Ναι, πρέπει να το παραδεχτούμε επιτέλους. Είμαστε αγκυλωμένοι σε ιδέες και πρακτικές. Τυλιγμένοι πατόκορφα με το σελοφάν της συνήθειας και της μη-αλλαγής. Διστάζουμε να συζητήσουμε ό,τι προέρχεται από τα κάτω, φοβόμαστε να δεχτούμε ό,τι νεωτερικό, ό,τι ακούγεται διαφορετικό από όσα έχουμε συνηθίσει να ακούμε. ¶πειρα τα παραδείγματα.
Στο δημόσιο σχολείο διαπιστώνω κάθε μέρα εδώ και 6 χρόνια μια δυστοκία στο καινούργιο. Ο φόβος να μην διαταραχθεί η ασάλευτη τάξη, η συνήθεια, το status quo. Δεν υπάρχουν προοδευτικές φωνές στην πράξη, ας μην γελιόμαστε.
Το τελευταίο κτύπημα ήρθε από συνάδελφο η οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, μου είπε ότι "ως νέος θα πρέπει να ξεκουράζω τους παλιούς". Να χτυπήσω και καμία προσοχή;
Το θέμα αφορούσε τις εφημερίες κατά την ώρα του διαλείμματος στις οποίες όλοι οι συνάδελφοι οφείλουμε να έχουμε τον ίδιο αριθμό.
Χαμογέλασα και αστειεύτηκα. Είναι Δευτέρα, σκέφτηκα, μπορεί να ξύπνησε στραβά. Αλλά όχι. Είναι διαποτισμένη με την νοοτροπία του στρατού: "ο παλιός αράζει, ο νέος τρέχει". Και φυσικά κάτι μούτρα να, γιατί τόλμησα να θίξω το θέμα. Ως να μην μπορούμε ως πολιτισμένοι άνθρωποι να συζητήσουμε τις όποιες μας διαφορές, να διαφωνήσουμε, να λογοφέρουμε, να επιχειρηματολογήσυμε και να καταλήξουμε. Αλλά είπαμε. Σε αυτή τη χώρα ο διάλογος είναι προ καιρού στην κατάψυξη.
Φυσικά η υπόθεση κατέληξε στο διευθυντή, διότι ουδέποτε είδα το σχολείο ως στρατώνα. Τι με θλίβει περισσότερο από μια κακή αρχή της εβδομάδας; Το υφάκι του λοχία - μαθηματικού που "κάνει τα μαλλιά του μπούκλες", σέρνει τις αρβύλες του ράθυμα και μουρμουρίζει καθώς κοιτάζει μετρώντας αντίστροφα για τη λήξη του ωραρίου του...
Μπλιάξ!
4 σχόλια:
Ρε, ΨΑΡΑΚΑ, τόλμησες και αντιμίλησες στην ΠΑΛΙΑ,ε;;;;
Σε βλέπω υπηρεσία στην Καλλιόπη.
Έχω μια απορία ρε Θοδωρή. Αφού δεν βλέπεις το σχολείο σαν στρατώνα, τότε γιατί πήγες στον Διοικητή να καθαρίσει;
Αυτό που λέω είναι ότι η προσπάθεια που γίνεται είναι κάθε κομμάτι της ζωής σου να είναι ένας μικρός ή μεγάλος στρατώνας. Ακόμα και η επαγγελματική αποκατάσταση των καθηγητών ήταν ένας μινι στρατώνας. Επετηρίδα. Ο πιο παλιός προηγείται. Έτσι μάθανε έτσι φέρονται. Έτσι λοιπόν και η Μαριέτα βρίσκει και κάνει. Αυτό που δεν καταλάβανε είναι το τι περιμένει ο κόσμος από αυτούς.
Κουράγιο στραβάδι κάποια στιγμή θα έρθει η ΕΣΣο που θα σε απαλλάξει :-))
Εντάξει το να ξεκινάει η βδομάδα στραβά, με το καλημέρα, δεν έιναι ό,τι καλύτερο. Κι όταν μιλάς σε ντουβάρι, τότε η λύση δεν είναι η ανυπακοή. Γιατί αν δεν κάνω την εφημερία μου και κάποιο πιτσιρίκι κτυπήσει σοβαρά, την έβαψα. Και συνειδησιακά, και κυριολεκτικά.
Οι εφημερίες είναι ό,τι πιο δύσκολο σε ένα σχολείο. Φαντάσου να εποπτεύεις και να "κυνηγάς" 180 παιδιά - εφήβους σε ένα προαύλιο...
Ο διευθυντής καλείται να λύνει και τέτοιου είδους διαφορές, όταν η μεταξύ συναδέλφων επικοινωνία χολαίνει. Και, όταν δεν παίρνουμε από λόγια, τότε υπάρχουν οι κανόνες.
Όσο για τα υπόλοιπα, έχεις δίκιο. Ωστόσο δεν είναι όλα μαύρα. Οι περισσότεροι νέοι σε ηλικία συνάδελφοι φρίττουμε με όσα βλέπουμε και ακολουθούμε, οι περισσότεροι θέλω να πιστεύω, μια διαφορετική προσέγγιση, στο μέτρο του δυνατού.
Ελπίζω να μην καταντήσουμε κι εμείς τρωκτικά...
Μπα, δεν γίνεται σύγκριση, ο στρατός έχει μεγαλύτερο budget απ' την παιδεία: έστω και με καθυστέρηση, έστω κι αν είναι παρωχημένα, το πεζικό παίρνει καινούρια τυφέκια, κι η αεροπορία καινούρια αεροπλάνα. Για τη σχολική στέγη και τα βιβλία όμως, το ταμείο είναι μονίμως μείον...
Όταν δούλευα αναπληρωτής σε γυμνάσιο, επειδή πήγα τον Οκτώβριο δεν ήμουν υπεύθυνος τμήματος, αφού οι αρμοδιότητες κατανεμήθηκαν στην αρχή της χρονιάς. Οταν έγραφαν τις καρτέλες της βαθμολογίας τριμήνου μία "παλιά" μουρμούριζε συνέχεια -απηυδησμένη από την πολλή δουλειά: "είναι δυνατόν εγώ να έχω τμήμα μετά από τόσα χρόνια και οι νέοι να μην έχουν;" και κοιτούσε λοξά εμένα. Οταν πάλι μιλούσαν για αρμοδιότητες η κατακλείδα ήταν: "και έχουμε και τους αναπληρωτές που κάθονται".
Χειρότερα κι από στρατός!
Δημοσίευση σχολίου