Ξέρω, ξέρω... Οι πετρελαιάδες τρελλάθηκαν, ο "μπουλντόζας" τα μάζεψε, οι του ΠΑ.ΣΟ.Κ. πατήσαν μια πεπονόφλουδα νααα, με το συμπάθειο. Και γενικώς όλα άλλαξαν, ωστόσο παρέμειναν εκνευριστικά ίδια.
Εμείς στην καρακοσμάρα μας με τη μικρή να κάνει θριαμβευτική την είσοδό της στο σπίτι σήμερα για πρώτη της φορά. Από δω το σαλόνι, να η κουζίνα, το λουτρό, το δωμάτιο των γονιών σου, το δικό σου. Καλά; Όλα καλά, σκεφτηκαμε. Και τώρα; Γκλουπ...
Το πρώτο άλλαγμα πάνας, το πλύσιμο κάτω από τη βρύση στο λουτρό. Στο ραδιόφωνο το δελτίο των 12.00. Μοιάζει να λειτουργεί το σύστημα με τους τρεις μας.
Πού είναι το τάδε μπιμπερό, κάπου μέσα σε ένα συρτάρι, ποιό, να εκείνο το πάνω, δεν το βρίσκω, ψάξε είμαι σίγουρη ότι το πήραμε. Βγάλε τη ροζ μπουρνοζοπετσέτα, δεν πλύθηκε, αφού είπαμε να πλυθεί, δεν πρόλαβα φαίνεται.
Το ραβδόγραμμα αυξάνει τα ύψη στον άξονα της έντασης, καθώς αυξάνουν και οι τιμές του χρόνου.
Να φάμε, ας φάμε, να το βάλω στο κρεβατάκι του, βάλτο, κάνω σαλάτα.
Και μέσα στο μεσημέρι που αγγίζει το σημείο βρασμού του αποστειρωτή, ουααααα, ουααααα, ουααααα, ουααααα, τι είναι, ουααααα, ουααααα, τι είναι, ουααααα, ουααααα, ουααααα, ουααααα...
Ασταμάτητα, με μάτια κλειστά, με δάκρυ, με πείσμα, με μάτια ανοιχτά, με μάτια τεράστια, με γροθιές στον αέρα, με πόδια που κλωτσάνε στα δίχτυα μπαλιές του Ζαγοράκη, με κοκκινίλα στο πρόσωπα από το νεύρο.
Πώς διάολο βιδώνει το μπιμπερό, λάθος θηλή, χρειαζόμαστε λαβίδα, fuck κάηκα, πρόσεχε αγάπη μου, ΟΚ ας χαλαρώσουμε, ουααααα, ουααααα, ουααααα, ουααααα, είσαι σίγουρος, το τηλέφωνο, γ*μ*σ* το το τηλέφωνο, φεύγω για το γραφείο, δεν θα φας, άσε μετά.
Κοιμάται; Ναι, μετά από 5 ώρες ανεξάντλητου κλάματος, με πρησμένα μάτια κλείσαμε στόμα.
Φραπέεεεεεεεεε, τώωωωραααα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου