Οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες (Liberal Democrats) και ο Charles Kennedy κερδίζουν τις εντυπώσεις μου στον διαδικτυακό προεκλογικό αγώνα της Μ. Βρετανίας. Το blog του στο http://kennedycampaign.org/ ενημερώνεται διαρκώς. Όχι από τον ίδιο, αλλά από μια μικρή και ευέλικτη ομάδα συνεργατών του οι οποίοι φροντίζουν με επίκαιρα σχόλια και φωτογραφίες να δώσουν μια εναλλακτική μορφή στην προεκλογική εκστρατεία του κόμματος. Ψηφοφόροι αφήνουν μηνύματα, προαναγγέλλονται συναντήσεις και online συζητήσεις. Εύκολα, γρήγορα. Κι όχι απαραίτητα απλοϊκά.
Το κυβερνών κόμμα των Νέων Εργατικών του Tony Blair, γνωστός και ως Bliar για τα πεπραγμένα του στον πόλεμο του Ιράκ, συγκεντρώνει επίσης αρκετό ενδιαφέρον. Δύσκολο βέβαια να πιστέψεις ότι ανανεώνεται από τον ίδιο τον Tony. Στο http://www.labour.org.uk/tonyblair θα βρεις μια σειρά από βίντεο αρχεία. Αν χρησιμοποιείς το Internet θα έχεις διαπιστώσει ότι είναι προτιμότερα τα κείμενα.
Τρίτο στις εντυπωσεις μου το κόμμα των Συντηρητικών στο http://www.conservatives.com/. Εμφανίζεται με το λιγότερο δυναμικό, από άποψη ενημέρωσης της εκστρατείας τους, δικτυακό τόπο. Χωρίς προσωπικό ύφος, αλλά με πρώτο θέμα σήμερα την κρίση αξιοπιστίας του πρωθυπουργού για τη διαρροή σχετικά με τον πόλεμο του Ιράκ. Τι υπόσχονται; 1. Χαμηλότερη φορολογία 2. Σχολική πειθαρχία (;) 3. Καθαρότερα νοσοκομεία 4. Περισσότερη αστυνομία (!) και 5. Ελεγχόμενη είσοδο μεταναστών. Δεν μπορείς να πεις, τουλάχιστον είναι ειλικρινείς…
Τα κόμματα στην Βρετανία ήταν από τους πρώτους φορείς που προώθησαν δυναμικά τις ιδέες τους μέσω Internet. Κι όχι αδικαιολόγητα. Οι Βρετανοί κατέχουν την πρώτη θέση στη χρήση του μέσου και των υπηρεσιών του. Ο δημόσιος διάλογος στη χώρα περιλαμβάνει την ανάπτυξη ευρυζωνικών δικτύων σε τοπικό επίπεδο, την ανάπτυξη υπηρεσιών για την εξυπηρέτηση των αναγκών του πολίτη και ατόμων με ειδικές ανάγκες, πρωτοποριακών επιχειρηματικών εφαρμογών καθώς και έρευνας και ανάπτυξης.
Όπως ίσως έχεις παρατηρήσει, οι βρετανικές εκλογές δεν συγκεντρώνουν την ανάλογη προσοχή με εκείνες των αμερικανικών. Θυμάμαι το φάκελο των εισερχόμενων emails να γεμίζει με newsletters των τριών, αρχικά, επικρατέστερων υποψηφίων προέδρων, τα forums είχαν πάρει φωτιά και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, το στήσιμο των blogs είχε λάβει εκρηκτικές διαστάσεις. Αποδεικνύοντας και με αυτόν τον τρόπο το πολιτικό βάρος των Η.Π.Α. στο παγκόσμιο χωριό.
Παρασκευή, Απριλίου 29, 2005
Τετάρτη, Απριλίου 27, 2005
Πάσχα αλά Σουηδικά!
Ήταν τότε που η χώρα άφηνε πίσω της το ζιβάγκο και έβαζε το λευκό της πουκάμισο. Και με γραβάτα. Τότε που οι «κουτόφραγκοι» χάψανε την παραμύθα και μας δίνανε ECU με τη σέσουλα. Τότε που έφαγε η μύγα σίδερο και ο βιοτέχνης με χρυσά κουτάλια.
Ταξίδι στη Σουηδία πριν 20 χρόνια. Στην επιστροφή το πρώτο που με ρώτησε η μάνα μου ήταν αν έφαγα καλά. (Όχι, αντικείμενο δεν είναι η ψύχωση της γενιάς των γονιών μας). Αν μου ανταπέδωσαν τη φιλοξενία μας (βλέπε φορτηγά από μπιφτεκάκια και μπριζόλες στα κάρβουνα που εξαφανίζονταν εν ριπή οφθαλμού, η αλήθεια είναι).
«Μάνα, εκεί δεν κερνάνε αβέρτα – κουβέρτα. Εκεί δεν είναι Ελλάδα, δεν είναι Ελληνάρες, με ψυχή - και στομάχι - δέκα πατώματα, να φάει να σκάσει όλη η παρέα και τα ρέστα του μικρού με τις καράφες τα νερά.»
«Εκεί ο καθένας το πιάτο του. Μετρημένα. Οι μπουκιές να κατεβαίνουν αργά – αργά. Α – πο – λαυ – στι – κά . Κα μόνο αφού το μήνυμα φτάσει στον εγκέφαλο.»
- Και στο τέλος; με ρώτησε η μάνα.
- Τι στο τέλος; Είχα γίνει Ευρωπαίος και δεν ήξερα τι κάνετε εσείς, εδώ οι Ρωμιοί.
- Σε κέρασε κανένας εσένα, παιδί μου;
- Αααα. Ο καθένας βγάζει το κομπιουτεράκι από την τσέπη. Κι αρχίζει: τόσο τα νούντλς μου, τόσες οι μπουκιές από το ωμό το ψάρι, επί τόσο η μπουκιά. Σύνολο τόσο, αλλά μείον τόσο γιατί ήπια 2 γουλιές λιγότερο.
Η ελληνική ψυχή ξανα-θριάμβευε. Μπορεί να μην είχαμε πολλά χρόνια στην Ε.Ο.Κ. (το θυμάστε;), αλλά ήμασταν οι πραγματικοί άρχοντες.
Τώρα στο 2005 δεν ντρεπόμαστε να κοιτάμε τις τιμές. Σίγουρα δεν φτάνουμε στο να ακυρώνουμε τον οβελία. Αλλά δεν λιποθυμούμε, δεν κοκκινίζουμε από «εθνική ντροπή» όταν κανονίζουμε με το συγγενολόι.
Τόσο το κιλό το κατσίκι, τόσοι εμείς, βγάλε και τη Ζωή που δεν τρώει κρέας – τι θα το κάνουμε αυτό το παιδί; - τόσες οι μπύρες, μπα, πολλές είναι, βάλε και 10 μπουκάλια κόκκινο κρασί, θα σκάσεις χριστιανέ μου. Τόσα νοικοκυριά στην παρέα δια τόσο = τόσο. Οι καλοί λογαριασμοί, κάνουν τους καλούς φίλους. Και το κομπιουτεράκι στην αριστερή τσέπη του σακακιού…
Ταξίδι στη Σουηδία πριν 20 χρόνια. Στην επιστροφή το πρώτο που με ρώτησε η μάνα μου ήταν αν έφαγα καλά. (Όχι, αντικείμενο δεν είναι η ψύχωση της γενιάς των γονιών μας). Αν μου ανταπέδωσαν τη φιλοξενία μας (βλέπε φορτηγά από μπιφτεκάκια και μπριζόλες στα κάρβουνα που εξαφανίζονταν εν ριπή οφθαλμού, η αλήθεια είναι).
«Μάνα, εκεί δεν κερνάνε αβέρτα – κουβέρτα. Εκεί δεν είναι Ελλάδα, δεν είναι Ελληνάρες, με ψυχή - και στομάχι - δέκα πατώματα, να φάει να σκάσει όλη η παρέα και τα ρέστα του μικρού με τις καράφες τα νερά.»
«Εκεί ο καθένας το πιάτο του. Μετρημένα. Οι μπουκιές να κατεβαίνουν αργά – αργά. Α – πο – λαυ – στι – κά . Κα μόνο αφού το μήνυμα φτάσει στον εγκέφαλο.»
- Και στο τέλος; με ρώτησε η μάνα.
- Τι στο τέλος; Είχα γίνει Ευρωπαίος και δεν ήξερα τι κάνετε εσείς, εδώ οι Ρωμιοί.
- Σε κέρασε κανένας εσένα, παιδί μου;
- Αααα. Ο καθένας βγάζει το κομπιουτεράκι από την τσέπη. Κι αρχίζει: τόσο τα νούντλς μου, τόσες οι μπουκιές από το ωμό το ψάρι, επί τόσο η μπουκιά. Σύνολο τόσο, αλλά μείον τόσο γιατί ήπια 2 γουλιές λιγότερο.
Η ελληνική ψυχή ξανα-θριάμβευε. Μπορεί να μην είχαμε πολλά χρόνια στην Ε.Ο.Κ. (το θυμάστε;), αλλά ήμασταν οι πραγματικοί άρχοντες.
Τώρα στο 2005 δεν ντρεπόμαστε να κοιτάμε τις τιμές. Σίγουρα δεν φτάνουμε στο να ακυρώνουμε τον οβελία. Αλλά δεν λιποθυμούμε, δεν κοκκινίζουμε από «εθνική ντροπή» όταν κανονίζουμε με το συγγενολόι.
Τόσο το κιλό το κατσίκι, τόσοι εμείς, βγάλε και τη Ζωή που δεν τρώει κρέας – τι θα το κάνουμε αυτό το παιδί; - τόσες οι μπύρες, μπα, πολλές είναι, βάλε και 10 μπουκάλια κόκκινο κρασί, θα σκάσεις χριστιανέ μου. Τόσα νοικοκυριά στην παρέα δια τόσο = τόσο. Οι καλοί λογαριασμοί, κάνουν τους καλούς φίλους. Και το κομπιουτεράκι στην αριστερή τσέπη του σακακιού…
Κίνα (;) εναντίον Ιαπωνίας
Τα ΜΜΕ, για άλλη μια φορά, αγνόησαν την ουσία και «πάτησαν» την πεπονόφλουδα. Τι κρύβεται, σύμφωνα με ένα σενάριο, πίσω από την πρόσφατη «κόντρα» μεταξύ Κίνας και Ιαπωνίας; Είναι πράγματι τα όσα γράφονται ή δεν γράφονται στα σχολικά βιβλία της Ιαπωνίας η αιτία για τις πολυπληθείς διαδηλώσεις Κινέζων στους δρόμους; Ακαδημαϊκός στην Ασία, ο οποίος δεν αποκαλύπτει για ευνόητους λόγους το όνομά του, πιστεύει ότι όλα υποκινούνται από πολιτικές δυνάμεις της ίδιας της Ιαπωνίας.
Ένα κράτος που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να μην περιορίζει σε καθαρά αμυντικούς σκοπούς τις αποστολές του στρατού του. Η Ιαπωνία καίγεται να αναθεωρήσει το σύνταγμά της και να δώσει το ΟΚ στα γεράκια της να μπορούν να επεμβαίνουν. Βλέπε το στρατό που έστειλε σε Αφγανιστάν και Ιράκ, παρά την ρητή αντίθετη δέσμευσή της με το σύνταγμα του 1945.
Α, και να αναπτύξει πυρηνικά όπλα, γιατί και αυτά πολύ παίζουν τελευταία.
Με το φιλειρηνικό αίσθημα των Ιαπώνων στα ύψη κάτι τέτοιο ισοδυναμεί με πολιτική αυτοκτονία. Είναι λοιπόν πιο εύκολο να προβοκάρεις και να «αποκαλύψεις» τους εχθρικούς σου Κινέζους γείτονες. Οι υποψίες ακουμπάνε και τις Η.Π.Α. οι οποίες πολύ θα χαίρονταν να πουλήσουν όπλα στους Ιάπωνες.
Θα ακούσεις και θα διαβάσεις γύρω στις 4 του Μάη για καινούργιες αντι-ιαπωνικές διαδηλώσεις. Γιατί; Την ίδια μέρα το 1919 κινέζοι φοιτητές διαδήλωναν κατά της Συμφωνίας των Βερσαλλιών με την οποία εδάφη της Κίνας παραχωρούνταν στην Ιαπωνία. Το κίνημα εκείνο άφησε το σημάδι του στον αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα της Κίνας.
Η Κίνα ουδέποτε έπαψε να χειρίζεται την προώθηση του εθνικισμού για να ξεπερνά τα εσωτερικά προβλήματά της. Πώς όμως θα την «βγάλει καθαρή» φέτος, στις 4 Ιούνη, όταν θα συμπληρώνονται 16 χρόνια από το μακελειό της Τιεν Ανμέν;
Έχουμε δει πολλά «έργα» πολιτικών συνωμοσιών. Ένα ακόμη δεν θα χαλούσε τη σούπα. Τι πληροφορίες έχεις εκεί έξω; Τι νομίζεις ότι τρέχει με Κίνα και Ιαπωνία;
Ένα κράτος που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να μην περιορίζει σε καθαρά αμυντικούς σκοπούς τις αποστολές του στρατού του. Η Ιαπωνία καίγεται να αναθεωρήσει το σύνταγμά της και να δώσει το ΟΚ στα γεράκια της να μπορούν να επεμβαίνουν. Βλέπε το στρατό που έστειλε σε Αφγανιστάν και Ιράκ, παρά την ρητή αντίθετη δέσμευσή της με το σύνταγμα του 1945.
Α, και να αναπτύξει πυρηνικά όπλα, γιατί και αυτά πολύ παίζουν τελευταία.
Με το φιλειρηνικό αίσθημα των Ιαπώνων στα ύψη κάτι τέτοιο ισοδυναμεί με πολιτική αυτοκτονία. Είναι λοιπόν πιο εύκολο να προβοκάρεις και να «αποκαλύψεις» τους εχθρικούς σου Κινέζους γείτονες. Οι υποψίες ακουμπάνε και τις Η.Π.Α. οι οποίες πολύ θα χαίρονταν να πουλήσουν όπλα στους Ιάπωνες.
Θα ακούσεις και θα διαβάσεις γύρω στις 4 του Μάη για καινούργιες αντι-ιαπωνικές διαδηλώσεις. Γιατί; Την ίδια μέρα το 1919 κινέζοι φοιτητές διαδήλωναν κατά της Συμφωνίας των Βερσαλλιών με την οποία εδάφη της Κίνας παραχωρούνταν στην Ιαπωνία. Το κίνημα εκείνο άφησε το σημάδι του στον αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα της Κίνας.
Η Κίνα ουδέποτε έπαψε να χειρίζεται την προώθηση του εθνικισμού για να ξεπερνά τα εσωτερικά προβλήματά της. Πώς όμως θα την «βγάλει καθαρή» φέτος, στις 4 Ιούνη, όταν θα συμπληρώνονται 16 χρόνια από το μακελειό της Τιεν Ανμέν;
Έχουμε δει πολλά «έργα» πολιτικών συνωμοσιών. Ένα ακόμη δεν θα χαλούσε τη σούπα. Τι πληροφορίες έχεις εκεί έξω; Τι νομίζεις ότι τρέχει με Κίνα και Ιαπωνία;
Ο κλεφτοκοτάς ξαναχτυπά
Αυτό το κράτος δεν σε αφήνει να ησυχάσεις. Να πεις, δεν γ*μ**ται, τέλος καλό, όλα καλά. Πάνω που ρεφάρεις, έρχεται μια κουτοπονηριά του κλεφτοκοτά να στη βαρέσει για τα καλά. Και να αρχίσεις ξανά τη γκρίνια.
Φλας στο ραδιόφωνο το πρωί της Μεγάλης Τετάρτης. Οι εκφωνητές κράζουν γιατί ΔΕΚΟ τιμολόγησαν τις υπηρεσίες τους με 19% ΦΠΑ, όταν ίσχυε ακόμη το 18%. Κατεβάζω τη γουλιά του πικρού καφέ και στρέφω το βλέμμα στη στοίβα των λογαριασμών. Ανοίγω αυτόν της ΕΥΑΘ (νερό, αποχέτευση κλπ).
Προσοχή, περίοδος κατανάλωσης: από 06/12/2004 έως 05/04/2005. Δηλάδή, περίοδος από πέρσι μέχρι και 31 Μαρτίου, όταν ΦΠΑ ήταν 18%.
Κοιτάζω το πεδίο ΦΠΑ. Τα προεκτυπωμένα 8% και 18% έχουν «σβηστεί». Πάνω τους έχουν τυπωθεί 9% και 19% αντίστοιχα.
- Μπάσταρδοι, αααα, είστε πολύ γ*μ*ν*, και πάλι λίγα λέω, και πάλι λίγα λέω!
Η γυναίκα μου «τι έπαθες, τι έπαθες;», εγώ να βγάζω αφρούς από στόμα και αυτιά. Οι εκφωνητές να κράζουν, ο καφές να χύνεται στο φρεσκοπλυμμένο τραπεζομάντηλο.
Καλώ την ΕΥΑΘ. «Περιμένετε στο ακουστικό σας», επί 10. Μετά, γυναικεία φωνή η οποία μου «εξηγεί» ότι ο ΦΠΑ άλλαξε, «από όσο ξέρει». Χαίρω πολύ, αλλά «άλλαξε από την 1η του Απρίλη. Και το καταλάβαμε ότι δεν ήταν πρωταπριλιάτικο». «Δεν ξέρω να σας απαντήσω κύριε», «κάντε μου πάσα την προϊσταμένη σας», ξανά «Περιμένετε στο ακουστικό σας», επί 4.
Καλημέρες και τα δέοντα. Στο προκείμενο η μαντάμ, «έκανα τη δουλειά μου, δεν τιμολόγησα εγώ, ελάτε να δείτε την απόφαση με την υπογραφή του υπουργού», «ποιού υπουργού», «των Οικονομικών».
Δική μου σκέψη αστραπή:
Ααααα, εκείνου του Αλογο-πάρε-τη-σκούφια-σου και βάρα μας! Ο οποίος, όταν ο Χριστοδουλάκης μιλούσε για ιδιωτικοποιήσεις, έκανε πετροπόλεμο για «τα ασημικά» του κράτους τα οποία η «δοσίλογη» κυβέρνηση Σημίτη δώριζε στα μεγάλα συμφέροντα. Τώρα που είναι αυτός στο σπίτι αφεντικό ξεπουλά, όχι μόνο τα ασημικά, αλλά και τα πατάκια του μπάνιου!
«Άρα, κύριε, δεν φταίμε. Εμείς εκτελούμε εντολές. Έχω κόσμο, θέλετε κάτι άλλο; Ένα φοντάν, ένα ποτήρι δροσερό νερό; Σύντομα θα το εμφιαλώνουμε και θα σας το μοσχοπουλάμε. Καλό σας Πάσχα και τα δέοντα στη σύζυγο».
Τελικά, είμαστε πολύ μ*λ*κες. Καλά μας κάνουν. Αξίζαμε μια καλύτερη Ελλάδα. Και, τελικά, κάποιοι φρόντισαν και την έχουμε. Άντε, να τη χαιρόμαστε και καλός ο νέος Πάσχας μας, όπως μου γράφει, χρόνια τώρα, ένας φίλος...
Φλας στο ραδιόφωνο το πρωί της Μεγάλης Τετάρτης. Οι εκφωνητές κράζουν γιατί ΔΕΚΟ τιμολόγησαν τις υπηρεσίες τους με 19% ΦΠΑ, όταν ίσχυε ακόμη το 18%. Κατεβάζω τη γουλιά του πικρού καφέ και στρέφω το βλέμμα στη στοίβα των λογαριασμών. Ανοίγω αυτόν της ΕΥΑΘ (νερό, αποχέτευση κλπ).
Προσοχή, περίοδος κατανάλωσης: από 06/12/2004 έως 05/04/2005. Δηλάδή, περίοδος από πέρσι μέχρι και 31 Μαρτίου, όταν ΦΠΑ ήταν 18%.
Κοιτάζω το πεδίο ΦΠΑ. Τα προεκτυπωμένα 8% και 18% έχουν «σβηστεί». Πάνω τους έχουν τυπωθεί 9% και 19% αντίστοιχα.
- Μπάσταρδοι, αααα, είστε πολύ γ*μ*ν*, και πάλι λίγα λέω, και πάλι λίγα λέω!
Η γυναίκα μου «τι έπαθες, τι έπαθες;», εγώ να βγάζω αφρούς από στόμα και αυτιά. Οι εκφωνητές να κράζουν, ο καφές να χύνεται στο φρεσκοπλυμμένο τραπεζομάντηλο.
Καλώ την ΕΥΑΘ. «Περιμένετε στο ακουστικό σας», επί 10. Μετά, γυναικεία φωνή η οποία μου «εξηγεί» ότι ο ΦΠΑ άλλαξε, «από όσο ξέρει». Χαίρω πολύ, αλλά «άλλαξε από την 1η του Απρίλη. Και το καταλάβαμε ότι δεν ήταν πρωταπριλιάτικο». «Δεν ξέρω να σας απαντήσω κύριε», «κάντε μου πάσα την προϊσταμένη σας», ξανά «Περιμένετε στο ακουστικό σας», επί 4.
Καλημέρες και τα δέοντα. Στο προκείμενο η μαντάμ, «έκανα τη δουλειά μου, δεν τιμολόγησα εγώ, ελάτε να δείτε την απόφαση με την υπογραφή του υπουργού», «ποιού υπουργού», «των Οικονομικών».
Δική μου σκέψη αστραπή:
Ααααα, εκείνου του Αλογο-πάρε-τη-σκούφια-σου και βάρα μας! Ο οποίος, όταν ο Χριστοδουλάκης μιλούσε για ιδιωτικοποιήσεις, έκανε πετροπόλεμο για «τα ασημικά» του κράτους τα οποία η «δοσίλογη» κυβέρνηση Σημίτη δώριζε στα μεγάλα συμφέροντα. Τώρα που είναι αυτός στο σπίτι αφεντικό ξεπουλά, όχι μόνο τα ασημικά, αλλά και τα πατάκια του μπάνιου!
«Άρα, κύριε, δεν φταίμε. Εμείς εκτελούμε εντολές. Έχω κόσμο, θέλετε κάτι άλλο; Ένα φοντάν, ένα ποτήρι δροσερό νερό; Σύντομα θα το εμφιαλώνουμε και θα σας το μοσχοπουλάμε. Καλό σας Πάσχα και τα δέοντα στη σύζυγο».
Τελικά, είμαστε πολύ μ*λ*κες. Καλά μας κάνουν. Αξίζαμε μια καλύτερη Ελλάδα. Και, τελικά, κάποιοι φρόντισαν και την έχουμε. Άντε, να τη χαιρόμαστε και καλός ο νέος Πάσχας μας, όπως μου γράφει, χρόνια τώρα, ένας φίλος...
Τρίτη, Απριλίου 26, 2005
Μεγάλη Τρίτη, ένα χρόνο μετά...
Πάσχα του 2004: Σε μια «συνομωσία του σύμπαντος» διάρκειας 2 ετών, αντιτάξαμε αξιοπρέπεια και λογική απέναντι στη ζωή. Για όσο κρατούσε το φως της μέρας. Όταν βάραιναν τα βλέφαρα, το μυαλό καιγόταν. Κι εκλογίκευε τις αιτίες. Απαντούσε σε όσα απαντήσεις δεν χωρούν. Το πρωί, ένα χαμόγελο, ένα χάδι και το ρολόι που έτρεχε να φτάσει εκεί από όπου ξεκίνησε, μηδένιζαν το κοντέρ. Και οδηγούσαν στην αρχή ενός, φαινομενικά, ατέρμονου βρόχου.
…
Μεγάλη Τρίτη του 2005: το δωμάτιο της μικρούλας μόλις βάφτηκε. Οικολογικά χρώματα. Να προλάβει να ξε-μυρίσει.
- Στην απόχρωση του ανοιχτού μπεζ;
- Ό,τι θες καρδιά μου. Ό,τι θες.
- Να έχει και χρωματιστά στοιχεία; Τραβούν την προσοχή του.
Δωμάτια με θέα την απέναντι οικοδομή στην καλύτερη των περιπτώσεων. Με τοίχους ΟΧΙ πάντα σε ορθή γωνία. Άμα σου κάτσει η μεριά που στραβώνει το οικόπεδο, έχεις μια ζωή να στο θυμίζουν οι τοίχοι στο σπίτι. Στο δικό σου, τουλάχιστον, σπίτι.
Γιάννης και Σωτήρης, σπάσανε το κεφάλι τους. Έβαλαν τη μαεστρία τους κι έφτιαξαν μούρλια έπιπλα, κουζίνα κλπ. Να αναλάβουν και την ντουλάπα της μικρής; Συν πλην, επί, διά. Τόσο το πλάτος, τόσα τα ράφια, να και οι μηχανισμοί…
- Θα την έχει μια ζωή. Και ξέρεις τι δουλειά κάνουμε…
- Χωρίς τιμολόγιο = χωρίς ΦΠΑ;
- Εννοείται… για τέτοια είμαστε τώρα;
Στην αριστερή στήλη του Excel είναι περασμένα όσα θα της χρειαστούν τον πρώτο καιρό στο σκληρό μας κόσμο. Στην αριστερή οι τιμές. Τα φυλλάδια του βρεφικού εξοπλισμού φέρουν σημάδια έντονης ταλαιπωρίας. Κάποιες σελίδες τους είναι τσακισμένες στην άνω άκρη. Στην πρώτη ζήτηση βρίσκονται τα «Ένα Παιδί Γεννιέται», «Τι να Περιμένεις όταν είσαι Έγκυος», «Τι να Περιμένεις τον Πρώτο Χρόνο». Στα «Bookmarks», θα βρεις πρώτο το www.oneira.gr. Και κάπου παρακάτω protogala.blogspot.com.
Κάθε βράδυ είναι ένα ταξίδι στις «Χίλιες και Μια Νύχτες» της Σεχραζάντ. Πώς συνδυάζονται ο Αλλαντίν, ο Σεβάχ και ο Αλή Μπαμπά με τη «Μουσική των Αγγέλων»; Πώς μετατρέπεται το άγχος για το αύριο της μικρής σε ελπίδα για το αύριο του κόσμου; Πώς από-συνδέεται η δυστυχία του διπλανού με την προσωπική μας ευτυχία;
Στο κομοδίνο σκονίζονται ο Στρατής Τσίρκας με τις «Ακυβέρνητες Πολιτείες» του, ο Άμος Οζ με τις «Ιστορίες Αγάπης και Σκότους». Είναι ένα εκπληκτικό ταξίδι, αυτό το οποίο θα αρχίσει μόλις σε 2 και κάτι μήνες!
…
Μεγάλη Τρίτη του 2005: το δωμάτιο της μικρούλας μόλις βάφτηκε. Οικολογικά χρώματα. Να προλάβει να ξε-μυρίσει.
- Στην απόχρωση του ανοιχτού μπεζ;
- Ό,τι θες καρδιά μου. Ό,τι θες.
- Να έχει και χρωματιστά στοιχεία; Τραβούν την προσοχή του.
Δωμάτια με θέα την απέναντι οικοδομή στην καλύτερη των περιπτώσεων. Με τοίχους ΟΧΙ πάντα σε ορθή γωνία. Άμα σου κάτσει η μεριά που στραβώνει το οικόπεδο, έχεις μια ζωή να στο θυμίζουν οι τοίχοι στο σπίτι. Στο δικό σου, τουλάχιστον, σπίτι.
Γιάννης και Σωτήρης, σπάσανε το κεφάλι τους. Έβαλαν τη μαεστρία τους κι έφτιαξαν μούρλια έπιπλα, κουζίνα κλπ. Να αναλάβουν και την ντουλάπα της μικρής; Συν πλην, επί, διά. Τόσο το πλάτος, τόσα τα ράφια, να και οι μηχανισμοί…
- Θα την έχει μια ζωή. Και ξέρεις τι δουλειά κάνουμε…
- Χωρίς τιμολόγιο = χωρίς ΦΠΑ;
- Εννοείται… για τέτοια είμαστε τώρα;
Στην αριστερή στήλη του Excel είναι περασμένα όσα θα της χρειαστούν τον πρώτο καιρό στο σκληρό μας κόσμο. Στην αριστερή οι τιμές. Τα φυλλάδια του βρεφικού εξοπλισμού φέρουν σημάδια έντονης ταλαιπωρίας. Κάποιες σελίδες τους είναι τσακισμένες στην άνω άκρη. Στην πρώτη ζήτηση βρίσκονται τα «Ένα Παιδί Γεννιέται», «Τι να Περιμένεις όταν είσαι Έγκυος», «Τι να Περιμένεις τον Πρώτο Χρόνο». Στα «Bookmarks», θα βρεις πρώτο το www.oneira.gr. Και κάπου παρακάτω protogala.blogspot.com.
Κάθε βράδυ είναι ένα ταξίδι στις «Χίλιες και Μια Νύχτες» της Σεχραζάντ. Πώς συνδυάζονται ο Αλλαντίν, ο Σεβάχ και ο Αλή Μπαμπά με τη «Μουσική των Αγγέλων»; Πώς μετατρέπεται το άγχος για το αύριο της μικρής σε ελπίδα για το αύριο του κόσμου; Πώς από-συνδέεται η δυστυχία του διπλανού με την προσωπική μας ευτυχία;
Στο κομοδίνο σκονίζονται ο Στρατής Τσίρκας με τις «Ακυβέρνητες Πολιτείες» του, ο Άμος Οζ με τις «Ιστορίες Αγάπης και Σκότους». Είναι ένα εκπληκτικό ταξίδι, αυτό το οποίο θα αρχίσει μόλις σε 2 και κάτι μήνες!
Δευτέρα, Απριλίου 25, 2005
Νυχτερινά ερωτήματα
Κάθε ιδέα, κάθε σκέψη, όσο αστραφτερή ή σχιζοφρενικά αδιέξοδη κι αν μου ακούγεται, οφείλει αρχικά να καταγράφεται στη γέννησή της. Μόνον με αυτόν τον τρόπο αποκτά μια πιθανότητα, έστω, να υπάρξει λίγο πιο παραπέρα. Ειδάλλως μετατρέπεται, εν ριπή οφθαλμού, σε μια ζελατίνη, που φέρει σκόρπια αποτυπώματα αναμνήσεων και προβολών ενός μέλλοντος που είναι καταδικασμένο στη λησμονιά.
Πως μπορείς να ξετυλίγεις, λοιπόν, μια εσωτερική σου αλληλουχία σκέψεων, ένα νήμα, το οποίο μόνο αρχικά φαντάζει ως μια πρώτη ύλη δημιουργίας; Με ποιο τρόπο καθηλώνεις, στο χαρτί, στην οθόνη του υπολογιστή σου, είναι μάλλον αδιάφορο, τις ανατρεπτικά φευγαλέες ιδέες για να τις συμπεριλάβεις στο μπετόν αρμέ της ιστορίας σου;
Πώς να βάλεις σε τάξη, να στοιχίσεις και να ταξινομήσεις τις αναρίθμητες διακυμάνσεις, τους σχοινοτενείς σου εναγκαλισμούς με το χθες; Να αποτυπώσεις, ούτως ώστε να ακυρώσεις, τις ασφαλείς συνδέσεις σου με το σήμερα, το οποίο είναι αμετακίνητο ως ένα τανκ; Κι αν αυτό ακούγεται εφικτό, τότε η πρόκληση μετατοπίζεται σε ένα νευρωτικά αεικίνητο αύριο…
Πως μπορείς να ξετυλίγεις, λοιπόν, μια εσωτερική σου αλληλουχία σκέψεων, ένα νήμα, το οποίο μόνο αρχικά φαντάζει ως μια πρώτη ύλη δημιουργίας; Με ποιο τρόπο καθηλώνεις, στο χαρτί, στην οθόνη του υπολογιστή σου, είναι μάλλον αδιάφορο, τις ανατρεπτικά φευγαλέες ιδέες για να τις συμπεριλάβεις στο μπετόν αρμέ της ιστορίας σου;
Πώς να βάλεις σε τάξη, να στοιχίσεις και να ταξινομήσεις τις αναρίθμητες διακυμάνσεις, τους σχοινοτενείς σου εναγκαλισμούς με το χθες; Να αποτυπώσεις, ούτως ώστε να ακυρώσεις, τις ασφαλείς συνδέσεις σου με το σήμερα, το οποίο είναι αμετακίνητο ως ένα τανκ; Κι αν αυτό ακούγεται εφικτό, τότε η πρόκληση μετατοπίζεται σε ένα νευρωτικά αεικίνητο αύριο…
Σάββατο, Απριλίου 23, 2005
Κακό "σπυρί" και η Αριστοτέλους!
Παρασκευή βράδυ, ώρα 11.00 και ανηφορίζω την Αριστοτέλους, από το ύψος της Τσιμισκή. Καθώς διαλέγω το αριστερό πεζοδρόμιο, λίγο μετά το ύψος του βιβλιοπωλείου «Ιανός» βλέπω τα πρώτα παρκαρισμένα αυτοκίνητα ΠΑΝΩ στο ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ!!! Το ένα πίσω από το άλλο, σε μια απόλυτη τάξη, ούτε παρκαδόροι να τα είχαν στοιχίσει!
Στρέφω το βλέμμα μου στην απέναντι πλευρά του πεζοδρομίου. Φάτσα κάρτα το αστυνομικό τμήμα του Λευκού Πύργου. Και ακριβώς μπροστά του, πάνω στο πεζοδρόμιο πλήθος από μοτοσικλέτες παρκαρισμένες. Λίγα μέτρα πιο πάνω από το φρουρό, ο οποίος χαριεντίζεται με δυο γκόμενες, ένα σωρό αυτοκίνητα παρκαρισμένα επίσης.
Συνεχίζω να περπατάω βγάζοντας καπνούς. Η οδός Βλάλη, πεζόδρομος, κάθετη στην πλατεία Αριστοτέλους, είναι γεμάτη παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Στο μεταξύ τους άνοιγμα, η πλατεία προστατεύεται από ΜΑΡΜΑΡΙΝΟΥΣ πασσάλους, οι οποίοι έχουν ΑΦΑΙΡΕΘΕΙ!!! Βλέπω έναν παρατημένο στην άκρη του δρόμου. Ένας τύπος σε μια μαύρη BMW προσπαθεί να καβαλήσει «προσεκτικά» το κράσπεδο και να παρκάρει. Προσποιούμαι ότι κάτι ψάχνω στην τσάντα μου και σταματώ, εννοείται πάνω στο πεζοδρόμιο, με πλάτη τη BMW.
Δεν χρειάζονται μαντικές ικανότητες για τη συνέχεια. Η κόρνα ηχεί με διάρκεια. Κάνω τον κουφό και ακούω τα άπειρα κοσμητικά. Ανταποδίδω τα δέοντα στον τύπο.
Αρχίζω να πείθομαι ότι πρόκειται για οργανωμένο σχέδιο. Σου λέει: Μέχρι που αντέχουν αυτοί οι μλκες! Πόσο μάγκες είναι; Δεν θα «σπάσουν»;
Αλήθεια πείτε μου, ποια είναι τα όρια της αντοχής μας σε αυτήν την πόλη; Γιατί όσοι οφείλουν να επέμβουν δεν επεμβαίνουν; Και γιατί εμείς οι υπόλοιποι λειτουργούμε σαν πρόβατα;
Εκτός και αν είναι ένα κακό σπυρί. Που μαζεύει πύον. Δεν μπορεί, κάποια μέρα θα σπάσει. Ή θα το σπάσουμε εμείς…
Στρέφω το βλέμμα μου στην απέναντι πλευρά του πεζοδρομίου. Φάτσα κάρτα το αστυνομικό τμήμα του Λευκού Πύργου. Και ακριβώς μπροστά του, πάνω στο πεζοδρόμιο πλήθος από μοτοσικλέτες παρκαρισμένες. Λίγα μέτρα πιο πάνω από το φρουρό, ο οποίος χαριεντίζεται με δυο γκόμενες, ένα σωρό αυτοκίνητα παρκαρισμένα επίσης.
Συνεχίζω να περπατάω βγάζοντας καπνούς. Η οδός Βλάλη, πεζόδρομος, κάθετη στην πλατεία Αριστοτέλους, είναι γεμάτη παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Στο μεταξύ τους άνοιγμα, η πλατεία προστατεύεται από ΜΑΡΜΑΡΙΝΟΥΣ πασσάλους, οι οποίοι έχουν ΑΦΑΙΡΕΘΕΙ!!! Βλέπω έναν παρατημένο στην άκρη του δρόμου. Ένας τύπος σε μια μαύρη BMW προσπαθεί να καβαλήσει «προσεκτικά» το κράσπεδο και να παρκάρει. Προσποιούμαι ότι κάτι ψάχνω στην τσάντα μου και σταματώ, εννοείται πάνω στο πεζοδρόμιο, με πλάτη τη BMW.
Δεν χρειάζονται μαντικές ικανότητες για τη συνέχεια. Η κόρνα ηχεί με διάρκεια. Κάνω τον κουφό και ακούω τα άπειρα κοσμητικά. Ανταποδίδω τα δέοντα στον τύπο.
Αρχίζω να πείθομαι ότι πρόκειται για οργανωμένο σχέδιο. Σου λέει: Μέχρι που αντέχουν αυτοί οι μλκες! Πόσο μάγκες είναι; Δεν θα «σπάσουν»;
Αλήθεια πείτε μου, ποια είναι τα όρια της αντοχής μας σε αυτήν την πόλη; Γιατί όσοι οφείλουν να επέμβουν δεν επεμβαίνουν; Και γιατί εμείς οι υπόλοιποι λειτουργούμε σαν πρόβατα;
Εκτός και αν είναι ένα κακό σπυρί. Που μαζεύει πύον. Δεν μπορεί, κάποια μέρα θα σπάσει. Ή θα το σπάσουμε εμείς…
Παρασκευή, Απριλίου 22, 2005
Φάτσες για διαφήμιση οδοντόκρεμας
Σήμερα όλες οι φάτσες στο σχολείο ήταν για διαφήμιση οδοντόκρεμας. Περισσότερο ζωηρά από άλλοτε, περισσότερο εκδηλωτικά. Με σχέδια έτοιμα για παιχνίδια σε όσα ελεύθερα πεζοδρόμια απέμειναν, με βαλίτσες να αδημονούν να γεμίσουν με ρούχα που «στάμπαραν» σε παρακείμενο μαγαζί. Με παραγγελίες για video games, ποδήλατα.-Τι έχει βρε παιδιά ο …;
- Κύριε, είναι ερωτευμένος!
Ακολουθούν μπουνίδια από το θιγόμενο. Είναι φανερό ότι έτσι είναι τα πράγματα. Η πίεσή του έχει εκτοξευθεί σε ύψη ανάλογα του ανομολόγητου έρωτά του. Όλα του τα όνειρα, όλες του οι ελπίδες και τα κρυφά εφηβικά του βλέμματα σωριάζονται στο πάτωμα της τάξης που θα κάνει να πατήσει 15 ολόκληρες μέρες. Θρήνος. Οργή. Ξανά μπουνίδια.
15 μέρες μακριά από τον εφηβικό σου έρωτα δεν είναι λίγο. Ειδικά όταν είσαι αλβανικής καταγωγής, δεν μιλάς καλά τα ελληνικά και η «θεά σου» κοιτάζει από το θρόνο της με βλέμμα εξοργιστικά αδιάφορο.
Πώς μπορείς να γεφυρώσεις ως δάσκαλος και φίλος ένα τέτοιο χάσμα; Πώς να γιατρέψεις μια παιδική καρδιά από το γδάρσιμο της διάκρισης; Με τι αναισθητικό να διακόψεις μια τρελή πορεία προς έναν έρωτα χωρίς ανταπόκριση; Ερωτήματα που δεν απαντήθηκαν στην εφηβεία μου από κανέναν δάσκαλο και που θα παραμείνουν αιωρούμενα στο νεφελώδη ουρανό και του δικού μου νου.
Λέω να αφήσω πίσω το προαύλιο του σχολείου. Η μπάλα του μπάσκετ σκάει μπροστά μου. Δεν διστάζω. Πριν ο εγκέφαλος προλάβει να διαιρέσει το παρόν με τα ανέμελα απογεύματα κάτω από μπασκέτες στο μακρινό παρελθόν, αφήνω την τσάντα. Αγκαλιάζω τον ολοστρόγγυλο πορτοκαλί όγκο και σουτάρω. Η μπάλα διαγράφει μια αργή, αλλά σταθερή τροχιά. Θα μπορούσε να ήταν καλάθι. Το αποτέλεσμα καταλήγει να μου είναι αδιάφορο. Οι ζητωκραυγές των πιτσιρικάδων και η βροχή προσκλήσεων για ένα «μονό» με κάνουν έναν από αυτούς. Και είναι ό,τι καλύτερο για το διήμερο που ξεκινά.
Καλές σας διακοπές, καλά ταξίδια με τους έρωτες, τις απογοητεύσεις και τα παιχνίδια σας.
Πέμπτη, Απριλίου 21, 2005
Δια-πολιτισμική, πολύχρωμη Ευρώπη ανθρώπων
«Ο Κάι είναι γκέι. Το ίδιο και ο Μουράτ. Ανήκουν σε εμάς. Πάντα». Το Κάι είναι ένα τυπικό γερμανικό όνομα. Το Μουράτ ένα τυπικό τουρκικό. Στα ανοίγματα της γερμανικής κοινωνίας ανήκουν και οι πρωτοβουλίες του Lesben und Schwulenverband in Deutschland (LSVD), του γερμανικού συνδέσμου ομοφυλοφίλων. Με διαφημίσεις και πόστερς προσπαθούν να απο-ενοχοποιήσουν την ομοφυλοφιλία στην μεγάλη τουρκική γερμανική κοινότητα. Και να βοηθήσουν να αρθεί ο φόβος στα πλαίσια συντηρητικών μειονοτικών κοινοτήτων.
Ένας στους έξι γάμους είναι δια-πολιτισμικός και ένα στα τέσσερα παιδιά που γεννιούνται στη χώρα έχει τουλάχιστον έναν μη Γερμανό γονέα. Ο νικητής της Χρυσής Άρκτου στο φεστιβάλ του Βερολίνου ονομάζεται Φατίχ Ακίν και είναι Γερμανός – Τούρκος. Η Μις Γερμανία είναι η Ασλί Μπαϊράμ, επίσης τουρκικής καταγωγής. Τα πολιτισμικά σύνορα ποτέ δεν υπήρξαν πιο θολά στη Γερμανία.
Η ζωή ωστόσο δεν είναι πάντα ρόδινη. Βίαιες συγκρούσεις μεταξύ συμμοριών, φόνοι για λόγους τιμής και μουσουλμανικός φονταμενταλισμός συνθέτουν την καθημερινότητα. Ο «χαλίφης της Κολωνίας», Μετίν Καπλάν, πρόκειται να δικαστεί στην Τουρκία μετά από αίτημα της Γερμανίας.
Πως αντιμετωπίζεται η ζωή των μεταναστών από τα γερμανικά ΜΜΕ; Ποια είναι η πολιτική τους στάση απέναντι στους νεαρούς φανατικούς γερμανούς με τα ξυρισμένα κεφάλια; Και πως αντιμετωπίζουν τα ίδια τα ΜΜΕ τις ίδιες κορώνες φανατισμού όταν προέρχονται από «καλοντυμένους κυρίους»;
Όσοι εμπλέκονται στη μετάδοση μηνυμάτων συναντήθηκαν στο Βερολίνο για να συζητήσουν τρόπους αντιμετώπισης των στερεοτύπων. Διαπιστώθηκε ότι σε περιόδους με έντονα οικονομικά προβλήματα τα συναισθήματα της ανασφάλειας έχουν ως αποτέλεσμα την αναζήτηση και τελικά δημιουργία αποδιοπομπαίων τράγων. Πρόκειται για μηνύματα από μια οργανωμένη κοινωνία όπου άλλοτε η διαφορετικότητα ήταν μια απαγορευμένη ιδέα. Σήμερα ζουν στα πλαίσιά της 7.3 εκατομμύρια «ξένοι».
Σύμφωνα με στατιστικές, το 2010 ο ένας στους πέντε κατοίκους στην Ελλάδα θα είναι αλλοδαπός μετανάστης. Στο ντοκιμαντέρ της Λουκίας Ρικάκη «Ο άλλος» σε χωριό της Κρήτης, όλοι οι μαθητές είναι Αλβανοί και μόνο ένας είναι Έλληνας!
Σε μια Ευρώπη που αρχίζει να γίνεται ολοένα και πιο συντηρητική, η διαφορετικότητα είναι πλέον μια καθημερινή εικόνα την οποία οφείλουμε να αγκαλιάσουμε. Το ζούμε καθημερινά στα σχολεία μας: παιδιά οικονομικών μεταναστών παρουσιάζουν σοβαρά προβλήματα μάθησης και συμπεριφοράς. Άλλα διαπρέπουν και σε αφήνουν άφωνο με την εξέλιξή τους. Πώς να ξεχάσω τη μητέρα μαθήτριάς μου από την Αλβανία, όταν με δάκρυα στα μάτια μου έδειξε τον έλεγχό της γεμάτο 20άρια;
Χωρίς όραμα και σχέδιο για το αύριο, χωρίς στρατηγικές ενσωμάτωσης των συνανθρώπων μας, χωρίς την καλημέρα μας είναι δύσκολο να μην φανταστούμε καμένες σημαίες και συνθήματα τα οποία προσβάλλουν την ίδια μας την ύπαρξη.
Ένας στους έξι γάμους είναι δια-πολιτισμικός και ένα στα τέσσερα παιδιά που γεννιούνται στη χώρα έχει τουλάχιστον έναν μη Γερμανό γονέα. Ο νικητής της Χρυσής Άρκτου στο φεστιβάλ του Βερολίνου ονομάζεται Φατίχ Ακίν και είναι Γερμανός – Τούρκος. Η Μις Γερμανία είναι η Ασλί Μπαϊράμ, επίσης τουρκικής καταγωγής. Τα πολιτισμικά σύνορα ποτέ δεν υπήρξαν πιο θολά στη Γερμανία.
Η ζωή ωστόσο δεν είναι πάντα ρόδινη. Βίαιες συγκρούσεις μεταξύ συμμοριών, φόνοι για λόγους τιμής και μουσουλμανικός φονταμενταλισμός συνθέτουν την καθημερινότητα. Ο «χαλίφης της Κολωνίας», Μετίν Καπλάν, πρόκειται να δικαστεί στην Τουρκία μετά από αίτημα της Γερμανίας.
Πως αντιμετωπίζεται η ζωή των μεταναστών από τα γερμανικά ΜΜΕ; Ποια είναι η πολιτική τους στάση απέναντι στους νεαρούς φανατικούς γερμανούς με τα ξυρισμένα κεφάλια; Και πως αντιμετωπίζουν τα ίδια τα ΜΜΕ τις ίδιες κορώνες φανατισμού όταν προέρχονται από «καλοντυμένους κυρίους»;
Όσοι εμπλέκονται στη μετάδοση μηνυμάτων συναντήθηκαν στο Βερολίνο για να συζητήσουν τρόπους αντιμετώπισης των στερεοτύπων. Διαπιστώθηκε ότι σε περιόδους με έντονα οικονομικά προβλήματα τα συναισθήματα της ανασφάλειας έχουν ως αποτέλεσμα την αναζήτηση και τελικά δημιουργία αποδιοπομπαίων τράγων. Πρόκειται για μηνύματα από μια οργανωμένη κοινωνία όπου άλλοτε η διαφορετικότητα ήταν μια απαγορευμένη ιδέα. Σήμερα ζουν στα πλαίσιά της 7.3 εκατομμύρια «ξένοι».
Σύμφωνα με στατιστικές, το 2010 ο ένας στους πέντε κατοίκους στην Ελλάδα θα είναι αλλοδαπός μετανάστης. Στο ντοκιμαντέρ της Λουκίας Ρικάκη «Ο άλλος» σε χωριό της Κρήτης, όλοι οι μαθητές είναι Αλβανοί και μόνο ένας είναι Έλληνας!
Σε μια Ευρώπη που αρχίζει να γίνεται ολοένα και πιο συντηρητική, η διαφορετικότητα είναι πλέον μια καθημερινή εικόνα την οποία οφείλουμε να αγκαλιάσουμε. Το ζούμε καθημερινά στα σχολεία μας: παιδιά οικονομικών μεταναστών παρουσιάζουν σοβαρά προβλήματα μάθησης και συμπεριφοράς. Άλλα διαπρέπουν και σε αφήνουν άφωνο με την εξέλιξή τους. Πώς να ξεχάσω τη μητέρα μαθήτριάς μου από την Αλβανία, όταν με δάκρυα στα μάτια μου έδειξε τον έλεγχό της γεμάτο 20άρια;
Χωρίς όραμα και σχέδιο για το αύριο, χωρίς στρατηγικές ενσωμάτωσης των συνανθρώπων μας, χωρίς την καλημέρα μας είναι δύσκολο να μην φανταστούμε καμένες σημαίες και συνθήματα τα οποία προσβάλλουν την ίδια μας την ύπαρξη.
Blogs από το μέτωπο
Ο Ταγματάρχης Michael Cohen, γιατρός σε στρατιωτικό νοσοκομείο κοντά στη Μοσούλη, κατέγραψε λεπτομερώς στο blog του μια από τις αιματηρότερες επιθέσεις κατά αμερικανών στρατιωτών πριν τα Χριστούγεννα. Η επόμενη διαταγή αφορούσε τη διακοπή του blog. Οι αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής φιλτράρουν το μεγαλύτερο μέρος των όσων γράφονται και αποστέλλονται ηλεκτρονικά από, προς και για το Ιράκ.
Ανατρεπτικά μηνύματα και σημειώματα, ελεύθερη ανταλλαγή email σε πραγματικό χρόνο, αμέτρητα SMS, posts και ειδήσεις από «πρώτο χέρι» σε weblogs. Ο πόλεμος στο Ιράκ κατέχει, από αυτήν την άποψη, μια πρωτιά στην επικοινωνία μεταξύ των εμπλεκόμενων στρατιωτικών υπηρεσιών, απλών στρατιωτών (ανδρών και γυναικών), αξιωματικών, μελών ανθρωπιστικών οργανώσεων που στήνουν «στο φτερό» το blog τους.
Με γρήγορες συνδέσεις στο Internet, προηγμένες υπηρεσίες σε κάθε γωνιά της γης, τίποτα δεν συγκρίνεται ακόμη και με τον πρόσφατο, πρώτο πόλεμο στον Περσικό Κόλπο. Κοινωνιολόγοι και ψυχολόγοι διερευνούν τις συνέπειες της επανάστασης της πληροφορίας στο μέτωπο του πολέμου.
Από τη μια είναι ευχή: η επικοινωνία με την οικογένεια, με συναδέλφους, με την κοινωνία αποφορτίζει συναισθηματικά τον στρατιωτικό. Προσφέρει ενημέρωση από πρωτογενείς πηγές, χωρίς λογοκρισία και στρεβλώσεις.
Από την άλλη αποδεικνύεται κατάρα: άνθρωποι ανακαλύπτουν μια διαφορετική εξωστρέφεια αναλαμβάνοντας ρίσκα και ηγετικούς ρόλους. Παρατηρείται έκρηξη πληροφοριών: αληθινών, με όσα αυτό συνεπάγεται για ένα κράτος σε πόλεμο. Αλλά και σωρείας ψευδών με σκοπό την παραπλάνηση. Τα παραπάνω πονοκεφαλιάζουν τις αρχές ασφαλείας και οδηγούν σε έναν απίστευτο πληροφοριακό φόρτο.
Οι άνθρωποι ουδέποτε θα πάψουν να καταγράφουν τη φρίκη, το δέος, την οδύνη και την ηδονή ενός πολέμου, μιας μάχης. Η συλλογική μας μνήμη σφραγίζεται από τα δικά τους συναισθήματα και πρακτικές.
Θυμάμαι τις κάρτες του παππού από το μέτωπο της Αλβανίας. Τις έβγαζε κάθε τόσο η γιαγιά από το χάρτινο κουτί τους. Δεν ήθελε να μένει μόνη όταν διάβαζε τα μηνύματα στην πίσω τους όψη. Αφηνόταν κάθε φορά στα ίδια δάκρυα. Μετά από λίγο ηρεμούσε και το μάθημα της ιστορίας ξεκινούσε πάντα ανάποδα. Από τον ελληνοϊταλικό πόλεμο ως την ημέρα που οι ματιές τους συναντήθηκαν για πρώτη φορά.
Ανατρεπτικά μηνύματα και σημειώματα, ελεύθερη ανταλλαγή email σε πραγματικό χρόνο, αμέτρητα SMS, posts και ειδήσεις από «πρώτο χέρι» σε weblogs. Ο πόλεμος στο Ιράκ κατέχει, από αυτήν την άποψη, μια πρωτιά στην επικοινωνία μεταξύ των εμπλεκόμενων στρατιωτικών υπηρεσιών, απλών στρατιωτών (ανδρών και γυναικών), αξιωματικών, μελών ανθρωπιστικών οργανώσεων που στήνουν «στο φτερό» το blog τους.
Με γρήγορες συνδέσεις στο Internet, προηγμένες υπηρεσίες σε κάθε γωνιά της γης, τίποτα δεν συγκρίνεται ακόμη και με τον πρόσφατο, πρώτο πόλεμο στον Περσικό Κόλπο. Κοινωνιολόγοι και ψυχολόγοι διερευνούν τις συνέπειες της επανάστασης της πληροφορίας στο μέτωπο του πολέμου.
Από τη μια είναι ευχή: η επικοινωνία με την οικογένεια, με συναδέλφους, με την κοινωνία αποφορτίζει συναισθηματικά τον στρατιωτικό. Προσφέρει ενημέρωση από πρωτογενείς πηγές, χωρίς λογοκρισία και στρεβλώσεις.
Από την άλλη αποδεικνύεται κατάρα: άνθρωποι ανακαλύπτουν μια διαφορετική εξωστρέφεια αναλαμβάνοντας ρίσκα και ηγετικούς ρόλους. Παρατηρείται έκρηξη πληροφοριών: αληθινών, με όσα αυτό συνεπάγεται για ένα κράτος σε πόλεμο. Αλλά και σωρείας ψευδών με σκοπό την παραπλάνηση. Τα παραπάνω πονοκεφαλιάζουν τις αρχές ασφαλείας και οδηγούν σε έναν απίστευτο πληροφοριακό φόρτο.
Οι άνθρωποι ουδέποτε θα πάψουν να καταγράφουν τη φρίκη, το δέος, την οδύνη και την ηδονή ενός πολέμου, μιας μάχης. Η συλλογική μας μνήμη σφραγίζεται από τα δικά τους συναισθήματα και πρακτικές.
Θυμάμαι τις κάρτες του παππού από το μέτωπο της Αλβανίας. Τις έβγαζε κάθε τόσο η γιαγιά από το χάρτινο κουτί τους. Δεν ήθελε να μένει μόνη όταν διάβαζε τα μηνύματα στην πίσω τους όψη. Αφηνόταν κάθε φορά στα ίδια δάκρυα. Μετά από λίγο ηρεμούσε και το μάθημα της ιστορίας ξεκινούσε πάντα ανάποδα. Από τον ελληνοϊταλικό πόλεμο ως την ημέρα που οι ματιές τους συναντήθηκαν για πρώτη φορά.
Τρίτη, Απριλίου 19, 2005
Big Media Hall of Shame
Big Media Hall of Shame ονομάζεται η τελευταία πρωτοβουλία του freepress.net. Οι αναγνώστες του καλούνται να ψηφίσουν τον χειρότερο από μια σειρά μεγαλοϊδιοκτητών εμπορικών ΜΜΕ.
Δεν είναι μια ακόμη online ψηφοφορία, αλλά ένα από τα πολλά και ευρηματικά μέσα με τα οποία οι άνθρωποι στις ΗΠΑ οργανώνονται χρησιμοποιώντας τις νέες τεχνολογίες. Μια ακόμη δημιουργική πρωτοβουλία, σε συνδυασμό με το 3ήμερο συνέδριο για το μετασχηματισμό των ΜΜΕ. Παρουσιάσεις βιβλίων, εργαστήρια, συζητήσεις, παραστάσεις είναι μερικά από τα μέσα για την επίτευξη του στόχου.
Πρόκειται για έναν πόλεμο χαρακωμάτων. Από τη μια μεριά τα εμπορικά ΜΜΕ με στόχο το κέρδος και την εξυπηρέτηση επιχειρηματικών συμφερόντων. Από την άλλη μια προοδευτική, εναλλακτική κοινότητα η οποία επαναπροσδιορίζει τις έννοιες των δημόσιων αγαθών. Θέτει ως πρωταρχικό της στόχο την εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος. Ίσως γιατί, ειδικά στις ΗΠΑ, η εξαθλίωση των μαζών, η περιθωριοποίηση όσων δεν αποτελούν μέρος του συστήματος λαμβάνει πλέον εκρηκτικές διαστάσεις.
Οι προκλήσεις τις οποίες αντιμετωπίζει μια κοινωνία στην οποία η γνώση και η επικοινωνία διαμορφώνονται όλο και περισσότερο από τις τεχνολογίες της πληροφορίας, μας οδηγούν σε εναλλακτικές μορφές οργάνωσης. Η πληροφορία είναι το οξυγόνο μιας δημοκρατικά οργανωμένης κοινωνίας. Όταν διαφορετικές ιδέες δεν εκφράζονται, τότε υπάρχει σοβαρό έλλειμμα δημοκρατίας.
Βlogs μιας εναλλακτικής πολιτικής προσέγγισης δίνουν έντονο παρών. Περισσότερο ευρηματικά, παρά φωνακλάδικα, περισσότερο πολύχρωμα, παρά μονολιθικά, κατορθώνουν να αποσπάν την προσοχή ενός κοινού το οποίο αρχίζει να διαμορφώνει μια συγκεκριμένη ταυτότητα.
Δεν είναι μια ακόμη online ψηφοφορία, αλλά ένα από τα πολλά και ευρηματικά μέσα με τα οποία οι άνθρωποι στις ΗΠΑ οργανώνονται χρησιμοποιώντας τις νέες τεχνολογίες. Μια ακόμη δημιουργική πρωτοβουλία, σε συνδυασμό με το 3ήμερο συνέδριο για το μετασχηματισμό των ΜΜΕ. Παρουσιάσεις βιβλίων, εργαστήρια, συζητήσεις, παραστάσεις είναι μερικά από τα μέσα για την επίτευξη του στόχου.
Πρόκειται για έναν πόλεμο χαρακωμάτων. Από τη μια μεριά τα εμπορικά ΜΜΕ με στόχο το κέρδος και την εξυπηρέτηση επιχειρηματικών συμφερόντων. Από την άλλη μια προοδευτική, εναλλακτική κοινότητα η οποία επαναπροσδιορίζει τις έννοιες των δημόσιων αγαθών. Θέτει ως πρωταρχικό της στόχο την εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος. Ίσως γιατί, ειδικά στις ΗΠΑ, η εξαθλίωση των μαζών, η περιθωριοποίηση όσων δεν αποτελούν μέρος του συστήματος λαμβάνει πλέον εκρηκτικές διαστάσεις.
Οι προκλήσεις τις οποίες αντιμετωπίζει μια κοινωνία στην οποία η γνώση και η επικοινωνία διαμορφώνονται όλο και περισσότερο από τις τεχνολογίες της πληροφορίας, μας οδηγούν σε εναλλακτικές μορφές οργάνωσης. Η πληροφορία είναι το οξυγόνο μιας δημοκρατικά οργανωμένης κοινωνίας. Όταν διαφορετικές ιδέες δεν εκφράζονται, τότε υπάρχει σοβαρό έλλειμμα δημοκρατίας.
Βlogs μιας εναλλακτικής πολιτικής προσέγγισης δίνουν έντονο παρών. Περισσότερο ευρηματικά, παρά φωνακλάδικα, περισσότερο πολύχρωμα, παρά μονολιθικά, κατορθώνουν να αποσπάν την προσοχή ενός κοινού το οποίο αρχίζει να διαμορφώνει μια συγκεκριμένη ταυτότητα.
Δευτέρα, Απριλίου 18, 2005
Το hang over της Θεσσαλονίκης
Κάτι φαίνεται να ξεκουνιέται στη Θεσσαλονίκη. Οι άνθρωποί της ξυπνάμε σιγά - σιγά. Με ένα hang over είναι η αλήθεια. Το ποτό ήταν μπόμπα, το πάρτι από κάπου έμπαζε. Ήρθε η ώρα για μια «άλλη πόλη», σιγομουρμουρίζουμε, καθώς ο πονοκέφαλος μεγαλώνει από τα κομπρεσέρ στη Μητροπόλεως. Πάλι σκάβουν αυτά τα πεζοδρόμια. Και αυτή τη φορά δεν μας πείθουν ότι "ξέχασαν να περάσουν τα καλώδια της ΔΕΗ".
Στον «Ταχυδρόμο» του Σαββάτου οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης παρουσιαζόμαστε ως ξενοφοβικοί, νεοσυντηρητικοί. Σκόπιμα παραμυθιασμένοι με μια στοιχειωμένη «όμορφη και ερωτική συμπρωτεύουσα» Θεσσαλονίκη. Ως «αδικημένοι» από το αθηναϊκό κράτος. Για πρώτη φορά, σε πλήρη αντιστοίχηση με την αμερικανική πραγματικότητα διακρίνεται μια διχοτόμηση της κοινωνίας της πόλης σε «προοδευτικούς βολεμένους κουλτουριάρηδες» και «άλλους».
Στο περιοδικό φιλοξενήθηκαν οι απόψεις του Γιάννη Μπουτάρη, της Βάνας Χαραλαμπίδου (δημοσιογράφου), του Γιώργου Κορδομενίδη (εκδότη του "Εντευκτηρίου"), του Σάκη Παπαδημητρίου (μουσικού και συγγραφέα) και της Ρένας Μόλχο (πανεπηστημιακού), δηλαδή γνωστών προοδευτικών Θεσσαλονικιών οι οποίοι έδωσαν εναλλακτικά χρώματα και φωνές στον αέρα της πόλης. Συμφωνώ με την άποψη του Γιάννη Μπουτάρη το μετρό, ως λύση του συγκοινωνιακού προβλήματος της πόλης, είναι κάτι αντίστοιχο με "την νταλίκα που επιλέξαμε για να πάμε την κυριακάτική μας βόλτα". Υπάρχει πάντα το φιλικό προς το περιβάλλον και την πόλη τραμ. Ας μην αφήσουμε τη μεγαλομανία μερικών κομπλεξικών να γίνει και δική μας. Ας καταλάβουμε ότι τα συμφέροντα των εταιριών δεν συμπίπτουν με τα δικά μας.
Ωστόσο, αυτό που δεν ομολογείται στο άρθρο είναι οι αιτίες που οδήγησαν την πόλη σε αυτήν την κατάσταση. Ποια είναι η ευθύνη των πολιτικών της Θεσσαλονίκης; Ποιοι και πόσο λίγο ή πολύ εργάστηκαν για τους κατοίκους της; Τι έκαναν οι «πνευματικοί» της άνθρωποι; Μήπως επέλεξαν τα δρομολόγια Αθήνα - Θεσσαλονίκη με σκοπό να "λερωθούν" και αυτοί από τη χρυσόσκονη της πρωτεύουσας; Να γίνουν μια κάποια TV-persona, ένα είδος "επισκέπτη καθηγητή" που θα φέρνει το φως της Αθήνας σε εμάς τους γκα-γκα; Λίγοι άνθρωποι έμειναν να αγωνίζονται για μια ποιοτική αναβάθμιση της πόλης και οι φωνές τους σβήστηκαν κάτω από το βαρύγδουπο ήχο των μεταγραφών των εκκολαπτόμενων παρουσιαστριών από τα τοπικά στα εθνικά τηλεοπτικά δίκτυα.
Με το 60% της ελληνικής οικονομίας να κινείται στο Λεκανοπέδιο Αττικής, σκεφτείτε τι συμβαίνει στην υπόλοιπη χώρα. Ανισομερής ανάπτυξη, μαρασμός επενδύσεων και έργων, ατολμία στην καθημερινότητα. Αυτά σε συνδυασμό με ένα εκρηκτικό μείγμα παραμυθίας και ταξίματος για προεκλογικούς λόγους.
Τώρα ήρθε η ώρα για μια οργάνωση των πολιτών προς μια εναλλακτική μορφή δραστηριοτήτων στην πόλη. Ο Γιάννης Μπουτάρης καλεί τους 40άρηδες να αναλάβουν δράση. Όσοι έχουμε θεωρήσει ότι ο προσωπικός ευδαιμονισμός δεν αρκεί για μια, όσο το δυνατό, ευρύτερη και διαστρωματική ποιότητα ζωής ειναι καιρός να δράσουμε.
Στον «Ταχυδρόμο» του Σαββάτου οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης παρουσιαζόμαστε ως ξενοφοβικοί, νεοσυντηρητικοί. Σκόπιμα παραμυθιασμένοι με μια στοιχειωμένη «όμορφη και ερωτική συμπρωτεύουσα» Θεσσαλονίκη. Ως «αδικημένοι» από το αθηναϊκό κράτος. Για πρώτη φορά, σε πλήρη αντιστοίχηση με την αμερικανική πραγματικότητα διακρίνεται μια διχοτόμηση της κοινωνίας της πόλης σε «προοδευτικούς βολεμένους κουλτουριάρηδες» και «άλλους».
Στο περιοδικό φιλοξενήθηκαν οι απόψεις του Γιάννη Μπουτάρη, της Βάνας Χαραλαμπίδου (δημοσιογράφου), του Γιώργου Κορδομενίδη (εκδότη του "Εντευκτηρίου"), του Σάκη Παπαδημητρίου (μουσικού και συγγραφέα) και της Ρένας Μόλχο (πανεπηστημιακού), δηλαδή γνωστών προοδευτικών Θεσσαλονικιών οι οποίοι έδωσαν εναλλακτικά χρώματα και φωνές στον αέρα της πόλης. Συμφωνώ με την άποψη του Γιάννη Μπουτάρη το μετρό, ως λύση του συγκοινωνιακού προβλήματος της πόλης, είναι κάτι αντίστοιχο με "την νταλίκα που επιλέξαμε για να πάμε την κυριακάτική μας βόλτα". Υπάρχει πάντα το φιλικό προς το περιβάλλον και την πόλη τραμ. Ας μην αφήσουμε τη μεγαλομανία μερικών κομπλεξικών να γίνει και δική μας. Ας καταλάβουμε ότι τα συμφέροντα των εταιριών δεν συμπίπτουν με τα δικά μας.
Ωστόσο, αυτό που δεν ομολογείται στο άρθρο είναι οι αιτίες που οδήγησαν την πόλη σε αυτήν την κατάσταση. Ποια είναι η ευθύνη των πολιτικών της Θεσσαλονίκης; Ποιοι και πόσο λίγο ή πολύ εργάστηκαν για τους κατοίκους της; Τι έκαναν οι «πνευματικοί» της άνθρωποι; Μήπως επέλεξαν τα δρομολόγια Αθήνα - Θεσσαλονίκη με σκοπό να "λερωθούν" και αυτοί από τη χρυσόσκονη της πρωτεύουσας; Να γίνουν μια κάποια TV-persona, ένα είδος "επισκέπτη καθηγητή" που θα φέρνει το φως της Αθήνας σε εμάς τους γκα-γκα; Λίγοι άνθρωποι έμειναν να αγωνίζονται για μια ποιοτική αναβάθμιση της πόλης και οι φωνές τους σβήστηκαν κάτω από το βαρύγδουπο ήχο των μεταγραφών των εκκολαπτόμενων παρουσιαστριών από τα τοπικά στα εθνικά τηλεοπτικά δίκτυα.
Με το 60% της ελληνικής οικονομίας να κινείται στο Λεκανοπέδιο Αττικής, σκεφτείτε τι συμβαίνει στην υπόλοιπη χώρα. Ανισομερής ανάπτυξη, μαρασμός επενδύσεων και έργων, ατολμία στην καθημερινότητα. Αυτά σε συνδυασμό με ένα εκρηκτικό μείγμα παραμυθίας και ταξίματος για προεκλογικούς λόγους.
Τώρα ήρθε η ώρα για μια οργάνωση των πολιτών προς μια εναλλακτική μορφή δραστηριοτήτων στην πόλη. Ο Γιάννης Μπουτάρης καλεί τους 40άρηδες να αναλάβουν δράση. Όσοι έχουμε θεωρήσει ότι ο προσωπικός ευδαιμονισμός δεν αρκεί για μια, όσο το δυνατό, ευρύτερη και διαστρωματική ποιότητα ζωής ειναι καιρός να δράσουμε.
Παρασκευή, Απριλίου 15, 2005
Μαζέψτε τον Πολυζωγόπουλο! Τώρα!
Το ότι ήμουν υψηλόμισθος δεν το ήξερα. Δεν μου πέρασε από το φτωχό μου το μυαλό… Όσοι έχουν μισθό πάνω από 1200 ευρώ μεικτά, δηλαδή 900 καθαρά, προτείνει ο πολύς Πολυζωγόπουλος να φορολογηθούν.
Ε, το έχουμε χάσει σε αυτή τη χώρα. Κύριοι του ΠΑΣΟΚ, μαζέψτε τον. Άμεσα. Άντε γιατί η υπομονή έχει και τα όριά της!
Ε, το έχουμε χάσει σε αυτή τη χώρα. Κύριοι του ΠΑΣΟΚ, μαζέψτε τον. Άμεσα. Άντε γιατί η υπομονή έχει και τα όριά της!
To Vote or not to Vote?
Προς φίλους Βρετανούς: Παιδιά αν δεν σας κάνει ο Μπλερ να σας στείλουμε το δικό μας τον Κωστάκη. Δεν καταλαβαίνω το σκεπτικισμό σας. Στο http://www.notapathetic.com/ γράφετε ότι προτιμάτε την πουτίγκα και το τσάι της Κυριακής από το να πάτε στο πλησιέστερο εκλογικό κέντρο. Μα καλά έχετε τρελαθεί; Τι είδους πολιτικούς έχετε εκεί; Τι είδους αχάριστος λαός είστε; Τι ξινίλα και τι φλέγμα… «Θα ψηφίσω εκείνο το κόμμα το οποίο θα δεσμευθεί ότι θα παραιτηθεί αν δεν τηρήσει τις προγραμματικές δηλώσεις του. Οι υποσχέσεις οφείλουν να είναι μετρήσιμες και εντός χρονικών ορίων. Αν δεν τις τηρήσουν, είτε έχουν πει ψέματα, είτε έχουν αποτύχει. Και τα δυο πρέπει να οδηγούν στην παραίτησή τους. Δεν προβλέπω ωστόσο να δίνεται κάποια τέτοια δέσμευση στο μέλλον».
Μήπως να προσθέσουμε στο προεκλογικό συμβόλαιο και «φτύσιμο» σε κοινή θέα στην πλατεία του χωριού;
Εμείς πάλι είμαστε μεγάλες ψυχές. Τους δικούς μας τους βγάζουμε γνωρίζοντας ότι θα μας κοροϊδέψουν μπροστά στα μούτρα μας. Και τους κρατάμε και για μελλοντική χρήση. Γιατί να το "κρύψομεν άλλωστε"; Έχουμε κάποιες οικονομικές δυσκολίες...
Τετάρτη, Απριλίου 13, 2005
The Forgotten
"The Forgotten": τίτλος ταινίας επιστημονικής φαντασίας ο οποίος ταιριάζει «γάντι» στην επικαιρότητα.
Forgotten ο μακεδονομάχος Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος «κατεδάφισε» την κυβέρνηση Μητσοτάκη για το όνομα της Μακεδονίας. Γιατί δεν παίρνει θέση σχετικά με το ζήτημα που ανέκυψε;
Forgotten το «ελληνικό κονκλάβιο». Πού είναι οι πύρινοι λόγοι και οι ψαλμωδίες των παπάδων;
Forgotten oι δηλώσεις «πατριωτών» και λοιπών «μακεδονικών» συλλόγων; Προφανώς κάπου μεταξύ fame story και βαβυλειάδας.
Μόνο αποστροφή αισθάνομαι για την κοροϊδία που μας είχαν στήσει τότε όλοι οι παραπάνω. Και μόνον ένας κοντόφθαλμος δεν θα διέκρινε σήμερα το τι στήνεται σταδιακά και με την Τουρκία.
Για τους άνωθεν φαίνεται ότι "το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του". Θα μου πείτε, εδώ τουρκικά αεροπλάνα πετάνε ανενόχλητα πάνω από τα κεφάλια μας, για ένα πλοιάριο και δυο βραχονησίδες θα κάνουμε θέμα; Εμείς, έχουμε μεγάλη καρδιά. Ας ορίσουν στον οντά μας. Forgotten και τα αεροπλάνα...
Από τότε που η κυβέρνηση αυτή άρχισε να κυβερνά, κάπου κατά το Σεπτέμβρη, έχουμε λουφάξει στο καβούκι μας. Λίγο παραέξω η σφαλιάρα πάει σύννεφο. Παραμέσα επικρατεί κατήφεια, και το χειρότερο, ερασιτεχνισμός. Αλλά, εμείς είπαμε, προβάλλουμε το "The Forgotten".
Forgotten ο μακεδονομάχος Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος «κατεδάφισε» την κυβέρνηση Μητσοτάκη για το όνομα της Μακεδονίας. Γιατί δεν παίρνει θέση σχετικά με το ζήτημα που ανέκυψε;
Forgotten το «ελληνικό κονκλάβιο». Πού είναι οι πύρινοι λόγοι και οι ψαλμωδίες των παπάδων;
Forgotten oι δηλώσεις «πατριωτών» και λοιπών «μακεδονικών» συλλόγων; Προφανώς κάπου μεταξύ fame story και βαβυλειάδας.
Μόνο αποστροφή αισθάνομαι για την κοροϊδία που μας είχαν στήσει τότε όλοι οι παραπάνω. Και μόνον ένας κοντόφθαλμος δεν θα διέκρινε σήμερα το τι στήνεται σταδιακά και με την Τουρκία.
Για τους άνωθεν φαίνεται ότι "το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του". Θα μου πείτε, εδώ τουρκικά αεροπλάνα πετάνε ανενόχλητα πάνω από τα κεφάλια μας, για ένα πλοιάριο και δυο βραχονησίδες θα κάνουμε θέμα; Εμείς, έχουμε μεγάλη καρδιά. Ας ορίσουν στον οντά μας. Forgotten και τα αεροπλάνα...
Από τότε που η κυβέρνηση αυτή άρχισε να κυβερνά, κάπου κατά το Σεπτέμβρη, έχουμε λουφάξει στο καβούκι μας. Λίγο παραέξω η σφαλιάρα πάει σύννεφο. Παραμέσα επικρατεί κατήφεια, και το χειρότερο, ερασιτεχνισμός. Αλλά, εμείς είπαμε, προβάλλουμε το "The Forgotten".
Πρωινό στη Θεσσαλονίκη
Πρωί στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και η μέρα ξεκινά με μια ανέλπιστα χαμογελαστή «καλημέρα» και μια φαρδιά πλατιά «συγνώμη». Ο ιδιοκτήτης δισκοπωλείου αναγνωρίζει ότι το CD που αγόρασα χθες από το κατάστημά του, παρουσιάζει σοβαρό πρόβλημα κατά την αναπαραγωγή του. Τον ευχαριστώ και, θέλοντας να ανταποδώσω την ευγένειά του, του λέω ότι δεν ευθύνεται άμεσα ο ίδιος, αλλά η εταιρία παραγωγής του CD. Μου ξαναζητά συγνώμη (!) κι επιστρέφει με ένα άλλο αντίγραφο του CD. Το ανοίγει, για να ελέγξει μήπως ολόκληρη η παρτίδα είναι προβληματική. Ευτυχώς, όχι.
-«Μερικά, τελικά, βγαίνουν σωστά», μου λέει χαμογελώντας και ξαναζητώντας μου συγνώμη.
Τέτοια περιστατικά δεν τα αφήνω έτσι. Θέλω να παρατείνω την καλή διάθεσή μου με περπάτημα από την αρχή της Μητροπόλεως έως την πλατεία ΧΑΝΘ. Τα περισσότερα εμπορικά καταστήματα έχουν μόλις ανοίξει. Οι αγουροξυπνημένες, αλλά στην τρίχα, πωλήτριες σφουγγαρίζουν και σκουπίζουν το πεζοδρόμιο, οριοθετώντας το δικό τους χώρο. Οι οδηγοί δεν έχουν κάνει ακόμη την επιδρομή τους στους δρόμους, η θέα προς το Θερμαϊκό είναι εκπληκτική.
Ένας καλαθάκι του δήμου δέχεται τη στοργή μιας νεαρής εργαζόμενης κοπέλας. Είναι η πιο όμορφη γυναίκα που αντικρίζω σήμερα. Δεν είναι μόνο φροντισμένη. Είναι, πάνω από όλα, αξιοπρεπής με τη δουλειά της. Αδειάζει το καλάθι από τα δικά μας σκουπίδια με ένα συνδυασμό επαγγελματισμού, σοβαρότητας και χαλαρότητας.
Η ώρα πλησιάζει 10. Λίγο πριν την πλατεία ΧΑΝΘ οι οδηγοί των αυτοκίνητων αρχίζουν να μαρσάρουν και να κορνάρουν. Δειλά στην αρχή.
-«Γρήγορα στο κλουβί και το PC σου μάγκα», ψιθυρίζω στον εαυτό μου.
Δευτέρα, Απριλίου 11, 2005
Διδάγματα από το χθες των ηλεκτρονικών εκδόσεων
Μια ομάδα τεσσάρων «λατρεύαμε» το Internet. Για διαφορετικούς λόγους ο καθένας μας. Το thessalonikimag.gr (με τα περισσότερα στοιχεία του πλέον ανενεργά), σύντομα έγινε γνωστότερο στο φοιτητόκοσμο. Η διευρυμένη του συντακτική ομάδα συνδεόταν με την βάση δεδομένων σε MS-Access και αυτή στη συνέχεια «έφτυνε» σελίδες σε ASP. Ωστόσο, no money, no honey. Καταλήξαμε δυο άνθρωποι να «ταΐζουμε» τη βάση, με ό,τι συνεπάγεται αυτό, πίσω στο καλοκαίρι του 1999.
Η αγάπη για το μέσο και το μεράκι δεν αρκούν για μια ηλεκτρονική έκδοση. Χρειάζεται στόχος, κατεύθυνση και χρήματα.
Για το εγχείρημα του Ναυτίλου και λοιπών (βλέπε freepost.blogspot.com), διαβάστε για όσα νομίζω ότι πρέπει να προβληματιστούμε.
Η αγάπη για το μέσο και το μεράκι δεν αρκούν για μια ηλεκτρονική έκδοση. Χρειάζεται στόχος, κατεύθυνση και χρήματα.
Για το εγχείρημα του Ναυτίλου και λοιπών (βλέπε freepost.blogspot.com), διαβάστε για όσα νομίζω ότι πρέπει να προβληματιστούμε.
Σάββατο, Απριλίου 09, 2005
Ο Ναυτίλος "ανοίγει πανιά"
Αν δεν το πήρατε χαμπάρι, ο Ναυτίλος ανοίγει πανιά και χρειάζεται πλήρωμα. Αγκαλιάστε την όλη πρoσπάθεια, αφού διαβάσετε σχετικά με το ταξίδι και τον προορισμό στο freepaper.blogspot.com.
Ένα είναι βέβαιο: ότι στοχαστικό έρμα δεν θα λείψει. Καλό ταξίδι...
Ένα είναι βέβαιο: ότι στοχαστικό έρμα δεν θα λείψει. Καλό ταξίδι...
Παρασκευή, Απριλίου 08, 2005
"Υπεργραφία", και blogging
Επιστρέφεις αργά το βράδι στο σπίτι. Ο λαιμός και τα μάτια σου τσούζουν, τα πόδια σου ασφυκτιούν στα παπούτσια. Ωστόσο το μόνο που σκέφτεσαι είναι, είτε να αγγίξεις το πληκτρολόγιο, είτε να ξύσεις τη μύτη του μολυβιού σου. Και να αρχίσεις να «ξεφορτώνεις» όλη τη μουτζούρα και κάπνα της ημέρας. Να διοχετεύσεις ολόκληρη την ακατάσχετή σου παρόρμηση σε ελάχιστες λαξευμένες προτάσεις. Έτσι, για να αδειάσεις όλη τη σαβούρα. Να γεμίσεις τις στέρνες με δροσερό νερό για ένα νυχτερινό μπάνιο.
«Συνήθως σχετίζεται με επιληψία του κροταφικού λοβού, διαταραχή που ενδέχεται να προκαλεί θρησκοληψία και την αίσθηση ότι ακόμη και τα πιο ασήμαντα γεγονότα έχουν υψηλότερο νόημα συμπαντικών διαστάσεων». (National Geographic, Μάρτιος 2005).
Πρόκειται για την «υπεργραφία» (hypergrafia), ένα είδος διαταραχής στο πλαίσιο της μανίας που χαρακτηρίζεται από ακατάσχετη παρόρμηση του ατόμου να γράφει. «… Είναι συχνότερα σύμπτωμα μανιοκατάθλιψης, μανίας και άλλων συναισθηματικών διαταραχών».
Τώρα έχεις μια υποψία για το τι μπορείς να απαντήσεις, όταν νυχτιάτικα η εμμονή με το «τάισμα» του blog σου μετασχηματίζεται από ευχαρίστηση σε ψυχαναγκασμό και το ανάποδο. Στην κραυγή «Έλεος!!! Πότε θα κοιμηθείς, αύριο έχεις να ξυπνήσεις νωρίς», εγώ τουλάχιστον βρήκα μια κάποια δικαιολογία…
«Συνήθως σχετίζεται με επιληψία του κροταφικού λοβού, διαταραχή που ενδέχεται να προκαλεί θρησκοληψία και την αίσθηση ότι ακόμη και τα πιο ασήμαντα γεγονότα έχουν υψηλότερο νόημα συμπαντικών διαστάσεων». (National Geographic, Μάρτιος 2005).
Πρόκειται για την «υπεργραφία» (hypergrafia), ένα είδος διαταραχής στο πλαίσιο της μανίας που χαρακτηρίζεται από ακατάσχετη παρόρμηση του ατόμου να γράφει. «… Είναι συχνότερα σύμπτωμα μανιοκατάθλιψης, μανίας και άλλων συναισθηματικών διαταραχών».
Τώρα έχεις μια υποψία για το τι μπορείς να απαντήσεις, όταν νυχτιάτικα η εμμονή με το «τάισμα» του blog σου μετασχηματίζεται από ευχαρίστηση σε ψυχαναγκασμό και το ανάποδο. Στην κραυγή «Έλεος!!! Πότε θα κοιμηθείς, αύριο έχεις να ξυπνήσεις νωρίς», εγώ τουλάχιστον βρήκα μια κάποια δικαιολογία…
Καθημερινά "σημεία καμπής"
Για τον παραστατικό καθηγητή μαθηματικών ο όρος «σημείο καμπής» είναι η χρονικής περίοδος κατά την οποία η Ιωάννα, για την οποία έλιωνες από το γυμνάσιο, τώρα σου ζητά να τη συνοδέψεις στο πάρτυ του κολλητού σου. Πώς αλλιώς να δώσεις σε έναν έφηβο να καταλάβει μια σειρά συμβόλων χωρίς ένα παράδειγμα από την καθημερινότητά του;
Δεν έτυχα σε τέτοιο καθηγητή. Έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια για να μπει στο πετσί μου τι σημαίνουν στην πράξη τα παραπάνω. Ότι δηλαδή το «σημείο καμπής» μιας συνάρτησης δεν είναι μόνο αυτό στο οποίο η δεύτερη παράγωγός της μηδενίζεται. Οφείλει να αλλάζει και πρόσημο. Δηλαδή να έρχονται τα πάνω κάτω, να σείεται συθέμελα το σύμπαν. Να γίνεται το άσπρο, μαύρο.
Αθροίζω: τα έδρανα και το κυλικείο του πανεπιστημίου, συν τα βουτηγμένα στο κονιάκ βράδια στη σκοπιά με το χιόνι να μπλαβίζει τα ακροδάχτυλα, συν την ανατίναξη μιας εξάχρονης σχέσης, συν τη στιγμή που ο κολλητός περνούσε στο κεφάλι μου το στεφάνι του γάμου με τη Μαρία.
Είναι τώρα έξι και κάτι μήνες που η συνάρτηση δεν έχει πάψει να παρουσιάζει «σημείο καμπής». Να στρέφει τα κοίλα σε μια τρελή διαδοχή.
Κάθε μέρα είναι ένα σπρώξιμο προς τα εμπρός, μια αγωνία λιγότερη, μια ελπίδα περισσότερη. Κάθε φορά που ακουμπώ το χέρι μου στην κοιλιά της Μαρίας και η μικρή ύπαρξη «κλωτσάει» μηδενίζει όλα τα σημεία της συνάρτησης, νεκρώνει προς στιγμήν όλα μου τα νευρικά κύτταρα, με παραλύει. Κι όλα αυτά από χαρά. Και από ένα συναίσθημα ευθύνης για μια άγνωστη κατάσταση.
Κάθε φορά που βλέπω το DVD με τη μικρή πρωταγωνίστρια να πιπιλίζει το… δάχτυλο του ποδιού της, μένω άφωνος. Κι υπόσχομαι την επόμενη φορά που θα ρωτήσει μαθητής σχετικά με συναρτήσεις να κλείσω το βιβλίο και να μιλήσουμε για «ένα παιδί που γεννιέται».
Δεν έτυχα σε τέτοιο καθηγητή. Έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια για να μπει στο πετσί μου τι σημαίνουν στην πράξη τα παραπάνω. Ότι δηλαδή το «σημείο καμπής» μιας συνάρτησης δεν είναι μόνο αυτό στο οποίο η δεύτερη παράγωγός της μηδενίζεται. Οφείλει να αλλάζει και πρόσημο. Δηλαδή να έρχονται τα πάνω κάτω, να σείεται συθέμελα το σύμπαν. Να γίνεται το άσπρο, μαύρο.
Αθροίζω: τα έδρανα και το κυλικείο του πανεπιστημίου, συν τα βουτηγμένα στο κονιάκ βράδια στη σκοπιά με το χιόνι να μπλαβίζει τα ακροδάχτυλα, συν την ανατίναξη μιας εξάχρονης σχέσης, συν τη στιγμή που ο κολλητός περνούσε στο κεφάλι μου το στεφάνι του γάμου με τη Μαρία.
Είναι τώρα έξι και κάτι μήνες που η συνάρτηση δεν έχει πάψει να παρουσιάζει «σημείο καμπής». Να στρέφει τα κοίλα σε μια τρελή διαδοχή.
Κάθε μέρα είναι ένα σπρώξιμο προς τα εμπρός, μια αγωνία λιγότερη, μια ελπίδα περισσότερη. Κάθε φορά που ακουμπώ το χέρι μου στην κοιλιά της Μαρίας και η μικρή ύπαρξη «κλωτσάει» μηδενίζει όλα τα σημεία της συνάρτησης, νεκρώνει προς στιγμήν όλα μου τα νευρικά κύτταρα, με παραλύει. Κι όλα αυτά από χαρά. Και από ένα συναίσθημα ευθύνης για μια άγνωστη κατάσταση.
Κάθε φορά που βλέπω το DVD με τη μικρή πρωταγωνίστρια να πιπιλίζει το… δάχτυλο του ποδιού της, μένω άφωνος. Κι υπόσχομαι την επόμενη φορά που θα ρωτήσει μαθητής σχετικά με συναρτήσεις να κλείσω το βιβλίο και να μιλήσουμε για «ένα παιδί που γεννιέται».
Τετάρτη, Απριλίου 06, 2005
Θεσσαλονίκη: λεωφορεία στις TAXI-λωρίδες
Έτσι είναι. Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν και τους καλούς φίλους. Αφού τους το είχανε τάξει των ανθρώπων. Ότι θα τους αλλάζανε το όνομα. Από "λεωφορειο-λωρίδες" σε "ΤΑΧΙ-λωρίδες" ή και "ΑΧΤΑΡΜΑ-λωρίδες". Άλλη μια ελληνική πρωτιά. Και μάλιστα, της "όμορφης και ερωτικής" Θεσσαλονίκης. Της συμπρωτεύουσας της βλακείας.
Τα ΤΑΧΙ θα κυκλοφορούν, θα αδειάζουν και θα καβατζώνουν πελάτες από 10 το πρωί μέχρι 5 το απόγευμα, μέσα στις ΤΑΧΙ-λωρίδες τους. Αραιά και που θα σκάει μύτη και κανένα λεωφορείο με φορτίο τους υπόλοιπους 150.000 άμοιρους.
Έτσι είναι, άμα είσαι "απλός πολίτης" σ' αυτή τη χώρα, καλά να πάθεις. Άν δεν έχεις κλίκα, αν δεν έχεις τσαμπουκά και δεν κλείνεις δρόμους, κανείς δεν σε υπολογίζει.
Αυτός ο Λιάπης, πουλιά στον αέρα πιάνει! Μπράβο βρε, ό,τι πιο έξυπνο κατάφερες! Το σκέφτηκες πολύ; Ο δικός μας ο cowboy καβάλησε τη Ντόλυ. Έδειξε το δρόμο προς το αύριο στη Θεσσαλονίκη. Πολιτικός πολιτισμός, οικολογική συνείδηση, σύγχρονες μεταφορές. Μια σκέτη αηδία είστε! Ουστ!
Ποντίφηκας: δεδηλωμένος και μαχητικός πολέμιος του μαρξισμού
Τώρα οι παλιόφιλοι, Κάρολος και Ρόναλντ, θα τα λένε μεταξύ τους στρέφοντας το γέρικο λαιμό τους προς Πολωνία μεριά. Ήταν και οι δυο τους ξεροκέφαλοι και εγωιστές. Και πάνω από όλα σιχαίνονταν τα σφυριά και τα δρεπάνια. Το ένα χέρι νίβει το άλλο. Κι έτσι συνεργάστηκαν στο ξεχαρβάλωμα της Σοβιετικής Ένωσης… Πάπας Ιωάννης Παύλος ΙΙ - Ρόναλντ Ρέιγκαν. Η μνήμη λειτούργησε και ανέτρεξα στο βιβλίο του Peter Schweizer, "Η Νίκη...". Θέμα του η μυστική στρατηγική της αμερικανικής κυβέρνησης που προκάλεσε την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Παραθέτω:
"... η προσωπική ιστορία του πάπα έχει εντυπωσιάσει πολύ την κυβέρνηση Ρέιγκαν..."
"...από το Δεκέμβριο του 1980 κυκλοφορούσε η φήμη ότi ο πάπας είχε στείλει ένα γράμμα στο Λεονίντ Μπρέζνιεφ προειδοποιώντας τον ότι, αν ο ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης αποφάσιζε να διατάξει τελικά εισβολή στην Πολωνία, δεν θα έμενε αδρανής, αλλά θα καλούσε τους πολίτες να αντισταθούν στις δυνάμεις κατοχής.
Ο ποντίφικας έδειχνε με κάθε ευκαιρία ότι ήταν ένας δεδηλωμένος και μαχητικός πολέμιος του μαρξισμού. (...) Με τον λόγο του πάπα (Μεξικό, Μάιος 1980) τοποθετήθηκε ξεκάθαρα εναντίον όλων των φιλικών προς τον κομμουνισμό ιερέων οι οποίοι βρίσκονταν κύρια στη Λατινική Αμερική. Οι απόψεις του τον έκαναν αρκετά αντιπαθή σε αυτή την εκκλησία των κομμουνιστών του Κρεμλίνου.
Ο σοβιετικός τύπος μιλούσε για τον πάπα σαν να ήταν μια απειλή που έπρεπε να αντιμετωπιστεί ή να περιοριστεί. (...) "Η παρούσα ηγεσία του Βατικανού βλέπει την Ουκρανία ως περιοχή ιδιαίτερου ενδιαφέροντος. Προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τον υπολογίσιμο πυρήνα της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας για να επεκτείνει τη θρησκευτική επιρροή στον πληθυσμό της Ουκρανίας."
Και σε ένα ουκρανικό φυλλάδιο για τον πάπα: "...έχει θέσει σκοπό του να ενώσει όλους τους ρωμαιοκαθολικούς του κόσμου σε μια αντικομουνιστική δύναμη. Οι ενέργειές του αυτές δεν υπαγορεύονται από το ενδιαφέρον και την αγωνία του για την ανθρωπότητα και το μέλλον της αλλά από την επιθυμία του να επιβάλλει τη θρησκευτική εξουσία του σε όλον τον πλανήτη."
Τρίτη, Απριλίου 05, 2005
Αιφνιδιαστική ανακοίνωση ημερομηνιών Πανελλαδικών!
Το άκουσα στον Flash. Το Σάββατο 21η Μαΐου ξεκινούν οι πανελλαδικές εξετάσεις. Το πρόγραμμα δόθηκε στη δημοσιότητα αργά τη Δευτέρα από το ΥΠΕΠΘ, μετά από φήμες ότι η ημερομηνία είχε γίνει γνωστή σε φροντιστήρια, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του ραδιοσταθμού.
Κάτι παρόμοιο είχε ακουστεί και πέρσι. Και πρόπερσι... Κι ύστερα λέμε ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Αν ο Πέτρος Ευθυμίου, πρώην υπουργός Παιδείας, διέρρεε, κατά κάποιους, τις ημερομηνίες σε γνωστούς του δημοσιογράφους λόγω επαγγέλματος, η σημερινή ηγεσία του ΥΠΕΠΘ ποιούς λόγους έχει για παρόμοιες κινήσεις; Άλλαξε, τελικά, ο Μανωλιός;
Κάτι παρόμοιο είχε ακουστεί και πέρσι. Και πρόπερσι... Κι ύστερα λέμε ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Αν ο Πέτρος Ευθυμίου, πρώην υπουργός Παιδείας, διέρρεε, κατά κάποιους, τις ημερομηνίες σε γνωστούς του δημοσιογράφους λόγω επαγγέλματος, η σημερινή ηγεσία του ΥΠΕΠΘ ποιούς λόγους έχει για παρόμοιες κινήσεις; Άλλαξε, τελικά, ο Μανωλιός;
Στο 'Προσκήνιο' η υπουργός Παιδείας
Τελικά, δεν μάθαμε αν το παιδί του Γιάννη Πολίτη κατέληξε να φοιτά σε δημόσιο σχολείο της περιοχής ή σε κάποιο ιδιωτικό. Αυτό που μάθαμε όμως είναι ότι η αναζήτηση δημόσιου σχολείου, οδήγησε το δημοσιογράφο της ΝΕΤ σε μια «ατράνταχτη» διαπίστωσή του: ότι «οι δάσκαλοι εξαφανίζονται από τα σχολεία», δηλαδή την κοπανάνε. Κι έτσι αναρωτιέται ο δημοσιογράφος για το τι φταίει: «Φταίει το ότι δεν υπάρχει αξιολόγηση; Φταίει ότι καταργήθηκε ο επιθεωρητής;»Δεν γνωρίζω αν η εκπομπή του Γιάννη Πολίτη «Προσκήνιο» (Δευτέρα, 4/5, ώρα 23.15) ήταν ζωντανή. Το θεωρώ, μάλλον, απίθανο. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της, οι τηλεθεατές μπορούσαν να στείλουν τις ερωτήσεις τους μέσω email. Άρα, ποιος ο λόγος να διαφημίζεται αν η εκπομπή δεν είναι ζωντανή;
Το σκηνικό λοιπόν είναι το εξής: Ο δημοσιογράφος δέχεται, όπως ομολογεί και ο ίδιος, τις ερωτήσεις των «γονιών» κατά τη διάρκεια της εκπομπής για το μέλλον των εισαγωγικών εξετάσεων, για την αναγνώριση των κέντρων ελευθέρων σπουδών κ.λπ. Και η υπουργός απαντά στις δικές του ερωτήσεις αλλά και σε εκείνες του τηλεοπτικού κοινού.
Ως τηλεθεατής, θεωρώ πρόχειρα προετοιμασμένες, σε βαθμό που να εγείρει ερωτηματικά σκοπιμότητας, τις ερωτήσεις του δημοσιογράφου. Μια αντιγραφή όσων είχε ρωτήσει την υπουργό στη δική του συνέντευξη ο Απόστολος Λακασάς στην εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ». Το μόνο που άλλαζε ήταν το ύφος των ερωτήσεων: απλοϊκές, αφελείς αν όχι κατευθυνόμενες.
Μόνος αντίλογος στα όσα ειπώθηκαν από την υπουργό ήταν οι μονταρισμένες απαντήσεις του προέδρου της ΠΟΣΔΕΠ κ. Απέκη και του προέδρου της ΟΛΜΕ κ. Καλομοίρη. Αυτό που δεν βόλευε να φανεί, και τελικά δεν φάνηκε, ήταν οι λόγοι αποχώρησης των ουσιαστικών «συνεταίρων» στο δημόσιο διάλογο για την Παιδεία. Παντελής ήταν η απουσία και άλλων φορέων της εκπαίδευσης καθώς και εκπροσώπων των άλλων κομμάτων.
Στις απαντήσεις της η υπουργός απόφυγε να μας πει πού πήγε η προσωπική της δέσμευση για τα 176 ευρώ. «Ο λόγος γίνεται για το πάπλωμα», είπε. «Στην ουσία πρόκειται για 103 ευρώ, τα υπόλοιπα τα πήρανε». Αλήθεια; Πότε; Κάτι προσπάθησε να πει η υπουργός, ότι το ανέφερε στο συνάδελφό της των Οικονομικών, αλλά η «δίψα» για ερωτήσεις του Γιάννη Πολίτη, σκόπιμη ή όχι, την διέκοψε. Και η απάντηση δεν ολοκληρώθηκε. Όχι βέβαια ότι δεν γνωρίζουμε την απάντηση… Ο δημοσιογράφος βγήκε από τα ρούχα του όταν αναφέρθηκε στους μισθούς των εκπαιδευτικών: «Είναι δυνατόν να αμείβονται με τόσο λίγα χρήματα;» Η υπουργός έδειξε τη συμπόνια της… «Πράγματι οι μισθοί των εκπαιδευτικών είναι πολύ χαμηλοί», αλλά, συμπλήρωσε, «οι καθηγητές είναι ένας πολυπληθής κλάδος και στην Ελλάδα έχουμε τη μεγαλύτερη αναλογία εκπαιδευτικών ανά μαθητή». Ρωτήστε, συμπληρώνω εγώ, τον καθηγητή στην κατεύθυνση με τα 28 παιδιά στην τάξη.
Όσο για το θέμα της επιμόρφωσης, η υπουργός υποσχέθηκε, γενικά και αόριστα, την επιμόρφωση 75.000 εκπαιδευτικών με διασφαλισμένα τα κονδύλια. Επιμόρφωση σε ποιο αντικείμενο; Και για ποιους κλάδους εκπαιδευτικών;
Για το θέμα της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, η υπουργός επικαλέστηκε την απειλή του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και των υψηλών προστίμων σε περίπτωση που δεν συμμορφωθούμε. Δεν βλέπω γιατί αυτό το επιχείρημα έχει βάση σε αυτό το θέμα και όχι σε εκείνο για το νόμο για το βασικό μέτοχο. Δεν απειλείται η χώρα εκεί με πάγωμα κονδυλίων;
Τέλος, για το θέμα των εισαγωγικών εξετάσεων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση τόνισε ότι «οι αιφνιδιασμοί δεν ταιριάζουν στη δημοκρατία». Ας το υπενθυμίσει και στο επιτελείο του υπουργείου Οικονομικών, γιατί μόνο ως αιφνιδιασμό μπορούμε να εκλάβουμε τα πρόσφατα φοροεισπρακτικά μέτρα.
Στην συνέντευξη δεν έγινε λόγος για το ότι κατά τον πρόσφατο διαγωνισμό ΑΣΕΠ σε ορισμένα κέντρα απαγορεύθηκε η είσοδος παρ' ότι δεν είχε αρχίσει η εξέταση, για καταγγελίες για παράνομους διορισμούς στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, για το ότι φέτος λειτουργούν λιγότερα από το ένα τρίτο των τμημάτων ενισχυτικής Διδασκαλίας στα Γυμνάσια και Πρόσθετης Διδακτικής Στήριξης στα Ενιαία Λύκεια και τα ΤΕΕ.
Όσο για το δημοσιογράφο, ας φροντίσει την επόμενη φορά να είναι περισσότερο διαβασμένος και αντικειμενικός. Μπορεί τότε να καταφέρει να περάσει τη βάση στο μάθημα της ενημέρωσης…
Παρασκευή, Απριλίου 01, 2005
"Δωσ' μου, δωσ' μου το ψέμμα σου..."
Δεν μπορεί να μην θυμάτε τι γινόταν τέτοια μέρα, πρωταπριλιά, στα σχολεία. Αλλάζαμε τάξεις, τον προσανατολισμό της έδρας και των θρανίων, μπερδεύαμε την σειρά με την οποία καθόμασταν. Παραπλανούσαμε, έτσι θαρρούσαμε, τους καθηγητές μας. Θέλαμε να δώσουμε τη δικιά μας ματιά στην οργάνωση της σχολικής ζωής, προκαλώντας ένα χάος, έστω μικρό.
Οι καθηγητές μάλλον το διασκέδαζαν. Σιγοντάριζαν στην ιστορία με εκείνα τα, όχι και πολύ πρωτότυπα, "Βγάλτε ένα φύλο χαρτί, θα γράψουμε διαγώνισμα" κ.λπ. Κι εμείς γελούσαμε ειρωνικά, γιατί η μέρα εκείνη υπήρχε για να ψευδόμαστε, να εξαπατούμε την πραγματικότητα.
Στις μέρες μας τα μεταξύ μας μικροψέμματα έχουν εκλείψει. Τριανταπεντάρηδες και κάτι, παρά κάτι, δεν τολμάμε να επινοήσουμε ούτε καν κοινότυπες φανταστικές ιστορίες. Πλέον τα όρια έχουν προκαθορισθεί. Ο καθένας στο επάγγελμά του και όσο καλύτερος επαγγελματίας γίνεται, ψευδόμαστε για το "ζην", άντε και το "εύ ζην". Σε καθημερινή βάση...
Μπλοκαρισμένοι στη μηχανή της πραγματικότητας, ωστόσο δεν τολμάμε να πάρουμε τη θέση των κατ' επάγγελμα ψευτών. Οι οποίοι έχουν την ιδιότητα να παρουσιάζονται ως υπερασπιστές της μοναδικής αλήθειας, του περιούσιου έθνους. Των υπέρτατων αξιών.
"Δωσ' μου, δωσ' μου το κόκκινο κρασί, Δωσ' μου, δωσ' μου το ψέμμα σου...",
τραγουδά ο Χάρης Κατσιμίχας.
Οι καθηγητές μάλλον το διασκέδαζαν. Σιγοντάριζαν στην ιστορία με εκείνα τα, όχι και πολύ πρωτότυπα, "Βγάλτε ένα φύλο χαρτί, θα γράψουμε διαγώνισμα" κ.λπ. Κι εμείς γελούσαμε ειρωνικά, γιατί η μέρα εκείνη υπήρχε για να ψευδόμαστε, να εξαπατούμε την πραγματικότητα.
Στις μέρες μας τα μεταξύ μας μικροψέμματα έχουν εκλείψει. Τριανταπεντάρηδες και κάτι, παρά κάτι, δεν τολμάμε να επινοήσουμε ούτε καν κοινότυπες φανταστικές ιστορίες. Πλέον τα όρια έχουν προκαθορισθεί. Ο καθένας στο επάγγελμά του και όσο καλύτερος επαγγελματίας γίνεται, ψευδόμαστε για το "ζην", άντε και το "εύ ζην". Σε καθημερινή βάση...
Μπλοκαρισμένοι στη μηχανή της πραγματικότητας, ωστόσο δεν τολμάμε να πάρουμε τη θέση των κατ' επάγγελμα ψευτών. Οι οποίοι έχουν την ιδιότητα να παρουσιάζονται ως υπερασπιστές της μοναδικής αλήθειας, του περιούσιου έθνους. Των υπέρτατων αξιών.
"Δωσ' μου, δωσ' μου το κόκκινο κρασί, Δωσ' μου, δωσ' μου το ψέμμα σου...",
τραγουδά ο Χάρης Κατσιμίχας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)