Να εξηγηθώ. Η αρχαία ελληνική γραμματεία αποτελεί σημαντικό κεφάλαιο της ανθρωπιστικής μας παιδείας. Η προσωπική μου εμπειρία, ωστόσο, τόσο ως μαθητής, όσο και ως συνάδελφος φιλολόγων, μαρτυρά μια αδυναμία να διδαχθούν αποτελεσματικά τα αρχαία ελληνικά. Και μάλιστα με τέτοιο τρόπο, ώστε να συμβάλλουν στην καλλιέργεια όχι μόνο της ελληνικής γλώσσας, αλλά και μιας απαραίτητης ανθρωπιστικής, και γιατί όχι, ευρωπαϊκής διάστασης της Μέσης εκπαίδευσης στο σύνολό της.
Από αυτήν την άποψη δεν συντάσσομαι με τους γλωσσαμύντορες της νεοελληνικής καθαρότητας, οι οποίοι επιθυμούν διακαώς την παντελή απουσία της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών. Ούτε υιοθετώ την άποψη της αγοράς εργασίας η οποία θεωρεί τις ανθρωπιστικές επιστήμες ως είδος μιας παρωχημένης πολυτέλειας.
Το αντίθετο. Ο εκπαιδευτικός οφείλει να μετουσιώνει την αρχαία ελληνική σκέψη. Να αναπλάθει τα νοήματα, να μετατρέπει την γλώσσα σε πρώτη ύλη δημιουργίας μιας πανανθρώπινης, συλλογικής ευαισθησίας.
Ωστόσο οφείλουμε να παραδεχθούμε μια πρώτη παράβαση σε επίπεδο λογικής, παιδαγωγικής, ψυχοπαιδαγωγικής και γλωσσολογικής αρχής: όπως εμείς, έτσι και οι σημερινοί μαθητές διδάσκονται δυο διαφορετικές μορφές της ίδιας γλώσσας, με διαφορετικό τυπικό η καθεμιά. Αποτέλεσμα είναι οι αρνητικές επιπτώσεις στην εκμάθηση και των δυο μορφών.
Είναι η πρόσφατη απόφαση αύξησης των ωρών απόρροια των πιέσεων των φιλολόγων για να συμμαζέψουν τα του οίκου τους; Πρόκειται για μια ακόμη μαχαιριά στο στομάχι της κοινωνίας μας, αποτέλεσμα του ιδεολογήματος περί ενιαίας γλώσσας, αυτό που αλλοιώνει την πραγματικότητα της μίας γλώσσας;
Και πώς βέβαια μπορεί μια τέτοια απόφαση να στριμώχνει στη γωνία τη διδασκαλία των ξένων γλωσσών στην εποχή της παγκοσμιοποίησης; Πώς μπορεί να αφήνει στην αυτοσχέδια συρραφή του διδάσκοντα το μάθημα της Πληροφορικής με το ευτελές της 1 ώρας την εβδομάδα στο Γυμνάσιο και την ξαφνική και αψυχολόγητη εισαγωγή του μαθήματος του προγραμματισμού στην Γ’ Λυκείου;
Είναι καιρός, επιτέλους, να σοβαρευτούμε σε αυτή τη γωνιά της Ευρώπης αν θέλουμε να παίρνουν στα σοβαρά τις θέσεις μας στον κόσμο.
1 σχόλιο:
Φοβάμαι ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΣ!
Δημοσίευση σχολίου