Την συνάντησα μετά από χρόνια. Σε ένα μεταμοντέρνου τύπου καφέ της πόλης σηκώναμε τα άσπρα φλυτζάνια και χύναμε στα σωθικά μας το μαύρο ζουμί. "Δεν περίμενα εσύ να γίνεις καθηγητής. Περίμενα κάτι πολύ, μα πολύ περισσότερο από εσένα". Ήταν πλέον φανερό. Τα χρόνια είχαν κτίσει έναν τοίχο ανάμεσά μας...
Αυτά τα καθημερινά χαμογελαστά πρόσωπα αξίζουν περισσότερη προσοχή και επαγγελματισμό από όση παρέχουμε. Ο κόσμος μας αλλάζει ραγδαία και βλέπω δικές μας κοκκαλωμένες μαμούθ ιδεολογίες, προσωπικότητες να συνθλίβουμε με την πατούσα μας ό,τι πιο ζωντανό διαθέτουμε: τα νέα παιδιά...
Πώς να εξηγήσω το ότι παρακαλώ τη σχολική επιτροπή εδώ και 15 μήνες για την αγορά ενός βιντεοπροβολέα; Πώς να δεχθώ ότι η βιβλιοθήκη του σχολείου έχει μείνει στον Καρκαβίτσα και Σολωμό, χωρίς ίχνος ενός σύγχονου περιοδικού Πληροφορικής και Τεχνολογίας, ενός, έστω, National Geographic;
Πώς να μην συγχίζομαι με το ότι συνάδελφοι "παλεύουν" με τα ψαλίδια και τα σελοτέιπ για να στήσουν ένα διαγώνισμα, ότι παραγγέλνουμε και χρυσοπληρώνουμε προεκτυπωμένες κόλλες διαγωνισμάτων; Πώς να μην καταλάβω το διευθυντή μου που μετρά τα κουκιά και δεν του βγαίνουν για να πληρώσουμε το πετρέλαιο του μήνα και την καθαρίστρια; Πώς να μην συγχιστώ με τις μειώσεις στα κονδύλια της Παιδείας και από αυτόν τον προϋπολογισμό, όταν παραγγέλνουμε F-16, που 16 να' ναι οι μέρες τους!
Τα ΜΜΕ κάνουν γαργάρες τα καυτά θέματα που αφορούν ΟΛΟΥΣ μας. Περισπούδαστοι δημοσιογράφοι, και καλά, στήνουν κάμερες για να ανακαλύψουν την ντροπή που όλοι μας γνωρίζουμε: μέσα σε στρώματα, φαγητά, στομάχια σκουπίδια και ποντίκια. Μωρέ, να σας έχει η μάνα σας και να σας καμαρώνει!
Πώς να μην εκραγώ με την παντελή απουσία τνω γονιών των παιδιών που διδάσκουμε; Και πώς να αντικρύσεις με ψηλά το κεφάλι τον συνάνθρωπο όταν για τις προσεχείς εκλογές των τοπικών ΕΛΜΕ, εμείς δεν θα πατήσουμε στο σχολείο για να ψηφίσουμε...
Από που να αρχίσεις και που να σταματήσεις. Μέσα σε ένα γραφειοκρατικό χυλό βράζουμε καθημερινά. Αναλυτικά προγράμματα με αύξηση ωρών στα Αρχαία και Πληροφορική με 1 ώρα την εβδομάδα, μείωση των ωρών διδασκαλίας της γαλλικής και γερμανικής γλώσσας... Αλήθεια, το λόμπυ των φιλολόγων έχει σκεφτεί τι πέτυχε τελικά; Και γιατί σιωπούν όσοι άλλες φορές βγάζουν τα λαρύγγια τους;
Προσπαθώ σε μια ώρα, μια μοναδική ώρα την εβδομάδα, να εμπνεύσω, να μεταδώσω γνώσεις, να τους μάθω να διακρίνουν το πλαστό από το γνήσιο, το ευτελές από το πολύτιμο. Να γνωρίσω την προσωπικότητά τους, να σκύψω πάνω από το πρόβλημά τους, την αγωνία και τη λαχτάρα της νιότης τους.
Και έρχεται η 30η Νοεμβρίου να κτυπήσει το καμπανάκι με τους βαθμούς. Ρε, δεν θέλω να βαθμολογώ τα παιδιά. Πώς να βαθμολογήσω το παιδάκι από τη Γεωργία που δεν μιλάει γρι Ελληνικά; Που κάθεται μαζεμένο και κοιτάει; Πώς να πείσω τους γονείς του να το πάνε στο διαπολιτισμικό; Πώς να φέρω στα ίσα της μια τάξη με μερικά κοφτερά μυαλά που διψάνε για το παραπάνω με μερικά που τώρα ανακαλύπτουν τη φυσιολογία του σώματός τους; Που δεν ξέρουν να γράψουν το όνομά τους επειδή σε αυτή τη χώρα όλοι μαγειρεύουν αφού πεινάσουν και μόνο για την πάρτη τους;
Χωρίς καμία σχεδόν σχετική εκπαίδευση, επιμόρφωση και στήριξη από εξειδικευμένο προσωπικό πορευόμαστε. Κι όχι μόνο στα δημόσια σχολεία. Και στα ιδιωτικά συμβάινουν άλλα τραγικά. Μεγάλος αριθμός μαθητών, πάνω από 30, για περικοπή του κόστους, αυταρχικές και καλά μέθοδοι για τη διατήρηση ενός ονόματος που θα προσελκύσει "πελάτες".
Σε μια κοινωνία που θεοποιεί το χρήμα, καταφέραμε να ισοπεδώσουμε κάθε αξία της γνώσης, να τσαλαπατήσουμε την ελπίδα αυτού του τόπου. Καταφέραμε να πάψουμε συν-διαλεγόμαστε.
"Δεν μπορείς να φανταστείς την πρόκληση που βιώνω", της απάντησα καθώς στραφτάλιζε ο Θερμαϊκός απέναντι. Και κέρασα τους καφέδες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου