Δεν μπορεί να μην θυμάτε τι γινόταν τέτοια μέρα, πρωταπριλιά, στα σχολεία. Αλλάζαμε τάξεις, τον προσανατολισμό της έδρας και των θρανίων, μπερδεύαμε την σειρά με την οποία καθόμασταν. Παραπλανούσαμε, έτσι θαρρούσαμε, τους καθηγητές μας. Θέλαμε να δώσουμε τη δικιά μας ματιά στην οργάνωση της σχολικής ζωής, προκαλώντας ένα χάος, έστω μικρό.
Οι καθηγητές μάλλον το διασκέδαζαν. Σιγοντάριζαν στην ιστορία με εκείνα τα, όχι και πολύ πρωτότυπα, "Βγάλτε ένα φύλο χαρτί, θα γράψουμε διαγώνισμα" κ.λπ. Κι εμείς γελούσαμε ειρωνικά, γιατί η μέρα εκείνη υπήρχε για να ψευδόμαστε, να εξαπατούμε την πραγματικότητα.
Στις μέρες μας τα μεταξύ μας μικροψέμματα έχουν εκλείψει. Τριανταπεντάρηδες και κάτι, παρά κάτι, δεν τολμάμε να επινοήσουμε ούτε καν κοινότυπες φανταστικές ιστορίες. Πλέον τα όρια έχουν προκαθορισθεί. Ο καθένας στο επάγγελμά του και όσο καλύτερος επαγγελματίας γίνεται, ψευδόμαστε για το "ζην", άντε και το "εύ ζην". Σε καθημερινή βάση...
Μπλοκαρισμένοι στη μηχανή της πραγματικότητας, ωστόσο δεν τολμάμε να πάρουμε τη θέση των κατ' επάγγελμα ψευτών. Οι οποίοι έχουν την ιδιότητα να παρουσιάζονται ως υπερασπιστές της μοναδικής αλήθειας, του περιούσιου έθνους. Των υπέρτατων αξιών.
"Δωσ' μου, δωσ' μου το κόκκινο κρασί, Δωσ' μου, δωσ' μου το ψέμμα σου...",
τραγουδά ο Χάρης Κατσιμίχας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου