Μόνο χαρά και γλυκιά νοσταλγία ξυπνά η επίσκεψη της φίλης μου Jeanne από τη Δανία. Στα 33 της πλέον, με 3 παιδιά και τον άντρα της, αποφάσισαν να γευτούν, για άλλη μια φορά, τα φρούτα του ευλογημένου ελληνικού καλοκαιριού, να καούν από τον ήλιο μας, να δροσισθούν από τις θάλασσες και τα βουνά μας. Να χαμογελάσουν με τους καυγάδες στα λιμάνια και τους δρόμους μας. Συνειδητά. Και αυτό με κάνει να χαλαρώνω απέναντί τους.
Η ίδια διατηρεί τη φρεσκάδα ενός πρωινού, καθαρού αγέρα του σκανδιναβικού βορά, το μπρίο των καλών, αλλά όχι γλυκανάλατων, τρόπων συμπεριφοράς. Την άνεση να κινείται ξυπόλητη και να απολαμβάνει, χωρίς να προκαλεί, τις χαρές της ζωής. Και την διάθεση κατανόησης και ευγενικής σάτιρας πλευρών της ελληνικής πραγματικότητας που τόσο διαφέρουν από εκείνες της χώρας της.
Τα δώρα τους είναι συμβολικά, ευγενικά. Ένα εργαλείο κοπής και σερβιρίσματος κέικ, μοναδικής σχεδίασης του αρχιτέκτονα Arne Jacobsen. Ένα ζευγάρι ροζ All Star Converse καλτσο-παπουτσάκια για το σε λίγες ημέρες νεογέννητό μας, και ένα ξύλινο, παραδοσιακό δανέζικο παιχνίδι.
Τα παιδιά της, τρία κατάξανθα αγγελούδια, είναι γεμάτα ζωή, όπως όλα τα παιδιά του κόσμου. Με την παιδική ντροπή που σε κάνει να θέλεις να παίξεις κρυφτό πίσω από τον καναπέ. Πασαλείφουν το τραπεζομάντηλο με φράουλα και σοκολάτα και ξεκαρδίζονται. Η γυναίκα μου με κοιτά με νόημα και διαβάζω στη σκέψη της: «Σε λιγότερο από 20 μέρες έρχεται και η δικιά μας μικρή στη ζωή και κάπως έτσι θα συμπεριφέρεται». Tα χαμόγελα ανοίγουν περισσότερο…
Ήταν το 1985 όταν γνωριστήκαμε σε θέρετρο της Χαλκιδικής. Παραθέριζε με την οικογένειά της κι εγώ βοηθούσα οικογενειακούς φίλους οι οποίοι νοίκιαζαν και δούλευαν το μπαράκι δίπλα στην παραλία. Παγωτά, αναψυκτικά, θαλάσσια σπορ. Και η ανεμελιά του καλοκαιριού με τη ζεστή ανάσα του.
Από τότε την επισκέφτηκα μια φορά στην πανέμορφη Κοπεγχάγη και ξαναήρθε στην Ελλάδα άλλες δυο φορές. Η αλληλογραφία μας κρατά 20 χρόνια, ενώ έγινε πιο συχνή μέσω e-mails. Όλες οι αγωνίες μας, οι έρωτες και απογοητεύσεις, οι πληγές και τα σημάδια τους, από τα μαθητικά και τα φοιτητικά χρόνια, έως τα πρόσφατα συζυγικά μας «επιτεύγματα», έχουν αναλυθεί και διανύσει χιλιάδες χιλιόμετρα στοχασμού, ερωτημάτων και απαντήσεων.
Πάντα με γοήτευε η διάθεσή της να ακούει, να προτείνει δρόμους ανεκτικότητας και κατανόησης. Να σκέφτεται προτού μιλήσει, να δίνει το δικαίωμα στο λάθος. Και να επιζητά τη δική μου εκδοχή των πραγμάτων, να μαθαίνει από το μεσογειακό τρόπο αντιμετώπισης της ζωής, προσαρμόζοντας τον σε εκείνον της χώρας της.
Για το μεσημεριανό προσφέρουμε, τι άλλο, μουσακά. Όταν το άκουσαν έστησαν πανηγύρι. Φέτα, ανθότυρο, γραβιέρες, κρασί από την Κρήτη, λάδι από το ελαιοτριβείο και ψωμί ζυμωτό. Μυρίζουν και περιεργάζονται τα λαχανικά στις σαλάτες μας, ανοίγουν τα μάτια διάπλατα από την ευχαρίστηση της φρεσκάδας και υψώνουν τα ποτήρια τους. Και οι αγκαλιές ανοίγουν, τα πρόσωπα φωτίζονται.
Στην υγειά μας - sk?l - και καλό καλοκαίρι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου