Έτοιμη και η βασιλόπιτα!

Η Μαρία έβαλε όλη της τη μαεστρία και μεσάνυχτα Πέμπτης η βασιλόπιτα είναι έτοιμη.



Ζεστή ζεστή, μόλις βγήκε από το φούρνο, πίνει λαίμαργα το γλάσο. Στα σωθικά της κρύβεται, αλλά όχι για πολύ, ένα μονοδόλαρο κέρμα από τη δεκατία του 20.



Πέρσι, ανάμεσα σε 8 άτομα το μονοδόλαρο έτυχε ανάμεσα στη Μαρία και το μωρό το οποίο βρισκόταν ακόμη στην κοιλιά της. Γούρικο, έτσι;

Καλή πρωτοχρονιά σε όλους. Eυπρόσδεκτοι κι ευπρόσδεκτες για ένα κομμάτι από κοντά.

Αχ αυτές οι Πρωτοχρονιάτικες αγορές!

"Τι δώρο θα πάρετε στη μικρή σας για την Πρωτοχρονιά;", με ρωτά συνάδλφος στο γραφείο. Φυλλομετρώ βαριεστημένα, κοιτάζοντας χωρίς να με ενδιαφέρει τίποτα συγκεκριμένο από τον κατάλογο καταστήματος με ηλεκτρονικά. Μπουκωμένος μέχρι το λαιμό από οθόνες, γκατζετάκια, πληκτρολόγια, μητρικές και μνήμες χασμουριέμαι...

"Μάλλον τίποτα".

Παύση. Ένα μεγάλο, ολοστρόγγυλο "αααα" απο το ανοικτό στόμα της συναδέλφισσας.

Ο επεξεργαστής μου κάνει το συνειρμό: "Αχάριστος πατέρας, μονόχνωτος γονιός, άσπλαχνος και ανέραστος, ανοργασμικός και α-Χριστούγεννος και α-Αγιοβασιλιάτικος".

"Δηλαδή, της πήραμε πριν τα Χριστούγεννα, αρχές Δεκέμβρη ένα χαλί για το δωμάτιο κι ένα χαλάκι δραστηριοτήτων. Νομίζω ότι είναι αρκετά".

Δεν ξέρω τι καίει η κοπέλα, αλλά της πήρε ώρα να συνειδητοποιήσει ότι δεν είχα διάθεση να αναλύσω τα περί καταναγκασμού αγορών και καταναλωτισμού κλπ. Βαριέμαι πλέον να εξηγώ τα αυτονόητα, να δικαιολογώ τις επιλογές μου, να υπογραμμίζω τη σιχασιά μου για το ποδοπάτημα της Τσιμισκή τις μέρες αυτές.

"Εσείς τι θα πάρετε στο μικρό σας;", ρωτάω μόνο και μόνο για να ξεδιψάσω τη λαχτάρα της να μου πει ό,τι έχει βάλει στο μυαλό της να μου πει. Μέρες που είναι...

Αρχίζει ένας βομβαρδισμός από δώρα θείων και γιαγιάδων. Παρελαύνουν όλα τα καραόκε της τηλεόρασης, τα ζόμπι με τα πολυβόλα, οι χελώνες με τα φλογοβόλα και τα αυτοκίνητα που μαρσάρουν σε απρόσιτους πλανήτες.

Επιστροφή στο σπίτι. Και εκεί μπαίνει το μέγα θέμα.

"Πότε θα πάμε εμείς αγορά; Τι θα πάρουμε; Για ποιους;"

Η ίδια κουβέντα επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, τα τελευταία 4 χρόνια. Κι είναι η δυσκολότερη εξίσωση που έχω να λύσω. Στο τέλος κάθε χρονιάς, εκεί που λέω ξέμπλεξα, να, το παίρνω το κωλόχαρτο, έρχεται αυτή η εξίσωση να με βγάλει νοκ-άουτ. Είναι κάθε χρόνο εκεί, με περιμένει στη γωνία για το κροσέ της. Χασκογελά ξετσίπωτα καθώς σωριάζομαι στο ριγκ.

Κάθε χρόνο φοράω το καλό, φρσκοσιδερωμένο χαμόγελο. Απλώνω τα καλοξυσμένα μολύβια μου στο λευκό χαρτί. Ο τάδε και η δείνα, α, να μην ξεχάσουμε και εκείνον. Αλήθεια που τον θυμήθηκα; Και γιατί, διάολε, μας θυμάται κάθε φορά;

Κάθε ανάλογο βράδυ ο κατάλογος είναι έτοιμος, μέσα στην τσέπη του πουκαμίσου που θα φορέσω το πρωί. Κάθε τέτοι πρωί κατεβαίνω με το αυτοκίνητο μέχρι τα Πανεπιστήμια. Εκεί παρκάρω. Σιχαίνομαι τις γύρες στο κέντρο και ο μόνος λόγος που δεν παίρνω το λεωφορείο είναι το ότι απεχθάνομαι να τσαλαπατιέμαι με 120312 σακούλες στα χέρια.

Φέτος λέμε να πάμε σε κάποιο από τα εμπορικά κέντρα στα ανατολικά. Για πρώτη φορά. Ανταπόκριση από το μέτωπο, αύριο.

Τι να περιμένεις την 24η Ιανουαρίου

Βάλανε κάτω όλα τα δεδομένα. Χ εις την Υ, συν τόσο δια τόσο. Κι όλο εις την 1/2 κλπ.

Όλα εξηγούνται με τα μαθηματικά, λένε οι μάγκες, ειδικοί στις εποχιακές διαταραχές, στο Cardiff. Κατέληξαν έτσι σε ένα μοντέλο το οποίο αποδομεί την πεσμένη σου διάθεση, η οποία μάλιστα προβλέπεται ότι θα είναι στο ναδίρ την 24η Ιανουρίου.

Το μοντέλο πάει ως εξής: [W + (D-d)] x TQ M x NA και οι παράμετροί του περιλαμβάνουν:

τον καιρό (W),
το συσσωρευμένο χρέος κατά την περίοδο των Χριστουγέννων (D),
το χρόνο που πέρασε από τα Χριστούγεννα (T),
το χρόνο που μεσολαβεί μέχρι την επάνοδό σου στις παλίες σου συνήθειες (Q),
επίπεδα παρότρυνσης (Μ),
και την ανάγκη ανάληψης δράσης (NA).

Οι ειδικοί συνιστούν εκείνη την ημέρα να μείνεις στο κρεβάτι. Μην πεις ότι δεν σε προειδοποίησαν...

Η χριστουγεννιάτικη σχολική γιορτή με βάζει στο πνεύμα

Ήταν η αιτία για να "μπω" επιτέλους, έστω και με το ένα πόδι, στο κλίμα των ημερών. Ουτε αγορά και πολυκαταστήματα, ούτε ταινίες με ελαφάκια, ούτε στρούμφ.

Ήρθα πραγματικά προ εκπλήξεως. Τα παιδιά της μαθητικής χορωδίας φορούσαν κόκκινα σκουφιά και έλαμπαν. Η γιορτή άνοιξε με τον καθιερωμένο λόγο της θεολόγου. ΟΚ, περιττά τα σχόλια.



Όταν όμως άρχισαν τα πιτσιρίκια να τραγουδάνε, κάτι μέσα μου έκανε κλικ. Κι ήρθαν άπειρες εικόνες από τα δικά μου παιδικά χρόνια. Με τον αδερφό και τους φίλους μου για κάλαντα, στο κεφαλόσκαλο του πατρικού μας να περιμένουμε τον πατέρα μας να ανοίξει την κατακόκκινη, φρεσκοσιδερωμένη ολομέταξη μπότα με τα δώρα, τη μυρωδιά από τα τσουρέκια της μάνας μου και τα μελομακάρονα.

Ξαφνικά το μικρόφωνο πήρε μια μαθήτρια την οποία όλοι έχουν στο πυροβολητό λόγω "ανάρμοστης" συμπεριφοράς. Σίγουρα παιδί με πολλά προβλήματα. Και έβγαλε μια απαλή, βελούδινη φωνή που μας πήγε σε άλλες διαστάσεις. Μείναμε με το στόμα ανοικτό και το γυμναστήριο σείστηκε από το χειροκρότημα.



Κάλαντα στα ελληνικά, τα γαλλικά, τα αγγλικά, τα γερμανικά. Στα μωραΐτικα, στα κρητικά, στα ποντιακά. Ένα μουσικό μπουκέτο και τα χαμόγελα να αστραφτουνε.

Η καλύτερη επιλογή για να μπεις και να παραμείνεις στο πνεύμα είναι αυτά τα παιδιά. Χωρίς αμφιβολία.

Μαθήτρια παρουσιάζει υποδειγματικά εργασία

Όταν ένα γυμνασιόπαιδο έρχεται και σε βρίσκει δυο μέρες πριν από τις διακοπές των Χριστουγέννων και σου ανακοινώνει με το χαμόγελο της Crest ότι έφερε ολοκληρωμένη την εργασία της στα πολυμέσα, ε τότε δεν έχεις παρά να πιστεύεις ότι πολλά από όσα κάνεις μέσα στην τάξη πιάνουν τόπο.

Η ίδια έλαμπε από τη χαρά της, χασμουριόταν από την κούραση. Τα μάτια της καίγανε από την υπερένταση. Στο ένα χέρι το laptop του μπαμπά της. Στο άλλο την τσάντα. Και το επίμονο ύφος της ήθελε να μάθε πότε θα παρουσιάσει την εργασία στην τάξη της.

Αισθάνομαι τόσο γεμάτος κάθε φορά που πιτσιρίκια παίρνουν ένα θέμα της αρεσκείας τους και εφαρμόζουν τα λίγα, έστω, πραγματάκια που τους μαθαίνω. Έπρεπε στο PowerPoint να στήσουν μια παρουσίαση χρησιμοποιώντας εικόνες, βίντεο, κινούμενο κείμενο και κινούμενες εικόνες. Να βάλουν κουμπιά πλοήγησης, να εισάγουν ήχους από CD. Και το σημαντικότερο: να δένει όλη η παρουσίαση με τρόπο που να μην χασμουριούνται οι υπόλοιποι από κάτω.



Η Δέσποινα διάλεξε ως θέμα τις "Διασημότητες του 2005". Βρήκε φωτογραφίες τους από το Internet, μάζεψε κείμενα και επεξεργάστηκε τα βιογραφικά τους. Έκοψε και έραψε ήχους από διάσημους DJs, έβαλε πικάντικα σχόλια, πρόσθεσε εφέ. Αυτοσχεδίασε.



Παρουσίασε την εργασία της καθιστή και άνετη, με τη στόφα μιας έμπειρης ραδιοφωνικής παραγωγού, μιας τηλεπαρουσιάστριας. Με ελάχιστα σαρδάμ, με λίγα μπρος και πίσω στο χειρισμό του προγράμματος. Αλλά με τόση φρεσκάδα, με τόσο ενθουσιασμό.

Η τάξη άκουγε και ευχαριστήθηκε. Της πήρε μια βδομάδα με ξενύχτι, αλλά το καραγουστάρησε. Και το χαμόγελό της είναι η απόδειξη.

Σκέφτομαι ότι θα ήταν ένας παράδεισος η τάξη, αν τα περισσότερα παιδιά έδειχναν τον ίδιο ενθουσιασμό και έφερναν παρόμοιες εργασίες. Κάτι μου λέει ότι μετά την εργασία της Δέσποινας, θα δούμε κι άλλες καλές και πρωτότυπες εργασίες στο 2006.

Δεσποινάκι σε ευχαριστούμε!

Προς bloggers και μη: Γιατί λατρεύεις να γράφεις online;

Και μια και δεν θα μπορώ να γράψω εγώ στο blog, παραχωρώ το χώρο σε εσένα. Γιατί λατρεύεις να γράφεις online; Γιατί είσαι blogger; Γιατί σχολιάζεις posts;

Οι απαντήσεις σας θα δημοσιευθούν με την άφιξη της καινούργιας μητρικής κάρτας, όταν το blog-ομάγαζο ξανανεβάσει τα ρολά. Ελπίζω να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα.

Βραχυκύκλωμα με USB καίει τη μητρική μου - Γ*μ*τ*!

"¶γιε μου Βασίλη, στα πρώτα μου Χριστούγεννα θέλω τον μπαμπά μου αποκλειστικά δικό μου. Ούτε blog, ούτε mailing lists, ούτε ενημερώσεις άλλως sites, ούτε σερφάρισμα για οικολογικά ρυζάλευρα".

Κι έγινε. Συνέδεσα την ψηφιακή για να κατεβάσω στο δίσκο μερικές φωτογραφίες, και το PC κόλλησε. Reset... Δεν διάβαζε ούτε τη μνήμη. Μια, δυο τρεις. Καμμένη μητρική κάρτα από βραχυκύκλωμα. Είναι δυνατόν; Μόλις ένα χρόνο την έχω...

Θα το ρίξω στην παρασκευή κουραμπιέδων, μελομακάρονων και τσουρεκιών. Φωτογραφίες και χριστουγεννιάτικη ενημέρωση των blogs από βδομάδα με καινούργια μητρική.

Έως τότε να περνάτε καλά. Κι ας μην ξεχνάμε: η υγεία είναι το πολυτιμότερο αγαθό. Ευτυχισμένος ο άγιος Χριστούγεννος το λοιπόν.

Santarchy is coming to town

Σου την έχουνε σπάσει οι αναμένοι κόκκινοι αγιοβασίληδες τσαμπιά στα μπαλκόνια της πόλης; Σου προκαλεί ημικρανίες όλη αυτή η χαρά με το στανιό; Κάποιοι στο Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας αποφάσισαν να τα κάνουν λαμπόγυαλο.

Είναι μέλη του Santarchy με "ιδιαίτερη" άποψη για τον καταναλωτισμό που ξεχειλίζει από τα σωθικά μας αυτές τις μέρες. Είναι γνωστό και ως SantaCon κίνημα. Με πολλές διαφοροποιήσεις ως προς τα events που διοργανώνουν για να προωθήσουν τις θέσεις τους. Ή απλά για να περάσουν καλά.

Και όχι απαραίτητα χρησιμοποιώντας βία.

Don't kill Bill στο Μύλο - Αν τον δεις, δηλαδή...

Σάββατο μεσημέρι και ο ήλιος έχει καβαλήσει τα σύννεφα πάνω από τις ταράτσες. Διαβάζω το fanΖΕΙΝ, το περιοδικό του Μύλου. Ένας ¶γιος Βασίλης μας καλεί σε ένα πάρτυ με εδέσματα, δώρα, εκπλήξεις. Ένα bazaar για παιδιά και μεγάλους.

Θα' ναι ωραία σκέφτομαι. Και είναι μια καλή ευκαιρία για να πάρει και λίγο αέρα η μικρή μας. Μέσα σε 10 λεπτά το blog-ομωρό έχει ετοιμαστεί από τα επιδέξια μας πλέον χέρια και είμαστε στο αυτοκίνητο.

Από τα ανατολικά, τέρμα δυτικά. Διασχίζουμε όλη την Εγνατία. Καλή επιλογή. Δεν έχει καθόλου κίνηση και η ώρα είναι 13.00.

Στην περιοχή επικρατεί ερημιά. Μπαίνουμε στο Μύλο και... δεν υπάρχει ψυχή, πέρα από τους σερβιτόρους στο ουζερί, τον τύπο στο καπνοπωλείο και δυο τρεις που στρογγυλοκάθονται στο bar.

Προχωράμε. Κάποια ξύλινα σπιτάκια είναι δίχως στολίδια, έλατα χωρίς μπάλες. Ερημιά έξω, απογοήτευση μέσα. Κι όμως το γράφει καθαρά: Σαββατοκύριακα 13.00 έως 17.00.

Πίνουμε τη σοκολάτα μας στο bar. Η μικρή χαζεύει τριγύρω άλλα παιδιά ζευγαριών που την «πάτησαν» επίσης. Απολαμβάνει τα χρώματα στο σαλόνι, τα τιγρέ μαξιλάρια.

Σιγά σιγά μαζεύεται κι άλλος κόσμος για να μην σκοτώσουν τον Bill. Καλά, αυτόν τον «καθάρισαν» ήδη οι υπεύθυνοι του Μύλου δίχως να το πάρουμε πρέφα...

el.blog: Ποιο το παρόν και μέλλον της GR-blog-όσφαιρας;

Αξιόλογο το el.blog από τον CM και τον πενυματικό του πατέρα ANemo. Περίμενε, άραγε καιρό η blogόσφαιρα κάτι τέτοιο; Ο καιρός θα δείξει. Προσωπικά γουστάρω αυτήν την διαρκή κίνηση και ανταλλαγή ιδεών. Το ότι ο καθένας έχει τον προσωπικό του χώρο έκφρασης, το δικό του αλισβερίσι με τους άλλους. Κι αυτό τόσα χρόνια δεν υπήρχε στη μορφή που υπάρχει σήμερα. Ναι, εύγε το λοιπόν σε όλους όσοι μας καίνε το μυαλό με τα κείμενα και τη σχεδίασή τους.

Θεμιτό, ως ένα σημείο, κι αυτό το καταβρόχθισμα των bloggers από έντυπα. Συμφωνώ με τον Σκοτεινό ¶γγελο. Κι όποιος έχει πρόβλημα, ας κλείσει το κατάστημα, ή ας πάρει ένα σταυρό, το κοράνι ή τον οδηγό της Βέφας κι ας ξεκινήσει τον πόλεμο. Κι άμα βρει ακροατήριο καλώς τους όλους, λέω εγώ.

Συμπτώματα μιας blog-όσφαιρας που ωρίμάζει.Προβληματίζεται για μια ταυτότητα. Ένα είναι βέβαιο: ότι δεν θα την αποκτήσει ποτέ. Είναι η φύση των blogs τέτοια που όσοι προσπαθούν να την καλουπώσουν απλά δεν έχουν πάρει πρέφα για τι πράγμα μιλάμε. Ως γνήσια απεικόνιση του περιβάλλοντός μας, η blog-όσφαιρα έχει από όλα τα "λουλούδια" και εσύ καλείσαι να τα μοιρίσεις ένα προς ένα.

Αυτό που βλέπω να διαμορφώνεται, ωστόσο, είναι υπο-σύνολα bloggers οι οποίοι κτίζουν κοινότητες με κοινό κώδικα επικοινωνίας και ενδιαφέροντα. Η διάχυση των ιδεών σε αυτά είναι πραγματικότητα και οι δεσμοί αρχίζουν να σταθεροποιούνται. Όσο εδραιώνεται η πεποίθηση ότι τα παραδοσιακά, εμπορικά ΜΜΕ εξυπηρετούν συμφέροντα, τόσο οι εναλλακτικές μορφές επικοινωνίας θα ανθούν και θα επεκτείνονται.

Προς το παρόν, το μόνο ενδιαφέρον από τα κατεστημένα ΜΜΕ είναι ο κανιβαλισμός των blogs. Σύντομα, όταν αρχίσουν να διαμορφώνουν ομάδες πίεσης, γνώμες και απόψεις που θα "ενοχλούν", τότε, ίσως, γίνουν αντικείμενο των ΜΜΕ με σκοπό την εκ των έσω κατεδάφισή τους. Συνέντευξη του τάδε blogger από το Νίκο Χατζηνικολάου κλπ. Θυμάστε τη γελοιότητα της εκπομπής με τον γελοίο τίτλο "Hackers" ή κάπως έτσι;

Μην ψαρώνετε το λοιπόν. Αντισταθείτε στα πλαστικά χαμόγελα...

Bloggers καλύπτουν τις εκλογές στο Ιράκ

Bloggers βρίσκονται εδώ και μέρες σε πόλεις του Ιράκ, όπως τη Βαγδάτη, τη Μοσούλη και τη Νατζάφ. Σκοπός τους να καλύψουν ειδησεογραφικά και σε πραγματικό χρόνο τις εκλογές που διεξάγονται στη χώρα. Πρόκειται για ένα πρωτοφανές δεδομένο που έρχεται να συμπληρώσει το ψηφιδωτό της "δημοσιογραφίας των πολιτών". Μακρυά από τις ομπρέλες των καθιερωμένων ομίλων ΜΜΕ, οι ομάδες αυτές θα ανεβάζουν ανταποκρίσεις, φωτογραφίες και βίντεο και μάλιστα με αποζημίωση.

Πίσω από το εγχείρημα βρίσκεται μια ομάδα με όνομα Pajamas Media η οποία θα συνεργαστεί με bloggers από το Iraq the Model.

Νέοι τρόποι ενημέρωσης. Ας ελπίσουμε αντικειμενικότεροι και αποτελεσματικότεροι από τα εμπορικά ΜΜΕ.

Διέκοψες το σχολείο; Πάρε ένα πρόστιμο!

"Aντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες και αναγκάζονται να κρατούν τα παιδιά μακριά από το σχολείο για να δουλεύουν μαζί τους στις αγροτικές ή κτηνοτροφικές εργασίες. Kατοικούν σε απομακρυσμένα χωριά και δεν υπάρχουν μεταφορικά μέσα για να στείλουν τα παιδιά στα πλησιέστερα γυμνάσια." Αντιγράφω από το σημερινό φύλλο του ΕΘΝΟΥΣ.

Και η απάντηση της Πολιτείας; "Πρόστιμο 300 ευρώ επέβαλε η Eισαγγελία σε οικογένειες γιατί διέκοψαν τα παιδιά τους από το σχολείο".

Καλό ε; Αντί να σκύβουμε πάνω από τα προβλήματα και να δίνουμε λύσεις, μοιράζουμε πρόστιμα.

Είχα διαβάσει ένα άρθρο σύμφωνα με το οποίο στη Μεγάλη Βρετανία και στις Η.Π.Α. είναι δυνατό οι γονείς να αναλάβουν την κατ' οίκον εκπαίδευση των παιδιών τους και να μην τα στέλνουν στο σχολείο. Αλήθεια, είναι δυνατό, θεωρητικά τουλάχιστον, κάτι τέτοιο στην Ελλάδα;

Ο γούγλης θα σε βοηθήσει με λέξεις όπως: homeschooling, home schooling, home-based education, home education, home-schooling, unschooling, deschooling, form of alternative education.

Καπνός και οινόπνευμα: χθες, σήμερα, διαφήμιση & ενημέρωση

Όχι ότι δεν έπινα. Έπινα. Κι αρκετά. Όχι ότι δεν κάπνιζα. Κάπνιζα. ¶λλοτε πολύ, άλοτε λιγότερο. Τώρα όλοι εμείς οι "μετανοημένοι" μιλάμε για τους κινδύνους του οινοπνεύματος και του καπνού.

Όταν ως έφηβοι και νέοι καπνίζαμε αισθανόμασταν ότι κάναμε τη "διαφορά" από τους συνομίληκους. Ότι διεισδύαμε στον "απαγορευμένο" χώρο των ενηλίκων. Όλα αυτά στη φαντασία μας, βέβαια. Το κυνηγητό από γονείς, καθηγητές κ.α. αφορούσε την ηθική του ζητήματος. "Δεν καπνίζουν σε αυτήν την ηλικία", άρα αργότερα μπορούμε, άρα ας έρθει ΤΩΡΑ το αργότερα. Βοηθούσαν και λίγο κάτι ήρωες του κινηματογράφου, κάτι συγγραφείς όπως ο Μπουκόφσκι που με την πρόζα τους μπορούν να βάλουν φωτιά σε ζωηρά εφηβικά μυαλά.

Προσπαθώ να πείσω σήμερα τα παιδιά με τα οποία συζητάω ότι τότε δεν υπήρχε κάποιος ο οποίος να μας μιλήσει για τα δυσμενή αποτελέσματα που έχουν αυτές οι βλαβερές συνήθειες στην καθημερινή ζωή μας. Ότι κανείς δεν μας έδειξε έναν πνεύμονα καπνιστή. Και εισπράττω απαντήσεις πολύ πιο ώριμες από τις αντίστοιχες δικές μας της εποχής του '80.

Σήμερα η γνώση είναι ένα κλικ μακρυά. Δεν δικαιολογούμαστε να μην ενημερώνουμε τα παιδιά μας σχετικά με τις βλαβερές συνήθειες. Φυσικά ως ενήλικες έχουμε το δικαίωμα της επιλογής του τρόπου ζωής μας. Κάποιοι, ωστόσο, υποστηρίζουν ότι ένας χρόνιος καπνιστής επιβαρύνει πέρα από την υγεία του και το ταμείο στο οποίο είναι ασφαλισμένος.

Και κάτι άλλο: είμαστε συνδρομητές στο περιοδικό National Geographic εδώ και δυο χρόνια. Πρόκειται όντως για μια πολύ προσεγμένη έκδοση και η θεματολογία του μπορεί να αποτελέσει ένα εκπληκτικό ερέθισμα και για τα παιδιά. Ωστόσο θεωρώ ιδιαίτερα προκλητική, έως σκανδαλώδη, την διαρκή διαφήμιση οινοπνευματωδών ποτών στις σελίδες του. Δεν υπάρχουν πιο "έξυπνοι" τρόποι άντλησης εσόδων; Δεν θα ήθελα το παιδί μου να εκτίθεται σε αυτόν το διαρκή βομβαρδισμό διαφημίσεων. Ως συνέπεια σκεφτόμαστε σοβαρά τη διακοπή της συνδρομής μας.

Με αφορμή τις επερχόμενες γιορτές κατά τη διάρκεια των οποίων η κατανάλωση οινοπνεύματος και καπνού αυξάνονται κατακόρυφα, σήμερα στον βρετανικό Independent δημοσιεύεται άρθρο με τίτλο: "What drinking does to your body". Στήθος, στόμα και λαιμός, πεπτικό σύστημα, άκρα και κόκκαλα, αναπαραγωγικό σύστημα, συκώτι και καρδιά, έμβρυο και εγκέφαλος επηρεάζονται από την κατανάλωση υπερβολικής ποσότητας οινοπνέυματος. Διάβασέ το, αξίζει.

Παρα-χαράκτες της Ιστορίας θάβουν το λάκο τους

Μετά τους "Προδότες στη σφαγή των Kαλαβρύτων" και τους ταγματασφαλίτες οι οποίοι πρωταγωνίστησαν στο Ολοκαύτωμα, η Ιστορία στην Ελλάδα βρίσκεται στρογγυλοκαθισμένη εκ νέου, σε έναν καθρέφτη. Ανάλογα με το ποιος τον κοιτά, καθρεφτίζεται κι ένα διαφορετικό πρόσωπο.

"Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά - και καλά κάνει". Ο τίτλος και το κείμενο στο :::OPEN::: είναι του φίλου Θ.Β.

Είχα ξαναγράψει σχετικά με γενικότερη τάση "επαναπροσδιορισμού" της Ιστορίας του τόπου τα τελευταία χρόνια. Με σωρό από καλά μελετημένες κινήσεις σε επικοινωνιακό επίπεδο με στόχο τη λήθη, παρά-χαράσσεται το χθες. Δημιουργούνται νέες στρεβλώσεις και νέοι παραγκωνισμοί. Όσοι σκύβουν πάνω από το χθες συμβάλλουν σε ένα καλύτερο αύριο.

Προσωρινά, όσοι ασελγούν πάνω στο χθες μεθάνε από την αρρωστημένη ηδονή τους. Σκάβουν το λάκο τους, λέω εγώ...

Ένας τρελός, τρελός κόσμος...

Ποιος κυβερνά, τελικά, αυτόν τον τόπο; Ρητορικό ερώτημα θα μου πεις. Έχουν, άραγε, αλλάξει τα δεδομένα από την 11η Σεπτέμβρη και μετά; Μπορεί η "εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαχία" να ακούστηκε επιτακτικά ως ζητούμενο 25 χρόνια πριν, αλλά μάλλον στις μέρες μας κουμάντο κάνουν άλλοι. Όχι ότι δεν το γνωρίζαμε...

Βόμβα από το BBC, γράφει ο Flash, σχετικά με "προσαγωγές Πακιστανών μετά το τρομοκρατικό χτύπημα της 7ης Ιουλίου στο Λονδίνο και «ανακρίσεις» από βρετανούς πράκτορες".

Η άγνοια που δηλώνει το υπουργείο Δημόσιας Τάξης θυμίζει άλλες εποχές. Ή καλύτερα, κατευθυνόμαστε σε κλίμα άλλων εποχών, ψυχροπολεμικό, επεμβάσεων ξένων δυνάμεων στα εσωτερικά μικρότερων χωρών.

Ήταν και παραμένει ένας τρελός, τρελός κόσμος... Ας γυρίσουμε τώρα πλευρό.

Ο Καρατζαφέρης υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης;;;

Ίσως να αποτελέσει μια καλή αφορμή για μεταδημότευση, μετανάστευση κλπ. Εδώ και καιρό ξερνάω τη χολή μου με όσα με περιτριγυρίζουν. Γραφικός, jazz band, σαλεμένος είναι ό,τι μου προσάπτουν, αλλά ΟΚ, τώρα θα έχω ένα πάτημα.

Δεν ξέρω πόσο κρασί χωράει αυτή η δημοκρατία μας. Υποθέτω πολύ. Ο Καρατζαφέρης υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης, λέει... Γιατί όχι;

Όσο οι άλλοι, οι ανυποψίαστοι, οι αμέριμνοι, οι ¶ρες Μάρες Κουκουνάρες κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου και χορτασμένου, τόσο κάποιοι άλλοι θα πετάγονται σαν κομμένες κεφαλές και θα μας λεκιάζουν την αξιοπρέπεια.

Πότε δίστασαν; Πότε δείλιασαν; Ποτέ αγαπητοί μου, ποτέ.

Η Γιάννα που θηλάζει στα σκαλιά του Δημοτικού σχολείου

Περπατάω χαμένος σε γνωστούς δρόμους: αρχές Εγνατίας, κατεβαίνω Αγίας Σοφίας, μπροστά από την εκκλησία. Ανέκφραστος μπροστά από τις χλιδάτες βιτρίνες της Τσιμισκή. Κόσμος με τσαλαπατά με τα χαμόγελά του, με τις σακούλες του. Θολό τοπίο μπροστά μου και η μύτη μου γαργαλιέται από τα διαφορετικά αρώματα. Κυρίως γυναικών. Γιατί όλη αυτή η «χαρά»; Ή «τι έχει και χαίρεται ο κόσμος, πατέρα;» Γιατί δεν χαζογελάω κι εγώ; Τι μιζέρια είναι αυτή;

Έχουν προηγηθεί δυο τηλεφωνήματα. Το πρώτο στη Μαρία. Θηλάζει το παιδί μας, άρα δεν μου κάνει. Τι να της λέω τον πόνο μου τώρα; Να στεναχωριέται;

Μου 'ρχεται στο μυαλό η lili. Ναι, η woman in this city. Της τηλεφωνώ. Δεν μπορεί να μου μιλήσει εκείνη τη στιγμή. Να την πάρω σε 15 λεπτά.

Οι κόμποι ανεοκατεβαίνουν σε ένα τρελό ασανσέρ. Ο αέρας πολύς στα πνευμόνια και πνίγομαι. Κατεβαίνω παραλία, να με φυσήξει ο αέρας, να δω το Θερμαϊκό, μπας και μου πάρει μακρυά τις σκέψεις και σβήσουν τα λαμπάκια του δέντρου μου. Αυτού του δικού μου, του εσωτερικού.

Τη λένε Γιάννα, είναι από την Αλβανία, ή έτσι μου είπε τουλάχιστον. Κάθεται στα σκαλιά του Δημοτικού σχολείου, απέναντι από την Καμάρα. Το ένα χέρι είναι παρατεταμένο στους περαστικούς. Με το άλλο κρατά στην αγκαλιά της το 8 μηνών βρέφος της και το θηλάζει. Το κρύο πηρουνιάζει το μέσα μου...

Την είχα ξαναδεί το Σεπτέμβριο, έξω από την Αγία Σοφία. Το μικρό της αγωνιούσε να φάει από το στήθος της. Είχα περάσει βιαστικά από μπροστά της και δεν κατάφερα τότε να σταθώ.

Χθες, δεν άντεξα. Έσκυψα και τη ρώτησα αν ήθελε να φάει κάτι. Της έφερα μια τυρόπιτα και γάλα. Γιατί κάθεσαι με το μωρό μέσα στο κρύο; Θα κρυώσετε. Δεν έχεις σπίτι; Έχει. Δεν έχεις άντρα; Έχει, είναι στο σπίτι. Γιατί δεν κάνεις μια δουλειά; Τι ξέρεις να κάνεις; Τίποτα. Έχει έρθει στην Ελλάδα εδώ κι έναν χρόνο.

Την κοιτάζω στα μαύρα της μάτια. Ένας κόσμος όπως τον ήξερα. Σκοτεινός. Κάνω να δω το μωρό. Είναι τόσο γλυκό στον ύπνο του. Την προτρέπω να σηκωθεί και να πάει σπίτι της. Του κάκου.

Την αποχαιρετώ και ξεκινώ την περιπλάνηση. Με μάτια που πέταξαν πάνω τους ένα φίλτρο κι όλα έχουν θολώσει. Έτσι θα περάσει μια ώρα που τα πόδια μου με πάνε όπου τύχει.

Ακολουθούνε δυο τηλεφωνήματα. Το πρώτο στη Μαρία. Θηλάζει το παιδί μας, άρα δεν μου κάνει. Τι να της λέω τον πόνο μου τώρα; Να στεναχωριέται;

Μου 'ρχεται στο μυαλό η lili. Ναι, η woman in this city. Της τηλεφωνώ. Δεν μπορεί να μου μιλήσει εκείνη τη στιγμή. Να την πάρω σε 15 λεπτά. Είχε γράψει κάτι σχετικά στο blog της που με έχει αγγίξει πολύ. Τόσο βαθιά ανρώπινο, τόσο πραγματικό.

Έλληνες: οι πλέον παχύσαρκοι της Ευρώπης

Έχω ξαναγράψει σχετικά με τη διατροφή των παιδιών. Σήμερα άκουσα και για μια άλλη θλιβερή πρωτιά μας. Είμαστε οι πλέον παχύσαρκοι της Ευρώπης. Δεν χρειάζεται να αμφιβάλλουμε. Μια ματιά στους περαστικούς μάς πείθει.

Και δεν είναι μόνο θέμα αισθητικής και υγείας. Είναι θέμα και κοινωνικής ευθύνης. Δεν είναι τυχαίο ότι η παχυσαρκία πλήττει τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, τις ασθενέστερες οικονομικά ομάδες των κοινωνιών μας.

Ρωτάω τους 13χρονους και 16χρονους στην τάξη αν τρώνε πρωινό και η απάντηση είναι αρνητική. Ρωτάω σχετικά με το μεσημεριανό τους και οι απαντήσεις είναι απογοητευτικές: κόκκινο κρέας, συνήθως από το πλησιέστερο γυράδικο, πίτσες, μακαρόνια. Ούτε λόγος για όσπρια, λαχανικά και φρούτα.

Συνοδεύουν απαραίτητα το φαγητό τους με Coca-Cola ή άλλα ανθρακούχα αναψυκτικά, καταναλώνουν τσίχλες με το καντάρι. Δεν αθλούνται, περνούν ατέλειωτες ώρες μπροστά στην τηλεόραση και τον υπολογιστή τους.

Και φυσικά η βιομηχανία τροφίμων και ποτών προωθεί όλες τις ανθυγιεινές επιλογές. (Ω, τι μαγική λέξη, στο φιλελεύθερο και ανεπτυγμένο μας κόσμο!) Πολλές θερμίδες, αλλά φτωχές σε θρεπτική αξία.

Δες τι γίνεται στην τηλεόραση. Το καινούργιο Κανάλι 9 θα εκπέμπει αποκλειστικά ενημερωτικές εκπομπές για μεγάλους και εκπομπές οι οποίες θα απευθύνονται σε παιδιά. Στο Internet οι διαφημίσεις απευθύνονται στα παιδιά. Όποιος στα ΜΜΕ αντιλαμβάνεται τη δύναμη των παιδιών ως καταναλωτές, «φροντίζει» για αυτά και μάλιστα λίγο προ των εορτών.

Εξάλλου τα δεδομένα δείχνουν ότι τα παιδιά από 2 έως 11 ζητάν συγκεκριμένα προϊόντα. Από 4 και πριν δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τις διαφορές μεταξύ τηλεοπτικών διαφημίσεων και αντίστοιχων προγραμμάτων. Αυτά πριν από τα 8 τους χρόνια δεν αντιλαμβάνονται ότι οι διαφημίσεις υπάρχουν με σκοπό να τα πείσουν.

Πού βρίσκεται η ευθύνη των γονιών; Πώς μπορείς να διακρίνεις πρώτα από όλα εσύ το σωστό από το λάθος; Πώς μαθαίνεις στο παιδί σου να τρώει σωστά; Να αθλείται, να περνάει δημιουργικά την ώρα του μπροστά στην τηλεόραση και τον υπολογιστή; Πώς καταφέρνεις να μην γίνεις υπερπροστατευτικός και προκαλέσεις την απομόνωση του παιδιού;

Δύσκολα ερωτήματα, σε δύσκολους καιρούς.

Πανεπιστήμιο Μακεδονίας: Τμήμα Διοίκησης Τεχνολογίας

Το νεοΐδρυθέν Τμήμα Διοίκησης Τεχνολογίας στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας "έχει ως αποστολή:
i) να καλλιεργεί και να προάγει σε συνδυασμό (α) γνώσεις οργάνωσης και διοίκησης επιχειρήσεων και (β) τεχνολογικές γνώσεις, με ιδιαίτερη έμφαση στις περιοχές των τηλεπικοινωνιών και των ψηφιακών συστημάτων. Οι πτυχιούχοι θα είναι ιδιαίτερα χρήσιμοι σε τομείς σχεδίασης και προτυποποίησης τεχνολογικών προϊόντων, μάρκετινγκ, πωλήσεων και υποστήριξης αντίστοιχων υπηρεσιών, διοίκησης και ποιοτικού ελέγχου τεχνολογικών τμημάτων επιχειρήσεων και οργανισμών, διοίκησης καινοτομίας και τεχνολογικής αλλαγής. ii) να παρέχει στους φοιτητές/τριες τα απαραίτητα εφόδια που εξασφαλίζουν την άρτια κατάρτισή τους για επιστημονική και επαγγελματική σταδιοδρομία.
iii) τη διοργάνωση μεταπτυχιακών σπουδών, που οδηγούν στην κατάρτιση επιστημόνων με εξειδικευμένες γνώσεις σε επιμέρους γνωστικά αντικείμενα του Τμήματος."

Διάβασε περισσότερα.

Καλή επιτυχία!

Πληρωμένη προπαγάνδα σε ιρακινές εφημερίδες

Bloggers, όπως ο Tony Pierce, ρίχνουν λάδι στη φωτιά που ξέσπασε στο αμερικανικό Πεντάγωνο. Μετά τους εμφυτευμένους δημοσιογράφους, τώρα αποδεικνύονται όσα όλοι συζητούσαν. Πληρωμένες καταχωρήσεις σε ιρακινές εφημερίδες με σκοπό την προπαγάνδα των αμερικανικών δυνάμεων κατοχής.

Για τους στόχους τους ενεργοποιούν ιδιωτικές εταιρίες "στρατηγικών μελετών", εξειδικευμένες στην συγγραφή κειμένων, όπως η πρώην Iraqex. Αλλά και bloggers οι οποίοι αναμειγνύουν βρώμικες ιστορίες με πολιτική. Η δύναμη των blogs είναι πλέον πολύ μεγάλη στις Η.Π.Α.

Περισσότερα θα διαβάσεις στους L.A. Times. Για άλλη μια φορά το πρόσωπο της εξουσίας ξεσκεπάζεται από το νέο ρεύμα της δημοσιογραφίας που έρχεται από τα κάτω.

Στο Ντουμπάι, στα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα πραγματοποιήθηκε το Σαββατοκύριακο Παγκόσμιο Συνέδριο για τα ΜΜΕ. Ανάμεσα στα άλλα διαπιστώθηκε η μεγάλη πίτα που μοιράζεται στο Ιράκ, όχι στο πετρέλαιο, αλλά στο χώρο της ενημέρωσης και του θεάματος.

Blogging Baghdad - The Untold Story

Εντάξει, μπορεί να το προωθεί το NBC, αλλά όσα υπόσχεται το Blogging Baghdad - The Untold Story είναι άκρως ενδιαφέροντα σε μια ζώνη όπου όλα παραμένουν ανοικτά και πληγωμένα. Ποιά είναι η ιστορία πίσω από την κάλυψη των γεγονότων; Το site ευελπιστεί να φιλοξενεί καθημερινές ιστορίες από αυτόπτες μάρτυρες - πολίτες της Βαγδάτης, βλέπε Ιρακινούς, Αμερικανούς και όλο τον κόσμο των ΜΜΕ της εμπόλεμης ζώνης.

Τώρα, δεν ξέρω αν το "παντεσπάνι" είναι αυτό που έλειπε από τη ζωή του κακόμοιρου μέσου Ιρακινού και Αμερικανού. Ούτε αν θα υπάρχει σχετική λογοκρισία. Θα περιμένουμε και θα κρίνουμε...

Σχολείο 2005: Αγκυλώσεις και παρουσιάστε αρμ!

Ναι, πρέπει να το παραδεχτούμε επιτέλους. Είμαστε αγκυλωμένοι σε ιδέες και πρακτικές. Τυλιγμένοι πατόκορφα με το σελοφάν της συνήθειας και της μη-αλλαγής. Διστάζουμε να συζητήσουμε ό,τι προέρχεται από τα κάτω, φοβόμαστε να δεχτούμε ό,τι νεωτερικό, ό,τι ακούγεται διαφορετικό από όσα έχουμε συνηθίσει να ακούμε. ¶πειρα τα παραδείγματα.

Στο δημόσιο σχολείο διαπιστώνω κάθε μέρα εδώ και 6 χρόνια μια δυστοκία στο καινούργιο. Ο φόβος να μην διαταραχθεί η ασάλευτη τάξη, η συνήθεια, το status quo. Δεν υπάρχουν προοδευτικές φωνές στην πράξη, ας μην γελιόμαστε.

Το τελευταίο κτύπημα ήρθε από συνάδελφο η οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, μου είπε ότι "ως νέος θα πρέπει να ξεκουράζω τους παλιούς". Να χτυπήσω και καμία προσοχή;

Το θέμα αφορούσε τις εφημερίες κατά την ώρα του διαλείμματος στις οποίες όλοι οι συνάδελφοι οφείλουμε να έχουμε τον ίδιο αριθμό.

Χαμογέλασα και αστειεύτηκα. Είναι Δευτέρα, σκέφτηκα, μπορεί να ξύπνησε στραβά. Αλλά όχι. Είναι διαποτισμένη με την νοοτροπία του στρατού: "ο παλιός αράζει, ο νέος τρέχει". Και φυσικά κάτι μούτρα να, γιατί τόλμησα να θίξω το θέμα. Ως να μην μπορούμε ως πολιτισμένοι άνθρωποι να συζητήσουμε τις όποιες μας διαφορές, να διαφωνήσουμε, να λογοφέρουμε, να επιχειρηματολογήσυμε και να καταλήξουμε. Αλλά είπαμε. Σε αυτή τη χώρα ο διάλογος είναι προ καιρού στην κατάψυξη.

Φυσικά η υπόθεση κατέληξε στο διευθυντή, διότι ουδέποτε είδα το σχολείο ως στρατώνα. Τι με θλίβει περισσότερο από μια κακή αρχή της εβδομάδας; Το υφάκι του λοχία - μαθηματικού που "κάνει τα μαλλιά του μπούκλες", σέρνει τις αρβύλες του ράθυμα και μουρμουρίζει καθώς κοιτάζει μετρώντας αντίστροφα για τη λήξη του ωραρίου του...

Μπλιάξ!

Η Μαριέττα, τα τικ και η αξιολόγηση...

Και να φαντεστείς ότι υποστηρίζω την αξιολόγηση των καθηγητών στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Όμως άκουσα τη Μαριέττα να μιλά με τον πλέον απαξιωτικό τρόπο για τους εκπαιδευτικούς οι οποίοι "είτε το θέλουν, είτε όχι, θα αξιολογηθούν" και να κουνά τον αριστερό ώμο, με εκείνο το παλαιό, μητσοτακικό τικ και, δεν κρύβομαι, ταράχτηκα.

Αμάν! Θα μας αξιολογήσει η Μαριέττα! Βρε συ, που σε είχα για το πλέον φιλελεύθερο άτομο εκεί μέσα, εσύ να μιλάς για την εκπαίδευση με τόσο αυταρχισμό; Α, ναι, ξέχασα τον εκνευρισμό σου λόγω του πάλαι ποτέ συναδέλφου σου Παλαιοκρασσά, ο οποίος ετοιμάζεται πυρετωδώς να βγάλει άπλυτα, εσώψυχα στη φόρα. Να φταίει η αγωνία σου για τη σημερινή συνέντευξή του;

Πάντως κυρά Μαριέττα, κανένας διάλογος δεν έγινε, παρά τα όσα έταζες. Και τα κονδύλια για την Παιδεία μειώθηκαν. Και μη μου πεις κάτι άλλο. Γιατί εμείς μετράμε στο σχολείο τα κουκιά, βλέπουμε και το θερμόμετρο και λέμε ότι τη βγάζουμε δεν τη βγάζουμε με το πετρέλαιο και την καθαρίστρια...

¶ντε, και καλά κρασά, Γιάννη Παλαιοκρασσά!

Σκάσε και παραιτήσου. Κι αυτός το έκανε...

Καλά, εσύ έφυγες νωρίς... Και χωρίς να μας πεις τι εννούσες. Η σιωπή είναι χρυσός...

¶ντε, ένας λιγότερος. Τελικά πόσους ρηγάδες έχει αυτή η τράπουλα;

Η Μάρα Τοπαρλάκη για Νομάρχης Θεσσαλονίκης; Έλεος!

Από τον σημερινό Αγγελιοφόρο αντιγράφω: "Ή θα είμαι επικεφαλής σε ψηφοδέλτιο ή θα ασχοληθώ με άλλα εξίσου ενδιαφέροντα πράγματα, που δεν έχουν τόσο μεγάλο προσωπικό κόστος", δήλωσε η Μάρα Τοπαρλάκη σε σχετική συζήτηση για την διεκδίκηση της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης.

Έλεος παιδιά!!! Δεν θα το αντέξω τέτοιο κτύπημα κάτω από τη μέση! Ας ασχοληθεί με την ιματιοθήκη της η κυρία. Ή αν έρθει ξανά το ΠΑ.ΣΟ.Κ. υποσχεθείτε της μια εκπομπή για τον απόδημο ελληνισμό, τον ελληνισμό της Αφρικής. Ή, καλύτερα, δώστε της μια εκπομπή από την καρδιά της ζούγκλας. Να ησυχάσουμε...

UPDATE: Μόλις διάβασα την πρόταση του OPEN για τις δημοτικές εκλογές. Ρίξε μια ματιά, αξίζει.

Αλλά και ο σαρκασμός του ο Argos στο thess.gr.

Σχολειά & εκπαίδευση : με αφορμή μια κουβέντα της

Την συνάντησα μετά από χρόνια. Σε ένα μεταμοντέρνου τύπου καφέ της πόλης σηκώναμε τα άσπρα φλυτζάνια και χύναμε στα σωθικά μας το μαύρο ζουμί. "Δεν περίμενα εσύ να γίνεις καθηγητής. Περίμενα κάτι πολύ, μα πολύ περισσότερο από εσένα". Ήταν πλέον φανερό. Τα χρόνια είχαν κτίσει έναν τοίχο ανάμεσά μας...

Αυτά τα καθημερινά χαμογελαστά πρόσωπα αξίζουν περισσότερη προσοχή και επαγγελματισμό από όση παρέχουμε. Ο κόσμος μας αλλάζει ραγδαία και βλέπω δικές μας κοκκαλωμένες μαμούθ ιδεολογίες, προσωπικότητες να συνθλίβουμε με την πατούσα μας ό,τι πιο ζωντανό διαθέτουμε: τα νέα παιδιά...

Πώς να εξηγήσω το ότι παρακαλώ τη σχολική επιτροπή εδώ και 15 μήνες για την αγορά ενός βιντεοπροβολέα; Πώς να δεχθώ ότι η βιβλιοθήκη του σχολείου έχει μείνει στον Καρκαβίτσα και Σολωμό, χωρίς ίχνος ενός σύγχονου περιοδικού Πληροφορικής και Τεχνολογίας, ενός, έστω, National Geographic;

Πώς να μην συγχίζομαι με το ότι συνάδελφοι "παλεύουν" με τα ψαλίδια και τα σελοτέιπ για να στήσουν ένα διαγώνισμα, ότι παραγγέλνουμε και χρυσοπληρώνουμε προεκτυπωμένες κόλλες διαγωνισμάτων; Πώς να μην καταλάβω το διευθυντή μου που μετρά τα κουκιά και δεν του βγαίνουν για να πληρώσουμε το πετρέλαιο του μήνα και την καθαρίστρια; Πώς να μην συγχιστώ με τις μειώσεις στα κονδύλια της Παιδείας και από αυτόν τον προϋπολογισμό, όταν παραγγέλνουμε F-16, που 16 να' ναι οι μέρες τους!

Τα ΜΜΕ κάνουν γαργάρες τα καυτά θέματα που αφορούν ΟΛΟΥΣ μας. Περισπούδαστοι δημοσιογράφοι, και καλά, στήνουν κάμερες για να ανακαλύψουν την ντροπή που όλοι μας γνωρίζουμε: μέσα σε στρώματα, φαγητά, στομάχια σκουπίδια και ποντίκια. Μωρέ, να σας έχει η μάνα σας και να σας καμαρώνει!

Πώς να μην εκραγώ με την παντελή απουσία τνω γονιών των παιδιών που διδάσκουμε; Και πώς να αντικρύσεις με ψηλά το κεφάλι τον συνάνθρωπο όταν για τις προσεχείς εκλογές των τοπικών ΕΛΜΕ, εμείς δεν θα πατήσουμε στο σχολείο για να ψηφίσουμε...

Από που να αρχίσεις και που να σταματήσεις. Μέσα σε ένα γραφειοκρατικό χυλό βράζουμε καθημερινά. Αναλυτικά προγράμματα με αύξηση ωρών στα Αρχαία και Πληροφορική με 1 ώρα την εβδομάδα, μείωση των ωρών διδασκαλίας της γαλλικής και γερμανικής γλώσσας... Αλήθεια, το λόμπυ των φιλολόγων έχει σκεφτεί τι πέτυχε τελικά; Και γιατί σιωπούν όσοι άλλες φορές βγάζουν τα λαρύγγια τους;

Προσπαθώ σε μια ώρα, μια μοναδική ώρα την εβδομάδα, να εμπνεύσω, να μεταδώσω γνώσεις, να τους μάθω να διακρίνουν το πλαστό από το γνήσιο, το ευτελές από το πολύτιμο. Να γνωρίσω την προσωπικότητά τους, να σκύψω πάνω από το πρόβλημά τους, την αγωνία και τη λαχτάρα της νιότης τους.

Και έρχεται η 30η Νοεμβρίου να κτυπήσει το καμπανάκι με τους βαθμούς. Ρε, δεν θέλω να βαθμολογώ τα παιδιά. Πώς να βαθμολογήσω το παιδάκι από τη Γεωργία που δεν μιλάει γρι Ελληνικά; Που κάθεται μαζεμένο και κοιτάει; Πώς να πείσω τους γονείς του να το πάνε στο διαπολιτισμικό; Πώς να φέρω στα ίσα της μια τάξη με μερικά κοφτερά μυαλά που διψάνε για το παραπάνω με μερικά που τώρα ανακαλύπτουν τη φυσιολογία του σώματός τους; Που δεν ξέρουν να γράψουν το όνομά τους επειδή σε αυτή τη χώρα όλοι μαγειρεύουν αφού πεινάσουν και μόνο για την πάρτη τους;

Χωρίς καμία σχεδόν σχετική εκπαίδευση, επιμόρφωση και στήριξη από εξειδικευμένο προσωπικό πορευόμαστε. Κι όχι μόνο στα δημόσια σχολεία. Και στα ιδιωτικά συμβάινουν άλλα τραγικά. Μεγάλος αριθμός μαθητών, πάνω από 30, για περικοπή του κόστους, αυταρχικές και καλά μέθοδοι για τη διατήρηση ενός ονόματος που θα προσελκύσει "πελάτες".

Σε μια κοινωνία που θεοποιεί το χρήμα, καταφέραμε να ισοπεδώσουμε κάθε αξία της γνώσης, να τσαλαπατήσουμε την ελπίδα αυτού του τόπου. Καταφέραμε να πάψουμε συν-διαλεγόμαστε.

"Δεν μπορείς να φανταστείς την πρόκληση που βιώνω", της απάντησα καθώς στραφτάλιζε ο Θερμαϊκός απέναντι. Και κέρασα τους καφέδες...

Πνευματικά δικαιώματα στην Α' Γυμνασίου

Συζήτηση στην τάξη της Α' Γυμνασίου για τα πνευματικά δικαιώματα. Χάος. Όταν καταλαβαίνουν περί τίνος μιλάμε, αποκαλύπτεται η πραγματικότητα. Όλοι αγοράζουν πειρατικό λογισμικό και μουσική... Κανένα νέο μέχρι εδώ...

Αλλά, πέφτω από τα σύννεφα όταν μαθητής της Α' μου λέει ότι αντιγράφει CD μουσικής και τα πουλάει. Το γνωρίζουν οι γονείς σου, ρωτάω. Ναι, μου λέει. Ο μπαμπάς μου είναι αστυνομικός και ξέρει...

Κολλάω. Αλλάζω θέμα...

Όταν πληροφορούνται περί εγκληματικής πράξης, τα αθώα μάτια σαστίζουν: "Δηλαδή θα πάμε φυλακή;", ρωτάνε...

Αντιτείνουν τα υψηλά κόστη στα CD και όταν τους δίνω παραδείγματα από τιμές λογισμικού, απλά φρικάρουν... Μου μιλάνε για τα αυτονόητα: ότι δισκάδικα τους προμηθεύουν πειρατικά CD και ότι κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να πιάσει τους ιδιοκτήτες αυτών των δισκάδικων.

Τους μιλάω για το Ελεύθερο Λογισμικό και το Λογισμικό Ανοικτού Κώδικα. Πρέπει να "γυρίσω" όλο το εργαστήριο στο ΕΛ/ΛΑΚ. Πρέπει...

Εσύ, Νίκο μου, τι έκανες στη χούντα;

Στην οθόνη ο Νίκος Μαστοράκης. Ναι ντε, αυτός με το καπέλο και το πρόσωπο - κόκκαλο. Συνέντευξη - αφιέρωμα από τον ΑΝΤ1. Μιλά, μιλά και τσουπ, πλάνα "Από το προωπικό αρχείο του - εκπομπή Super Bingo, 28-1-1991", γράφει η λεζάντα.

Μήπως έχετε να μας δείξετε τίποτα από το αρχείο του κυρίου Μαστοράκη από την εποχή της χούντας; Τίποτα με συνεντεύξεις του από φοιτητές; Και μια έρευνα για το ρόλο που έπαιξε τότε και που κατέληγαν αυτές οι συνεντεύξεις;

Σε αυτή τη χώρα η λησμονιά θέλουν να τρυπάει το μεδούλι μας. Έλεος πια...

UPDATE: Κάποια πρώτα για τη δράση του Νίκου: "ΙΣΧΥΡΟΣ ΣΥΝΔΕΤΙΚΟΣ ΙΣΤΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΑΡΚΟΥΤΣΙ ΤΗΣ TV ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΞΑΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ"

και από το http://www.adslgr.com/forum/archive/index.php/t-10419-p-3.html "Ο Νικος Μαστορακης θεωρησε οτι θα ηταν καλο (για ποιον; ) να κανει μια ζωντανη συνεντευξη φοιτητων που συμμετειχαν στην εξεγερση του Πολυτεχνειου. Για λογους που λιγοι γνωριζουν, οι φοιτητες δεχθηκαν. Μετα την εκπομπη τα παιδια "εξαφανιστηκαν" και ειναι γνωστο οτι "μετακομισαν" στα μπουντρουμια της Μπουμπουλινας και του ΕΑΤ ΕΣΑ οπου ετυχαν "αψογης" μεταχειρησης".

Κλπ, κλπ. Ο Γούγλης ξέρει...

"Φθηνό Internet σε φοιτητές", αλλά καμία ανακοίνωση στα υπουργεία!

Κι ενώ ντόρος γίνεται με το GoogleBombing και το "ληστές" που παραπέμπει στον ΟΤΕ, μια πρώτη σφαλιάρα από τον κόσμο της blog-όσφαιρας σε διάνοιες της χώρας, η κυβέρνηση έσπευσε να ανακοινώσει "φθηνό Internet για φοιτητές". Είδες τι κάνει η πίεση;

Τα κρατικά κανάλια το έπαιξαν πρώτη είδηση, σαν καλά μαθητούδια. Και να σου περί υλοποίησης των προγραμματικών εξαγγελιών της κυβέρνησης. ΟΚ...

Ωστόσο, μια μέρα μετά δεν υπάρχει καμία ανακοίνωση στους δικτυακούς τόπους των εμπλεκομένων υπουργείων: Ανάπτυξης ή στην Γενική Γραμματεία Έρευνας και Τεχνολογίας, Παιδείας και Μεταφορών και Επικοινωνιών.

¶ντε να δούμε πότε θα πάρουν μπροστά...

Για το δικτυακό τόπο του Μίμη Ανδρουλάκη

¶κουσα για την χθεσινή παρουσίαση του βιβλίου του Μίμη Ανδρουλάκη με τίτλο "Ζητούνται Αλχημιστές" σε μεσημεριανό τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων του MEGA. Το ρεπορτάζ αποδείχθηκε άλλα αντ' άλλων: η Μπακογιάννη σχολίασε το ενδεχόμενο καθόδου του Νίκου Παπανδρέου στην πολιτική. Αλήθεια ποιες διάνοιες στήνουν αυτά τα ρεπορτάζ; Ούτε λέξη για το βιβλίο, το συγγραφέα, έστω ένα πλάνο από την παρουσίαση...

Είναι κρίμα που οι συνεργάτες του Μίμη δεν ανανεώνουν τον προσωπικό δικτυακό τόπο του πολιτικού - συγγραφέα. Σταμάτησαν και οι εκπομπές του στον Flash...

Μίμη, κάνε πράξη όσα ευαγγελίζεσαι περί νέων τεχνολογιών. Μπορείς να μας δώσεις περισσότερο "φως" από όση "θερμότητα" σου προσάπτουν ότι παράγεις...

Τέλη 2005: Προσευχή με το στανιό, αποβολή για σκουλαρίκι

Όχι, δεν εμπεριέχουν ίχνος μυθοπλασίας, ίχνος ονείρου όσα θα διαβάσεις παρακάτω. Ωμή αλήθεια με το καντάρι και μόνο. Δεν έχει σημασία το που, όσο το ότι συμβαίνουν στις μέρες μας, το 2005!

Πρωί, το κουδούνι χτυπά. Πιτσιρίκια μαζεύονται και σχηματίζουν γραμμές. Καθηγητές και διευθυντής μαζεύονται στο κεφαλόσκαλο. Τα παλαμάκια του γυμναστή συνοδεύουν τον τρελό ήχο της σφυρίχτρας του.

«Δεν ακούτε εσείς εκεί κάτω; Δεν περπατάμε, τρέχουμε!», φωνάζει και ο θεολόγος.

«Σχολείο, προσοχή! Σχολείο, ανάπαυση! Βγάλε εσύ τα χέρια από τις τσέπες! Ορισμένοι δεν καταλάβατε που βρίσκεστε!», ακούγεται η φωνή του διευθυντή.

Στη συνέχεια καλεί αόριστα με το χέρι ένα μαθητή; μια μαθήτρια; για προσευχή. Καμία ανταπόκριση. «Κάποιος για προσευχή, ορίστε!», παραγγέλνει. Δεν σπαράζει κανείς. «Ορίστε, έλα να τελειώνουμε!», συνεχίζει στο πιο αυστηρό του.

Επικρατεί μια αμηχανία καθώς δεν βρίσκεται εθελοντής. «Έλα κάποιος από την Α' τάξη», ξαναπαραγγέλνει. Κανείς. «Ένας Χριστιανός Ορθόδοξος, ένας Χριστιανός Ορθόδοξος! Δεν υπάρχει ούτε ένας να μας κάνει την προσευχή; Τι είστε όλοι εδώ;» Κάποιοι από τους καθηγητές κοιτάνε τις μύτες των παπουτσιών τους, άλλοι εκκρεμές το κεφάλι ψάχνοντας για Χριστιανό Ορθόδοξο...

Με τα πολλά κάποιο από τα φιλότιμα παιδιά αναλαμβάνει το «καθήκον».

Σε άλλο σχολείο οι μαθητές κάνουν αποχή από τα μαθήματα. Αιτία η αποβολή ενός μαθητή επειδή φορούσε? σκουλαρίκι στο αυτί!

Έλεος! Κάτι τέτοια προβλημάτιζαν το διευθυντή που είχα στο Γυμνάσιο πριν 20 χρόνια.

Στις μέρες μας παρατηρείται μια πολύ σημαντική συντηρητική στροφή προς όλες τις κατευθύνσεις μέσα στους χώρους των σχολείων. Αυταρχικές μέθοδοι που διαπερνούν το μεδούλι της νοοτροπίας μας και των συμπεριφορών μας είναι πασπαλισμένες με τις ανάγκες για «πειθαρχία».

Για ποιο λόγο οφείλουν οι μαθητές μας το πρωί να προσεύχονται ομαδικά; Πώς αισθάνονται όσα παιδιά είναι διαφορετικού θρησκεύματος και αναγκάζονται να παρευρίσκονται στις γραμμές την ώρα της προσευχής; Γιατί οι μαθητές μας στοιχίζονται και εκτελούν παραγγέλματα ως νεοσύλλεκτοι; Γιατί ένα σκουλαρίκι στο αυτί ενός μαθητή του κοστίζει την αποβολή του από το σχολείο; Με ποιο δικαίωμα επεμβαίνουμε ως «ρυθμιστές» της περιβολής μιας προσωπικότητας; Εμείς οι "τιμητές" της ηθικής, της καθαρότητας. Με τις ευλογίες του υπουργείου, βεβαίως βεβαίως...

Κάποιοι θα υποστηρίξετε ότι τα σχολεία ανέκαθεν εξυπηρετούσαν τέτοιου είδους ανάγκες ελέγχου και χειραγώγησης των μαζών από μικρή ηλικία. Τα πράγματα όμως έχουν αλλάξει.

Θέλουμε ελεύθερα πνεύματα, μακριά από επιβολές που θυμίζουν άλλες εποχές;

Ιδού η απορία... Ιδού και η απάντηση, δυστυχώς...

Το σημάδι από το κραγιόν της

Είμαι σινιαρισμένος και κοστουμαρισμένος. Μαζεύω τα του χαρτοφύλακα και με ελαφρά πηδηματάκια την κάνω από το γραφείο. Περπατώ στη μοκέτα του 5ου ορόφου και καλώ το ασανσέρ. Πατάω το κουμπί ΙΣΟΓΕΙΟ.

Στον 4ο σταματά. Μπαίνει μέσα μια ξανθούλα, ντυμένη στα λευκά. Κάτι μεταξύ νοσοκόμας - νοσηλεύτριας. Το μαλλί είναι καλοχτενισμένο, η τρίχα χοντρή. Φορά γυαλιά σοφιστικέ.

Που πάτε, ρωτάω με ευγένεια. Στο σπίτι μου απαντά. Πατάω το πλήκτρο ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ στην πινακίδα.

Το ασανσέρ μεταμορφώνεται σε ένα δωμάτιο περί τα 40 τετραγωνικά. Βλέπω τα φωτιστικά, τα τραπέζια. Κι αρχίζει μια κάθοδος σαν σε τραμπάλα. Τα έπιπλα γέρνουν ανάλογα με την κατεύθυνση με την οποία κινούμαστε. Κρατιόμαστε από χειρολαβές. Εκείνη κι εγώ.

Μετά από κάτι αιώνες πτώσης εκείνη αρχίζει να ανησυχεί. Περνάω τον χαρτοφύλακα στο αριστερό χέρι και την πλησιάζω για να την καθησυχάσω. Μυρίζει υπέροχα. Στην αρχή διστακτικά μετά με θάρρος, το χέρι μου γλιστρά τρεμάμενο γύρω από τη μέση δαχτυλίδι. Με κοιτά με απορία.

Η πτώση συνεχίζεται. Τώρα όρθιοι, κολλημένοι στον τοίχο φιλιόμαστε παθιασμένα για ένα αιώνιο κλάσμα του δευτερολέπτου.

Ανοίγει η πόρτα του ασανσέρ. Φάτσα ένα δωμάτιο ενός διαμερίσματος. Του δικού της.

Εδώ είναι το κρεβάτι, μου λέει. Τα φίδια έχουν αρχίσει να με ζώνουν, ξεφυσάω.

Τι δεν θέλεις, μου κάνει; Γιορτάζει η γυναίκα σου;

Την κοιτάζω. Δυσφορία, λαγνεία. Τραμπάλα. Μυαλό - σώμα, σώμα - μυαλό.

Έχω και παιδί, της κάνω.

Θέ μου, τι λέω, σκέφτομαι...

Εμφανίζεται από το πουθενά μια συγκάτοικος. Τώρα είναι η ευκαιρία σου, μου λέει και μου δείχνει το κρεβάτι καθώς κλείνει πίσω της την πόρτα του διαμερίσματος.

Σκάει μύτη ο Νίκος, ο ζεν πρεμιέ συνάδελφος. Ντυμένος στην τρίχα, με το πυκνό καλοχτενισμένο μαύρο του μαλλί. Μόλις τον αντιλαμβάνομαι, στρέφομαι προς την κουζίνα και ρωτάω την ασπροφορεμένη για ένα ποτήρι νερό.

Πάνω που έφευγα λέω και βουτάω με το αριστερό χέρι το ξυπνητήρι.

...

Γαμώτο, πάλι θα αργήσω! Ίσα ίσα προλαβαίνω έναν καφέ. Σκύβω πάνω από το λαβομάνο. Το νερό θέλω να ξεπλύνει το σημάδι από το κραγιόν. Τουλάχιστον από το πρόσωπο... Λίγο αργότερα θα άφηνα ένα της κοκκινάδι στο blog μου.

Το ιδιαίτερο "βάρος" του αναγνώστη

Ο κόσμος των έντυπων αλλάζει ριζικά. Το έχουμε ξαναγράψει αυτό και αν κινείσαι στο χώρο θα το βιώνεις καθημερινά. Όσοι ιθαγενείς εκδότες και αφεντικά ΜΜΕ συνεχίζουν να φέρονται σε αναγνωστικό κοινό και υπαλλήλους ως χάφτες και παπαγάλους αντίστοιχα, σύντομα θα μουρμουρίζουν από την παραζάλη των εξελίξεων.

Ε ναι, εδώ και καιρό η γνώμη, ο λόγος του αναγνώστη είναι κάτι πέρα από μια υπαρξιακή αγωνία σε κάποια παραχωμένη σελίδα στο τέλος του εντύπου. Δες τα polls που στήνουν τα online περιοδικά, τα forums, τα blogs. Κι αν ξύνουμε πληγές με τη χαμηλή διείσδυση του Internet στην Ελλάδα είναι γιατί όσο πιο πολύ διατρέξει τη ραχοκοκαλιά μας αυτό το μέσο, τόσο περισσότερο ανοίγει το ρημάδι το μυαλό μας, τόσο περισσότερο δημοκρατία μπορούμε να έχουμε.

Κι ας μην ξεχνάμε ότι πλέον σημασία έχει η ποιότητα του αναγνωστικού κοινού και σε ποιο επίπεδο μπορεί αυτό να λαμβάνει αποφάσεις.

Τα γράφει και ο Τάκης Καμπύλης, στις Ενστάσεις του με θέμα: "Οι εφημερίδες στο τέλος του μονόδρομου...", με αφορμή τις εργασίες της Διεθνούς Ένωσης Εφημερίδων στην Αθήνα:

"... ο παλιός μονόδρομος «εγώ γράφω, εσύ διαβάζεις» έχει πια ξεπεραστεί. Το είπε παραστατικά ο Raju Narisetti (επικεφαλής της «Wall Street Journal» Ευρώπης): «Μέσα από το web site της εφημερίδας ανοίξαμε ένα διάλογο με τους αναγνώστες μας σε ολόκληρη την Ευρώπη. Μας εντυπωσίασαν οι θέσεις ενός νεαρού Ελβετού, ο οποίος ήταν συνδρομητής στο site αλλά δεν αγόραζε την εφημερίδα. Τον ρωτήσαμε γιατί και μας απάντησε "επειδή δεν χωράει στον σάκο μου"». H «WSJ» άλλαξε το σχήμα της. Προφανώς δεν στηρίχτηκε στην απάντηση του νεαρού Ελβετού, αλλά αυτήν θεώρησε σκόπιμο να προβάλει.

Μαζί του συμφώνησαν πολλοί. Ο αναγνώστης δύναται να είναι και πομπός. Ο αναγνώστης μπορεί καθημερινά να επηρεάζει την ύλη της εφημερίδας. Υπάρχει άλλωστε μια πολύ ισχυρή παράδοση που δείχνει ότι ο αναγνώστης δεν ήταν ποτέ ξένο σώμα στην έντυπη ειδησεογραφία."

Τη δύναμη του δικού μας λόγου, τον οποίο συνεχίζουν να αγνοούν οι εκδότες, την έχουμε πλέον στο Internet. Και έτσι μπορούμε να στήνουμε κοινότητες με στόχους και ενδιαφέροντα. Να περνάμε το υποδόριο, το "φαίνεσθαι". Να βουτάμε στο "είναι". Κι είναι αξιοθαύμαστο όταν συναντιόμαστε στον αιθέρα, εκεί έξω στον κυβερνοχώρο.

Μετά τον ΟΤΕ, έρχεται η καμπάνα της ΔΕΗ...

Είναι υπερβολή να δεχτούμε ως μια πολύ σημαντική επιτυχία τη συμβολή και των ελληνικών blogs στην, προς το παρόν, ματαίωση της αύξησης των χρεώσεων του Internet; Δεν νομίζω. Έχω την αίσθηση ότι και στην Ελλάδα αρχίζει να διαμορφώνεται μια κρίσιμη μάζα αναγνωστών, ίσως όχι πολυπληθής τόσο, όσο μεγαλύτερης βαρύτητας σε κέντρα αποφάσεων, η οποία ενημερώνεται από τα blogs.

Και όσοι είναι κάπου εκεί ψηλά γνωρίζουν καλύτερα ότι εμείς, εδώ κάτω, χτυπιόμαστε στα πλήκτρα με άποψη και αιτία. Και ότι τα bits ταξιδεύουν γοργά, βάζοντας φωτιά στο μυαλό και των τριγύρω μας...

Μετά τον ΟΤΕ, και η ΔΕΗ μας βγάζει τη γλώσσα. Κύρια γιατί παρατηρείται "μείωση στα καθαρά κέρδη του 9μήνου κατά 39,5% και αναζητεί πλέον διέξοδο μέσα από αυξήσεις στα τιμολόγια του ηλεκτρικού ρεύματος, ενώ σημαντική πτώση καταγράφεται τους τελευταίους μήνες και στη μετοχή της επιχείρησης".

Ασυνείδητοι συμπολίτες, αδιάβατες πολιτείες...

Είχα γράψει σχετικά με τις πολλές, μα πάρα πολλές δυσκολίες να κυκλοφορήσουμε με το καρότσι του μωρού μας στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Οι κακοτεχνίες στα πεζοδρόμια, η ασυνειδησία των οδηγών οι οποίοι παρκάρουν όπου τους βολεύει χωρίς να λογαριάζουν τον συμπολίτη, η παντελής έλλειψη παιδείας μας σχετικά με θέματα διαχείρισης του δημόσιου χώρου και της σημασίας του για την ποιότητα ζωής μας, έχουν μετατρέψει τις πόλεις σε αδιάβατες πολιτείες.

Ήλιος σήμερα και οι Θεσσαλονικείς ξεχύθηκαν με όσα αυτοκίνητα διαθέτουν στους δρόμους. Θες στο κέντρο, θες στις συνοικίες, παντού παντού λαμαρίνες και χέρια με αναμμένα τσιγάρα κρεμασμένα έξω από το αριστερό παράθυρο. Μπλιαχ! Δεν αργεί να ακούσεις τις πρώτες βρισιές, τα πρώτα σιχτίρια γιατί δεν ανάβει γρηγορότερα το πράσινο, γιατί «όλοι πήραν το κωλοάμαξό τους»!

Το τόλμησα και σήμερα: να πάρω το μωρό μια βόλτα στο καρότσι. Γιατί; Μόνο για να νευριάσω. Ακόμη και σε διάβαση πεζών με πράσινο για πεζούς, κανείς δεν έδειξε τον ελάχιστο σεβασμό. Για να μην συζητήσω για τις ράμπες που προορίζονται για άτομα με ειδικές ανάγκες.

Απορώ γιατί συνεχίζουμε να πληρώνουμε αυτά τα εξωφρενικά δημοτικά τέλη χωρίς ουσιαστικά αντικρίσματα στην ζωή μας. Και ναι, Θεσσαλονίκη δεν είναι μόνον η Τσιμισκή και η Μητροπόλεως!

Ευθύνη φέρουμε όλοι που ανεχόμαστε τις φιέστες του όποιου βλαχομπαρόκ Παπαγεωργόπουλου και ΣΙΑ. Που δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για εμάς τους οποίους θυμούνται κάθε 4 χρόνια κι αυτό ως χειροκροτητές.

Αντιγράφω από τα σημερινά ΝΕΑ μέρος της συνέντευξης της Kορίνας Θεοδωρακάκη, μια γυναίκα με σθένος ψυχής και σώμα καθηλωμένο σε αναπηρικό καρότσι, στον Σταύρο Θεοδωράκη.

Πώς είναι αλήθεια να κυκλοφορείς με καροτσάκι;
Εγώ συνεχίζω να βγαίνω τα βράδια. Και ας με αντιμετωπίζουν με έκπληξη. «Τι να κάνουμε τώρα», «πού να σε βάλουμε»; Δεν είναι λύπη αυτό που αισθάνονται, έκπληξη είναι. Ίσως να είναι και η πρώτη φορά που βλέπουν έναν άνθρωπο με καροτσάκι ανάμεσά τους. Αλλά και εγώ πόσους ανθρώπους είχα δει να κυκλοφορούν με καροτσάκι; Εσύ έχεις δει πολλούς στα εστιατόρια, στις καφετέριες;

Όχι. Και αυτό είναι μια απορία μου. Πού ζουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι;
Ξέρεις γιατί δεν τους βλέπουμε; Γιατί οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα, όπως και οι τυφλοί, δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν, γιατί τα πεζοδρόμια είναι γεμάτα εμπόδια, μηχανάκια, πινακίδες, ψυγεία, περίπτερα - όλα στη μέση. Κρύβονται λοιπόν. Δεν έχουν και λεφτά, γιατί μια μετακίνηση είναι δύσκολη και ακριβή. Αν δεν έχεις κάποιους να σε στηρίζουν, να σε βοηθούν, δεν μπορείς να βγεις από το σπίτι. Ακόμα και στα τρένα που φτιάχτηκαν με τους Ολυμπιακούς, δεν μπορείς να μπεις, γιατί οι περισσότεροι καινούργιοι συρμοί στους νέους σταθμούς έχουν μια απόσταση ύψους 20 εκατοστών και ένα κενό άλλα 20 εκατοστά. Καταλαβαίνεις λοιπόν γιατί αυτοί οι άνθρωποι κρύβονται στα σπίτια τους. Δεν έχει μάθει και ο κόσμος να τους αντιμετωπίζει, φοβάται, δεν ξέρει. Μόνο τα νέα παιδιά - 13, 17, 25 χρόνων - έχουν μια εκπληκτική αντιμετώπιση, σαν να είναι εξοικειωμένα και τρέχουν να σε βοηθήσουν, δεν κωλώνουν με τίποτα. Οι μεγαλύτεροι όμως άνθρωποι είναι λίγο μαζεμένοι.

Παγκόσμια Ψηφιακή βιβλιοθήκη και ελληνικά χειροφιλήματα

Κι ενώ η ελληνική σούπερ-κυβέρνηση αρνήθηκε την πρόταση για τον υπολογιστή των 100 δολαρίων, ο υπόλοιπος κόσμος προχωρά. Η Αμερικανική βιβλιοθήκη του Κογκρέσου δήλωσε ότι επιθυμεί να συνεργαστεί με εθνικές βιβλιοθήκες για τη δημιουργία μιας Παγκόσμιας Ψηφιακής Βιβλιοθήκης με σπάνια χειρόγραφα και εφαρμογές πολυμέσων.

Το Google δωρίζει 2.5 εκατομμύρα ευρώ.

Οι προθέσεις και τα σχέδια είναι εντυπωσιακά: σε έναν κόσμο που συνθλίβεται από τη λογική "Μαζί μας ή εχθρός μας", τα περιεχόμενα της μελλοντικής βιβλιοθήκης θα αφορούν όχι μόνο τον ευρωπαϊκό και αμερικανικό πολιτισμό, αλλά και όλα τα μεγάλα επιστημονικά επιτεύγματα του κόσμου του Ισλάμ και των πολιτισμών της Ασίας.

Ναι, υπάρχουν και τέτοια, αγαπητή κυρία Μαριέτα μας. Αφήστε τα χειροφιλήματα και κοιτάξτε μπροστά γιατί χανόμαστε...

Η Angela Merkel και το domain της Καγκελαρίας

Τι άλλο συζητιέται στο Βερολίνο σήμερα; Α, ναι. Ότι το site του πρώην γερμανού Καγκελάριου Gerhard, στο www.bundeskanzler.de δεν είναι δυνατό να χρησιμοποιείται πλεόν από την κυρία Angela Merkel, την νέα Καγκελάρι-α. Βλέπεις η γερμανική γλώσσα διακρίνει τα γένη, και οι Γερμανοί με τη σειρά τους τιμούν τη γλώσσα τους.



Όμως το www.bundeskanzlerin.de, το οποίο αντιστοιχεί στο θηλυκό του bundeskanzler, είναι κατοχυρωμένο από μια κυρία η οποία περίμενε τη στιγμή που μια γυναίκα θα έπαιρνε τα ηνία στην καγκελαρία. Προς τιμήν της ανακοίνωσε ότι θα παραχωρήσει το domain στην Καγκελάρι-α.

Μωρέ μπράβο...

"Du Bist Deutschland" ή "Εσύ Είσαι η Γερμανία"

Στο ισόγειο της Deutsche Welle, στο Βερολίνο, η κίνηση είναι διαρκής. Δημοσιογράφοι, τεχνικοί, εκφωνητές άνθρωποι των δημοσίων σχέσεων συχνάζουν σε μόνιμη βάση στο εστιατόριο "Neue Welle". Απολαμβάνω ένα καλομαγειρευμένο γεύμα ακούγοντας... Κότσιρα. Το μοντέρνα διακοσμημένο εστιατόριο λειτουργεί ένας Έλληνας.

"Ίσως για αυτό και το φαγητό να είναι τόσο νόστιμο", αστειεύται κατά το ήμισυ ο Armin, Γερμανός συνάδελφος.

Θέμα συζήτησης στα τριγύρω τραπέζια η εκστρατεία γερμανικών MME με θέμα "Du Bist Deutschland" και ύψους 30 εκατομμυρίων Ευρώ. Σκοπός να εμπνεύσει εθνική αυτοπεποίθηση σε ομολογουμένως δύσκολους καιρούς για τους Γερμανούς.

Χρειάζονται οι Γερμανοί ενέσεις τόνωσης του εθνικού τους φρονήματος; Κοιτάζω την ξανθιά κυρία, υπεύθυνη της απογευματινής ζώνης της Deutsce Welle καθώς υψώνει το ποτήρι με το λευκό κρασί.

"Δεν είναι τόσο το υπέρογκο ποσό, όσο το ότι ήρθε ξανά μια στιγμή στην ιστορία της χώρας κατά την οποία είμαστε ή αισθανόμαστε θλιμμένοι". Παρατηρώ τα γαλανά της μάτια να μικραίνουν σε ένα πρόσωπο το οποίο κοκκινίζει από θυμό και ντροπή...

Η επίμαχη φράση υπήρξε πάνω σε ένα προπαγανδιστικό πανό των Ναζί τη δεκαετία του 1930. Την ξεσκέπασε ο Stefan M?rz, ιστορικός και αρχειοθέτης. Γερμανοί bloggers έβαλαν φωτιά στα blogs για να πάρουν αργότερα τη σκυτάλη τα γερμανικά ΜΜΕ.

Οι Γερμανοί έχουν πέσει με τα μούτρα στην εξακρίβωση της αυθεντικότητας της εν λόγω φωτογραφίας. Η εταιρία διαφήμισης που είναι υπεύθυνη για το σύνθημα δηλώνει "αθώα".

"Για ορισμένα θέματα, όπως το ναζιστικό παρελθόν μας, αισθανόμαστε υπερβολικά ευαίσθητοι και ένοχοι. Συζητάμε τα πάντα που σχετίζονται με αυτή τη μαύρη περίοδο για τη χώρα και τον κόσμο", σχολιάζει ο Armin.

Αναλογίζομαι τα περί "Ελλάς, Ελλήνων Χριστιανών" τα οποία εκστομίζονται από "ιερά χείλη", για μαθητικές παρελάσεις κατάλοιπα της εποχής Μεταξά... Έξω από το "Neue Welle" πέφτει ένα ψιλόβροχο που συν-θλίβει και την δική μου καρδιά...

Περισσότερα στην Deutsce Welle με θέμα: Nazi Photo Trips Up Confidence Campaign

Τι κενά μνήμης είναι αυτά;

Έχει μια βδομάδα που επέστρεψα από Βερολίνο και ιδού τι βρήκα μπροστά μου:

α) την σχεδόν 5 μηνών κόρη μας με αντιβίωση, ορό για τη μυτούλα της που παραμένει κλειστή, κλάματα και απίστευτα ξενύχτια

β) 150 διαγωνίσματα τα οποία περιμένουν καρτερικά να τα ξεσπλαχνίσει το κόκκινο στυλό και να πάρουν ένα βαθμό της προκοπής

γ) ένα report για το τι είδα και άκουσα στο Βερολίνο και μια πρόταση για την εταιρεία που με έστειλε

δ) ένα μάτσο ευρώ τα οποία ανυπομονούν να ξοδευτούν στην πλησιέστερη υπεραγορά για τρόφιμα, απορρυπαντικά για το σπίτι

ε) δυο blogs στη γωνιά του μυαλού μου, νηστικά εδώ και πόσες μέρες, χωρίς φροντίδα

στ) μια γυναίκα η οποία με βλέπει να τρέχω σαν το Βέγγο δίχως να προκαλώ πλέον καθόλου γέλιο

Και το αποκορύφωμα: τρία, ούτε ένα ούτε δύο, τρία επεισόδια λήθης σημαντικών υποχρεώσεων: να καταθέσω την περιοδική δήλωση ΦΠΑ, να ανανεώσω ένα domain name το οποίο έληξε και πρέπει να πληρώσω πρόστιμο για να το πάρω πίσω, ένα κανονισμένο ραντεβού το οποίο απλά και επιδεικτικά αγνόησα και θυμήθηκα καθώς οδηγούσα μια μέρα μετά μπροστά από το μαγαζί που θα συναντιόμασταν.

Μαύρα χάλια... Σκέφτηκα να το αποδώσω κάπου αλλά φοβάμαι ότι δεν θα είναι η αλήθεια...

Ποιανού είναι, τελικά, αυτό το Internet; Δικό μας, δικό μας!!!

Το ότι το Internet ξεκίνησε ως ένα δίκτυο υπολογιστών του αμερικανικού Πενταγώνου είναι σε πολλούς γνωστό. Σήμερα, ωστόσο, καλείται να διαδραματίσει το μοχλό της παγκόσμιας οικονομίας. Στην Τύνηδια και για ένα τριήμερο που λήγει αύριο, οι "μεγάλοι" τα λένε περί Internet. Όχι, οι πρόσφατες μαφιόζικες πρακτικές του ΟΤΕ δεν συμπεριλαμβάνονται στην ατζέντα.

Αρχικά το θέμα ήταν το ψηφιακό χάσμα και το μέλλον του Internet. Κατέληξαν να συζητάνε για το ποιος το κατέχει και ποιος δικαιούται να το λογοκρίνει.

Στο Βερολίνο, ανάμεσα σε άλλα, συζητήσαμε το αναφαίρετο δικαίωμα των πολιτών στις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές συχνότητες. Εξάλλου, ο αιθέρας μας ανήκει. Το ίδιο ισχύει και για τα δίκτυα πάνω στα οποία "κάθεται" και το Internet.

Το σχετικό άρθρο με τίτλο: "On the line: the internet's future", από τον βρετανικό Independent.

Αντιδράσεων συνέχεια για τα τιμολόγια του ΟΤΕ

Πολύ εύστοχα, όπως πάντα, όσα γράφει ο Μιχάλης σχετικά με τις αυξήσεις του ΟΤΕ για το Internet. Τα καλά παραδείγματα αντίδρασης που παραθέτει είναι αξιοπρόσεκτα. Οφείλουμε να αντιδράσουμε και παίρνω τη σκυτάλη, μετά και το σημερινό φιάσκο με την OTENET.

Τηλεποικωνιακό φιάσκο
Εθελούσια έξοδος
Γδάρσιμο καταναλωτών
Ποιο φθηνό Internet;

Και, για να μην ξεχνιόμαστε, ο πολύ περιεκτικός σε τέτοια θέματα ιστοχώρος του Αστέρη τα έχει όλα, συμφέρει και τα λέει πολύ καλά κι έξω από τα δόνιτα. MUST READ το OTE: Ως εδώ και μη παρέκει. Δώσε ιδιαίτερη έμφαση στο τι μπορείς να κάνεις ως απλός χρήστης, στο μέσον του κειμένου. Μπράβο Αστέρη, για άλλη μια φορά.

ΟΤΕΝΕΤ: Από το πρωί με κατεβασμένα τα ρολά!

Πρωί πρωί σπίτι, ζεστός καφές και κλικ για σύνδεση με ΟΤΕΝΕΤ. Αμ δε... Μια, δυο, τρεις. Τίποτα. Νεκρό. Καλώ το help desk με το 801 11 35 5555. Τίποτα. Ούτε εκείνο το "όλοι οι εκπρόσωποί μας είναι απσχολημένοι" και μετά Χατζηγιάννης. Ξανά. Τίποτα.

Συνδέομαι μέσω Πανεπιστημίου και όλα καλά. Μπαίνω στο site της OTENET αλλά δεν διαβάζω καμία σχετική ανακοίνωση. Αντίθετα: "ΟΡΙΕΝΤΑΛ ... ΓΑΡΜΠΗ στο BODROOM". Μωρέ μπράβο!

Κάποια στιγμή το μεσημέρι ξανακαλώ το 801 τους και με ενημερώνει αυτόματο μήνυμα ότι σε πολλές περιοχές της χώρας οι συνδέσεις PSTN, ISDN και DSL έχουν πρόβλημα.

Δέσαμε...

Κι απορώ γιατί δεν ενημερώνουν όλους εμάς τους συνδρομητές τους με ένα απλό e-mail, γιατί δεν σηκώνουν τα τηλέφωνα, γιατί δεν ανεβάζουν στο site μια ανακοίνωση.

ΟΤΕ ξανά; ΠΟΤΕ ξανά...

O OTE καίει το Internet

Κι αναρωτιόμουν ποιος θα πληρώσει τη νύφη της εθελούσιας εξόδου στον ΟΤΕ. Εμείς βρε κουτά. O OTE αυξάνει κατά 75% τις χρεώσεις του ΕΠΑΚ και κατά τη διάρκεια της μέρας και της ζώνης 8 το βράδυ μέχρι τις 8 το πρωί.

Το ζουμί είναι και στις δηλώσεις του ΟΤΕ:

"Ο Οργανισμός μάλιστα υποστηρίζει ότι η αύξηση αυτή θα συμβάλει στη διάδοση του «γρήγορου Ίντερνετ» (ADSL), καθώς οι συστηματικοί χρήστες θα επιλέγουν πλέον συνδέσεις ADSL. Ωστόσο, εκείνο που δεν λέει ο ΟΤΕ είναι ότι η τεχνολογία ADSL διατίθεται αυτή τη στιγμή μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα και δεν καλύπτει όλη την ελληνική επικράτεια!"

Δηλαδή και πάλι η περιφέρεια στη γωνία. ¶ ρε παντόφλα που σας χρειάζεται...

Ο ΟTE «καίει» το... Ίντερνετ - Aύξηση 75% στις απλές συνδέσεις για να χρηματοδοτηθεί η εθελουσία έξοδος

ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - "Παιδο-φυλακτήρια"

Όλα, ή τουλάχιστον αρκετά, από όσα θα έπρεπε να γνωρίζουμε, αλλά δεν ρωτάμε σχετικά με τα ολοήμερα σχολεία. Σε ρεπορτάζ του Μάνου Χαραλαμπίδη χαρακτηρίζονται "αποθήκες παιδιών". Συγκλονιστικό ότι πολλοί ωρομίσθιοι δάσκαλοι ποροτίμησαν να μην διδάξουν φέτος καθώς η αμοιβή τους από τα 9 ? μειώθηκε στα 7 ? ανά ώρα. Πολλοί εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων απουσιάζουν αφού, φέτος διορίστηκαν κατά 50% λιγότεροι μόνιμοι δάσκαλοι.

Και η Ελλάδα τραβά προς το μέλλον καθώς τα εργαστήρια υπολογιστών μένουν χωρίς... υπολογιστές και καθηγητή. Τρεις μήνες μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς.

Ολοήμερα... «παιδο-φυλακτήρια», ΤΑ ΝΕΑ

Εδώ το καλό Πολυτεχνείο...

Βρέχει "Πολυτεχνεία" τούτες τις μέρες. Bloggers είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς. Και αυτό το blog είναι δικό σου και δικό μας. Βαλθήκαμε να γράφουμε το "Ψωμί Παιδεία Ελευθερία" πλάι από τσολιαδάκια και να ξετυλίγουμε δάφνες από τα σκονισμένα ράφια της σχολικής αποθήκης. Μπλιαχ...

Μιλάμε και γράφουμε όλοι για ναφθαλίνες, για αναρχικούς που παραδοσιακά τα σπάνε, όπως εμείς, οι άλλοι, οι "φιλήσυχοι" πολίτες, σπάμε αυγά μονάχα κάθε Λαμπρή. Και η ιστορία περνάει από μπροστά μας μοιράζοντας μπροσούρες για το νέο εμπορικό κέντρο.

Διάολε, τα παιδιά πάνω στα κάγκελα κράτησαν μια στιγμή την ανάσα τους και εμείς, από ανάγκη, τους κάναμε ήρωες. Αμφιβάλλω αν μέσα στην παραζάλη της ορμής τους επιθυμούσαν κάτι τέτοιο. Ζωηρά καθώς ήτανε, ανέλαβαν το κτίσιμο της μεταδιδακτορικής Ελλάδας. Αλλού τα κατάφεραν, αλλού όχι. Έτσι δεν γίνεται πάντα όμως;

Η μικροαστική μας μιζέρεια έχει ανάγκη τα μνημόσυνα, τις δάφνινες φανφάρες. Αναρωτιέμαι τι στο κέρατο να πω αύριο στην γιορτή του σχολείου. Κάποιοι συνάδελφοι μου πρότειναν να ανοίξω το φάκελο "ΓΙΟΡΤΕΣ", στην ενότητα "Πολυτεχνείο". Έχει 2-3 λόγους, πάρε έναν και διάβασέ τον. Εδώ το καλό Πολυτεχνείο, πάρε κόσμε. Ή δώσε και σε μένα μπάρμπα...

Μου έπεσαν τα μαλλιά με όσα διάβασα. Από μίρλα μέχρι μεταλλαγμένη μεταμοντέρνα Σοφία Βέμπω. Τι να πω; Έχω μερικές ώρες μπροστά μου.

Ας με τσαντίσει κάποιος...

Υ.Γ. Σχετικές blog-ογραφίες:
naftilos: τα έχει όλα και συμφέρει
Ελευθεροτυπία: Βαστίλλη... στήνει η ΕΛ.ΑΣ.

Τείχος Βερολίνου: σκέψεις και αντιδράσεις

Ο Θανάσης, με βαθιά γνώση της Ιστορίας και την απογοήτευση που φέρνει ένας κόσμος άδικος, συνδέει τα γεγονότα με αφορμή κάποιο δικό μου ταξίδι στο Βερολίνο. Και στέλνει το παρακάτω κείμενο:

Αν υπάρχει κάτι σίγουρο και πολλές φορές αδυσώπητο σε τούτο τον κόσμο, είναι το ότι ο καιρός κυλά. Μαζί του όμως ο αήττητος άρχοντας της ανθρώπινης ιστορίας, ο χρόνος, κουβαλά και τη δικαίωση. Στις αρχές της δεκαετίας του Ά90, η ανθρωπότητα ολόκληρη χειροκρότησε την πτώση ενός ακόμη τείχους, αυτού του Βερολίνου. Οι φυσιογνωμίες των Λένιν, Μαρξ, Έγκελς που χαρακτήριζαν την αισθητική των χωρών της ανατολικής Ευρώπης αποκαθηλώθηκαν. Mac Donalds, Gucci και μυριάδες άλλες δυτικές επιχειρήσεις εισέβαλαν στην «παρθένο γη» και μαζί με αυτούς, τα δικά μας κοράκια που με της ευλογίες των κυβερνήσεων της χώρας, έσπευσαν σε γειτονικές χώρες να κάνουν μπίζνες με φθηνά εργατικά χέρια.



Αυτοί που γκρέμισαν το σφυροδρέπανο και έσπευσαν να δηλώσουν αφελώς πως ήλθε το τέλος του κομμουνισμού, πρόταξαν την ελευθερία.

Φίλε αναγνώστη, τους πίστεψες; Καλά να πάθεις. Τα παραδείγματα για την ελευθερία που δεν ήλθε, πολλά. Δεν αξίζει τον κόπο να τα καταμετρήσω.

Το πιο πρόσφατο χτύπημα; Το ανώτατο δικαστήριο της Ρωσίας επικύρωσε σήμερα οριστικά την απαγόρευση λειτουργίας του Εθνικού-Μπολσεβικικού Κόμματος.

Τελικά, το λάθος ξέρετε ποιο ήταν; Το ότι μια ζωή τρέχαμε στις ιστορικές Βάρκιζες και καταθέταμε τα όπλα. Λάθος φίλοι μου, μέγα λάθος.

Θ.Β.



Το βλέμμα των Μάρξ και Ένγκελς πλανάται στην πλατεία. Οι άνθρωποι στρέβλωσαν, καπηλεύθηκαν, άλλοτε πίστεψαν ως σωτήριες τις φιλοσοφικές και οικονομικές θεωρίες των στοχαστών. Πάνω στα κείμενά τους κτίστηκε ένας ολόκληρος κόσμος ιδεών και αξιών, κυνηγητού και εξορίας. Ας όμως έχουμε το θάρρος, πέρα από προσωπικές πικρίες, να μιλήσουμε για την ιστορία αλλά και την πραγματικότητα της ζωής μας.Ας το παραδεχτούμε: όπως δεν υπάρχει ανθρωπιστικός πόλεμος, έτσι δεν υπάρχει και ανθρωπιστική δικτατορία. Η θεωρία των αναγκαίων σωτήρων, οδηγεί στην λογική των αναγκαίων βασανιστηρίων.

Σήμερα την έμμεση άρνηση και την έρπουσα υπονόμευση της δημοκρατίας την προωθούν ιδιωτικά κέντρα εξουσίας, μέσα επιβολής και συγκροτήματα διαπλοκής. Με τις μεθόδους τους εξαγοράζουν και ελέγχουν συλλογικά αγαθά, δημόσιους τομείς και πολιτικές επιλογές.

Η αφύπνιση μας και η αμφισβήτηση των μυθολογιών της οικονομικής παγκοσμιοποίησης και της νέας τάξης πραγμάτων δείχνουν ότι «η ιστορία δεν τελείωσε», ότι η «πολιτική δεν παραδίδεται». Τα δόγματα που θεοποιούν τον ανταγωνισμό και περιθωριοποιούν, κοινωνικά και πολιτισμικά, πολίτες, κοινωνίες, λαούς και περιοχές του κόσμου είναι υπό σοβαρή αμφισβήτηση από όσους τα βιώνουν στο πετσί τους καθημερινά.

Κόντρα σε μια μορφή δημοκρατίας των μαζών, της αγοράς, του άκρατου και απάνθρωπου πολλές φορές ανταγωνισμού και κέρδους που επιβάλλουν οι οικονομικές ελίτ, τα νέα κοινωνικά κινήματα, οι πολίτες, αντιστέκονται κι αγωνίζονται για τις πολύχρωμες ανοικτές στο διάλογο, πολυπολιτισμικές δημοκρατίες της διευρυμένης προστασίας και ουσιαστικής διαφάνειας.

ΜΠΕ: Αφιέρωμα στην επέτειο του Πολυτεχνείου

Αφιέρωμα για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου από το Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Διάβασε για το χρονικό της εξέγερσης, τον "ελληνικό Μάη ΄68", την κατάληψη της Νομικής, τι απέγιναν οι πρωταίτιοι της δικτατορίας, τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο
Θεσσαλονίκης. Επίσης μπορείς να κατεβάσεις σχετικά ηχητικά ντοκουμέντα.

Στο http://www.mpa.gr/specials/politechneio/.

Σεμινάριο στοιχειοθεσίας και σελιδοποίησης κειμένων

Οι Εκδόσεις του Πανεπιστημίου Μακεδονίας στη Θεσσαλονίκη συνεχίζουν την προσφορά τους στο χώρο των εκδόσεων με ένα νέο σεμινάριο με θέμα: "Στοιχειοθεσία και Σελιδοποίηση κειμένων με Ειδικές απαιτήσεις στην εκδοτική πρακτική (Tex, ειδικά σύμβολα, ελληνικές γραμματοσειρές)".

Σπεύσατε τόσο για το θέμα και την ποιότητα του σεμιναρίου, όσο και την ευκαιρία της ελεύθερης συμμετοχής σας.

Περισσότερα στο http://www.uom.gr/uompress.

Επιστροφή από Βερολίνο

Στο καφέ στην πλατεία Postdam του Βερολίνου μού σερβίρει τον καφέ μια φοιτήτρια από την Πορτογαλία. Για ποιο λόγο άφησες την ηλιόλουστη χώρα σου για την ομίχλη έξω από το παράθυρο; Μα, είμαστε Ευρωπαίοι, είμαι στη χώρα μου. Θα επιστρέψω στην Πορτογαλία όταν η ομίχλη με κουράσει.

Είναι μια Ευρώπη που έχει αλλάξει από τα μέσα, μια ήπειρος που συν-διαλέγεται, και από τα κάτω, δίχως να συμφωνεί σε πολλά. Οι πολίτες διακρίνονται από μια κοινωνική και γεωγραφική κινητικότητα που θα ήταν αδιανόητη πριν από δυο δεκαετίες.

Τεχνικά προβλήματα στο goutas.gr δεν μου επέτρεψαν να ανανεώσω το blog από το Βερολίνο. Έχω όμως καταγράψει όλα τα ενδιαφέροντα του συνεδρίου με θέμα "Media Education and Social Intervention" και σύντομα θα τα «ανεβάσω». Υπήρξαν ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις των συμμετεχόντων, έξυπνα στημένα εργαστήρια, διάλογος, προβληματισμός.

Στην Ευρώπη το ερώτημα που τίθεται είναι πώς να βρεθεί τρόπος εξισορρόπησης μεταξύ ενός νέο-φιλελεύθερου μοντέλου που επεκτείνεται σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα και της εξέλιξης ενός κοινωνικού μοντέλου σε κρίσιμους τομείς, όπως η εκπαίδευση.

Με τους εκπροσώπους των χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ τα πράγματα είναι τόσο δυσκολότερα, όσο και πολύπλοκα. Μπροστά στις προκλήσεις και ευκαιρίες της αγοράς, βρίσκεται μια μεγάλη μερίδα πληθυσμού η οποία αποκλείεται λόγω θέσης. Βλέπε Σλοβακία, με το μεγαλύτερο κομμάτι της να αγωνίζεται για τα βασικά.

Οι Γερμανοί βλέπουν ότι το κοινωνικό κράτος βρίσκεται υπό απειλή. Αναγνωρίζουν ότι είναι ακριβό, ωστόσο παραμένει και αναγκαίο. Οι Βρετανοί ακολουθούν μια ξέφρενη πορεία προς την πλήρη φιλελευθεροποίηση της αγοράς τους με ό,τι συνεπάγεται αυτό: δυναμισμός και οικονομική ευρωστία σε αρκετούς, αποκλεισμός σε ασθενείς ομάδες πληθυσμών. Η επέκταση της ευρυζωνικότητας των δικτύων τους αγγίζει κάθε γωνιά της Βρετανίας και δημιουργεί νέες ευκαιρίες.

Οι Έλληνες πασχίζουμε να αποδείξουμε ότι όσα συσσωρεύσαμε τόσα χρόνια από κοινοτικά κονδύλια δεν έγιναν όλα BMW και βίλες. Ότι υπήρξαν έργα που έδωσαν μια έστω κάποια ώθηση σε μερίδες πληθυσμών. Διαπίστωσα μια απομόνωση των θέσεών μας σε γενικότερα ζητήματα. Είναι δύσκολο να καταλάβουν όσα συμβαίνουν εδώ: βασικός μέτοχος, μετα-ολυμπιακή διαχείριση των εγκαταστάσεων, εξωτερική και μεταναστευτική πολιτική, ενδυνάμωση της ξενοφοβίας.



Στην πλέον μοδάτη περιοχή του άλλοτε ανατολικοκρατούμενου Βερολίνου, μέσα στη Stadmitte, μια όμορφη Βουλγάρα μού σερβίρει έναν καπουτσίνο στην τιμή των 2.00 ?. Είναι γοητευτικό και συγκλονιστικό συνάμα να σκέφτεσαι ότι μόλις μερικά χρόνια πριν όλα αυτά ήταν ένα θεότρελο όνειρο...

Πρόβλημα με το Internet booking της Lufthansa;

Αν είναι να πάει κάτι στραβά, ε, τότε, θα πάει. Βασικός ο νόμος του Μέρφυ. Κι έτσι, όταν άκουσα ότι εξαιτίας της απεργίας ακυρώνονται όλες οι πτήσεις, επικοινώνησα με το αεροδρόμιο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Φυσικά η πτήση μου για Βερολίνο, ξημερώματα Πέμπτης, είχε ακυρωθεί.

Και γιατί δεν επικοινώνησε κάποιος από τις, συγχωνευμένες πλέον, Lufthansa - Swiss Air μαζί μου; Οι υπεύθυνοι της Swiss Air δεν έβρισκαν κάποιο εισιτήριο στο όνομά μου. Διαμαρτυρήθηκα έντονα όταν μου είπαν ότι όλοι οι άλλοι επιβάτες είχαν ειδοποιηθεί. Ρώτησα αν είχαν τηλέφωνό μου. Απάντησαν αρνητικά. Ρώτησα αν είχαν το email μου. Απάντησαν επίσης αρνητικά.

Ή με δούλευαν, αφού τουλάχιστον το email είναι απαραίτητο για τη συμπλήρωση της φόρμας κι εξάλλου μου είχαν στείλει την επιβεβαίωση, ή όντως στη Βάση Δεδομένων τους επικρατούσε χάος.

Ζήτησα να μπω στην επόμενη πτήση, αλλά, μετά από αναζήτηση, μου είπαν ότι έπρεπε να το είχα δηλώσει νωρίτερα και ότι θέσεις για ξημερώματα Παρασκευής δεν υπήρχαν πλέον.

Ναι, αλλά πώς να το κάνω εγώ αυτό, καλή μου, αυτό αφού εσείς δεν με ειδοποιήσατε; Ξανά διαμαρτυρία.

Με συνδέσανε με κάποια «περισσότερο» αρμόδια - υπεύθυνη. Μπλα, μπλα και μου είπε ότι έβλεπε μόνο την κράτηση αλλά κανένα εισιτήριο στο όνομά μου. Της εξήγησα ότι η κράτηση είχε γίνει μέσω Internet από το site της Lufthansa. Και ότι στα χέρια μου κρατούσα το εισιτήριο το οποίο είχα πληρώσει με πιστωτική κάρτα.

Oooops! Μυρίστηκε ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Μου ζήτησε κωδικούς εισιτηρίου και, ως δια μαγείας, βρέθηκε «ένα τελευταίο εισιτήριο» για Βερολίνο με την πτήση της Παρασκευής.

Μου ζήτησε να της προωθήσω το email με την επιβεβαίωση της Lufthansa και άφησε να εννοηθεί ότι το σύστημα της εταιρείας δεν δούλευε ικανοποιητικά. Ήθελε το email για να το προωθήσει και να δει γιατί δεν με είχαν εξυπηρετήσει ως όφειλαν. Σε δεύτερη επικοινωνία μου μαζί της ήταν πολύ ευγενική και απολογητική για την ταλαιπωρία μου. Μου άφησε την εντύπωση ότι, όντως κάτι μυστήριο θα μπορούσε να έχει συμβεί. Ωστόσο η εντύπωση που άφησε σε εμένα το online σύστημα της Lufthansa ήταν πολύ καλές.

¶φησα κι ένα παράπονο στη online φόρμα της εταιρείας και πήρα μια αυτοματοποιημένη απάντηση ότι το επεξεργάζονται. Δεν αμφιβάλλω ότι θα έχω feedback. Αν δεν είναι συνεπείς ούτε κι αυτοί στην Lufthansa καλύτερα να γίνω γιδοβοσκός.

Έχω μια εν γένει καχυποψία με όλα αυτά τα «θέλαμε να σας ειδοποιήσουμε, αλλά δεν είχαμε το τηλέφωνό σας κλπ». Και διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις για το αν θα πετάξω τελικά αύριο. Με βλέπω στο αεροδρόμιο και να μου το παίζουν Κινέζοι, στην καλύτερη των περιπτώσεων.

Η ουσία είναι ότι οι ελάχιστες ελεύθερες ώρες που θα είχα στο Βερολίνο δεν υπάρχουν πλέον. Θα φτάσω, αν όλα πάνε καλά, Παρασκευή πρωί, ίσως κάποιες ώρες μετά την έναρξη του συνεδρίου.

Και εις άλλα με υγεία...

Διαδικτυακές Πύλες συνδέουν μειονότητες στη Γερμανία

Θα έπρεπε, βάσει του χαρακτήρα μου, να έχω έτοιμη τη βαλίτσα για Βερολίνο. Πετάω ξημερώματα Πέμπτης, αλλά αυτό το καταραμένο κρυολόγημα με έχει αποσυντονίσει. Περιδιαβαίνοντας γερμανικά websites και σε συνδυασμό με όσα διαδραματίζονται στη Γαλλία, διαπιστώνω τα εξής:

α) 300.000 Ρώσοι νεοαφιχθέντες στη Γερμανία εγγράφηκαν και χρησιμοποιούν το http://www.germany.ru, ένα portal για μουσική, κινηματογράφο και τη ρώσικη τηλεόραση. Και για φιξάρισμα διαπροσωπικών ραντεβού, για να μην ξεχνιόμαστε... 30.000 επισκέψεις την ημέρα δεν είναι και λίγο!


Οι Τούρκοι στην Γερμανία πληκτρολογούν http://www.vaybee.de. Vaybee σημαίνει στα τούρκικα "Τέλεια", "Ουάου" ελληνιστί. Πρόκειται για το πλέον επιτυχές portal της μειονότητας στη Γερμανία με 400.000 μέλη.

Θα είναι ενδιαφέρον να δει κάποιος πως διαχειρίζονται αυτά τα portals την κρίση στη Γαλλία. Και να βγάλει χρήσιμα γενικότερα συμπεράσματα για την αντιμετώπιση ενός φαινομένου που προβλέπεται να εξαπλωθεί στις χορτασμένες, και από τον ιδρώτα των μεταναστών, ευρωπαϊκές χώρες.

Blog-οσυνάντηση: "Ξεσκεπάζοντας" τον Argos

Την κρατούσα ως τεκμήριο της κρεπάλης μας με τον Argos στην blog-οσυνάντηση της Σαλονίκης. Αλλά, φευ, το ομολόγησε ο ίδιος: "ήπια μέχρι σκασμού με τον ZKeramid". Όντως μάγκες μου. Αν μας βλέπατε πως κατεβάζαμε τα "βιολογικά" κρασιά στου Στέφανου.



Από ένα σημείο κι έπειτα είδαμε τον ZKeramid διπλό. Ήταν η στιγμή που άλλαξα τραπέζι για να αποφύγω την κακή παρέα του Argos.

Το κακό ήταν ότι η κάμερα κατέγραψε την κατάντια μας...

Μετά τη blog-οσυνάντηση

Έγιναν διαρκείς ανανεώσεις, διορθώσεις και προσθήκες κατόπιν παραγγελιών. Ρίξε φρέσκια ματιά.

Μόλις πήγε έξι το πρωί. Κάποιες και κάποιοι από τη blog-οσυνάντηση ίσως επιστρέφετε σε ζεστό κρεβάτι, κάποιοι κοιμάστε ήδη τον ύπνο της Κυριακής. Έξω η νύχτα τρέχει κατάμαυρη από τα μπατζάκια μου κι εγώ ταλαιπωρημένο φάντασμα με καταρροή και βήχα κτυπιέται στα πλήκτρα.



Συμμετοχές όπως καταγράφηκαν στο ταβερνόχαρτο που κράτησα φεύγοντας:



1) «Έναν ενήλικα Λυγμό»
2) «Αμενομαζώματα» και Ασκήσεις Ύφους
3) http://tyxod.blogspot.com



4) http://zkeramid.blogspot.com
5) http://agripnia.blogspot.com
6) http://drk-angel.blogspot.com
7) http://lemon-without-dreams.blogspot.com/



8) http://mikro.blogspot.com/
9) http://elefmarilina.blogspot.com/
10) http://progressiveaspects.blogspot.com/
11) http://naftilos.blogspot.com



12) http://zpiderland.blogspot.com/
13) http://marionbarfs2.blogspot.com
14) thess.gr
15) Oneiros

16) http://parazalismeni.blogspot.com/



17) http://astapoumeligaki.blogspot.com
18) http://nenyaki.blogspot.com/
19) goutas.gr
19) Βικτώρια: αναγνώστρια κάποιων από εμάς, από Αμερική. Βρέθηκε Θεσσαλονίκη, είπε να ανηφορίσει τη Βενιζέλου και να πιει ένα κρασί μαζί μας. Σωστή?

Περιμένοντας την blog-οσυνάντηση: σκέψεις

Διάολε, ποιοι είμαστε, εμείς οι φιλ-ανήσυχοι πολίτες που πατάμε ολημερίς τα πλήκτρα, στραγγαλίζοντας με το δεξί το ποντίκι πάνω στο γραφείο; Ποιες είμαστε όλες αυτές οι blog-ερούδες που γυαλίζουμε ολυνυχτίς τα πατώματα των σκέψεων μας; Και τι ψάχνουμε να βρούμε στα άχυρα της ζωής μας; Οι ψύλλοι ψόφησαν, στα φαρμακεία τους σκοτώνουν με προηγμένα σπρέυ.

Βολεμένοι από την καλογυαλισμένη μας ζωή; Στρογγυλοκαθισμένοι στην περιστρεφόμενη καρέκλα του γραφείου; Κλικ στο Publish και όποιον πάρει το κείμενο με το λεπίδι στο μάτι; Επανάσταση πίσω από οθόνη χαμηλής ακτινοβολίας; e-φλερτ, εκ του ασφαλούς; Όλα και τίποτα;

Σχόλια επί σχολίων και σχολεία ζωής "διότι δεν συνεμορφόθην προς τας υποδείξεις". Μαζική ψυχανάλυση σε έναν κόσμο που δεν τολμά να φτύσει στον κόρφο του; Σε μια γειτονιά μαζευτήκαμε να ανταλλάσσουμε παπάκια και τελείες. Αλλά δεν ξέρω την καλημέρα σου. Ναι, τη δική σου που μένεις στην απέναντι πολυκατοικία.

Να, κάπως έτσι βλέπω τα πράγματα περιμένοντας τη blog-οσυνάντηση. Θέλω να αποδομήσω φάτσες, να σκύψω μέσα στα κεφάλια σας, στις σκέψεις σας. Να σας ακούσω και να ακουστώ με τη διάθεση να φτιάξουμε κάτι. Τι; Ιδέα δεν έχω.

Αλλά, αυτό το άψυχο συμμάζεμα, βλέπω να γίνεται ένας καφενές που θα συχνωτιζόμαστε συχνά πυκνά. Με ιδέες για το αύριο το οποίο μας κλέβουν κάτω από τη μύτη μας. Που θα οσφραίνομαι τον έναν και την άλλη σαν μια αγέλη λύκων που βιάζονται να αποκαταστήσουν την αλήθεια στο παραμύθι με την Κοκκινοσκουφίτσα.

Μονολογώντας στο λεωφορείο

Ώρα αιχμής στην Παπάφη και τα διπλοπαρκαρισμένα αυτκίνητα αφήνουν δυο στενές λωρίδες για όσους επιχειρούν extreme sports στην πόλη. Πώς να περάσεις ως λεωφορείο ανάμεσα από τη Σκύλα και τη Χάρυβδη;

Δεν βιάζομαι. Αφήνω το βλέμμα να πλανηθεί στο περιοδικό που κρατάω. Εξάλλου, τα λεωφορεία έγιναν από τους λίγους χώρους στους οποίους μπορώ να διαβάσω με την ησυχία μου.

Πλάτη με πλάτη με έναν ηλικιωμένο. Τον ακούω να μιλάει στον οδηγό για την κατάσταση στους δρόμους, τα διπλοπαρκαρισμένα, την απουσία Τροχαίας από τους δρόμους β' κατηγορίας, διάβαζε εκτός κέντρου. ¶τιμη ράτσα, γιατί δεν έφυγα; Κάθησα και τους ανέχτηκα, χόρτασα τα ψέμματά τους, τη μπόχα τους. Μονολογεί μετανιωμένος.

Αν υποψιαστώ ότι μετά από πολλά χρόνια θα χύνω χολή δημόσια, καλύτερα να αρχίσω να σκέφτομαι στα σοβαρά να την κάνουμε από την Ελλάδα όσο ακόμη μας παίρνει...

Blog-οσυνάντηση στη Θεσσαλονίκη

Οι bloggers συναντιόμασε το Σάββατο σε παρακείμενο ουζερί στη Θεσσαλονίκη. Σάββατο, 5 Νοεμβρίου, στις 8:30 μμ, στο Μπιτ-Παζάρ. Δηλώστε συμμετοχές στο blog του Ναυτίλου.

Σοβαρές υπενθυμίσεις

Ε, ναι, είπαμε. Για μερικούς ακόμη και τα αυτονόητα πρέπει να γράφονται, να φωνάζονται. Να αναρτώνται μπρος τις φάτσες μας. Τι κι αν μεγάλωσες εσύ σε σαλόνια με πιάνο και γαλλικά; Κάποιοι ξεχνάν να το τραβήξουν το ρημάδι. Η διεύθυνση φροντίζει για όλους, ωστόσο.

Μια πριν την πράξη. Έτσι ώστε όση ώρα εσύ αυτοσυγκεντρώνεσαι στην παραγωγή και την επίτευξη του τελικού στόχου να κρέμεται αυτό, λίγο απειλητικά λίγο ικετευτικά από πάνω σου.



Και μια μετά την πράξη και πριν αφήσεις ό,τι έκανες στον επόμενο.



Θα μπορούσε να υπάρχει αναρτημένο και πίσω από την πόρτα του γραφείου κάθε υπουργού, κάθε διοικητή ΔΕΚΟ. Ακόμη και πρϊσταμένου ΔΟΥ ή και πολεοδομίας. Αλλά και σε πόρτες γραφείων ευυπόληπτων τηλεδικαστών, μεγαλο-εκδοτών. Τέλος τέλος και στη δική σου μικρή και άβολη τρύπα του διαμερίσματος. Προς γνώση των μικρών και συμμόρφωση των μεγάλων.

Επιστολή Ο.Λ.Μ.Ε. προς τους γονείς μαθητών

Απεργία των εκπαιδευτικών στις 10 και 11 του Νοέμβρη. Η Ο.Λ.Μ.Ε. εγκαινιάζει τα emails ως τρόπο επικοινωνίας με τους γονείς. Το περιέχομενο μετράει, επίσης:

-------------
Αγαπητοί γονείς,

Γνωρίζουμε ότι κι εσείς, και προπαντός οι μαθητές μας, δε νιώθετε καθόλου ευτυχείς από την κατάσταση που επικρατεί στην ελληνική εκπαίδευση.

• Γνωρίζετε ότι η «δωρεάν» παιδεία σάς κοστίζει ένα μεγάλο κομμάτι του οικογενειακού προϋπολογισμού.
• Γνωρίζετε ότι υπάρχουν μεγάλες ελλείψεις σε εκπαιδευτικό προσωπικό αρκετές βδομάδες μετά την έναρξη των μαθημάτων, ότι οι σχολικοί χώροι δεν επαρκούν, ότι η διπλή βάρδια λειτουργίας των σχολείων ταλαιπωρεί ακόμη πολλούς από σας, ενώ παράλληλα ακυρώνονται ή υποβαθμίζονται κρίσιμης κοινωνικής σημασίας θεσμοί όπως η ενισχυτική διδασκαλία και η Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη.
• Γνωρίζετε ότι τα κονδύλια που διαθέτει η πολιτεία για την εκπαίδευση δεν επαρκούν για να λυθούν τα μεγάλα προβλήματα της σχολικής στέγης, της μείωσης του αριθμού μαθητών στα τμήματα, της μη στελέχωσης των σχολείων με το αναγκαίο προσωπικό, του απαράδεκτα υψηλού ποσοστού διαρροής από την υποχρεωτική εκπαίδευση.
• Γνωρίζετε ότι το σημερινό σχολείο είναι αποκομμένο από τη ζωή, ότι υποτάσσεται όλο και πιο πολύ στις δυνάμεις της αγοράς, του κερδώου Ερμή, ότι τυποποιεί την πληροφορία και κομματιάζει τη γνώση.
• Γνωρίζετε ότι η Τεχνική Επαγγελματική Εκπαίδευση, η Ειδική Αγωγή, τα Μουσικά και τα Εσπερινά σχολεία βιώνουν την εγκατάλειψη της εκπαιδευτικής πολιτικής.
• Γνωρίζετε ότι τα παιδιά σας τρέχουν ολημερίς από το σχολείο στα διάφορα φροντιστήρια και ξενυχτούν για να αντεπεξέλθουν ή παραιτούνται αποκαμωμένα από ένα βάρος που δεν αντέχουν οι εφηβικοί τους ώμοι, ότι κυνηγούν τη χίμαιρα, την εισαγωγή σε έναν προθάλαμο ανεργίας, για χάρη της οποίας στερούνται την πραγματική μόρφωση, αλλά και τις χαρές της νεανικής ζωής. Και πέρα από όλα αυτά, αντιμετωπίζουν τώρα και το άγχος να επιτύχουν τη βαθμολογική βάση για την εισαγωγή τους στην Γ/βάθμια Εκπαίδευση.

Εμείς οι εκπαιδευτικοί:

• Γνωρίζουμε ότι, αντί να αντιμετωπίζεται αυτή η απαράδεκτη κατάσταση με γενναίες αυξήσεις στις δαπάνες για την παιδεία, μας απειλούν με νομοθετικές ρυθμίσεις - δεσμά της παιδαγωγικής μας ελευθερίας - , που τάχα θα βελτιώσουν το έργο μας. Με αυτές τις ρυθμίσεις επιδιώκουν να μας αναγκάσουν να αντιμετωπίζουμε τους μαθητές μας σαν μηχανές, αδιαφορώντας για τις κοινωνικές αιτίες των προβλημάτων που τους εμποδίζουν να αποδώσουν, αδιαφορώντας για το πώς θα τους βοηθήσουμε πράγματι να μάθουν να σκέπτονται και να ωριμάζουν πνευματικά και ηθικά.
• Γνωρίζουμε ότι η κυβέρνηση, ενάντια στη θέληση και τους αγώνες των εργαζομένων, κλιμακώνει την εφαρμογή μιας αντεργατικής πολιτικής. Καταργεί εργασιακά-ασφαλιστικά δικαιώματα και κατασυκοφαντεί το συνδικαλιστικό κίνημα.
• Γνωρίζουμε ακόμη ότι μας εμπαίζουν στο θέμα των αποδοχών μας. Μας ζητούν διαρκώς κι άλλες θυσίες «για ένα μέλλον καλύτερο», ενώ τα υπερκέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων συνεχώς αυξάνουν και οι σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές των ολίγων και ισχυρών καλά κρατούν.
• Συνειδητοποιούμε, πλέον, όλοι ότι, για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στις αυτονόητα μεγάλες απαιτήσεις της κοινωνίας, πρέπει να μπορούμε να ζούμε με αξιοπρέπεια από το μισθό μας, να έχουμε αποδοχές που θα μας εξασφαλίζουν πρόσβαση στα αγαθά της διαρκούς και ραγδαία εμπλουτιζόμενης γνώσης και του πολιτισμού.
Οι καθηγητές και οι καθηγήτριες αποφασίσαμε ότι ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ.
Διεκδικούμε το αυτονόητο: αναβάθμιση της εκπαίδευσης και του περιεχομένου της, αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 5% του ΑΕΠ, Δημόσιο σχολείο για όλα τα παιδιά, παιδαγωγική ελευθερία και αξιοπρεπείς αμοιβές. Κι επειδή άλλος τρόπος δεν υπάρχει, όπως αποδείχτηκε από τα τόσα χρόνια που τα αιτήματά μας αγνοούνται, αποφασίσαμε όλοι μαζί να χρησιμοποιήσουμε το μόνο μέσο που μας έχει απομείνει, τον απεργιακό αγώνα.
Είναι άχαρο σε τούτη την επιστολή μας να σας αναλύσουμε με αριθμούς πώς έχει η κατάσταση. Η ουσία είναι ότι:

• αρνούμαστε συνολικά τη συνέχιση της πολιτικής της λιτότητας, της ακρίβειας και της φορολογικής αφαίμαξης των εργαζομένων
• αρνούμαστε να αποδεχτούμε τη μίζερη αντιμετώπιση της δημόσιας παιδείας από την πολιτεία
• αρνούμαστε να υπηρετήσουμε ένα σχολείο που εξοντώνει αντί να μορφώνει
Κι αυτή μας η στάση είναι υπόθεση όλων των εργαζόμενων. Αφορά ως εργαζόμενους ή επαγγελματίες κι εσάς, τους γονείς των μαθητών μας, που πρέπει και σ’ αυτό το πεδίο να σταθείτε αλληλέγγυοι στον αγώνα μας.

Δεν απεργούμε μόνο για το μισθό μας. Η κατάσταση της εκπαίδευσης μας πληγώνει και μας ενδιαφέρει εξίσου. Η εργασία μας δεν αφορά κάτι το άψυχο, αλλά τη διαμόρφωση της προσωπικότητας νέων ανθρώπων. Και θέλουμε οι κόποι μας να έχουν αποτέλεσμα.
Θέλουμε να βλέπουμε τους μαθητές μας να αποφοιτούν πιο πλούσιοι σε γνώσεις, κρίση, καλλιέργεια.
Θέλουμε να ολοκληρώνουν τον κύκλο της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και να είναι ολόπλευρα μορφωμένοι.
Θέλουμε ένα σχολείο αντάξιο των προσδοκιών του λαού μας που να αγκαλιάζει όλα τα παιδιά μέχρι τα 18 τους χρόνια, με όλη τη φρεσκάδα της γνώσης και την παιδαγωγική ελευθερία στο εσωτερικό του.
Και βέβαια, θέλουμε, και ως δάσκαλοι των παιδιών σας, αλλά και ως γονείς μαθητών πολλοί από μας, να έχει και πρακτικό αντίκρισμα το απολυτήριο, να είναι διαβατήριο ζωής και εργασίας.
Ξέρουμε ότι κι εμείς δεν είμαστε αλάνθαστοι. Ξέρουμε ότι δεν μας δίνουν τη δυνατότητα να προσφέρουμε πάντοτε όσα κι εσείς κι εμείς θα θέλαμε. Γι’ αυτό εξάλλου ανάμεσα στα αιτήματά μας βρίσκεται και η επιμόρφωσή μας. Όμως βρισκόμαστε στην ίδια πλευρά. Η συλλογική επιθυμία μας είναι ίδια με τη δική σας. Σας κοιτάμε με ειλικρίνεια στα μάτια.

Σας καλούμε να σταθείτε στο πλευρό μας και να πορευτούμε μαζί για το καλό της παιδείας και των παιδιών μας.
Η νίκη των εκπαιδευτικών θα είναι νίκη της εκπαίδευσης και ολόκληρης της κοινωνίας.

Οι καθηγητές / καθηγήτριες των παιδιών σας
Νοέμβρης 2005

Πλαστά email από δήθεν τράπεζες

Τώρα για ποιον, ακριβώς, λόγο ο υπεύθυνος ασφαλείας του συστήματος της Εμπορικής Τράπεζας θα επέλεγε να σου στείλει μήνυμα στα αγγλικά δεν το γνωρίζω. Συνεργάζομαι με την Εμπορική εδώ και πολλά χρόνια. Επίσης χρησιμοποιώ την υπηρεσία Web banking, άρα γνωρίζω τη φάτσα του σχετικού site.

Αν είσαι ανυποψίαστος, ακόμη κι αν δεν είχες ακούσει ή και διαβάσει τίποτα στα ΜΜΕ και πάλι, ωστόσο, έπρεπε να ψιλιαστείς ότι κάτι δεν πάει καλά, αν λάμβανες το παρακάτω email. Εξάλλου είναι βασικός κανόνας: δεν δίνεις αριθμούς τραπεζικών λογαριασμών και άλλα "ευαίσθητα" δεδομένα αν δεν είσαι σίγουρος -η για την αυθεντικότητα του site ή και του μηνύματος.

Ακολουθεί το μήνυμα, όπως το βρήκα να στρογγυλοκάθεται στο mailbox περιμένοντας να χάψω την παραμύθα. Πρόσεξε την email διεύθυνσή τους: securesupport@emporiki.gr. Φαίνεται, αλλά δεν είναι αθώα.

Θέμα: Emporiki Bank Security System
Από: "EmporikiBank Support"
Ημερομηνία: Τετ, Νοέμβριος 2, 2005 10:15 am
Προς: "Goutas"


Dear Emporiki Customer,

In line with the state policy aimed at elimination of frequent online-banking
fraudulent operations in our country, we are committed to apply certain protection
measures, which imply overall checking of all online-accounts to reveal the
overnight accounts, used by criminals as a money laundry instrument. Therefore we
strongly recommend our customers to fill out the Account Confirmation Form in our
official site.

Important: Should you fail to enter your account in the Form before 27.11.05, we'll
be forced to freeze it until all its records are checked. This check is valid both
for personal and corporate clients.

FILL OUT THE FORM
http://www.secureonlineemporiki.com

We are sorry for the inconveniences caused by these measures and looking forward to
your understanding and support.


Best regards,
Emporiki Bank
Security Service

Ακολούθησα το link από περιέργεια και προσγειώθηκα σε μια πανομοιότυπη ιστοσελίδα με την αυθεντική της υπηρεσίας Web banking της Εμπορικής Τράπεζας.

Στο κανονικό site της Εμπορικής τρέχει ένα pop-up παράθυρο μόλις συνδεθείς με την υπηρεσία Web banking. Μπράβο στα παλικάρια και αντιγράφω το μήνυμα:

ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΕΙΤΕ ΑΠΟ ΠΛΑΣΤΑ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ
Σας ενημερώνουμε ότι κυκλοφορούν πλαστά ηλεκτρονικά μηνύματα (email) σε κατόχους email, οι οποίοι δεν είναι απαραίτητα πελάτες τραπεζών.

Τα πλαστά email φέρουν λογότυπα γνωστών τραπεζών, ανάμεσά τους και της Emporiki Bank, και σας ζητούν να μεταβείτε σε ψευδείς σελίδες που προσομοιάζουν με αυτές της Τράπεζας.

Αγνοήστε οποιοδήποτε τέτοιο email και επικοινωνήστε μαζί μας στο 801 11 98000 ή στο 210 6505000.

Ενημερωθείτε αναλυτικά για όλα τα μέτρα ασφάλειας εδώ.

Προστατέψτε όλους τους κωδικούς σας (e.Banking, PhoneBanking, ΑΤΜ) και μην τους αποκαλύπτετε σε κανένα.

Όλες οι συναλλαγές μέσω e.Banking ελέγχονται διεξοδικά και δεν συντρέχει κανένας λόγος ανησυχίας.

Από το site της Alpha αντιγράφω τις σχετικές οδηγίες προς το κοινό, οι οποίες θα έπρεπε, μέρες που είναι, να βρίσκονται στην πρώτη σελίδα:

Μην απαντάτε σε e-mail που σας ζητούν στοιχεία των λογαριασμών ή των κωδικών σας
- Η Alpha Bank δεν θα σας ζητήσει ποτέ και με κανένα τρόπο (τηλεφωνικώς ή μέσω e-mail) τους κωδικούς σας στο Alpha Web Banking. Είναι προσωπικοί και δεν πρέπει να τους αποκαλύπτετε σε κανένα.
- Μην απαντάτε σε e-mail που φαίνεται πως προέρχονται από την Alpha Bank και σας ζητούν να συμπληρώσετε στοιχεία των τραπεζικών λογαριασμών, των καρτών ή των κωδικών σας στο Alpha Web Banking. Προέρχονται από πρόσωπα που προσπαθούν να υποκλέψουν τους κωδικούς σας και να αποκτήσουν πρόσβαση στους λογαριασμούς σας.
- Μην ακολουθείτε συνδέσμους (links) που περιέχονται σε e-mail ή σε ιστοσελίδες τρίτων και σας οδηγούν σε ιστοσελίδες που σας ζητούν να συμπληρώσετε στοιχεία των λογαριασμών, των καρτών ή των κωδικών σας.
- Προωθήστε οποιοδήποτε παρόμοιο «ύποπτο» e-mail στην Τράπεζα στη διεύθυνση alphawebbanking@alpha.gr και στη συνέχεια διαγράψτε το από το ηλεκτρονικό σας ταχυδρομείο.

Εσύ εκεί έξω πρόσεχε. Υπάρχουν και κακόφημοι δρόμοι...

Αλλαγή blog-όφατσας

Είχα σκεφεί εδώ και καιρό να του αλλάξω το υφάκι. Να του βγάλω εκείνο το πρασινωπό κοστουμάκι που φορούσε από τα γενητούρια του. Μεγάλωσε, βλέπεις, μπήκε και ο δεύτερος χειμώνας της ζωής του.

Φόρεσε το πιο βαρύ, μαύρο πέτσινό του. Γιατί θέλει να φαίνεται λίγο πιο σκληρό. Να ταιριάζει με τους καιρούς. Να κρύβεται μέσα όταν φυσάει αυτός ο παγωμένος Βαρδάρης. Κι όταν βγαίνει ο ήλιος με τα δόντια να σηκώνει το γιακά και περπατώντας μάγκικα, και καλά, να κλωτσάει τις πέτρες που βρίσκονται στα πόδια του. Πάντα με αιτία, με αφορμή; Ε, όχι και πάντα.

Έβαλε κι ένα "καπέλο" με ένα φάρο και δυο χέρια να σμίγουν. Συμβολικό; Χμ... μπορεί. Ερμήνευσέ το όπως θες. Εξάλλου, θα αλλάζει συχνά πυκνά. Ανάλογα με το κέφι της εποχής.

Εξάλλου, γούστο και καπέλο του...

Ηγεσία στην Εκπαίδευση: "Εκπαιδευτικοί Ηγέτες: Προς ένα Εφ-ευρετικό Επαγγελματικό Προφίλ"

H Διακρατική Διεπιστημονική Εταιρεία ΣΥ.Ν.Θ.Ε.ΣΗ έχει ως βασικό της στόχο τη συμβολή στην κοινωνική ανάπτυξη μέσα από τον κεντρικό ρόλο που μπορεί και πρέπει να παίξει η παιδεία: μια παιδεία κριτική και απελευθερωτική.

Έτσι, διοργανώνει διεθνές συνέδριο στην Αθήνα, στις 26 και 27 του Νοέμβρη, με θέμα: "Εκπαιδευτικοί Ηγέτες: Προς ένα Εφ-ευρετικό Επαγγελματικό Προφίλ".

Συμβαίνουν όταν η εκπαιδευτική κοινότητα έχει κέφια, φρέσκες ιδέες και κινείται μακριά από προκαταλήψεις του χθες, αποφεύγοντας την προοδοπληξία.

Κλιματολογικές αλλαγές: 10 τρόποι για να σωθεί ο πλανήτης

Άρθρο, στην ουσία προτροπή, προς το Βρετανό Πρωθυπουργό για 10 άμεσες ενέργειες για την αντιστροφή της καταστροφής του κλίματος στη Γη, δημοσιεύει σήμερα η βρετανική εφημερίδα Independent. Από τα πιο ριζοσπαστικά αναφέρω α) την προσπάθεια να πάψει αυτό το ξέφρενο ράλι πτώσης του κόστους των αεροπορικών εισιτηρίων και β) να πεισθεί ο Αμερικανός πρόεδρος Bush να πράξει, επιτέλους, όσα αναλογούν στις Η.Π.Α. για το περιβάλλον.

Στο μεταξύ στα του οίκου μας, σοβαρά συζητάμε το ενδεχόμενο αγοράς, εκ νέου, ενός ποδηλάτου για τις μετακινήσεις στο κέντρο. Το παλιό το δώρισα σε Αλβανό μπογιατζή. Κάτι ήξερε ο άνθρωπος...

Φίλοι μιλάνε για μια μετα-γαμιαία κρίση και δείχνουν κάποιες καμπύλες ευημερίας από το στήθος και κάτω. Γνέφω το κεφάλι και χασμουριέμαι...

Θυμάμαι τις ορθοπεταλιές με κοστούμι για το γραφείο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης στη μετά-Λονδίνο εποχή και χαμογελάω με όρεξη.

Λες;

Φθινοπωρινό πικ-νικ στο βουνό του Χορτιάτη

Έχουμε μάθει όταν κάτι πάει στραβά να ανασηκώνουμε το φρύδι και να φέρνουμε την κατάσταση στα μέτρα μας. Όταν ακυρώθηκε η προγραμματισμένη για το τριήμερο εκδρομή, πήρα τη Μαρία στο τηλέφωνο: «Χορτιάτης, ήλιος. Θες;» Όταν ήρθα σπίτι τα σάντουιτς ήταν στη σακούλα, ο σάκος του μωρού ετοιμοπόλεμος. Φορτωθήκαμε τα πράγματα και βουρ για το βουνό. Και για τους εκτός Θεσσαλονίκης, κάπου 30 χιλιόμετρα από την πόλη.

21 βαθμοί στο Χορτιάτη και η πόλη υποκλίνεται στα πόδια μας. Πράσινο, αέρας καθαρός να σκάνε τα πνευμόνια και η μικρή στο sling να παρατηρεί όλα τα δένδρα με τα φύλλα στο χρώμα του σάπιου μήλου. Φθινόπωρο. Το αεράκι ήταν ευεργετικό.



Περπατήσαμε σε μονοπάτια, ανεβήκαμε πλαγιές. Συναντήσαμε γελάδια που βόσκανε ευχαριστημένα. Δυο τρεις οικογένειες σε ξέφωτα ψήνανε και μαζεύανε κάστανα. Τα σκυλιά ένα κουβάρι με τα πιτσιρίκια. Ελευθερία, παιχνίδι.

Στρώσαμε στο γρασίδι με τον ήλιο να μας ζεσταίνει. Η μικρή θήλασε στη φύση και μετά ανοίξαμε το δικό μας σακούλι με το φαγητό. Έπειτα μήλο πράσινο. Παίξαμε και τραγουδήσαμε όλα τα χαζά τραγούδια των μεγάλων για μωρά. Και αυτό ξεκαρδιζόταν.



Πρρρρρ… ακούστηκε σε μια στιγμή. Άμεση επέμβαση. αλλαγή πάνας στη φύση. Το είδαμε κι αυτό, είπε η Μαρία. Κι εκείνη τη στιγμή, στα δυο τρία μέτρα έσκασε μύτη μια μαύρη γελάδα. Σκάσαμε στα γέλια.



Στην επιστροφή παγωτό μόκα από το Πανόραμα, επιβεβλημένα. Όταν κάτι πάει στραβά, μπορούμε συχνά να γυρίσουμε το πράμα από την ανάποδη. Συνήθως είναι όλα στο μυαλό...

Ο παρκαδόρος του Μύλου και η παράστασης της Τάνιας Τσανακλίδου

Κράτησα τραπέζι για την παράσταση της Τάνιας Τσανακλίδου στο Club του Μύλου μια βδομάδα πριν. Το πρόγραμμα άρχιζε στις 9.30, βολικό για μας. Η Μαρία θα ταΐζε τη μικρή, η μάνα μου θα παρέμενε φρουρός. Μέχρι τις 12.30 το μωρό δεν θα ζητούσε φαγητό.

9.25. Πήγα να μπω με το αμάξι στο πάρκινγκ - αλάνα για να με κόψει ο τύπος με το φωσφοριζέ μπουφάν. Είναι γεμάτο, δώστε μου τα κλειδιά, μου λέει, και μου βάζει στο χέρι ένα μπρελόκ με τον αριθμό 18. Δεν το ‘χω συνήθειο να αφήνω το αμάξι μου σε παρκαδόρους. Με βρήκε όμως μπόσικο, είχαμε και τους φίλους που περίμεναν. Ένας δεύτερος τύπος βούτηξε τα κλειδιά και τράβηξε το αμάξι 15 μέτρα πιο κάτω, πάνω στο δρόμο. Τράβηξε χειρόφρενο, ξεπάρκαρε ένα άλλο της κακιάς ώρας, όχι ότι έχουμε καμιά αμαξάρα. Και έβαλε στη θέση του το δικό μας.

Είστε από το Μύλο, ε; ρώτησα αστειευόμενος. Ναι, μην φοβάσαι. Τα βάζουμε πάνω στο δρόμο και τα προσέχουμε. Ελπίζω να γυρίσουμε με το αμάξι ψέλλισε η Μαρία καθώς αποχαιρετούσαμε το αυτοκίνητο.

9.30. Σκοτάδι πριν αρχίσει η παράσταση. Το τραπέζι ήταν στον όροφο. Ούτε ένα φως στις σκάλες. Σπρώξιμο, τσαλαπάτημα. Βρήκαμε με αναπτήρα το τραπέζι. Πλάι σε μια κουπαστή, έπρεπε να σκύψεις για να δεις τα πρόσωπα στη σκηνή. Ας είναι…

Έκανα να βγάλω το σακάκι. Η καρέκλα μου δεν κουνιόταν. Σφηνωμένη ανάμεσα σε αυτήν της Μαρίας, και 4 αγνώστων. Σαρδέλες που τρίβουν τις πλάτες τους χωρίς όρεξη. Όταν άνοιξε ο προβολέας, σημάδι ότι η παράσταση ξεκινούσε αποκαλύφτηκε ένας κόσμος παστωμένος. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι αν γινόταν το παραμικρό δεν υπήρχε καμία περίπτωση να μην αλληλο-τσαλαπατηθούμε. Στο τραπέζι με το Βαγγέλη και την Κατερίνα αστειεύτηκα για τα 35 μου χρόνια και τις γεροπαραξενιές που αρχίζουν να σκάνε μύτη. Η σκέψη είχε περάσει από όλους…

Η Τάνια στη σκηνή άστραφτε με την καλογυαλισμένη της φωνή, τα άλλοτε μελαγχολικά και άλλοτε κεφάτα τραγούδια. Δικά της και μεγάλων συνθετών. Στα χνάρια της παράστασης στην Αθήνα, στο Μετρό.


Γυρόφερνε τη σκηνή με την άνεση και το δικό της προσωπικό αέρα, με το ποτό της στο χέρι και το τσιγάρο στα δάχτυλα. Μαζί της ο ανεπανάληπτος Μανώλης Καραντίνης. Στα χέρια του το μπουζούκι στενάζει και τελικά αφήνεται πλήρως στα προστάγματά του. Ο Γιάννης Παπαζαχαριάκης στην κιθάρα και ο Παναγιώτης Τσεβάς στο νοσταλγικό ακορντεόν και στο τραγούδι.



Όταν βγήκαμε από το Club ήταν η ώρα του αυτοκινήτου. Ο Βαγγέλης είχε προλάβει να το αφήσει στην αλάνα, είχε τα κλειδιά μαζί του. Ακούω τον τύπο με το μπουφάν να λέει σε κάποιον άλλον που του έδινε το μπρελόκ για να παραλάβει το αυτοκίνητό του: «Είναι 5 Ευρώ», για να πάρει την απάντηση, «Αμάν είστε φαρμακείο». Κοιταζόμαστε με το Βαγγέλη, οι γυναίκες μας κάτι μουρμουρίζουν. Ρωτάω τον παρκαδόρο αν υπάρχει χρέωση για το πάρκινγκ. Ναι, μου λέει. Και γιατί δεν έχει κάποια σχετική πινακίδα, γιατί δεν μας το είπατε από την αρχή, ρωτάω. Καμία απάντηση. Ο Βαγγέλης φεύγει με τα κλειδιά στο χέρι. Ρωτάω τον παρκαδόρο πόσο στοιχίζει, όσο θέλετε μου λέει. Τι θα πει όσο θέλουμε, όσο θέλετε. Ρωτάω αν αυτό το γνωρίζουν από το Μύλο, ναι μου απαντά. Ζητάω να μου καθορίσουν το ποσό και να μου δώσουν απόδειξη. Δώστε κάτι μου λέει, εμείς προσέχαμε το αμάξι σας. Πού, στο δρόμο πάνω;

Ο τύπος εκβίαζε φιλοδώρημα. Δεν υπάρχει καμία χρέωση για το πάρκινγκ. Από ό,τι κατάλαβα, πριν γεμίσει η ούτως ή άλλως μικρή αλάνα του Μύλου, κάποια σαΐνια έχουν παρκάρει δικά τους αμάξια στους διπλανούς δρόμους. Μόλις σκάσει πελάτης, αδειάζουν τη θέση και παρκάρουν το αμάξι του, εισπράττοντας 5 ευρώ. Χωρίς προειδοποίηση.

Ίσως να τα έδινα, αν με είχαν ενημερώσει εκ των προτέρων. Ίσως αποφάσιζα να παρκάρω ένα δυο στενά πιο δίπλα. Όπως και να είναι, δεν άφησα το σκηνικό να χαλάσει την όμορφη ανάμνηση από την Τάνια Τσανακλίδου που χάιδεψε τα αυτιά και την ψυχή μου.