαγής. Διστάζουμε να συζητήσουμε ό,τι προέρχεται από τα κάτω, φοβόμαστε να δεχτούμε ό,τι νεωτερικό, ό,τι ακούγεται διαφορετικό από όσα έχουμε συνηθίσει να ακούμε. ¶πειρα τα παραδείγματα.

Στο δημόσιο σχολείο διαπιστώνω κάθε μέρα εδώ και 6 χρόνια μια δυστοκία στο καινούργιο. Ο φόβος να μην διαταραχθεί η ασάλευτη τάξη, η συνήθεια, το status quo. Δεν υπάρχουν προοδευτικές φωνές στην πράξη, ας μην γελιόμαστε.

Το τελευταίο κτύπημα ήρθε από συνάδελφο η οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, μου είπε ότι "ως νέος θα πρέπει να ξεκουράζω τους παλιούς". Να χτυπήσω και καμία προσοχή;

Το θέμα αφορούσε τις εφημερίες κατά την ώρα του διαλείμματος στις οποίες όλοι οι συνάδελφοι οφείλουμε να έχουμε τον ίδιο αριθμό.

Χαμογέλασα και αστειεύτηκα. Είναι Δευτέρα, σκέφτηκα, μπορεί να ξύπνησε στραβά. Αλλά όχι. Είναι διαποτισμένη με την νοοτροπία του στρατού: "ο παλιός αράζει, ο νέος τρέχει". Και φυσικά κάτι μούτρα να, γιατί τόλμησα να θίξω το θέμα. Ως να μην μπορούμε ως πολιτισμένοι άνθρωποι να συζητήσουμε τις όποιες μας διαφορές, να διαφωνήσουμε, να λογοφέρουμε, να επιχειρηματολογήσυμε και να καταλήξουμε. Αλλά είπαμε. Σε αυτή τη χώρα ο διάλογος είναι προ καιρού στην κατάψυξη.

Φυσικά η υπόθεση κατέληξε στο διευθυντή, διότι ουδέποτε είδα το σχολείο ως στρατώνα. Τι με θλίβει περισσότερο από μια κακή αρχή της εβδομάδας; Το υφάκι του λοχία - μαθηματικού που "κάνει τα μαλλιά του μπούκλες", σέρνει τις αρβύλες του ράθυμα και μουρμουρίζει καθώς κοιτάζει μετρώντας αντίστροφα για τη λήξη του ωραρίου του...

Μπλιάξ!

Η Μαριέττα, τα τικ και η αξιολόγηση...

Και να φαντεστείς ότι υποστηρίζω την αξιολόγηση των καθηγητών στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Όμως άκουσα τη Μαριέττα να μιλά με τον πλέον απαξιωτικό τρόπο για τους εκπαιδευτικούς οι οποίοι "είτε το θέλουν, είτε όχι, θα αξιολογηθούν" και να κουνά τον αριστερό ώμο, με εκείνο το παλαιό, μητσοτακικό τικ και, δεν κρύβομαι, ταράχτηκα.

Αμάν! Θα μας αξιολογήσει η Μαριέττα! Βρε συ, που σε είχα για το πλέον φιλελεύθερο άτομο εκεί μέσα, εσύ να μιλάς για την εκπαίδευση με τόσο αυταρχισμό; Α, ναι, ξέχασα τον εκνευρισμό σου λόγω του πάλαι ποτέ συναδέλφου σου Παλαιοκρασσά, ο οποίος ετοιμάζεται πυρετωδώς να βγάλει άπλυτα, εσώψυχα στη φόρα. Να φταίει η αγωνία σου για τη σημερινή συνέντευξή του;

Πάντως κυρά Μαριέττα, κανένας διάλογος δεν έγινε, παρά τα όσα έταζες. Και τα κονδύλια για την Παιδεία μειώθηκαν. Και μη μου πεις κάτι άλλο. Γιατί εμείς μετράμε στο σχολείο τα κουκιά, βλέπουμε και το θερμόμετρο και λέμε ότι τη βγάζουμε δεν τη βγάζουμε με το πετρέλαιο και την καθαρίστρια...

¶ντε, και καλά κρασά, Γιάννη Παλαιοκρασσά!

Σκάσε και παραιτήσου. Κι αυτός το έκανε...

Καλά, εσύ έφυγες νωρίς... Και χωρίς να μας πεις τι εννούσες. Η σιωπή είναι χρυσός...

¶ντε, ένας λιγότερος. Τελικά πόσους ρηγάδες έχει αυτή η τράπουλα;

Η Μάρα Τοπαρλάκη για Νομάρχης Θεσσαλονίκης; Έλεος!

Από τον σημερινό Αγγελιοφόρο αντιγράφω: "Ή θα είμαι επικεφαλής σε ψηφοδέλτιο ή θα ασχοληθώ με άλλα εξίσου ενδιαφέροντα πράγματα, που δεν έχουν τόσο μεγάλο προσωπικό κόστος", δήλωσε η Μάρα Τοπαρλάκη σε σχετική συζήτηση για την διεκδίκηση της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης.

Έλεος παιδιά!!! Δεν θα το αντέξω τέτοιο κτύπημα κάτω από τη μέση! Ας ασχοληθεί με την ιματιοθήκη της η κυρία. Ή αν έρθει ξανά το ΠΑ.ΣΟ.Κ. υποσχεθείτε της μια εκπομπή για τον απόδημο ελληνισμό, τον ελληνισμό της Αφρικής. Ή, καλύτερα, δώστε της μια εκπομπή από την καρδιά της ζούγκλας. Να ησυχάσουμε...

UPDATE: Μόλις διάβασα την πρόταση του OPEN για τις δημοτικές εκλογές. Ρίξε μια ματιά, αξίζει.

Αλλά και ο σαρκασμός του ο Argos στο thess.gr.

Σχολειά & εκπαίδευση : με αφορμή μια κουβέντα της

Την συνάντησα μετά από χρόνια. Σε ένα μεταμοντέρνου τύπου καφέ της πόλης σηκώναμε τα άσπρα φλυτζάνια και χύναμε στα σωθικά μας το μαύρο ζουμί. "Δεν περίμενα εσύ να γίνεις καθηγητής. Περίμενα κάτι πολύ, μα πολύ περισσότερο από εσένα". Ήταν πλέον φανερό. Τα χρόνια είχαν κτίσει έναν τοίχο ανάμεσά μας...

Αυτά τα καθημερινά χαμογελαστά πρόσωπα αξίζουν περισσότερη προσοχή και επαγγελματισμό από όση παρέχουμε. Ο κόσμος μας αλλάζει ραγδαία και βλέπω δικές μας κοκκαλωμένες μαμούθ ιδεολογίες, προσωπικότητες να συνθλίβουμε με την πατούσα μας ό,τι πιο ζωντανό διαθέτουμε: τα νέα παιδιά...

Πώς να εξηγήσω το ότι παρακαλώ τη σχολική επιτροπή εδώ και 15 μήνες για την αγορά ενός βιντεοπροβολέα; Πώς να δεχθώ ότι η βιβλιοθήκη του σχολείου έχει μείνει στον Καρκαβίτσα και Σολωμό, χωρίς ίχνος ενός σύγχονου περιοδικού Πληροφορικής και Τεχνολογίας, ενός, έστω, National Geographic;

Πώς να μην συγχίζομαι με το ότι συνάδελφοι "παλεύουν" με τα ψαλίδια και τα σελοτέιπ για να στήσουν ένα διαγώνισμα, ότι παραγγέλνουμε και χρυσοπληρώνουμε προεκτυπωμένες κόλλες διαγωνισμάτων; Πώς να μην καταλάβω το διευθυντή μου που μετρά τα κουκιά και δεν του βγαίνουν για να πληρώσουμε το πετρέλαιο του μήνα και την καθαρίστρια; Πώς να μην συγχιστώ με τις μειώσεις στα κονδύλια της Παιδείας και από αυτόν τον προϋπολογισμό, όταν παραγγέλνουμε F-16, που 16 να' ναι οι μέρες τους!

Τα ΜΜΕ κάνουν γαργάρες τα καυτά θέματα που αφορούν ΟΛΟΥΣ μας. Περισπούδαστοι δημοσιογράφοι, και καλά, στήνουν κάμερες για να ανακαλύψουν την ντροπή που όλοι μας γνωρίζουμε: μέσα σε στρώματα, φαγητά, στομάχια σκουπίδια και ποντίκια. Μωρέ, να σας έχει η μάνα σας και να σας καμαρώνει!

Πώς να μην εκραγώ με την παντελή απουσία τνω γονιών των παιδιών που διδάσκουμε; Και πώς να αντικρύσεις με ψηλά το κεφάλι τον συνάνθρωπο όταν για τις προσεχείς εκλογές των τοπικών ΕΛΜΕ, εμείς δεν θα πατήσουμε στο σχολείο για να ψηφίσουμε...

Από που να αρχίσεις και που να σταματήσεις. Μέσα σε ένα γραφειοκρατικό χυλό βράζουμε καθημερινά. Αναλυτικά προγράμματα με αύξηση ωρών στα Αρχαία και Πληροφορική με 1 ώρα την εβδομάδα, μείωση των ωρών διδασκαλίας της γαλλικής και γερμανικής γλώσσας... Αλήθεια, το λόμπυ των φιλολόγων έχει σκεφτεί τι πέτυχε τελικά; Και γιατί σιωπούν όσοι άλλες φορές βγάζουν τα λαρύγγια τους;

Προσπαθώ σε μια ώρα, μια μοναδική ώρα την εβδομάδα, να εμπνεύσω, να μεταδώσω γνώσεις, να τους μάθω να διακρίνουν το πλαστό από το γνήσιο, το ευτελές από το πολύτιμο. Να γνωρίσω την προσωπικότητά τους, να σκύψω πάνω από το πρόβλημά τους, την αγωνία και τη λαχτάρα της νιότης τους.

Και έρχεται η 30η Νοεμβρίου να κτυπήσει το καμπανάκι με τους βαθμούς. Ρε, δεν θέλω να βαθμολογώ τα παιδιά. Πώς να βαθμολογήσω το παιδάκι από τη Γεωργία που δεν μιλάει γρι Ελληνικά; Που κάθεται μαζεμένο και κοιτάει; Πώς να πείσω τους γονείς του να το πάνε στο διαπολιτισμικό; Πώς να φέρω στα ίσα της μια τάξη με μερικά κοφτερά μυαλά που διψάνε για το παραπάνω με μερικά που τώρα ανακαλύπτουν τη φυσιολογία του σώματός τους; Που δεν ξέρουν να γράψουν το όνομά τους επειδή σε αυτή τη χώρα όλοι μαγειρεύουν αφού πεινάσουν και μόνο για την πάρτη τους;

Χωρίς καμία σχεδόν σχετική εκπαίδευση, επιμόρφωση και στήριξη από εξειδικευμένο προσωπικό πορευόμαστε. Κι όχι μόνο στα δημόσια σχολεία. Και στα ιδιωτικά συμβάινουν άλλα τραγικά. Μεγάλος αριθμός μαθητών, πάνω από 30, για περικοπή του κόστους, αυταρχικές και καλά μέθοδοι για τη διατήρηση ενός ονόματος που θα προσελκύσει "πελάτες".

Σε μια κοινωνία που θεοποιεί το χρήμα, καταφέραμε να ισοπεδώσουμε κάθε αξία της γνώσης, να τσαλαπατήσουμε την ελπίδα αυτού του τόπου. Καταφέραμε να πάψουμε συν-διαλεγόμαστε.

"Δεν μπορείς να φανταστείς την πρόκληση που βιώνω", της απάντησα καθώς στραφτάλιζε ο Θερμαϊκός απέναντι. Και κέρασα τους καφέδες...

Πνευματικά δικαιώματα στην Α' Γυμνασίου

Συζήτηση στην τάξη της Α' Γυμνασίου για τα πνευματικά δικαιώματα. Χάος. Όταν καταλαβαίνουν περί τίνος μιλάμε, αποκαλύπτεται η πραγματικότητα. Όλοι αγοράζουν πειρατικό λογισμικό και μουσική... Κανένα νέο μέχρι εδώ...

Αλλά, πέφτω από τα σύννεφα όταν μαθητής της Α' μου λέει ότι αντιγράφει CD μουσικής και τα πουλάει. Το γνωρίζουν οι γονείς σου, ρωτάω. Ναι, μου λέει. Ο μπαμπάς μου είναι αστυνομικός και ξέρει...

Κολλάω. Αλλάζω θέμα...

Όταν πληροφορούνται περί εγκληματικής πράξης, τα αθώα μάτια σαστίζουν: "Δηλαδή θα πάμε φυλακή;", ρωτάνε...

Αντιτείνουν τα υψηλά κόστη στα CD και όταν τους δίνω παραδείγματα από τιμές λογισμικού, απλά φρικάρουν... Μου μιλάνε για τα αυτονόητα: ότι δισκάδικα τους προμηθεύουν πειρατικά CD και ότι κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να πιάσει τους ιδιοκτήτες αυτών των δισκάδικων.

Τους μιλάω για το Ελεύθερο Λογισμικό και το Λογισμικό Ανοικτού Κώδικα. Πρέπει να "γυρίσω" όλο το εργαστήριο στο ΕΛ/ΛΑΚ. Πρέπει...

Εσύ, Νίκο μου, τι έκανες στη χούντα;

Στην οθόνη ο Νίκος Μαστοράκης. Ναι ντε, αυτός με το καπέλο και το πρόσωπο - κόκκαλο. Συνέντευξη - αφιέρωμα από τον ΑΝΤ1. Μιλά, μιλά και τσουπ, πλάνα "Από το προωπικό αρχείο του - εκπομπή Super Bingo, 28-1-1991", γράφει η λεζάντα.

Μήπως έχετε να μας δείξετε τίποτα από το αρχείο του κυρίου Μαστοράκη από την εποχή της χούντας; Τίποτα με συνεντεύξεις του από φοιτητές; Και μια έρευνα για το ρόλο που έπαιξε τότε και που κατέληγαν αυτές οι συνεντεύξεις;

Σε αυτή τη χώρα η λησμονιά θέλουν να τρυπάει το μεδούλι μας. Έλεος πια...

UPDATE: Κάποια πρώτα για τη δράση του Νίκου: "ΙΣΧΥΡΟΣ ΣΥΝΔΕΤΙΚΟΣ ΙΣΤΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΑΡΚΟΥΤΣΙ ΤΗΣ TV ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΞΑΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ"

και από το http://www.adslgr.com/forum/archive/index.php/t-10419-p-3.html "Ο Νικος Μαστορακης θεωρησε οτι θα ηταν καλο (για ποιον; ) να κανει μια ζωντανη συνεντευξη φοιτητων που συμμετειχαν στην εξεγερση του Πολυτεχνειου. Για λογους που λιγοι γνωριζουν, οι φοιτητες δεχθηκαν. Μετα την εκπομπη τα παιδια "εξαφανιστηκαν" και ειναι γνωστο οτι "μετακομισαν" στα μπουντρουμια της Μπουμπουλινας και του ΕΑΤ ΕΣΑ οπου ετυχαν "αψογης" μεταχειρησης".

Κλπ, κλπ. Ο Γούγλης ξέρει...

"Φθηνό Internet σε φοιτητές", αλλά καμία ανακοίνωση στα υπουργεία!

Κι ενώ ντόρος γίνεται με το GoogleBombing και το "ληστές" που παραπέμπει στον ΟΤΕ, μια πρώτη σφαλιάρα από τον κόσμο της blog-όσφαιρας σε διάνοιες της χώρας, η κυβέρνηση έσπευσε να ανακοινώσει "φθηνό Internet για φοιτητές". Είδες τι κάνει η πίεση;

Τα κρατικά κανάλια το έπαιξαν πρώτη είδηση, σαν καλά μαθητούδια. Και να σου περί υλοποίησης των προγραμματικών εξαγγελιών της κυβέρνησης. ΟΚ...

Ωστόσο, μια μέρα μετά δεν υπάρχει καμία ανακοίνωση στους δικτυακούς τόπους των εμπλεκομένων υπουργείων: Ανάπτυξης ή στην Γενική Γραμματεία Έρευνας και Τεχνολογίας, Παιδείας και Μεταφορών και Επικοινωνιών.

¶ντε να δούμε πότε θα πάρουν μπροστά...

Για το δικτυακό τόπο του Μίμη Ανδρουλάκη

¶κουσα για την χθεσινή παρουσίαση του βιβλίου του Μίμη Ανδρουλάκη με τίτλο "Ζητούνται Αλχημιστές" σε μεσημεριανό τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων του MEGA. Το ρεπορτάζ αποδείχθηκε άλλα αντ' άλλων: η Μπακογιάννη σχολίασε το ενδεχόμενο καθόδου του Νίκου Παπανδρέου στην πολιτική. Αλήθεια ποιες διάνοιες στήνουν αυτά τα ρεπορτάζ; Ούτε λέξη για το βιβλίο, το συγγραφέα, έστω ένα πλάνο από την παρουσίαση...

Είναι κρίμα που οι συνεργάτες του Μίμη δεν ανανεώνουν τον προσωπικό δικτυακό τόπο του πολιτικού - συγγραφέα. Σταμάτησαν και οι εκπομπές του στον Flash...

Μίμη, κάνε πράξη όσα ευαγγελίζεσαι περί νέων τεχνολογιών. Μπορείς να μας δώσεις περισσότερο "φως" από όση "θερμότητα" σου προσάπτουν ότι παράγεις...

Τέλη 2005: Προσευχή με το στανιό, αποβολή για σκουλαρίκι

Όχι, δεν εμπεριέχουν ίχνος μυθοπλασίας, ίχνος ονείρου όσα θα διαβάσεις παρακάτω. Ωμή αλήθεια με το καντάρι και μόνο. Δεν έχει σημασία το που, όσο το ότι συμβαίνουν στις μέρες μας, το 2005!

Πρωί, το κουδούνι χτυπά. Πιτσιρίκια μαζεύονται και σχηματίζουν γραμμές. Καθηγητές και διευθυντής μαζεύονται στο κεφαλόσκαλο. Τα παλαμάκια του γυμναστή συνοδεύουν τον τρελό ήχο της σφυρίχτρας του.

«Δεν ακούτε εσείς εκεί κάτω; Δεν περπατάμε, τρέχουμε!», φωνάζει και ο θεολόγος.

«Σχολείο, προσοχή! Σχολείο, ανάπαυση! Βγάλε εσύ τα χέρια από τις τσέπες! Ορισμένοι δεν καταλάβατε που βρίσκεστε!», ακούγεται η φωνή του διευθυντή.

Στη συνέχεια καλεί αόριστα με το χέρι ένα μαθητή; μια μαθήτρια; για προσευχή. Καμία ανταπόκριση. «Κάποιος για προσευχή, ορίστε!», παραγγέλνει. Δεν σπαράζει κανείς. «Ορίστε, έλα να τελειώνουμε!», συνεχίζει στο πιο αυστηρό του.

Επικρατεί μια αμηχανία καθώς δεν βρίσκεται εθελοντής. «Έλα κάποιος από την Α' τάξη», ξαναπαραγγέλνει. Κανείς. «Ένας Χριστιανός Ορθόδοξος, ένας Χριστιανός Ορθόδοξος! Δεν υπάρχει ούτε ένας να μας κάνει την προσευχή; Τι είστε όλοι εδώ;» Κάποιοι από τους καθηγητές κοιτάνε τις μύτες των παπουτσιών τους, άλλοι εκκρεμές το κεφάλι ψάχνοντας για Χριστιανό Ορθόδοξο...

Με τα πολλά κάποιο από τα φιλότιμα παιδιά αναλαμβάνει το «καθήκον».

Σε άλλο σχολείο οι μαθητές κάνουν αποχή από τα μαθήματα. Αιτία η αποβολή ενός μαθητή επειδή φορούσε? σκουλαρίκι στο αυτί!

Έλεος! Κάτι τέτοια προβλημάτιζαν το διευθυντή που είχα στο Γυμνάσιο πριν 20 χρόνια.

Στις μέρες μας παρατηρείται μια πολύ σημαντική συντηρητική στροφή προς όλες τις κατευθύνσεις μέσα στους χώρους των σχολείων. Αυταρχικές μέθοδοι που διαπερνούν το μεδούλι της νοοτροπίας μας και των συμπεριφορών μας είναι πασπαλισμένες με τις ανάγκες για «πειθαρχία».

Για ποιο λόγο οφείλουν οι μαθητές μας το πρωί να προσεύχονται ομαδικά; Πώς αισθάνονται όσα παιδιά είναι διαφορετικού θρησκεύματος και αναγκάζονται να παρευρίσκονται στις γραμμές την ώρα της προσευχής; Γιατί οι μαθητές μας στοιχίζονται και εκτελούν παραγγέλματα ως νεοσύλλεκτοι; Γιατί ένα σκουλαρίκι στο αυτί ενός μαθητή του κοστίζει την αποβολή του από το σχολείο; Με ποιο δικαίωμα επεμβαίνουμε ως «ρυθμιστές» της περιβολής μιας προσωπικότητας; Εμείς οι "τιμητές" της ηθικής, της καθαρότητας. Με τις ευλογίες του υπουργείου, βεβαίως βεβαίως...

Κάποιοι θα υποστηρίξετε ότι τα σχολεία ανέκαθεν εξυπηρετούσαν τέτοιου είδους ανάγκες ελέγχου και χειραγώγησης των μαζών από μικρή ηλικία. Τα πράγματα όμως έχουν αλλάξει.

Θέλουμε ελεύθερα πνεύματα, μακριά από επιβολές που θυμίζουν άλλες εποχές;

Ιδού η απορία... Ιδού και η απάντηση, δυστυχώς...