Κάθε ιδέα, κάθε σκέψη, όσο αστραφτερή ή σχιζοφρενικά αδιέξοδη κι αν μου ακούγεται, οφείλει αρχικά να καταγράφεται στη γέννησή της. Μόνον με αυτόν τον τρόπο αποκτά μια πιθανότητα, έστω, να υπάρξει λίγο πιο παραπέρα. Ειδάλλως μετατρέπεται, εν ριπή οφθαλμού, σε μια ζελατίνη, που φέρει σκόρπια αποτυπώματα αναμνήσεων και προβολών ενός μέλλοντος που είναι καταδικασμένο στη λησμονιά.
Πως μπορείς να ξετυλίγεις, λοιπόν, μια εσωτερική σου αλληλουχία σκέψεων, ένα νήμα, το οποίο μόνο αρχικά φαντάζει ως μια πρώτη ύλη δημιουργίας; Με ποιο τρόπο καθηλώνεις, στο χαρτί, στην οθόνη του υπολογιστή σου, είναι μάλλον αδιάφορο, τις ανατρεπτικά φευγαλέες ιδέες για να τις συμπεριλάβεις στο μπετόν αρμέ της ιστορίας σου;
Πώς να βάλεις σε τάξη, να στοιχίσεις και να ταξινομήσεις τις αναρίθμητες διακυμάνσεις, τους σχοινοτενείς σου εναγκαλισμούς με το χθες; Να αποτυπώσεις, ούτως ώστε να ακυρώσεις, τις ασφαλείς συνδέσεις σου με το σήμερα, το οποίο είναι αμετακίνητο ως ένα τανκ; Κι αν αυτό ακούγεται εφικτό, τότε η πρόκληση μετατοπίζεται σε ένα νευρωτικά αεικίνητο αύριο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου