Για τον παραστατικό καθηγητή μαθηματικών ο όρος «σημείο καμπής» είναι η χρονικής περίοδος κατά την οποία η Ιωάννα, για την οποία έλιωνες από το γυμνάσιο, τώρα σου ζητά να τη συνοδέψεις στο πάρτυ του κολλητού σου. Πώς αλλιώς να δώσεις σε έναν έφηβο να καταλάβει μια σειρά συμβόλων χωρίς ένα παράδειγμα από την καθημερινότητά του;
Δεν έτυχα σε τέτοιο καθηγητή. Έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια για να μπει στο πετσί μου τι σημαίνουν στην πράξη τα παραπάνω. Ότι δηλαδή το «σημείο καμπής» μιας συνάρτησης δεν είναι μόνο αυτό στο οποίο η δεύτερη παράγωγός της μηδενίζεται. Οφείλει να αλλάζει και πρόσημο. Δηλαδή να έρχονται τα πάνω κάτω, να σείεται συθέμελα το σύμπαν. Να γίνεται το άσπρο, μαύρο.
Αθροίζω: τα έδρανα και το κυλικείο του πανεπιστημίου, συν τα βουτηγμένα στο κονιάκ βράδια στη σκοπιά με το χιόνι να μπλαβίζει τα ακροδάχτυλα, συν την ανατίναξη μιας εξάχρονης σχέσης, συν τη στιγμή που ο κολλητός περνούσε στο κεφάλι μου το στεφάνι του γάμου με τη Μαρία.
Είναι τώρα έξι και κάτι μήνες που η συνάρτηση δεν έχει πάψει να παρουσιάζει «σημείο καμπής». Να στρέφει τα κοίλα σε μια τρελή διαδοχή.
Κάθε μέρα είναι ένα σπρώξιμο προς τα εμπρός, μια αγωνία λιγότερη, μια ελπίδα περισσότερη. Κάθε φορά που ακουμπώ το χέρι μου στην κοιλιά της Μαρίας και η μικρή ύπαρξη «κλωτσάει» μηδενίζει όλα τα σημεία της συνάρτησης, νεκρώνει προς στιγμήν όλα μου τα νευρικά κύτταρα, με παραλύει. Κι όλα αυτά από χαρά. Και από ένα συναίσθημα ευθύνης για μια άγνωστη κατάσταση.
Κάθε φορά που βλέπω το DVD με τη μικρή πρωταγωνίστρια να πιπιλίζει το… δάχτυλο του ποδιού της, μένω άφωνος. Κι υπόσχομαι την επόμενη φορά που θα ρωτήσει μαθητής σχετικά με συναρτήσεις να κλείσω το βιβλίο και να μιλήσουμε για «ένα παιδί που γεννιέται».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου