Η χριστουγεννιάτικη σχολική γιορτή με βάζει στο πνεύμα

Ήταν η αιτία για να "μπω" επιτέλους, έστω και με το ένα πόδι, στο κλίμα των ημερών. Ουτε αγορά και πολυκαταστήματα, ούτε ταινίες με ελαφάκια, ούτε στρούμφ.

Ήρθα πραγματικά προ εκπλήξεως. Τα παιδιά της μαθητικής χορωδίας φορούσαν κόκκινα σκουφιά και έλαμπαν. Η γιορτή άνοιξε με τον καθιερωμένο λόγο της θεολόγου. ΟΚ, περιττά τα σχόλια.



Όταν όμως άρχισαν τα πιτσιρίκια να τραγουδάνε, κάτι μέσα μου έκανε κλικ. Κι ήρθαν άπειρες εικόνες από τα δικά μου παιδικά χρόνια. Με τον αδερφό και τους φίλους μου για κάλαντα, στο κεφαλόσκαλο του πατρικού μας να περιμένουμε τον πατέρα μας να ανοίξει την κατακόκκινη, φρεσκοσιδερωμένη ολομέταξη μπότα με τα δώρα, τη μυρωδιά από τα τσουρέκια της μάνας μου και τα μελομακάρονα.

Ξαφνικά το μικρόφωνο πήρε μια μαθήτρια την οποία όλοι έχουν στο πυροβολητό λόγω "ανάρμοστης" συμπεριφοράς. Σίγουρα παιδί με πολλά προβλήματα. Και έβγαλε μια απαλή, βελούδινη φωνή που μας πήγε σε άλλες διαστάσεις. Μείναμε με το στόμα ανοικτό και το γυμναστήριο σείστηκε από το χειροκρότημα.



Κάλαντα στα ελληνικά, τα γαλλικά, τα αγγλικά, τα γερμανικά. Στα μωραΐτικα, στα κρητικά, στα ποντιακά. Ένα μουσικό μπουκέτο και τα χαμόγελα να αστραφτουνε.

Η καλύτερη επιλογή για να μπεις και να παραμείνεις στο πνεύμα είναι αυτά τα παιδιά. Χωρίς αμφιβολία.