Σήμερα όλες οι φάτσες στο σχολείο ήταν για διαφήμιση οδοντόκρεμας. Περισσότερο ζωηρά από άλλοτε, περισσότερο εκδηλωτικά. Με σχέδια έτοιμα για παιχνίδια σε όσα ελεύθερα πεζοδρόμια απέμειναν, με βαλίτσες να αδημονούν να γεμίσουν με ρούχα που «στάμπαραν» σε παρακείμενο μαγαζί. Με παραγγελίες για video games, ποδήλατα.-Τι έχει βρε παιδιά ο …;
- Κύριε, είναι ερωτευμένος!
Ακολουθούν μπουνίδια από το θιγόμενο. Είναι φανερό ότι έτσι είναι τα πράγματα. Η πίεσή του έχει εκτοξευθεί σε ύψη ανάλογα του ανομολόγητου έρωτά του. Όλα του τα όνειρα, όλες του οι ελπίδες και τα κρυφά εφηβικά του βλέμματα σωριάζονται στο πάτωμα της τάξης που θα κάνει να πατήσει 15 ολόκληρες μέρες. Θρήνος. Οργή. Ξανά μπουνίδια.
15 μέρες μακριά από τον εφηβικό σου έρωτα δεν είναι λίγο. Ειδικά όταν είσαι αλβανικής καταγωγής, δεν μιλάς καλά τα ελληνικά και η «θεά σου» κοιτάζει από το θρόνο της με βλέμμα εξοργιστικά αδιάφορο.
Πώς μπορείς να γεφυρώσεις ως δάσκαλος και φίλος ένα τέτοιο χάσμα; Πώς να γιατρέψεις μια παιδική καρδιά από το γδάρσιμο της διάκρισης; Με τι αναισθητικό να διακόψεις μια τρελή πορεία προς έναν έρωτα χωρίς ανταπόκριση; Ερωτήματα που δεν απαντήθηκαν στην εφηβεία μου από κανέναν δάσκαλο και που θα παραμείνουν αιωρούμενα στο νεφελώδη ουρανό και του δικού μου νου.
Λέω να αφήσω πίσω το προαύλιο του σχολείου. Η μπάλα του μπάσκετ σκάει μπροστά μου. Δεν διστάζω. Πριν ο εγκέφαλος προλάβει να διαιρέσει το παρόν με τα ανέμελα απογεύματα κάτω από μπασκέτες στο μακρινό παρελθόν, αφήνω την τσάντα. Αγκαλιάζω τον ολοστρόγγυλο πορτοκαλί όγκο και σουτάρω. Η μπάλα διαγράφει μια αργή, αλλά σταθερή τροχιά. Θα μπορούσε να ήταν καλάθι. Το αποτέλεσμα καταλήγει να μου είναι αδιάφορο. Οι ζητωκραυγές των πιτσιρικάδων και η βροχή προσκλήσεων για ένα «μονό» με κάνουν έναν από αυτούς. Και είναι ό,τι καλύτερο για το διήμερο που ξεκινά.
Καλές σας διακοπές, καλά ταξίδια με τους έρωτες, τις απογοητεύσεις και τα παιχνίδια σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου