Παρασκευή βράδυ, ώρα 11.00 και ανηφορίζω την Αριστοτέλους, από το ύψος της Τσιμισκή. Καθώς διαλέγω το αριστερό πεζοδρόμιο, λίγο μετά το ύψος του βιβλιοπωλείου «Ιανός» βλέπω τα πρώτα παρκαρισμένα αυτοκίνητα ΠΑΝΩ στο ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ!!! Το ένα πίσω από το άλλο, σε μια απόλυτη τάξη, ούτε παρκαδόροι να τα είχαν στοιχίσει!
Στρέφω το βλέμμα μου στην απέναντι πλευρά του πεζοδρομίου. Φάτσα κάρτα το αστυνομικό τμήμα του Λευκού Πύργου. Και ακριβώς μπροστά του, πάνω στο πεζοδρόμιο πλήθος από μοτοσικλέτες παρκαρισμένες. Λίγα μέτρα πιο πάνω από το φρουρό, ο οποίος χαριεντίζεται με δυο γκόμενες, ένα σωρό αυτοκίνητα παρκαρισμένα επίσης.
Συνεχίζω να περπατάω βγάζοντας καπνούς. Η οδός Βλάλη, πεζόδρομος, κάθετη στην πλατεία Αριστοτέλους, είναι γεμάτη παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Στο μεταξύ τους άνοιγμα, η πλατεία προστατεύεται από ΜΑΡΜΑΡΙΝΟΥΣ πασσάλους, οι οποίοι έχουν ΑΦΑΙΡΕΘΕΙ!!! Βλέπω έναν παρατημένο στην άκρη του δρόμου. Ένας τύπος σε μια μαύρη BMW προσπαθεί να καβαλήσει «προσεκτικά» το κράσπεδο και να παρκάρει. Προσποιούμαι ότι κάτι ψάχνω στην τσάντα μου και σταματώ, εννοείται πάνω στο πεζοδρόμιο, με πλάτη τη BMW.
Δεν χρειάζονται μαντικές ικανότητες για τη συνέχεια. Η κόρνα ηχεί με διάρκεια. Κάνω τον κουφό και ακούω τα άπειρα κοσμητικά. Ανταποδίδω τα δέοντα στον τύπο.
Αρχίζω να πείθομαι ότι πρόκειται για οργανωμένο σχέδιο. Σου λέει: Μέχρι που αντέχουν αυτοί οι μλκες! Πόσο μάγκες είναι; Δεν θα «σπάσουν»;
Αλήθεια πείτε μου, ποια είναι τα όρια της αντοχής μας σε αυτήν την πόλη; Γιατί όσοι οφείλουν να επέμβουν δεν επεμβαίνουν; Και γιατί εμείς οι υπόλοιποι λειτουργούμε σαν πρόβατα;
Εκτός και αν είναι ένα κακό σπυρί. Που μαζεύει πύον. Δεν μπορεί, κάποια μέρα θα σπάσει. Ή θα το σπάσουμε εμείς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου