"Τι δώρο θα πάρετε στη μικρή σας για την Πρωτοχρονιά;", με ρωτά συνάδλφος στο γραφείο. Φυλλομετρώ βαριεστημένα, κοιτάζοντας χωρίς να με ενδιαφέρει τίποτα συγκεκριμένο από τον κατάλογο καταστήματος με ηλεκτρονικά. Μπουκωμένος μέχρι το λαιμό από οθόνες, γκατζετάκια, πληκτρολόγια, μητρικές και μνήμες χασμουριέμαι...
"Μάλλον τίποτα".
Παύση. Ένα μεγάλο, ολοστρόγγυλο "αααα" απο το ανοικτό στόμα της συναδέλφισσας.
Ο επεξεργαστής μου κάνει το συνειρμό: "Αχάριστος πατέρας, μονόχνωτος γονιός, άσπλαχνος και ανέραστος, ανοργασμικός και α-Χριστούγεννος και α-Αγιοβασιλιάτικος".
"Δηλαδή, της πήραμε πριν τα Χριστούγεννα, αρχές Δεκέμβρη ένα χαλί για το δωμάτιο κι ένα χαλάκι δραστηριοτήτων. Νομίζω ότι είναι αρκετά".
Δεν ξέρω τι καίει η κοπέλα, αλλά της πήρε ώρα να συνειδητοποιήσει ότι δεν είχα διάθεση να αναλύσω τα περί καταναγκασμού αγορών και καταναλωτισμού κλπ. Βαριέμαι πλέον να εξηγώ τα αυτονόητα, να δικαιολογώ τις επιλογές μου, να υπογραμμίζω τη σιχασιά μου για το ποδοπάτημα της Τσιμισκή τις μέρες αυτές.
"Εσείς τι θα πάρετε στο μικρό σας;", ρωτάω μόνο και μόνο για να ξεδιψάσω τη λαχτάρα της να μου πει ό,τι έχει βάλει στο μυαλό της να μου πει. Μέρες που είναι...
Αρχίζει ένας βομβαρδισμός από δώρα θείων και γιαγιάδων. Παρελαύνουν όλα τα καραόκε της τηλεόρασης, τα ζόμπι με τα πολυβόλα, οι χελώνες με τα φλογοβόλα και τα αυτοκίνητα που μαρσάρουν σε απρόσιτους πλανήτες.
Επιστροφή στο σπίτι. Και εκεί μπαίνει το μέγα θέμα.
"Πότε θα πάμε εμείς αγορά; Τι θα πάρουμε; Για ποιους;"
Η ίδια κουβέντα επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, τα τελευταία 4 χρόνια. Κι είναι η δυσκολότερη εξίσωση που έχω να λύσω. Στο τέλος κάθε χρονιάς, εκεί που λέω ξέμπλεξα, να, το παίρνω το κωλόχαρτο, έρχεται αυτή η εξίσωση να με βγάλει νοκ-άουτ. Είναι κάθε χρόνο εκεί, με περιμένει στη γωνία για το κροσέ της. Χασκογελά ξετσίπωτα καθώς σωριάζομαι στο ριγκ.
Κάθε χρόνο φοράω το καλό, φρσκοσιδερωμένο χαμόγελο. Απλώνω τα καλοξυσμένα μολύβια μου στο λευκό χαρτί. Ο τάδε και η δείνα, α, να μην ξεχάσουμε και εκείνον. Αλήθεια που τον θυμήθηκα; Και γιατί, διάολε, μας θυμάται κάθε φορά;
Κάθε ανάλογο βράδυ ο κατάλογος είναι έτοιμος, μέσα στην τσέπη του πουκαμίσου που θα φορέσω το πρωί. Κάθε τέτοι πρωί κατεβαίνω με το αυτοκίνητο μέχρι τα Πανεπιστήμια. Εκεί παρκάρω. Σιχαίνομαι τις γύρες στο κέντρο και ο μόνος λόγος που δεν παίρνω το λεωφορείο είναι το ότι απεχθάνομαι να τσαλαπατιέμαι με 120312 σακούλες στα χέρια.
Φέτος λέμε να πάμε σε κάποιο από τα εμπορικά κέντρα στα ανατολικά. Για πρώτη φορά. Ανταπόκριση από το μέτωπο, αύριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου