Σε λιγότερο από 10 μέρες η μικρή μας ύπαρξη την οποία τόσο λαχταρούσαμε 9 μήνες τώρα, θα βρίσκεται στην αγκαλιά μας. Αναπόφευκτες οι σχετικές συζητήσεις με φιλικά ζευγάρια και οι αναμνήσεις μιας δύσκολης περιόδου.
Δεν είναι απαραίτητο να ανατρέξει κάποιος σε στατιστικές. Τα νεαρά ζευγάρια σε όλον τον ανεπτυγμένο κόσμο, αντιμετωπίζουμε σοβαρό πρόβλημα υπογονιμότητας. Κι αν αυτό μέχρι σχετικά πρόσφατα και διάφορους λόγους έμοιαζε, αλλά μόνο έμοιαζε, να «ακουμπά» τη γυναίκα, τώρα οι ευθύνες αφορούν καθαρά και τα δύο φύλα, σχεδόν ισοβαρώς: πολλοί άντρες έχουν κάποιο πρόβλημα με την ποιότητα του σπέρματός τους.
Στη Μεγάλη Βρετανία 1 στα 7 ζευγάρια καταφεύγουν στις τεχνικές εξωσωματικής γονιμοποίησης. Στο σημερινό του φύλλο ο Independent έχει τίτλο "Britain's fertility timebomb". Στην Ελλάδα 3000 παιδιά ετησίως γεννιούνται με αυτόν τον τρόπο. Οι αριθμοί δείχνουν να αυξάνονται.
Άγχος, υποβάθμιση του φυσικού και εργασιακού μας περιβάλλοντος, κακές διατροφικές συνήθειες, παχυσαρκία, κάπνισμα, υπερβολική κατανάλωση οινοπνεύματος, η καθυστέρηση ανάληψης των ευθυνών δημιουργίας οικογένειας είναι μερικές μόνο από τις αιτίες που υιοθετούμε ως πολίτες ανεπτυγμένων κοινωνιών. Δυσκολεύοντας, αν όχι στερώντας, με αυτόν τον τρόπο το δικαίωμα στη συνέχεια μας.
Η Πολιτεία καλείται να αναλάβει μέρος, αν όχι εξ ολοκλήρου, το κόστος μιας εξωσωματικής γονιμοποίησης, προκαλώντας έκρηξη εξόδων στα ασφαλιστικά ταμεία. Σε Ευρώπη και Η.Π.Α. οι τιμές μιας εξωσωματικής ποικίλλουν. Στην Ελλάδα, κατά μέσο όρο κάθε κύκλος, δηλαδή κάθε ολοκληρωμένη προσπάθεια, κοστίζει περί τα 1500 €. Πολλά ζευγάρια από Ευρώπη και Η.Π.Α. επιλέγουν κέντρα εξωσωματικής στην Ελλάδα τόσο λόγω της αξιοπιστίας του προσωπικού και των υψηλών προδιαγραφών και ποσοστών επιτυχίας, όσο και των σχετικά χαμηλότερων τιμών.
Γνωρίζω ζευγάρια τα οποία προσπάθησαν πάνω από 10 φορές να αποκτήσουν κάποιο παιδί μέσω εξωσωματικής γονιμοποίησης. Κάποιοι αρχίζουν πλέον να σκέφτονται με περισσότερο αλτρουιστικό τρόπο: ζευγάρι γνωστών μου στη Δανία ταξίδεψε στο Πεκίνο και υιοθέτησε ένα παιδάκι.
Σε περιόδους κατ’ όνομα μεταρρυθμίσεων και αλλαγών, είναι καιρός να σκεφτούμε αν και κατά πόσο φροντίζουμε το περιβάλλον στο οποίο ζούμε και εργαζόμαστε. Κατά πόσο φροντίζουμε τη διατροφή μας, κατά πόσο αντιμετωπίζουμε το στομάχι μας ως ακόμη έναν κάδο απορριμμάτων. Και τέλος κατά πόσο οφείλουμε να ανακατευθύνουμε την κοινωνία, τις διαπροσωπικές μας σχέσεις προς ένα ανθρωποκεντρικό προσανατολισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου