Αγαπητέ Γιατρέ του ΕΣΥ...

...σήμερα θέλω να σου μιλήσω. Και να με ακούσεις. Το έχω ανάγκη.

καταλαβαίνω τις δύσκολες συνθήκες εργασίας σου. Καταλαβαίνω ότι οι ελλείψεις σε προσωπικό και σε υλικοτεχνική υποδομή καθιστούν το έργο σου ακόμη πιο δύσκολο. Τα προβλήματα στο χώρο σου είναι χρόνια, όχι χθεσινά. Καταλαβαίνω ότι το σύστημα, και αυτό το σύστημα όπως και τόσα άλλα στην Ελλάδα, δουλεύει, έστω όπως δουλεύει, επειδή εσύ εργάζεσαι περισσότερο από όσο πρέπει, επειδή θυσιάζεις πολλά. Καταλαβαίνω πόσο θλίβει και εσένα η εικόνα του νοσοκομείου στο οποίο δουλεύεις.

Γιατρέ, ο ηλικιωμένο κύριος στο καρότσι είναι ο πατέρας μου. Αυτός που με έφερε στη ζωή. Σήμερα έχει την ανάγκη του παιδιού του. Και είμαι εδώ αφήνοντας τη δική μου οικογένεια και τη δουλειά μου για να τον βοηθήσω. Γιατρέ, σε χρειαζόμαστε. Μην φεύγεις χωρίς να μας απαντήσεις. Σου ζητάμε το αυτονόητο. Α, και γιατρέ, αύριο μπορεί να είσαι στη θέση μου, θα έρθει στιγμή που και ο δικός σου πατέρας θα χρειαστεί τη βοήθεια ενός γιατρού.

Αγαπητέ παιδίατρε του ΕΣΥ, γιατί είναι τόσο τραγικά δύσκολο να δείχνεις κατανόηση απέναντι τόσο στο παιδί μας όσο και εμάς τους γονείς; Δεν κρίνω την επιστημονική σου κατάρτιση. Δεν έχω τις γνώσεις να το κάνω. Κρίνω το πως κρατάς το παιδί μας, το πως μας μιλάς. Ή μάλλον το πόσο ελάχιστα μας λες. Το πόσο αδιάφορα συμπληρώνεις τα στοιχεία μας, το πόσο βαριέσαι ή κουράζεσαι να ακούς όσα κρίνουμε ότι πρέπει να ακούσεις για να διαγνώσεις αποτελεσματικότερα.

Γιατρέ, κατακρίνω τα υπαινικτικά σου σχόλιά σου για το ότι το παιδί μας θηλάζει ενώ είναι ενός έτους. Εξοργίζομαι που δεν αφήνεις, έστω τη μητέρα του, να είναι δίπλα όταν θες να του πάρεις αίμα, όταν εκείνο κλαίει και δεν μας αφήνεις να το κρατήσουμε αγκαλιά.

Θυμώνω όταν δεν μας εξηγείς τα αποτελέσματα των εξετάσεων, όταν δεν μας εξηγείς τι περιμένεις και γιατί. Όταν δεν μας αντιμετωπίζεις ως ανθρώπους με τη δική τους προσωπικότητα, ισοπεδώνοντας μας.
Γιατρέ, επέλεξες να είσαι εδώ. Κανείς δεν σε ανάγκασε. Κανείς δεν σε αναγκάζεις να παραμένεις στη δουλειά αυτή αν δεν το θες. Οι φόροι που πληρώνουμε όλοι μας ταΐζουν τη δική σου οικογένεια. Γιατρέ, δεν είσαι πωλητής.

Γιατρέ, δώσε μου τα αποτελέσματα των εξετάσεων που έκανα στο νοσοκομείο. Δεν θα έρθω στο ιατρείο σου να τα πάρω και να δεχθώ τις όποιες εξηγήσεις σου. Δεν θα πληρώσω 150 Ευρώ την επίσκεψή μου αυτή. Γιατρέ, ζήτα αντικαταστάτη όταν λείπεις σε συνέδριο.

Γιατρέ, άνοιξε και κανένα βιβλίο για την ψυχολογία του ασθενούς και των συνοδών του. Γιατρέ, φέρσου μου ανθρώπινα και με αξιοπρέπεια. Μάθε να λες τουλάχιστον "παρακαλώ", όταν σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.